Choix [yuri]

ข้อมูลเบื้องต้น

 แอบคิดเหมือนกันว่า เรื่องนี้ควรจะเป็นเรื่องยาวไปเลยดีไหม แหะๆ ><
มาเศร้าอีกแล้ว 

พอดีเรื่องนี้อยากแต่งให้กับเพื่อนไรเตอร์คนหนึ่ง

ก็เลยมุ่งมั่นเป็นพิเศษ
อาจจะมีหลายคนอิ่มมาม่าไปแล้วจนพุงกาง
แต่ว่าอีกสักเรื่องน่ะค่ะ
><
ให้ไอ้เจ้านิยายตัวเล็กๆเข้าไปอยู่ในใจรีดเดอร์อีกนิดน่ะค่ะ
><

ครั้งหน้ามา
รับรอง
หวาน
ชัว!

เย้ 
:)

Create a playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

“น.ส.ธัญญรัศม์ ไตรสุทธิวงษ์ ได้ที่1!!! ของสายชั้น”

เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นเชิงต้อนรับ ฉันค้อมหัวขอบคุณทุกคนอีกครั้งก่อนจะนั่งลงยังเก้าอี้ดังเดิม

เป็นที่หนึ่งของสายชั้นมา 5 ปีซ้อน

.............................................................

“กวาง เดี๋ยวพรุ่งนี้แอมป์มารับอีกน่ะ”

แอมป์ ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาน่ารักโบกมือลาพลางส่งยิ้มหวานก่อนจะปั่นจักรยานจากไป

ลมหายใจถูกสูดเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปพลักประตูเปิดออก

“กลับมาแล้วค่ะพ่อ”

สองขาเรียวยาวค่อยๆเหยียบย่ำไปยังขั้นบันไดทีละน้อย อาการเหนื่อยล้าสายตัวแทบขาดทำให้การเดินล่าช้าลงอย่างน่าใจหาย กว่าจะพาตัวเองมานอนแผ่หลาอยู่บนเตียงแบบนี้ได้ ก็เล่นเอาใช้เวลาไปเกือบหลายนาที

ลมหายใจถี่ๆเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ราวกับบทเพลงขับกล่อมในยามค่ำคืน

ลมหายใจของฉันเริ่มเลื่อนไหลอย่างสงบนิ่งอีกครั้ง ก่อนจะหลับลงไปในที่สุด

ฉันอาศัยอยู่ที่นี้มาเกือบจะ 5 ปีแล้วล่ะค่ะ

อ้าาาาาา ถ้าจะให้ย้อนเรื่องราวในวันวานที่ผ่านมาคงจะนานน่าดู เอาเป็นว่าฉันจะสรุปคร่าวๆให้ฟังแล้วกันน่ะค่ะ

ฉันเป็นเด็กนอกค่ะ....

นอกโลก

O_O

เห้ย! ไม่ใช่ ฉันเป็นเด็กไทยเนี่ยแหละค่ะ แค่เกิดและเติบโตอยู่ต่างประเทศแค่นั้น(แล้วมันเรียกเด็กไทยตรงไหนว่ะ?)

พ่อกับแม่ฉันเป็นคนไทยค่ะ เมื่อ5ปีก่อน ในสมัยตอนที่ฉันยังเป็นสาวน้อยวัย12 ตอนนั้นฉันได้ตัดสินเดินทางข้ามน้ำข้ามทวีปมาอยู่กับคุณพ่อที่ประเทศไทย โดยได้โอนย้ายที่เรียนมาอยู่ที่นี้ด้วย

ส่วนคุณแม่ฉันก็อาศัยอยู่ที่อังกฤษกับพี่ชายต่อไปค่ะ

ครอบครัวของฉันไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่หย่ากันตั้งแต่ตอนฉันยังเล็กๆแล้ว คุณแม่ไปมีสามีใหม่ ส่วนคุณพ่อก็ไปมีภรรยาใหม่เช่นกัน

แต่สำหรับฉันกับพี่ชายน่ะค่ะ เราไม่ได้รู้สึกแย่ซักเท่าไร อาจจะเป็นเพราะ เราทั้งสองเข้าใจและรับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงทำให้ฉันกับพี่ชายไม่มีปัญหาเรื่องขาดความอบอุ่นค่ะ
เรื่องราวของฉันก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไร หลังจากมาอยู่ที่ไทยแล้ว ชีวิตวัยรุ่นก็ยังคงดำเนินไปอย่างปกติสุข...

แต่มันเริ่มไม่สุข เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นานนี้....

“กวาง โทรศัพท์ลูก”

เสียงพ่อที่ตะโกนจากด้านล่างทำให้ฉันวิ่งลงไปรับ

“ฮัลโหลค่ะ”

“.....”

“ฮัลโหล?”

“....”

“ฮัลโหล ใครค่ะ”

“....”

“ถ้าไม่พูดจะว่างแล้วน่ะค่ะ”

“เดี๋ยว! พี่กวาง นี้แอปเอง”

เสียงที่ตอบกลับมาตามสายทำให้ฉันหยุดนิ่ง

แอปเปิ้ล...

ราวกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ

ความทรงจำตั้งแต่เมื่อ5ปีก่อน วิ่งเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว

“แอป พี่จะไปเรียนต่อที่ไทย”

“ทำไมค่ะ?”

“พี่อยากไปอยู่กับพ่อ”

“แล้วแอปล่ะ?”

“พี่ขอโทษ แต่พี่จะโทรมาหาเธอบ่อยๆ”

“พี่จะไปจริงๆเหรอค่ะ?”

“อืม”

“แล้วเราจะเลิกกันไหม”

“พี่ว่า เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะน่ะ”

“...”

“กลับไปเป็นแค่พี่น้องกัน”

ในวันนั้นที่ตั้งใจจะเดินจากมา ฉันกล่าวตัดความสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใย ไม่นึกห่วงแม้กระทั่งความรู้สึกของอีกฝ่าย ในตอนนั้นเพียงแค่ต้องการไปใช้ชีวิตยังอีกทวีปหนึ่งเท่านั้น

ในวันนี้ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว

ฉันตัดสินใจเลิกกับเธอ เพียงเพราะคิดว่า หากต้องห่างไกลกันถึงเพียงนี้ ยิ่งฝืนที่จะคบกันก็มีแต่ไร้ประโยชน์ สู้ปล่อยให้ไปเจอคนที่ใช่กว่านี้ คงจะดีต่อเราทั้งคู่

ไม่ใช่ว่าหมดรัก แต่คิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งสองคน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเราก็ไม่เคยนึกติดต่อกันอีกเลย

จนกระทั่งวันนี้ วันเดียวกันกับเมื่อ 5 ปีที่แล้ว

“แอปเหรอ...”

“ค่ะ พี่กวางสบายดีไหม”

“พี่สบายดี แอปเป็นไงบ้าง”

“แอปก็สบายดีค่ะ”

“แล้วโทรหาพี่ มีอะไรเหรอ?”

“แอปแค่.... คิดถึงพี่”

ราวกับหัวใจกระตุกวูบ ความรู้สึกในวันวานยังคงฝั่งแน่น และดูท่ามันกำลังจะตะเกียกตะกายขึ้นมาแสดงตัวอีกครั้ง

อยากจะตอบว่า พี่ก็คิดถึงเธอ แต่สติตนเองในตอนนั้น มันพร่าเรือนราวกับล่องลอยไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ฉันตัดสินใจเลือกที่จะวางสายลงฉับ ก่อนจะวิ่งหนีกลับขึ้นมายังห้องนอน

เรื่องราวนี้เพิ่งจะผ่านมาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน

ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ได้ติดต่อกับเธอเรื่อยมา เราพูดคุยแลกเปลี่ยนช่วงวันเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น เราทำเหมือนกับตอนที่เรายังคบกันบ่อยขึ้น เราโทรหากันบ่อยขึ้น ส่งข้อความให้กันบ่อยขึ้น และพูดคิดถึงให้กันบ่อยขึ้น ความรู้สึกเมื่อตอนที่เราคบกันในตอนนั้นเริ่มจะดูเหมือนความจริงมากขึ้นทุกที

หากแต่รู้สึกได้ไม่นานมันก็มีอันต้องมาดับวูบลงไป

“พี่กวาง ไม่รู้เหรอว่าไอ้แอปมันเป็นแฟนกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนแล้วน่ะ”

“ใคร?”

“พี่นทไง พี่จำได้ป้ะ พี่นทอ้ะ”

นท.....

อ้อ เพื่อนสมัยประถมคนนั้นนี่เอง

“เหรอ ดีจังน่ะ”

“พี่กวางรู้ป้ะ เขาสองคนหวานกันมากอ้ะ พวกเราอ่ะโคตรอิจฉาเลย”

นั้นคือสิ่งที่ฉันรับรู้มาจากปากรุ่นน้องคนสนิท

ฉันยังคงทำตัวเหมือนเดิมราวกับไม่เคยรับรู้อะไร ฉันโทรหาเธอทุกเช้าเพื่อปลุกให้เธอตื่นนอน ฉันบอกคิดถึงเธอทุกเย็นในยามที่เธอกลับบ้าน ฉันพูดคุยเรื่องราวไร้สาระระหว่างวันเพียงเพราะต้องการได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ

ฉันยังคงนึกถึง คิดถึง ห่วงถึงอยู่เสมอ

หากแต่การกระทำที่เป็นการซ้ำเติมตัวเองเช่นนี้มันกลับคอยเสียดแทงอยู่ในใจตลอดเวลา

“พี่กวาง วันนี้แอปมีสอบ อวยพรหน่อยดิ่”

“อะไรดีล่ะ งั้นขอให้ได้ที่1 ดีไหม”

“ดีสิ่ เพราะถ้าแอปได้ที่หนึ่งเมื่อไร แอปจะขอแม่ไปเที่ยวเมืองไทย เราจะได้เจอกัน ดีไหมค่ะ”

“ดีสิ ดีที่สุดเลย”

เธอยังคงเป็นแบบนี้

เป็นน้องสาวที่น่ารักและไร้เดียงสา

เป็นน้องสาวที่ผูกพันกันตลอดเวลา

เป็นน้องสาวที่...

ฉันคงจะยอมแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่คงได้แค่คิด

........................................

“พี่กวาง อย่าลืมทานยาน่ะวันนี้”

เธอกล่าวอีกครั้งก่อนจะวางสายไป

ในวันที่ฉันป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล เธอกระวนกระวายทำอะไรไม่ถูกจนเพื่อนที่โรงเรียนต้องควักโทรศัพท์มือถือโทรออกหาฉันให้ขวัก

หลังจากที่เราได้คุยกัน

เธอแสดงความห่วงใยที่มีอยู่จนล้นตัวอย่างปิดไม่มิด เธอร้องไห้ เธอสะอื้น เพียงเพราะเธอกำลังเป็นห่วงฉันอย่างหนัก

ในตอนนั้น ได้แต่พูดพร้อมยิ้มรับเป็นเชิงปลอบใจและกล่าวกับเธออีกครั้ง ว่าไม่เป็นไรแล้ว

เธอเป็นแบบนี้ เธอมักจะห่วงอยู่เสมอ

ในทุกๆวัน เธอกับฉัน

เหมือนกับเราได้อยู่ด้วยกัน

“วันนี้ดาวเต็มฟ้าเลย ที่อังกฤษล่ะ เป็นเหมือนกันไหม?”

“ค่ะ ที่นี้ก็ดาวเต็มฟ้าเลย”

“สวยจังเน๊าะ”

“อืมมม เห็นแบบนี้แล้วอยากให้พี่กวางมาอยู่ด้วยกันใกล้ๆ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็จะได้ทำเหมือนเมื่อตอนเด็กๆไง ทุกๆคืนเราจะต้องมายืนอยู่ที่ระเบียงด้วยกัน พี่จะจับมือฉันเอาไว้และก็มองดูดาวทั้งคืน”

“แล้วเธอก็จะหลับไป ส่วนพี่ก็ปีนรั้วกลับบ้านตัวเอง ใช่ไหม?”

“นั้นแหละ ใช่เลย”

เสียงหัวเราะอีกครั้งของเราดังขึ้นก่อนจะเงียบไป

“แอปจะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยเหรอ”

“พูดอะไรค่ะ?”

“เรื่อง...... นท”

“พี่...... พี่กวางรู้?”

“อืม พี่รู้”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่นทกับฉันแค่กำลังคบกัน”

ในใจตอนนั้นอยากจะตะโกนใส่หน้าเธอ แล้วถามดังๆว่า แล้วมาทำแบบนี้กับพี่ทำไม มาให้ความหวังพี่อีกทำไม

“เหรอ”

“อืม”

........................................

กริ้งค์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงโทรศัพท์ดังแผดหูอีกครั้ง จนฉันต้องคว้ามันขึ้นมารับ

“ฮัลโหลค่ะ?”

“พี่กวางๆ ช่วยแอปมันด้วย”

“แอป!!!”

ฉันกระเด้งตัวเองลุกจากที่นอนแทบจะในทันที เส้นประสาทบิดตัวขึ้นมาขมวดแน่นพร้อมกับเหงื่อที่เริ่มไหลซิกๆ เสียงหัวใจเต้นตึกตักราวกับกลองที่กำลังตีระรัว

แอปเป็นไรไป?

“พี่กวาง ไอ้แอปมันจะแย่แล้วทำไงดี”

“ใจเย็นๆ ซิล ลองเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟังหน่อยดิ่

“ไอ้แอปมันทะเลาะกับพี่นท เนี่ยพี่ ตอนนี้อ้ะ ฟังดิ่ เสียงดังมากเลย”

“ทะเลาะเหรอ?”

“ใช่ พี่  แอปมันร้องไห้ใหญ่แล้ว ซิลจะทำไงดี ซิลจะทำไง”

“ยื่นโทรศัพท์ให้พี่คุยกับแอปที ส่วนซิลไปหาไรกินก่อนไป”

“โอเคๆพี่ เดี๋ยวซิลกินเพื่อ”

-_____-

“ฮะ...ฮึก...ฮัลโหล”

เสียงแอปเปิ้ลที่กรอกมาตามสายดูสั่นเครื่อจนกระตุกวูบที่หัวใจ เสียงภายนอกเริ่มเงียบสงบลงบางแล้วเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่คนเดียวในสถานที่แห่งหนึ่ง

“ร้องออกมาเถอะแอป พี่จะอยู่ตรงนี้ อยู่กับเธอ”

เสียงร้องไห้เริ่มค่อยๆรุนแรงขึ้น หนักขึ้น แย่ขึ้น แต่ฉันกลับทำได้เพียงกุมมือแน่นไว้กับเตียงนอน

ทนฟังเสียงของคนที่รักกำลังร้องไห้

ใช้เวลานานเท่าไรก็ไม่อาจจะรู้ที่เธอร้องไห้อย่างหนัก เสียใจอย่างหนัก สะอึกสะอื้นอย่างหนัก และในที่สุดความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้ามาจนเธอรับมันไม่ไหว เธออ่อนแอจนไม่อาจทานไว้ ทำได้เพียงแค่กลั้นเสียงตอบกลับไปแล้วตัดสายไปอีกครั้ง

ยามเมื่อเธอมีปัญหา เธอไม่เคยพูดให้ฉันฟัง เธอไม่เคยทำให้ฉันคอยเป็นห่วง เธอมักจะเป็นแบบนี้ แบบนี้เสมอ

ไม่แม้แต่เล่าให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงแค่คำคำหนึ่งที่เอ่ยขึ้นจากหัวใจ

‘แอปดีขึ้นแล้วค่ะ’

แต่ฉันทนไม่ไหว ฉันทนไม่ได้

ความเป็นห่วงมันถาโถมเข้ามา

และนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันกดโทรหาเธออีกครั้ง

.....

..............

............................

เธอไม่รับ

ราวกับอยากอยู่เพียงคนเดียวเงียบๆ เพื่ออ่อนแอให้ถึงที่สุด

“ฮัลโหล ซิลวี่ ช่วยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังหน่อย”

เมื่อแอปไม่ยอมรับโทรศัพท์ คนเดียวที่น่าจะรู้เรื่องนี้ดีที่สุด คงจะเป็นซิลวี่

“คือ.....”

“เล่ามาเหอะ พี่อยากฟัง”

“พี่นทเขาคบคนอื่น”

“.....”

“จริงๆ จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก พี่นทเขามีแฟนอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่จะมาคบกับแอป”

“.....”

“และก็ไม่ได้มีแค่คนเดียว เขามีแฟนถึงสองคน รวมไอ้แอปด้วยก็เป็นสาม”

“....”

“วันนี้ความแตก แอปมันก็เลยร้องไห้หนัก เรื่องมันก็มีเท่านี้แหละพี่กวาง”

“....”

ถ้าฉันจะบินกลับไปอังกฤษเพื่อกลับไปชกหน้านทซักครั้ง จะมีกฎหมายขอไหนห้ามไว้หรือเปล่า?

ฉันรู้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รู้กันดีมาโดยตลอด

นท หรือ พนายางกูร เป็นที่รู้จักกันดีในแง่เรื่องความสวย

และในแง่เรื่องความเจ้าชู้

เรื่องนี้ก็มีคนมาพูดให้แซดกันนานแล้วล่ะ ใครๆก็บอกว่านทเจ้าชู้มากขนาดที่บรรดาคาสโนวาต่างๆก็ยกให้เป็นตัวพ่อ

แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องเหล่านั้นซักเท่าไร เพราะเท่าที่เป็นเพื่อนกับมันมา มันเป็นคนอัธยาศัยดีแถมยังน่ารัก จึงไม่ค่อยแปลกใจที่จะมีคนเข้ามาแวะเวียนพูดคุยกันมันมากมาย

ฉันคิดเพียงเท่านั้น ไม่นึกว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไป

“ใครเหรอ แฟนนทน่ะ”

“พี่ตาม กับ พี่เนียร์”

ตูมตามและจูเนียร์

อืมมม ชื่อนี้เป็นชื่อที่คุ้นมากเลย

รู้สึกจะเป็นรุ่นพี่ม.6ล่ะมั้ง

อ้าาาาา จำได้ล่ะ

รุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนนิ

“แล้วสองคนนั้น เขาทะเลาะกับนทหรือเปล่า”

“เขาชกกันเองไปเรียบร้อยล่ะ”

โหด

“แล้วแอป ตอนนี้เป็นไงบ้าง”

“ไม่รู้ดิ่พี่ ไม่มีใครติดต่อมันได้เลย คงต้องให้เวลามันทำใจหน่อย”

“แล้วแอปจะเลิกกับนทไหม?”

“ไม่รู้ว่ะพี่”

บทสนทนาถูกตัดไปแค่นั้น

ฉันถอนหายใจพลางนอนราบไปกับเตียง

แก๊ก แก๊ก

เสียงลูกหินปามากระทบเข้ากับบานหน้าต่าง ทำให้ฉันลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง

แอมป์ ยืนฉีกยิ้มกวางมาให้ฉัน พร้อมกับลูกหินในมือ

สองขาค่อยๆวิ่งลงไปยังชั้นล่าง เดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้าน ก่อนจะยิ้มทักทายชายหนุ่ม

“แอมป์มาตรงเวลาทุกทีเลยน่ะ”

“แน่นอนดิ่ แอมป์อยากเจอกวางนิ”

ฉันยิ้มรับกับคำพูดอันอ่อนหวาน โบกมือลาพ่อที่มายืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ก่อนจะซ้อนท้ายรถจักรยานขึ้นไป

สายลมพัดปลิวไสวลู่ไปในสองข้างทาง

ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ปลดปล่อยความรู้สึกอัดแน่นที่มีอยู่ข้างไหนออกมาให้หมดพร้อมกับสายลมที่กระทบใบหน้าโชยๆ

ในยามพระอาทิตย์กำลังตกเย็นเช่นนี้

การนั่งซ้อนท้ายอยู่บนจักรยานเพียงเพื่อต้องการวนเวียนอยู่กับธรรมชาติ มันช่างมีความสุขดีแท้

ฉันยิ้มกว้างให้อาณาบริเวณโดยรอบ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง

“เดี๋ยวนี้กวางดูไม่ค่อยสบายใจเลยน่ะ”

“หืม? เปล่านิ”

“ไม่รู้สิ แอมป์รู้สึกว่ากวางยิ้มน้อยลง”

“....”

“กวางพูดน้อยลง”

“.....”

“และกวางก็หัวเราะน้อยลง”

เหมือนถูกหมุดนับร้อยนับพันยึดติดตรึงตัวเองไว้กับที่

ชายหนุ่มเบื้องหน้าดูเหมือนกับจะล่วงรู้ความรู้สึกข้างในของฉันมาโดยตลอด เขาไม่พูดอะไรมากนักหลังจากจบบทสนทนาไปแล้ว เขาเพียงแค่ผ่อนฝีเท้าในการปั่นจักรยานให้ลดลง ราวกับต้องการให้เวลาฉันในการทบทวนความคิด

ฉันยอมรับ ตั้งแต่รู้เรื่องนทกับแอป มันทำให้ฉันเริ่มไม่มีความสุข

ฉันไม่พูด ฉันไม่ยิ้ม ฉันไม่ค่อยคุย

แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาสังเกตุเห็น

ฉันเป็นของฉันอยู่แบบนี้ทุกวัน เย็นชา เงียบนิ่ง จนคิดว่าคงไม่มีใครเห็นถึงความผิดปกติ

แต่กับคนคนนี้กลับไม่ใช่

“แอมป์”

ทันทีที่จักรยานจอดนิ่งสนิท ฉันก็โผเข้ากอดชายหนุ่มจากด้านหลังแน่น

ราวกับรับรู้รอยยิ้มอันอบอุ่นจากคนเบื้องหน้าแม้ไม่ได้เหลือบตาไปมอง

แอมป์กุมมือฉันเอาไว้เบาๆ พลางปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไปยังงั้น

“มีอะไร บอกแอมป์ได้น่ะครับ”

น้ำตาที่ร่วงไหลออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของชายหนุ่มโดยไม่ปราณีกำลังทำงานอย่างบ้าคลั่ง

ฉันร้องไห้แต่ไม่ได้ร้องเพราะกำลังเจ็บปวด

สาเหตุที่ร้องคงเพราะความเป็นห่วงที่สุด

ฉันห่วงเธอคนนั้น

เพราะฉันรักเธอมากที่สุด

ถ้อยคำหลากหลายได้ไหลผ่านพรั่งพรูออกมาจากปากฉันราวกับสึนามิแตก

ฉันเล่าทุกอย่าง เล่าทุกเรื่อง เล่าทุกความรู้สึก ให้อีกคนฟัง

แอมป์เพียงแค่พยักหน้ารับ มีบ้างบางครั้งที่เขายกมือขึ้นลูบหัวฉันเป็นเชิงปลอบใจ

ฉันร้องไห้ ฉันคร่ำครวญ ฉันทำไปโดยไม่คิดแม้แต่จะละอายในสายตาคนรอบข้าง

ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงยิ้ม แล้วประคองมือของฉันเอาไว้เพียงเท่านั้น

ฉันรักแอป นี้คือความรู้สึกของฉันทั้งหมด

ตั้งแต่วันนั้น เมื่อ5ปีก่อน ในวันที่ฉันเลือกเดินทางจากมา ความรู้สึกข้างในมันยังร้องตะโกนบอกว่าฉันยังคงรักเธออยู่เสมอ ไม่ว่าจะวันนี้หนือวันไหนๆแต่อาจจะเป็นเพราะเวลาและอาจจะเป็นเพราะระยะทางที่ทำให้ความรู้สึกระหว่างเรามันบางเบาลงไปบ้าง แต่ถึงกระนั้น รักมันก็ยังคงเป็นรัก มันก็ยังคงทำหน้าที่เพื่อที่จะดำเนินการรักต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด

และในวันที่เธอเลือกเดินทางกลับมาหาฉันอีกครั้ง ความรักที่ถูกปิดตายไว้ข้างในก็ปะทุแตกออกมาในทันที

ฉันทุ่มเทความรักที่มีให้เธอทั้งหมด แม้เพียงช่วงเวลาไม่นาน

แต่ก็เหมือนกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับฉัน

เมื่อหัวใจของเธอครึ่งหนึ่งนั้นถูกแบ่งปันไปให้ใครอีกคน

ฉันยอมรับ

ว่าในวินาทีที่รู้ครั้งแรก ตัวเองจุกจนแทบเอาไม่อยู่

ตัวชาด้าน ความรู้สึกปลิวหาย สติพร่างพรายไร้ตัวตน

แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่นานเพื่อที่จะฟื้นตัว เพราะยังต้องกา...

ยังคงต้องการที่จะทำหน้าที่เป็นพี่สาวที่แสนดีของเธอตลอดไป

แม้จะไม่ใช่เป็นหน้าที่ของคนรักก็ตาม

แต่ในวันนี้หนักยิ่งกว่า

เพิ่งรับรู้ได้ถึงความรู้สึกทรมาน

เพิ่งเข้าใจว่าการทำอะไรไม่ได้มันเป็นอย่างไง

ความรู้สึกในใจมันเดือดร้อนผุดๆ ตีผสมปนเปกันอย่างไม่มีความหมาย

เป็นห่วง

นี้คือความรู้สึกแรกที่เริ่มก่อตัว

โกรธ

นี้คือความรู้สึกต่อมาที่กลายเป็นรูปเป็นร่าง

และเสียใจ

ฉันเป็นห่วงความรู้สึกที่กำลังเจ็บเจียนตายของอีกคน ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโกรธนทเล็กๆที่กล้าทำร้ายจิตใจของแอปได้มากมายขนาดนี้

แต่เหนือทั้งหมดทั้งมวลและเหนือสิ่งอื่นใด

ฉันกำลังเสียใจ

เสียใจกับตัวเอง

เสียใจที่ไม่อาจอยู่ข้างๆเพื่อปลอบคนที่รักได้

เสียใจที่ต้องมาทนทรมานมองดูเขาเจ็บปวด

เสียใจที่ตัวเองยังไม่เลิกรัก

เสียใจ

นี้แหละคือความรู้สึกทั้งหมด

“แอมป์เข้าใจ กวางหยุดร้องไห้เถอะน่ะ”

และในวันที่เสียใจมากที่สุด

ฉันก็มีเขาคอยปลอบอยู่เคียงข้างกาย

“ขอบคุณน่ะ”

..........................................

1เดือนต่อมา

หลังจากวันนั้นแอปเปิ้ลก็เงียบหายไปเลย

ฉันไม่รู้ว่าอีกคนเป็นอย่างไงบ้างแต่ที่พอจะได้คร่าวได้คราวมาก็ตอนที่ซิลวี่เอามาบอกให้ฟัง

“สองคนนั้นเขาคืนดีกันแล้วล่ะ”

ฉันไม่รู้เรื่องเป็นมายังไง แต่เท่าที่จับใจฟังได้คร่าวๆ

เห็นซิลวี่บอกว่า นทมาตามง้อขอคืนดี

แน่นอน แอปใจอ่อน เธอยกโทษให้ และกลับไปคบกันอีกครั้ง

แต่เรื่องราวมันยังไม่จบไม่สิ้นแค่นั้น เมื่อนทก็ยังคงคบอีกสองคนต่อไปเพียงแต่แอปไม่เคยรับรู้

..........................................

“แอมป์ จะไปไหน”

“แอมป์มีธุระ เดี๋ยวอีกสองสามวัน แอมป์ถึงจะกลับน่ะครับ”

ฉันไม่รู้ว่าชายหนุ่มมีเหตุด่วนเรื่องอะไร แต่เขาดูเร่งรีบที่จะไป และบอกลาทิ้งไว้เพียงเท่านั้น

..........................................

หลังจากที่เรื่องราวมันดำเนินไปอย่างเรียบง่าย

ฉันกับแอปเปิ้ลก็ได้โคจรกลับมาคุยกันอีกครั้ง

คราวนี้ฉันได้ทำหน้าที่เป็นพี่สาวของเธออย่างเต็มตัว

“แอป ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปโกรธนทเขาเลยน่ะ”

ฉันกล่าวปลอบใจเธอไป เมื่อเธอเริ่มที่จะระแวงสงสัยในตัวนทขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันได้กลายไปเป็นที่ปรึกษา

และหลายครั้งที่เธอเอาเรื่องขอนทมาเล่าให้ฟังพร้อมกับร้องไห้อยู่บ่อยๆ

เธอบอกเธอรู้ ว่านทนั้นยังคบคนอื่นอีกที่ไม่ใช่เธอ

แต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไง

เพราะทุกทีที่เธอต้องการจะเดินจากไป นทนั้นก็จะกลับมาขอคืนดีทุกครั้ง

และเธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธที่จะยกโทษให้นทแม้เพียงซักครั้งเดียว

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

แอปเปิ้ลร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมกับระบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังอย่างไม่ปิดกลั้น

นทยังคงทำให้เธอเจ็บอยู่ซ้ำๆ แต่ที่มันน่าเสียใจที่สุดก็เห็นจะเป็นเธอที่ยอมให้นททำให้เจ็บอยู่เสมอ

เธอยังคงรักนทอยู่เต็มหัวใจ

“แอป พี่ขอ      เลิกกับนทได้ไหม”

“....”

“เลิกรักนทได้ไหม”

“แอป...”

“แล้วเปลี่ยนมารักพี่แทน น้ะ?”

“แอป...”

“หรือว่าแอปไม่รักพี่?”

“แอปรักพี่ค่ะ แต่ว่า...”

“แต่?”

“แอปก็รักพี่นทด้วย”

นั้นคือคำตอบจากปากของเธอทั้งหมด

ฉันเฉียดใกล้เกินไป เฉียดใกล้เข้าไปทุกที

กับคำว่าโง่งมงาย

“แอป เธอมันโง่ รู้ตัวไหม ปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่ได้”

ฉันด่าเธอออกไปในเย็นวันหนึ่ง เธอเพียงกระซิบตอบกลับมาเสียงแผ่วเบา พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

ฉันเองก็ไม่ต่างกัน หากแต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ด่าออกไปนั้น มันเป็นการด่าตัวฉันเอง

ฉันเองที่โง่ยิ่งกว่า

..........................................

บางครั้งก็อยากรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร

“พี่กวาง เอาตามที่ซ้อมกันมาเลยน่ะ”

“โอเค”

ฉันแอบลักลอบเตรียมแผนการกับซิลวี่อยู่สองคน ด้วยความอยากรู้จนออกนอกหน้าทำให้การกระทำครั้งนี้มันฉุดเอาไว้ไม่อยู่

เราตกลงกันว่าจะให้ซิลวี่หลอกถามเรื่องระหว่างฉันกับแอป และก็คงต้องคาดเดากันต่อไปว่าแอปจะพูดว่ายังไง

เครื่องโทรศัพท์ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะโดยเปิดสปีกเกอร์โฟนเอาไว้ เสียงแอปเปิ้ลกับซิลวี่คุยเล็ดลอดกันมาตามสาย ทำให้ฉันรับรู้เรื่องราวได้ทั้งหมด

“เห้ย แอป ถามจริง แกรักพี่กวางป้ะ?”

“รักดิ่”

“แล้วแกรักพี่นทป้ะ”

“ก็รัก”

“อ้าว แล้วงี้พี่กวางเขาเป็นอะไรสำหรับแกว่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน เท่าที่รู้...”

“เท่าที่รู้?”

“ฉันขาดพี่นทไม่ได้ ถ้าเกิดต้องเลิกกันไป ฉันคงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้พี่นทกลับคืนมา”

“....”

“แต่สำหรับพี่กวาง หากฉันขาดพี่เขาไป ฉันคงเหงาเพียงชั่วครู่หนึ่ง บางทีอาจจะคิดถึงพี่เขามากจนขนาดร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า หากพี่เขาไปจริงๆ จะอยากดึงรั้งพี่เขากลับมาหรือเปล่า”

เสียงพูดคุยในห้องเริ่มเปลี่ยนไปเป็นหัวข้ออื่นๆ

ฉันกดวางสายก่อนจะทรุดเข่านั่งลงกับพื้น

เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรรู้เลยจริงๆ

น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาทำให้ฉันหัวเราะขำ

ไม่ได้กำลังจะเป็นบ้า

แค่กำลังสมเพสตัวเอง

เฉียดใกล้คำว่าโง่อีกแล้ว

ทั้งๆที่รู้แล้วนั้น แต่ในใจก็ยังฝืนดัน ยังอยากจะขอ ยังอยากจะอยู่ดูแลเธอต่อไป

..........................................

“ถ้าหัวใจอยู่กับเขาอย่ามาสนใจ เธอดีกับฉันทำไม บอกกันซักที หรือเพียงแค่เธอมีฉันเป็นตัวคั่นเวลา”

ฉันเงียบเสียงลง ก่อนจะถอนหายใจ

“ทำไมหยุดร้องล่ะ”

แอปเปิ้ลกรอกเสียงมาตามสายโทรศัพท์ ฉันเพียงแค่ยิ้มรับ แม้จะรู้ว่าเธอไม่เห็น

“ร้องต่อไม่ออก”

ใช่ มันร้องต่อไม่ออก เพราะยิ่งร้องก็ยิ่งเข้าตัว

“งั้นไม่ต้องร้องก็ได้ คืนนี้พี่กวางไปนอนเถอะ ฝันดีน่ะค่ะ”

“แอป...”

“ค่ะ?”

“พี่ขออีกครั้งได้ไหม?”

“...”

“เลิกรักนทซะที”

“....”

“ไม่ต้องรักพี่ก็ได้ แค่เลิกรักนท น่ะ”

“แค่นี้น่ะค่ะพี่กวาง”

เธอปฎิเสธคำขอของฉัน

กี่ร้อยกี่ครั้งแล้วที่ตัวเองเฝ้าถามเธออยู่แบบนี้

เลิกรักนทซะทีได้ไหม เลิกรักเขาซะทีเถอะ

เพราะฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บ ฉันไม่อาจทนเห็น

แต่ไม่ว่าจะทำยังไง หัวใจเธอก็ยังซื่อสัตย์

เธอยังคงรัก แม้เขาจะทำร้ายเธอมากมาย

แต่นี้คือเหตุผล ที่ฉันยังยอมโง่งม เพื่อที่จะอยู่ดูแลเธอ

..........................................

กาลเวลาก็ได้เดินทางมาถึงชานชาลาที่ต้องลง

ฉันตัดสินใจ ตัดขาดจากเธอในที่สุด

“แอมป์ วันนี้พากวางไปขี่จักรยานอีกน่ะ”

ฉันกล่าวบอกกับชายหนุ่ม ก่อนจะเดินเคียงคู่ไปด้วยกัน

แอปเปิ้ลยังคงโทรหาฉันทุกวัน ยังคงส่งข้อความมาถึงบ่อยๆ

แต่ที่ฉันทำเพียงแค่เปิดอ่านก่อนจะลบทิ้ง

เพื่อลืมให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง

ฉันเลือกแล้ว

ฉันเองที่จะเป็นคนเดินจากเธอไป

ไม่ได้เป็นนางเอกจากค่ายไหน

แค่ไม่อยากเห็นเธอลำบากใจกับการมีรักทั้งสองคน

ในเมื่อเธอมีคนที่เธอรักมากกว่า ฉันก็ควรถอยออกมา

แต่เหนือเหตุผลทั้งมวลทั้งหมด

มันก็แค่ว่า...

ฉันไม่อยากเจ็บ

ฉันเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความรู้สึกของตัวฉันเองเพียงคนเดียว

ฉันไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าแอปจะรู้สึกยังไง ฉันแคร์แค่ว่าฉันไม่อยากทนกับอาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกนี้อีกต่อไปแล้ว

การตัดใจจากเธอไปอีกครั้ง มันคงไม่ยากเท่าไร

และอีกอย่าง

ฉันจะได้ไม่ต้องเฉียดใกล้กับคำว่าโง่ให้ช้ำใจอีกครั้ง

“แอมป์ ขี่หลังหน่อย”

ในเย็นวันหนึ่งที่เราสองคนเดินกลับบ้านด้วยกัน ฉันกระโดดขึ้นขี่คอชายหนุ่มโดยไม่รอคำอนุญาติของอีกฝ่าย แอมป์ส่งเสียงหัวเราะน้อยๆก่อนจะประคองฉันเดินออกไป

ฉันอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน

เรายิ้มให้กัน

หัวเราะให้กัน

และเดินไปด้วยกัน

มีบ้างบางครั้งที่ฉันแอบเอาไอติมที่ถืออยู่ในมือไปป้ายแก้มอีกคนเล่น

ไม่นานนักเราก็เดินทางกันกลับมาถึงบ้าน

ชายหนุ่มโบกมือลา ก่อนจะขอตัวกลับบ้านของตน

ทุกๆคืนต่อจากนั้น

แอมป์แทบจะเข้ามาแทนที่แอปในทุกๆช่วงชีวิต

ทุกๆเช้าแอมป์จะคอยโทรมาปลุกฉัน

ทุกๆเย็นแอมป์จะคอยมาส่งที่บ้าน

ทุกๆคืนแอมป์จะคอยโทรมาหาทุกวัน

เราดำเนินวนเวียนเช่นนี้ไปด้วยกัน จนกลายเป็นนิสัย

“เห้ยแอมป์ดูดิ่ๆ”

เสียงผู้ชายในห้องเรียนโหวกเหวกโวยวายตะโกนกันยกใหญ่ ก่อนที่ฉันจะทันเห็นแอมป์ถูกลากเข้าไปในวงล้อมด้วยอีกคน

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ร่างเล็กๆของตัวเองจึงเดินแทรกกลางเข้าไปในนั้น ก่อนจะชะโงกคอดู

เห้ย! หนังสือโป๊นิหว่า

-//////////////////-

“แอมป์!”

เสียงของตัวเองกราดเกรี้ยวจนดูน่ากลัว

ฉันมองหน้าอีกคนนิ่ง ก่อนจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง

ไม่นานนัก พื้นที่ข้างๆก็มีอีกคนมายืนจับจอง

“กวาง เป็นไรไป”

“ห้ามดูน่ะแอมป์”

ฉันหันไปบอกอีกคนพร้อมกับปากที่เริ่มจะเบะออกน้อยๆ

สองมือถูกยกขึ้นมากอดอกเอาไว้แน่น พลางมองหน้าอีกคนนิ่ง

“ไม่ดูๆๆๆ”

เสียงกล่าวตอบรับกลับมาดูหนักแน่นจนน่าพอใจ ฉันผุดยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ก่อนจะเสมองไปทางอื่น

แต่พอหันกลับมา กับพบว่าสายตาของแอมป์จดจ้องไปที่หนังสือนั้นไม่ยอมกระพริบ

“แอมป์!!!!”

“ครับ!!!!”

ฉันเดินตัวลิ่วออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับก้าวขาฉับๆ

“กวาง กวาง แอมป์ล้อเล่น”

ไม่สน!

“กวาง แอมป์จะไม่ดูแล้ว หันมาคุยกับแอมป์น่ะครับ”

งอล!

“กวางครับ แอมป์ขอโทษ”

เสียงที่อ่อนลงทำให้ฉันหันไปมอง

ใบหน้ายังคงเก๊กขรึมไปงั้น สายตาจับจ้องอย่างนิ่งๆ

แอมป์ยืนมองฉันด้วยสายตาขอโทษขอโพย

ดูแล้วน่ารักเป็นบ้า

ฉันหลบหน้ามาเพื่อยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง

“ก็ได้ ยกโทษให้”

แอมป์ยิ้มร่าก่อนจะวิ่งมากุมมือฉันเอาไว้

“แต่เย็นนี้ กวางจะขี่หลังแอมป์อีก”

ไม่ต้องรอให้อีกคนเอ่ยตอบรับ ฉันก็กระโดดแผล่วไปอยู่บนหลังเรียบร้อย

แอมป์ทำหน้าเหรอหราก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นหัวเราะร่า

“ก็ได้ครับ แอมป์จะให้กวางขี่หลังแบบนี้ทุกวันเลย ดีไหม”

“ทำเป็นพูดดีไป”

..........................................

เรื่องราวของฉันในวันนี้ ดูราวกับมันกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ

ฉันมีความสุขมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะ ทั้งหมดทั้งมวลอาจจะเกิดขึ้นเพราะแอมป์

ส่วนแอป เราไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยังรู้สึกกับแอปเหมือนเดิมไหม

แต่ฉันคิดว่าหากเราได้ใกล้กันเมื่อไร ความรู้สึกเหล่านั้นจะกลับมาทันที

สู้ขอไม่อยู่ใกล้ๆด้วยจะดีกว่า

“กวาง”

เป็นเวลาเย็นย่ำคำแล้ว

แต่ฉันกับแอมป์ยังคงเดินเคียงคู่กันไปอย่างเอื่อยเฉื่อย

“กวาง แอมป์มีเรื่องจะถาม”

“ว่ามาดิ่”

“คบกับแอมป์ไหม?”

เป็นคำถามที่ตอบยากที่สุดในโลก O___O

ฉันวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นโดยเลือกที่จะทิ้งชายหนุ่มเอาไว้

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร

ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็มีความสุข

แต่ทำไมถึงไม่ยอมรับเขาก็ไม่รู้

ตืดดดดดดด

ฉันกดโทรออกอีกครั้ง เพื่อเช็คอะไรบ้างอย่างในตัวเอง

“ฮัลโหล”

“....”

“ฮัลโหลค่ะ?”

“.....”

“จะพูดกับแอปหรือเปล่าค่ะ?”

ตืด ตืด ตืด

สายถูกตัดลงไป แต่น้ำตาฉันกลับไหลลงมา

ฉันรู้ใจตัวเองดี รู้ดีมาตลอด เพียงแต่ไม่เคยยอมรับ

ฉันยังไม่เคยหยุดรักเธอ

ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือตอนไหน

ไม่ว่าจะห้าปีที่แล้ว หรือจะเป็นวินาทีนี้

ฉันยังคงไม่เปลี่ยนใจ

แต่สิ่งที่แปลกไป คือความรู้สึกใหม่ที่เข้ามาแทน

จะว่าไปฉันนี้ก็นางเอกทไวไลน์โดยแท้น้ะ

แบบรักเอ็ดเวิร์ด แต่ขาดเจคอบไม่ได้

เหมือนกันเลย รักแอป แต่ขาดแอมป์ไม่ได้

แล้วทีนี้ฉันควรจะทำอย่างไง

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ย่อมนำมาซึ่งความเจ็บปวด

ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

ฉันรัก คนมีความรักมักมีความสุข หากแต่ไม่ใช่ฉันในตอนนี้

ฉันรักแอป นั้นคือสิ่งที่ฉันรู้ แต่สิ่งที่เหนือกว่านั้นคือฉันผูกพันกับแอมป์

ฉันเลือกไม่ได้

ไม่รู้ว่าควรเอาตัวเองไปเสี่ยงกับความเจ็บปวดอีกดีไหม

หรือเริ่มต้นรักใหม่กับใครอีกคน

พยายามที่จะมีรักใหม่ พยายามที่จะลืมรักเก่า แล้วหากแม้ว่าจะพยายามแล้ว แต่ไม่สำเร็จขึ้นมาจะทำอย่างไง

ฉันควรจะทำอย่างไรดี?

…….TBN…….

ทุกคนค่ะ เอาจริงๆ ไรท์คิดตอนจบไม่ออก

ใจหนึ่งอยากให้นทกับแอปกลับไปรักกัน แต่อีกใจก็สงสารกวาง

แต่ถ้าจะให้กวางมารักกับแอป ก็แอบสงสารแอมป์อีก

T^T

หือ แล้วไรเตอร์ควรจะเลือกแบบไหนดี

55555