Wild Horror ป่าสยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #8 : :: Part :: 1 :: Wraith Doll ตุ๊กตาวิญญาณ 100%

พุยพุย :)  Shalunla

                               เสียงหว๋อตำรวจและรถพยาบาลดังระงมไปทั่วบริเวณตึกที่กำลังก่อสร้าง  เมื่อไม่กี่สิบนาทีมีเด็กสาวถูกแท่งเหล็กทับทำให้ผู้คนมากมายต่างมามุงดูแสงแฟลชกระพริบถี่ๆต่อเนื่อง หญิงสาวผู้ที่ขึ้นชื่อว่านักข่าวกำลังกระหน่ำชัดเตอร์ไปที่ศพของเด็กสาว ภาพที่เธอเห็นนั้นมันช่างดูน่าสยดสยองจนเธอรู้สึกอยากอาเจียนแต่เพื่องานเธอจึงต้องจำใจถ่าย

“โชคร้ายจัง” หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนที่เธอจะสังเกตุเห็นตุ๊กตาดัวน้อยที่วางอยู่ข้างๆศพของเด็กสาว เธอหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะรู้สึกบางอย่าง

“คิดไปเองละมั้ง” เธอพูดกับตัวเองอีกครั้งหลังจากที่รู้สึกขนลุกทันทีที่จ้องมองไปยังตุ๊กตาเธอรู้สึกเหมือน  มันมีชีวิตแล้วกำลังแสยะยิ้มเล็กๆอยู่    เธอจึงวางตุ๊กตาน่าขนลุกนั้นไว้ที่เดิมก่อนที่จะเดินจากไป

“ฮิ ฮิ เกือบจะได้เหยื่อแล้วสิ”

           



        “พี่ค่ะวันนี้ก็ไปทำข่าวหรอ” เด็กสาวกำลังเอ่ยกับผู้เป็นพี่ในขณะที่เธอเห็นพี่สาวกำลังเร่งรีบ

“อื้ม เรื่องเด็กที่โดนเหล็กทับนะ อ๊ะ....ไปก่อนนะ” นักข่าวสาวอุทานออกมากับน้องสาวก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านไป

               ณ  สถานที่เกิดเหตุตึกที่กำลังก่อสร้างที่ขณะนี้มีผู้คนมุงดูมากมายมีเด็กสาวผมยาวสีดำคนนึงเดินผ่านมาเห็นตุ๊กตาตัวเล็กที่ดูสกปรกไปด้วยขี้ฝุ่นและรอยเลือดวางอยู่ตรงพื้นที่ใกล้ๆกับที่เกิดเหตุเธอหยิบตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมาก่อนจะยิ้มเล็กๆให้กับมัน

“น่าสงสารจังถูกทิ้งเหมือนฉันเลย” เด็กสาวจ้องมองตุ๊กตาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าเธอพาตุ๊กตาตัวน้อยเดินไปตามถนนจนมาถึงบ้านของเธอ

“กลับมาแล้วค่า”

“………” ไร้เสียงตอบรับใดๆเด็กสาวก็รู้ทันทีว่าวันนี้เธอต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วแต่ตอนนี้เธอมีเพื่อนแล้วนิ !ถึงมันจะพูดไม่ได้ก็เถอะเธอรีบเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวางตุ๊กตาตัวน้อยลงบนโต๊ะอย่างถนุถนอม

“เหงาหรอ” เด็กสาวชงักเล็กน้อยพร้อมพยามมองหาต้นตอของเสียง

“ใครนะ” เธอหันซ้ายหันขวาอยู่สักพักก็ไปสดุดตาเข้ากับตุ๊กตาตัวน้อยที่วางอยู่บนโต๊ะ

“เธอเหงาใช่ไหม” ครั้งนี้ตุ๊กตาของเธอลุกขึ้นยืนก่อนที่จะถามเธออีกครั้ง

“อะ....อื้ม” เธอตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะเป็นเพื่อนเธอเอง”ตุ๊กตายิ้มเล็กก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ เด็กสาวผงะเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มตอบ

“จริงหรอ” เด็กสาวเอียงคอถาม

“จริงสิ! แต่เธอต้องช่วยฉันทำอะไรบางอย่างนะ”

“เอ๊ะ.........?” เด็กสาวทำหน้าสงสัยก่อนที่ตุ๊กตาตัวน้อยจะค่อยๆเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูเธอ

“…………” เธอตาโตเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำพูดของตุ๊กตาหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆคลี่ยิ้มบางๆออกก่อนที่จะพยักหน้ารับ

“ตกลง”

        เด็กสาวผมยาวเดินไปตามทางพร้อมกับตุ๊กตาตัวน้อยที่วางอยู่บนไหล่ซ้ายของเธอเธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไรจุดมุ้งหมายจนไปพบกับเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ชิงช้า เธอมองไปรอบๆให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วนอกจากเด็กคนนั้น เมื่อแน่ใจแล้วเธอจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวผมสั่นที่นั่งอยู่บนชิงช้า

“เธออยากเป็นเพื่อนกับพวกเราไหม” เด็กสาวผมยาวยิ้มอ่อนโยนให้เด็กสาวบนชิงช้า

“พวกเรา……เธอมาคนเดียวไม่ใช่หรอ”  เด็กสาวผมสั่นเอ่ยถามอย่างสงสัยในเมื่อเธอเห็นคนคนนี้เดินมาคนเดียวแต่แรก แล้วทำไมเธอถึงพูดว่าพวกเราละ!

“หึ หึ ใครบอก” จู่ๆตุ๊กตาบนไหล่ซ้ายของเด็กสาวผมยาวก็พูดขึ้นพร้อมแสยะยิ้มจนทำให้เด็กสาวผมสั่นตาเบิกโพรงด้วยความตกใจจนเธอหงายหลังตกจากชิงช้า

“โอ้ย....เจ็บจัง” เด็กสาวผมสั่นบ่นกับตัวเองแล้วเอามือลูบก้นเบาๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหายเจ็บเธอก็ต้องตาเบิกโพรงอีกครั้งเมื่อจู่ๆตุ๊กตาที่อยู่บนไหล่ซ้ายของเด็กสาวผมยาวกลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“กะ  กรี๊ดดดดดดด” เด็กสาวผมสั้นหวีดร้องออกมาเมื่อตุ๊กตาตัวน้อยหยิบมืดมาจากขอบกระโปรงแล้วจ่อไปที่หน้าของเธอ

“หึ หึ หึ หึ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ” ตุ๊กตาตัวน้อยกลับกลายเป็นตุ๊กตาที่หน้าตาน่ากลัวใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับคนกำลังโกรธแต่ปากนั้นกลับแสยะยิ้มออกมา มันง้างมีดขึ้นก่อนที่จะแทงลงไปบนตัวเด็กสาว

ฉึก !

“กรี๊ดดดดดด” เด็กสาวไหวตัวเขยิบหนีทันจึงทำให้มีดของมันปักลงไปกับพื้นแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โล่งอกมันก็ง้างมีดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับฟันไปที่คอของเธอ

ฉั่ว !

สิ้นเสียงคมมีดก็มีบางสิ่งบางอย่างหล่น ตุบ ตุ๊กตาตัวน้อยยิ้มเยาะก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนไหล่เด็กสาวผมยาวอีกครั้ง เธอแสยะยิ้มเล็กๆ แล้วหยิบถุงกระสอบทรายใบใหญ่นำหัวของเด็กสาวผมสั่นใส่กระสอบใบนั้นไปก่อนที่เธอและตุ๊กตาจะเดินกลับบ้านอย่างมีความสุขราวกับว่าเธอได้เพื่อนคนใหม่เพิ่มมา

          “อะไรกันอีกรายแล้วหรอ” นักข่าวสาวสบถเบาๆหลับจากที่ บก. ของเธอสั่งให้ไปทำข่าวเด็กที่เสียชีวิตอยู่ที่สนามเด็กเล่นแต่เด็กคนนั้นไม่มีหัวทำไมช่วงนี้เธอถึงเจอแต่เรื่องหน้าขนลุกละเนีย

      หลังจากที่เธอขับรถมาถึงที่เกิดเหตุเธอก็รัวกระหน่ำชัดเตอร์เหมือนอย่างเคยก่อนที่เธอจะสังเกตุไปเห็นบางอย่าง  ‘เส้นด้ายสีแดง’ 

“มันจะเกี่ยวกับตุ๊กตาตัวนั้นรึเปล่านะ” เธอเอ่ยเบาๆก่อนที่จะหันไปสนใจศพตรงหน้ามากกว่า

--------------------------------50%-------------------------------



 

ต่อ

         ทางด้านเด็กสาวกับตุ๊กตากำลังเล่นกับ(หัว)เพื่อนใหม่อย่างสนุกสนาน จนไม่นานเธอเริ่มรู้สึกเบื่อจึงโยนไปไว้ในต็เสื้อผ้าของเธอ

“หึหึ น่าเบื่อจัง” เด็กสาวเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยแสยะยิ้ม

“งั้นเราไปหาเหยื่อคนใหม่กันดีกว่า” ตุ๊กตาตัวน้อยว่าพลางกระโดดขึ้นไปนั่งบนไหล่ของเด็กสาว

       เธอเดินไปตามทางเรื่อยๆเพื่อมองหาเพื่อน(เหยื่อ)รายต่อไป........

       “บก. ค่ะนิดขอไม่ทำเรื่องนี้ไม่ได้หรอค่ะ นิดคิดว่ามันมีอะไรทะแม่งๆอยู่” นักข่าวสาวเอ่ยกับ บก.

“ไม่ได้ในเมื่อคุณทำข่าวนี้ไปแล้ว แล้วอีกอย่างทำไมคุณไม่ลองสืบดูละคุณอาจจะได้เงินเดือนเพิ่มก็ได้นะถ้าคุณไขออก” นักข่าวสาวชงักทันทีถึงบก. ของเธอจะพูดเหมือนเป็นการขอร้องแต่น้ำเสียงประมาณว่า ‘ถ้าคุณทำคุณได้เงินแต่ถ้าไม่คุณตกงาน’

“ค่ะฉันจะทำ” นักข่าวสาวตอบเสียงอ่อยเธอรู้ดีว่าเรื่องนี้มันต้องไม่ธรรมดาแน่แต่ถ้าต้องแลกกับการตกงานเธอขอยอมทำดีกว่า       บก.ของเธอยิ้มส่งก่อนที่เธอจะเดินออกจากตึกไป

          “พี่สาวมาเล่นกันไหม” เด็กสาวผมยาวเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าที่อายุมากกว่าเขาประมาน 3-4 ปี

“ไม่ว่าง” คนอายุมากกว่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบสีหน้าดูเฉยชา จนทำให้เด็กสาวรู้สึกกลัวแต่สีหน้านั้นกลับทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยถูกใจเป็นอย่างมาก ตุ๊กตาจึงหันไปกระซิบกับเด็กสาวเบาๆ

“กลับกันเถอะวันนี้ฉันเบื่อแล้ว” เด็กสาวทำหน้างงงวยก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินกลับไป

“ตุ๊กตาตัวนั้นเองสินะ” ทันทีที่เด็กสาวเดินจากไป เธอก็พูดขึ้นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเผยยิ้มเล็กๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“หืม ยิ้มอะไรคนเดียวจ๊ะ” เด็กสาวสดุ้งเล็กน้อยที่จะๆก็มีหน้าของใครบางคนยื่นเข้ามา

“พี่นิด ป่าวค่ะแค่คิดอะไรนิดหน่อย” เด็กสาวเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆก่อนจะอธิบายเหตุผล

“เข้าบ้านได้แล้วเดียวไม่สบาย” นักข่าวสาวบอกน้องก่อนจะจูงมือกันเข้าบ้าน

“ทำไมถึงไม่ฆ่าพี่สาวหล่ะเธอหิวไม่ใช่หรอ” ทันทีที่กลับถึงบ้านเด็กสาวหันกลับมาถามตุ๊กตาตัวน้อย

“หิว” ตุ๊กตาตอบยิ้มๆ ทำให้เด็กสาวขมวดคิ้ดหากัน หิวแล้วทำไมไม่ฆ่า เธอได้แต่คิดวนเวียนอยู่อย่างนั้น และไม่นานความสงสัยของเธอก็ถูกคลี่คลายจากประโยคถัดมาของตุ๊กตาตัวน้อย

“ฉันจะกินเธอแทนไง !” ไม่ว่าเปล่าตุ๊กตาตัวน้อยลุกขึ้นยืนพร้อมร่างกายที่บิดเบี้ยวมันกำลังตรงเข้ามาหาเด็กสาวที่ทำท่าทางเลิ่กลั่ก

“ฉะ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ” เด็กสาวพูดเสียงตะกุกตะกัก

“ฉันลืมบอกเธออย่างนึงนะ คำว่าเพื่อนมันสำหรับมุษย์ไม่ใช่ตุ๊กตา” ตุ๊กตาตัวน้อยยิ้มเยาะเด็กสาวที่หลงเชื่อในคำพูดที่โกหกของมัน แน่นอนเธอไม่ใช่คนแรกและคนสุดท้ายที่โดนหลอก  เธอวิ่งเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าแต่ทว่าทันทีที่เธอเปิดตู้ออกหัวของเด็กสาวดูคุ้นตาก็หล่นตุบ ลงมาตรงหน้าเธอ

     กรี๊ดดดดดดด  เธอเริ่มสติแตกกระเจิงรีบปิดตู้และหวังจะวิ่งไปที่ประตูแต่ไม่ทันเสียแล้วทันทีที่เธอก้าวขาออกก็มีสิ่งมีคมฟันเข้าทีข้อพับขาเธอจนเลือดไหลทะลักออกมา

เธอล้มลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดาย ตุ๊กตาตัวน้อยพาร่างที่บิดเบี้ยวของมันเข้ามาใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้นจนกระทั่ง........................ ฉั่ว

       แชะ แชะ แสงแฟลชจากกล้องของนักข่าวสาวกระพิบถี่ๆติดกันจนแทบเอามาทำภาพเคลื่อนไหวได้เลย นิดกำลังทำงานที่เธอจำใจทำ เธอจ้องมองศพเด็กสาวก่อนจะรู้สึกคลื่นใส้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหัวของเด็กสาวอีกคนตกอยู่ใกล้ๆแต่ทว่ากลับส่งกลิ่นเหม็นเน่าราวกับถูกทิ้งไว้หลายวัน และเธอพอจะเดาได้ว่าหัวนี้เป็นของใคร

“ทั้งสามศพนี้ต้องเกี่ยวข้องกันแน่ๆ” ที่เธอมั่นใจอย่างนั้นเพราะเห็นเศษผ้าเล็กๆตกอยู่ใกล้ๆเมื่อเอามาเทียบกับด้ายสีแดงและตุ๊กตาที่เธอเห็นเมื่อก่อนหน้านี้แล้วมันต้องเป็นตัวเดียวกันแน่ๆ เธอจึงรีบบึ่งกลับไปหาบก. ทันที

“คุณนิด ผมให้คุณไปสืบเรื่องของฆาตกรไม่ใช่ให้ไปแต่งเรื่องผีมาเล่าให้ผมฟังนะ” บก. เอ่ยอย่างเสียอารมณ์ที่ลูกน้องของตนทำงานขัดใจ

“แต่ว่า......” ยังไม่ทันที่นิดจะได้อธิบายบก.ก็พูดแทรกขึ้นมาสียก่อนจึบงทำให้นิดต้องรูดซิบปาก

“ไม่มีแต่ผมให้โอกาสคุณอีกครั้งไปสืบหาฆาตกรมาให้ได้ ไม่งั้นผมจะไล่คุณออก!! เชิญ” บก. พูดเสียงเข็มก่อนจะเอ่ยไล่ให้นิดไปทำหน้าที่ของตัวเอง นิดได้แต่ถอนหายใจหน่ายๆ

“ว่าแล้วบก. ต้องไม่เชื่อแต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ” นักข่าวสาวพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะขับรถออกไป

“เอ่อ........”  อยู่ๆซันนี่ทำกำลังเล่าเรื่องก็หยุดลง ทำให้เพื่อนๆต่างสงสัย

“หยุดทำไมละ” แจ๊คพูดขึ้นคนแรก ก่อนคนอื่นๆจะพยักหน้าเห็นด้วย นั้นสิหยุดทำไม คือสิ่งที่ทุกๆคนต่างคิดเหมือนกัน

“ฉัน..........จำไม่ได้แล้วอะ แหะๆ” ซันนี่ยิ้มแหย่ๆเอามือลูบหัวตัวเองแก้เก้อ

“โหยยยยยย  ไอเราก็นึกว่าอะไรลุ้นแทยตายสุดท้ายก็ลืม” แจ๊คเอ่ยอย่างหัวเสียคนอุตส่าตั้งใจฟัง

“ก็คนมั้นลืมนิหว่าทำไงได้” ซันนี่เอ่ยแก้ตัว

พรึ่บ  จู่ๆแจ๊คก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากวงไป

“จะไปไหนนะ” ทุกคนต่างถามเป็นเสียงเดียวกัน แต่กลับต้องเงียบลงเพราะคำตอบที่เอ่ยจากปากของแจ๊ค

“กลับบ้านที่นี่มันไร้สาระ    แค่เดินไปตามไฟใช่ป่ะ”ประโยคแรกแจ๊คเอ่ยกับทุกคนแต่ประโยคที่สองแจ๊คหันมาถามผู้ที่รู้ดีที่สุด ‘เอโกะ’ เอโกะพยักหน้ารับงงๆ ก่อนที่แจ๊คจะเดินหายไป

“นี่เอโกะแจ๊คเดินออกไปอย่างนั้นไม่เป็นไรแน่หรอ” นานะหันมาถามเอโกะบ้าง

“ห๊ะ อ้อฉันก็ไม่แน่ใจอะ ถ้าแจ๊คเดาถูกก็คงได้กลับบ้านแต่ถ้าไม่.....” เอโกะตัดสินใจกลืนคำพูดคำสุดท้ายลงคอเพราะยังไงเพื่อนๆของเขาต่างก็รู้ดีว่าจะเกิดอะไรต่อไป

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงละว่าแจ๊คจะได้กลับบ้าน” ตอนนี้เป็นบลอนที่เอ่ยถาม เอโกะส่ายหัวเบาๆก่อนจะทำหน้าคิดหนัก

“เอ่อ มันคงจะมีสัญญาณบอกละมั้ง” เอโกะเอ่ยเรียบๆ แต่ก็ยังคงทำสีหน้าครุ่นคิดหนักอยู่อย่างนั้น

       ทางด้านแจ๊ค เขาเดินตามแสงไฟที่ส่องมาจากตะเกียงเป็นทางทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุดเขาเริ่มคิดหนักว่าเดินมาถูกทางรึเปล่าเพราะเขาเดินมาได้ร่วมสิบกว่านาทีแล้วยังไม่เห็นแสงที่เอโกะบอกเลยสักนิด   แจ๊คกำลังจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมแต่ต้องหยุดชงักเพราะเขาได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของเพื่อนๆแจ๊คจึงเร่งสาวท้าวยาวๆเพื่อไปหาต้นเสียง 

     เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนแจ๊คมองเห็นแสงไฟที่ต่อกันเป็นวงและมีเพื่อนของเขานั่งอยู่กันครบแจ๊ครู้สึกใจชื้นขึ้นมากเมื่อพบเพื่อนๆของตัวเองแต่ยังไม่ทันที่แจ๊คจะได้เอ่ยปากเรียกใครสายตาก็เหลื่อบไปเห็นเพื่อนคนนึงในกลุ่ม  ที่ยังคงคุยกับทุกคนตามปกติแต่ทว่าสิ่งที่เขาเห็นมันกลับไม่ปกติเมื่อเพื่อนของเขาคนนึงมีเลือดท่วมตัวใบหน้าดูซีดเซียวราวกับศพ และสิ่งที่เค้าไม่คาดคิดคือใบหน้านั้นหันมาหาเขาอย่างช้าๆ

‘นายเดาผิด’  ร่างนั้นขยับปากเป็นคำพูดเบาๆแต่แจ๊คกลับได้ยินมันก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา แจ๊คเบิดตาโพรงกับคนตรงหน้าเขา ก่อนที่จะหันหลังกลับแต่ทว่า แสงไฟดวงเล็กๆกลับหายไปทำให้ทางมืดลง    ด้วยที่ ความมืดบวกกับอาการตกใจของแจ๊คจึงทำให้ไม่ทันระวังทันทีที่เค้าหันหลังออกตัววิ่งแรงมหาศาลกลับทำให้ตัวของเขาพุ่งตรงไปยังกิ่งไม้ที่ยื่นออกมา  ฉึก ! เขาวิ่งดวงตาข้างซ้ายของตนไปปะทะเข้ากับกิ่งไม้นั่นจนทำให้กิ่งไม้ทะลุออกมาจากด้านหลัง  เขาพยามดิ้นรนเพื่อให้หลุดแต่กลับทำให้มันเสียบลึกยิ่งกว่าเดิม

      กรี๊ดดดดดดดดด   ไอโกะที่กำลังเงยหน้าขึ้นมองเสียงประหลาดกลับต้องร้องกรี๊ดด้วยความหวาดกลัว ทุกคนหันมองตามไอโกะที่น้ำตาไหลพราก  แต่แล้วต้องตาเบิกโพรงไปตามๆกัน

“แจ๊ค” ทุกคนเห็นเพื่อนของตนที่พึ่งเดินออกจากวงไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกำลังดิ้นทุรนทุรายก่อนจะหยุดนิ่งไปในที่สุด  ราวกับว่ามีนาฬิกาหยุดเวลาทุกคนต่างนิ่งงันเสียงที่เคยดังกลับเงียบกริบ     ทุกคนกำลังอึ่งปนตกใจกับเหตุการณ์น่าสยดสยองตรงหน้า

      แต่แล้วจู่ๆกลับเหมือนเวลาถูกกดให้เดินอีกครั้งทุกคนต่างกรี๊ดร้องโวยวายกันอย่างบ้าคลั่ง     ไอโกะเริ่มสติแตกอย่างหนักจนไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอยู่ เธอได้ก้าวขาวิ่งออกจากวงนั้น 

“ไอโกะ อย่าออกไป” เพื่อนๆต่างร้องทักห้ามแต่ทว่าสติของเธอนั้นหายไปแล้ว  เธอวิ่งไปราวกับคนบ้าพร้อมตะโกนออกมาด้วยความกลัวปนโกรธ

“แกจะเล่นเกมนี่ไปถึงไหนๆ ฉันรู้ว่าแกไม่มีจริงหรอก ฮ๊ะๆๆ แกโกหกฉันไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ” เธอระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับน้ำตาราวกับคนเสียสติ  เธอหยุดชงักลงแทบจะทันทีที่เห็นเงาประหลาดมันค่อยๆชัดขึ้นๆ

“ธะ เธอเองหรอ” ร่างเงาที่ค่อยๆชัดขึ้นยิ้มเล็กให้กับไอโกะก่อนที่สติของเธอจะวูบดับลง

คือเป็นแฟนอาร์ตตัวเองมันไม่ผิดหรอกมั้งค่ะ ^^;
แต่ความจริงมีเบื้องหลังขอบคุณ...มากๆเลยนะค่ะที่วาดรูปสวยๆ
มาเป็นแบบให้





















ขอบคุณจริงๆนะค่ะ  ^/\^