นักโทษคนสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

นักโทษคนสุดท้าย

ณ สถานกักกันแห่งหนึ่งในเมืองอันห่างไกลความเจริญซึ่งเป็นที่คุมขังของนักโทษในคดีหลายรูปแบบ ความที่ห่างไกลความเจริญมากจึงทำเกิดความแห้งแล้งเป็นอันมาก ขาดแคลนเครื่องอุปโภคบริโภค และปัจจัยต่าง ๆ ทำให้ทางการรัฐบายได้มี นโยบายให้มีการเคลื่อนย้ายนักโทษให้อยู่ในที่ที่เหมาะสมและไม่ลำบากเหมือนที่ ๆ เป็นอยู่ในปัจจุบัน สถานที่แห่งนี้คือเรือนจำ กีนาส ซึ่งเป็นเรือนจำที่มีปัจจัยทางธรรมชาติน้อยมาก เนื่องจากความแห้งแล้งของภูมิประเทศที่ไกลปืนเที่ยงมาก ๆ ผลก็คือนักโทษส่วนใหญ่จะแก่งแย่งกันอยู่เพื่อเอาตัวให้รอดในสภาพที่แห้งแล้ง ผู้ที่อ่อนแอมักจะอยู่ไม่ได้จึงล้มหายตายจากไปกันทีละคนสองคน จนประชากรในเรือนจำน้อยลงไปทุกที ในเรือนจำมีถึงแม้ว่าจะมีอาหารให้ครบทุกมื้อก็ตามแต่เรื่องการใช้น้ำในเรือนจำนี้ใช้น้ำจากบ่อน้ำเพียงบ่อเดียวที่มีอยู่ในสถานกักกัน ไม่ว่าจะเป็นอาบน้ำ หรือดื่มน้ำ ก็ใช้บ่อน้ำนี้เพียงบ่อเดียว
กระนั้นมีนักโทษที่อยู่มานานเป็นซีเนียร์ ก็มีเส้นมีสายในสถานกักกันได้รู้ข่าวคราวมาว่าจะมีการเคลื่อนย้ายนักโทษทุกคนให้ไปยังสถานกักกันแห่งใหม่ เรื่องนี้ได้ขยายผลไปอยากรวดเร็วโดยการพูดกันปากต่อปากของนักโทษ
                มีนักโทษอยู่คนหนึ่งซึ่งชอบคิดอะไรแตกต่างจากคนอื่น จนหลายคนบอกว่าเขาเป็นไม่เต็มบ้างก็ว่าบ้าบ้าง มีแผนที่ต้องการจะเป็นอิสระ ไม่ต้องการที่จะถูกกุมขังอีกต่อไป ได้ยินข่าวการเคลื่อนย้ายนักโทษแห่งใหม่เข้า ก็ได้เกิดความคิด ว่าเวลานี้คือเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะได้เป็นอิสระจะคุกบ้า ๆ แบบนี้ซักที เขาจึงนักขบคิดอุบายต่าง ๆ นานา แต่คิดเท่าไรก็ไม่อาจจะเป็นจริงขึ้นมาได้เนื่องจากทุกความคิดมีทั้งแบบเป็นไปไม่ได้ และบางอย่างก็ดูจะโง่เกิน แต่บางความคิดก็น่าจะเป็นไปได้ แต่ด้วยความกลัวที่อยู่ภายในตัวของเขานั้นได้ขัดความคิดของเขาเสมอมา เขากลัวที่จะพลาด กลัวสิ่งที่จะตามมาต่าง ๆ นานา และมักจะคิดไปก่อนว่าถ้าพลาดแล้วจะเป็นอย่างไรแต่แล้วเขาก็รวบรวมความกล้าที่เขามีรวมกับความต้องการที่จะบรรลุเป้าหมายของความเป็นอิสระที่สวยงามที่เขาขาดหายไปนานกว่า 10 ปี เขาได้ความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของเขาโดยบังเอิญว่าเขาต้องไปซ่อนตัวที่ไหนซักแห่งเพื่อหลบหลีกการตรวจจับของผู้คุมให้ได้ เขาจึงนึกว่าสถานที่ไหนควรจะไปแอบซ่อนมากที่สุด ในห้องน้ำก็ไม่เข้าท่า แต่แล้วก็คิดได้ว่าในบ่อน้ำนั้นไง ด้วยความที่บ่อน้ำมีความลึกมาก และเวลามองลงไปจะมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดที่แสงอาทิตย์เข้ามาไม่ถึงจากนั้นเขารอเวลาที่ทางการจะมีการโยกย้ายนักโทษไปที่เรือนจำแห่งใหม่แทบไม่ไหว เขารอวันแล้ววันเล่า และวางแผนที่จะลงไปอย่างไร เขารู้เสมอว่าบ่อน้ำแห่งนั้น มีน้ำน้อยมาก ๆ เนื่องจากภาวะแห้งแล้ง แต่เขาจะลงอย่างไรให้ปลอดภัยและแนบเนียนที่สุด ที่บ่อน้ำมีเชือกที่มัดกับกระป๋องตักน้ำซึ่งน่าจะยึดตัวเขาให้ลงไปในบ่อน้ำอย่างปลอดภัย
                และแล้ววันเวลาที่เขารอคอยก็มาถึงทางการประกาศต้องการย้ายนักโทษเรือนจำทั้งหมด โดยแจ้งให้นักโทษทราบล่วงหน้า3 วัน ตัวเขานั้นรู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะได้เป็นอิสระที่เขาวาดฝันไว้ในจินตนาการ เขารู้สึกสั่นไปทั้งตัว มือไม้สั่นไหวอย่างไม่หยุด ความตื่นเต้นของเขาทำให้เขารู้สึกประหม่า และทำอะไรไม่ถูก เขาพยายามเรียงลำดับความคิดก่อนหลังว่าควรทำไรก่อน และคิดว่าตัวเองต้องมีสติมากกว่านี้  
                คืนวันก่อน เคลื่อนย้ายนักโทษ คือวันที่เขาต้องปฏิบัติการหลบหนีเพื่ออิสรภาพที่เขารอมานาน เขาได้แอบหนีไปยังบ่อน้ำในเรือนจำ โดยให้แนบเนียนที่สุด ไฟลาดตะเวนได้ส่ายไปมาตรวจตราความผิดปกติ ได้ส่ายไปทางโน้นทีทางนั้นที และแล้วมันก็ส่ายมาทางเขา มันกำลังจะมาถึงเขาไม่รู้จะทำยังไง แต่ด้วยสติที่มีเขาได้ก้มลงหมอบกับพื้น และแล้วไฟลาดตะเวนก็สาดเลยผ่านไปเขาลุกขึ้นมาเดินต่อไปยังจุดหมายคือบ่อน้ำ แต่แล้วก็ต้องมาพบกับผู้คุมที่กำลังยืนเยี่ยวอยู่ตรงหัวมุม หันหลังให้กับเขา เขาเดินผ่านไปอย่างระมัดระวังมาก เมื่อพ้นจุดที่ผู้คุมยืนเยี่ยวอยู่ เขาได้เป่าปากเบา ๆ และขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยเหลือเขาไว้  และตั้งหน้าตั้งตาไปยังบ่อน้ำข้างหน้าอีกไม่ถึง 100 เมตรข้างหน้า ใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้มและบกบอกถึงการมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกหลังจากนั้นก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาเกือบจะถึงบ่อน้ำ สิ่งที่ไม่ได้ขาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้งเขาล้มลงไปกับพื้น เขานึกว่าตัวเองต้องถูกใครซักคนเล่นงานเขาที่ขาเป็นแน่ แต่แล้วความคิดนั้นก็หายไปเขาก้มหน้าลงไปมองเห็นก้อนหินก้อนใหญ่ห่างจากตัวเขาเพียงไม่กี่ฟุต ก้อนหินนั้นเอง ทำให้เขาล้มลงบนพื้นอย่างไม่เป็นท่า เขารวบรวมสติเดินไปที่บ่อน้ำ หัวใจของเขายังรู้สึกตื้นผิดจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขาได้นำเชือกที่ผูกติดกระป๋องหย่อนลงไปในบ่อน้ำ รอให้กระป๋องถึงพื้นข้างล่างของบ่อน้ำจากนั้นผูกให้แน่นหนาจากนั้นก็หย่อนตัวลงไปเรื่อย ๆ ช้า ๆ ใจเขาคิดว่าเชือกจะรับน้ำหนักเขาได้ไหม รู้สึกกลัวนิด ๆ เพราะในบ่อน้ำมืดมาก ๆและรู้สึกว่าแคบกว่าที่คิดมาก ๆ แต่ด้วยความอยากเป็นอิสระเขาจึงทำใจลงไปอย่างช้า ๆ ในความมืดที่ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร และแล้วก็มาถึงก้นบ่อ
น้ำลึกประมาณเอวของเขาในใจรู้สึกตื่นเต้นกว่าเดิม พร้อมกับความคิดที่ว่านี้เราทำสำเร็จแล้วหรือนี้ รอถึงพรุ่งนี้เถอะ อย่างน้อยอยู่สองวันก็ไม่เป็นเรามีน้ำให้ดื่มได้ตลอดเวลาไม่ตายหรอก
เวลาผ่านไปได้ถึงรุ่งเช้าเขาเงยหน้าขึ้นเห็นปากบ่อน้ำเอาห่างไกลที่มีแสงอาทิตย์ส่งแค่ปากบ่อน้ำเหมือนกับประตูสู่อิสรภาพที่รอตัวเขาอยู่
                การเคลื่อนย้ายนักโทษได้เกิดขึ้นโดยมีกองกำลังทหารมาคุมร่วมกับผู้คุม ในมือมีแต่อาวุธหนักที่สามารถฆ่าคนได้ตลอดเวลาหากมีใครขัดขืน บนหอคอยตามมุมต่าง ๆ ของเรือนจำมีหน่วยแม่นปืนอยู่เต็มไปหมด หากใครคิดจะหนีคงต้องพบกับความยากลำบากเป็นแน่ และแล้วก็มีหัวโจกในเรือนจำไม่กลัวตายได้แหกคอกขณะกำลังเดินเรียงแถวไปยังรถบรรทุกนักโทษที่จอดรออยู่นับไม่ถ้วน หัวโจกได้ลุกหือขึ้นมาโดยมีผู้ร่วมอุดมการณ์แก๊งของเขาร่วมอีกนับ50 คน และความจลาจลก็เกิดขึ้นมาทันที ความโกลาหลในเรือนจำได้แผ่กระจายไปทั่ว ความไร้ระเบียบวินัย วุ่นวาย ที่ยากจะควบคุม เสียงปืน เสียงคน ดังลั่นไปทั่ว นักโทษทำร้ายเจ้าหน้าที่หลายคน และ ทำลายข้าวของและทุกสิ่งทุกอย่างราบเป็นหน้ากอง แต่ก็ยังติดอยู่ในเรือนจำเนื่องจากกำแพงที่สูงและ หนทางซับซ้อนหลายชั้นจึงไม่มีผู้ใดรอดออกจากเรือนจำได้แม้แต่คนเดียว การยิงก็ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง มีอยู่คนหนึ่งได้หนีทหารไป หาทางรอดไม่ได้แต่มองเห็นข้างหน้าเป็นบ่อน้ำ ด้วยความไม่มีหนทางเลือกมากจึงได้กระโดดลงไปในบ่อน้ำ โดยที่ไม่รู้ว่ามี คนอยู่หนึ่งคนในนั้น พอโดดลงไปได้ถึงก้นบ่อ ทหารที่ติดตามมา ก้มลงไปมองไม่เห็นจึงตัดสินใจกราดยิงปืนลงไปหลาย 10 นัด หวังปลิดชีพนักโทษที่แหกคอกคนนั้น นักโทษคนที่อยู่ก่อนรู้สึกแล้วว่ามีคนหล่นลงมาในบ่อ พอกำลังถามว่าข้างบนเป็นยังไง เพียงอ้าปากยังไม่ทันพูดกระสุนที่ทหารผู้ทีไล่ล่าเขามาก็ได้ปลิดชีวิตเขาไปแล้ว หลังจากนั้นไม่นานสถานการณ์ก็อยู่ในความสงบโดยนักโทษส่วนใหญ่ต้องยอมขึ้นรถแต่โดยดีส่วนอีกพวกที่แหกคอกก็ได้ตายกองเกลื่อนกลาดในสถานกักกันเก่า ทหารได้เผารวมกันทั้งหมดในกองเดียวกัน อย่างไม่ต้องรอการทำพิธีอะไรทั้งสิ้น จากนั้นก็ทำการลาดตะเวนหานักโทษที่อาจจะค้างอยู่ในเรือนจำ ทหารหลายคนได้เจอบ้างคน ที่แอบซ้อนอยู่ในเรือนจำ ด้วยความที่ขี้เกียจจึงจัดการส่งนักโทษที่เหลือไปเฝ้าท่านยมฯ ไม่มีคนเหลือรอดเลยแม้แต่คนเดียว หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยสถานกักกันนี้ร้าง  โดยไม่มีคนใดสามารถเข้ามาได้อีกเลย เนื่องจากล็อกตายเหมือนกับว่าเป็นสถานที่ต้องห้าม
                เขาคนที่อยู่ในบ่อรู้สึกได้ว่าเหตุการณ์สงบสุขแล้วจึงพยายามปืนตัวเองขึ้นมาจากบ่อที่เห็นแสงรำไรอยู่ข้างบนแบบไร้เรี่ยวแรง ประตูอิสระรอเราอยู่เขาพยายามนึกในใจมันเป็นฮึดสุดท้ายที่เขาจะได้พบกับความอิสระที่รอคอย และแล้วก็มาถึงปากบ่อน้ำ เขาได้พบกับแสงอาทิตย์ที่ทำให้เขาต้องแสบตามาก ๆ เนื่องจากอยู่ในที่มืดมานาน แต่ความรู้สึกของเขามีความสุขมาก ๆ ที่รู้ว่าตัวเองได้เป็นอิสระ เขามองไปรอบ ๆ ไม่พบผู้คนใด ๆ แม้แต่คนเดียว  ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไงให้ออกจากที่นี้ให้ได้  เขาพยายามอยู่หลายทางแต่ก็ไม่สำเร็จซักที จนกระทั้งมาถึงที่ประตูข้างหน้าเรือนจำ ซึ่งเขาคิดว่าไม่มีใครแล้วนั้น เขายืนอยู่หน้าประตูซักพักประตูก็เปิดขึ้นด้วยความดีใจ เขากระโดดชูมือ และตะโกนขึ้นมา “เราเป็นอิสระแล้ว อยากทำไรก็ได้ทำ”  และแล้วก็ต้องตกใจเมื่อประตูที่เปิดนั้น มีคนเข้ามาเป็นสถาปนิกที่ต้องการจะทำให้เรือนจำนี้กลายเป็นสวนสาธารณะโดยยังคงเก็บบางส่วนของเรือนจำไว้ เขาพยายามที่จะแอบแต่ก็ไม่ทันการเนื่องจากมันกระชั้นชิดมาก ๆ เขาไม่ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา ตั้งแต่แรกที่มาถึงหน้าประตู
เขาได้เกิดความสงสัยเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามามองไม่เห็นเขาทั้งที่เขาหลบไม่ทันแล้วนั้น เขางง มาก ๆ ทำไมเป็นเช่นนั้นได้ เขายิ้มด้วยความคิดที่ว่าเขาโชคดีมาก ๆ พระเจ้าได้ช่วยให้เรารอดออกไปอย่างปลอดภัย  หยุดคิดได้ซักพักขณะกำลังเดินออกประตูก็เกิดความผิดปกติเมื่อคนหลายคนที่คาดว่าน่าจะเป็นทีมงานของสถาปนิกได้เดินผ่านเขาไปโดยไม่เห็นเขาเลย เขาเริ่มรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่มีคนมองเห็น เพราะว่าเขาได้ตายไปแล้วตั้งแต่ตอนที่ทหารไล่ล่านักโทษที่กระโดดลงไปในบ่อน้ำ เนื่องจากกระสุนหลายสิบนัดได้ ฝังลงไปบนล่างเขา เสียชีวิตไปพร้อมกับนักโทษที่กระโดดลงไปในบ่อน้ำ  เขาเดินย้อนกลับไปที่บ่อน้ำแล้วมองลงไปเบื้องล่างที่ร่างอันไร้วิญญาณของเขา นอนนิ่งอยู่ และต้องเฝ้าบ่อน้ำในสวนสาธารณะแห่งนี้ไปตลอดกาล  “เขานี้หละคือ นักโทษคนสุดท้าย”
                                                                                                                                ต.ตัวประกัน