Wild Horror ป่าสยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #6 : ::Part 4 :: Imprisoned เด็กสาวผู้ถูกขัง(END)

พุยพุย :)  Shalunla

END

        

        “ลีน เธอเห็นคิสบ้างรึเปล่า” โนเบลเอ่ยถามเพื่อนสาวทันทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องเรียน

“ยังเลย เมื่อวานนี่โทรไปที่บ้านแล้วแต่ไม่มีคนรับสายเลย” ลีนตอบพร้อมทำสีหน้าเป็นกังวล พวกเธอไม่ได้เจอคิสมาสองวันแล้วติดต่อก็ไม่ได้ตอนนี้พวกเธอคิดแต่แค่ของให้คิสปลอดภัย

“เราลองไปหาที่บ้านกันดีไหม” โนเบลเสนอลีนพยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสองจะเก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียน

“เธอว่าคิสยังอยู่ดีรึเปล่า” ลีนหันมาถามโนเบล

“ทำไมพูดยังงี้หละ แม่ของคิสอาจจะกลับมาแล้วก็ได้” ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่ในใจของเธอเองก็กังวลว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

………………………………………

            “คิสแม่กลับมาแล้วนะลูก” หญิงสาวผู้เป็นแม่ของคิสเอ่ยทันทีที่กลับถึงบ้านเธอเปิดประตูออกก่อนที่จะพบกับความว่างเปล่า ‘ยังไม่กลับหรอ’ หญิงสาวเอ่ยเบาๆกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องของคิส

               แอ๊ดดดด   กรี๊ดดดดดดด  หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องทันทีที่เห็นลูกของเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
ดวงตากลมโบ๋ข้างหนึ่งไม่มีเปลือกตาหุ้มอีกข้างนึงปิดสนิทปากของเธอเป็นรอยกรีดยาวจนถึงใบหูถูกเย็บด้วยด้ายสีดำสนิทจนทำให้เห็นเป็นรอยยิ้มกว้าง
      เลือดไหลออกจากดวงตาและปากแต่ความสยดสยองยังไม่หมด   เมื่อมีร่างของเด็กสาวผมยาวสีดำสนิทกำลังยืนหันหน้ามาที่เธอดวงตาของเด็กสาวเหลือกขึ้นจนเธอไม่สามารถบอกได้ว่ากำลังจ้องเธออยู่หญิงสาวตาเบิกโพลงก่อนที่จะหันหลังวิ่งออกจากห้อง 
         ตุบ กร๊อบ! ดูเหมือนว่าเธอจะวิ่งเร็วเกินไปจนทำให้เธอก้าวผลาดสดุดบรรได เธอกลิ้งลงไปราวกับลูกบอลก่อนที่หัวเธอจะไปชนเข้ากับขอบประตูทำให้เธอคอหักเสียชีวิตคาที่

...................................................................................................................

               ทั้งสองเดินมาถึงหน้าบ้านของคิสก่อนที่จะค่อยๆพลักประตูออก

  
      “ขอโทษนะค่ะ” โนเบลเอ่ยเบาๆเป็นเชิงขออณุญาติก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆสาดส่องสายตาไปทั่วบ้านจนไปสดุดตากับหญิงสาวคนหนึ่ง

“สวัสดีค่ะคุณแม่/สวัสดีค่ะคุณแม่” โนเบลและลีนเอ่ยทักทายพร้อมกัน

“สวัสดีจ้ะ มาหาคิสใช่ไหมอยู่บนห้องเลยจะ......หึหึ” หญิงสาวชี้นิ้วไปยังชั้นบนของตัวบ้านก่อนที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆ  ทั้งสองจึงเดินขึ้นไปยังชั้นบน

       
         “คิส” โนเบลเอ่ยเรียกเพื่อนของตนพร้อมกับเปิดประตูออก ว่างเปล่า(?) โนเบลและลีนหันมามองหน้ากันอย่างสงสัย ก็แม่ของคิสบอกว่าอยู่ข้างบนนี่

“ลีนเธอลองไปถามแม่ของคิสดูนะ เดียวฉันจะรอเผื่อคิสกลับมาอาจจะไปห้องน้ำละมั้ง” โนเบลพูด ลีนพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง

        “แม่ค่ะคิสลงมาข้างล่างรึเปล่าค่ะ” ลีนเดินเข้าไปในครัวทันทีที่เห็นหญิงสาวยืนอยู่ หญิงสาวท่าทางดูแปลกๆลีนจึงเดินเข้าไปหา

“คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ” ลีนเอื่อมมือไปจับไหล่ของหญิงสาวเบาๆก่อนที่คอของเธอจะค่อยๆหักลงผิดรูปร่างราวกับว่าคอของเธอไม่มีกระดูก

“แม่แค่ปวดคอนิดหน่อยนะ หึหึ” เธอหันมาไม่สิ เรียกว่าคอเธอพับหงายหลังมากกว่าก่อนที่เธอจะแสยะยิ้มให้กับลีน

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  ลีนหวีดร้องก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาโนเบล    ฉับ!

.............................................................

          “ทำไมลีนไปนานจัง” โนเบลพูดกับตัวเองเบาๆ  คิสหายไปไหนก็ไม่รู้ลีนก็ลงไปนานเหลือเกิน

        กริ๊ก เสียงลูกบิดประตูห้องของคิสดังขึ้น โนเบลจึงรีบเดินไปที่ประตู

“อ๊ะ ลีนเจอคิสรึเปล่า” โนเบลรีบถามทันทีที่รู้ว่าเป็นเพื่อนสาวของเธอ ลีนที่ก้มหน้าอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ

         กรี๊ดดดดดด   ทันทีที่โนเบลเห็นใบหน้าของลีนเธอก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา ใบหน้าของลีนกลายเป็นใบหน้าของเด็กสาวผมยาวสีดำ 'อลิช'

“มะ ไม่จริง” โนเบลพูดเสียงสั่น เธอหลับตาปี๋ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆหายไป

“หึ หึ หึ” จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะกังวานทั่วห้อง โนเบลเริ่มเสียสติ เธอวิ่งไปหยิบมีดที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนที่จะชี้หาต้นตอของเสียง

“ฉันไม่กลัวแกหรอก” โนเบลตะโกนออกมาสุดเสียงไล่ความกลัวของตัวเอง

“หึ หึ หึ ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ  
             ฉับ   ทันทีที่โนเบลรู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่ข้างหลังเธอจึงตวัดมีดเพื่อฟันสิ่งนั้น   แคร้ง   มีดของโนเบลตกพื้นทันทีที่เธอเห็นภาพตรงหน้า

“ละ ลีน” อลิชตาเบิกโพรงทันที   ลีนที่วิ่งเข้ามาหาโนเบลก็ไม่ทันสังเกตุว่าเธอนั้นถือมีดอยู่ยังไม่ทันที่      ลีนจะได้พูดอะไร  เลือดที่คอของเธอก็พุ่งทลักออกมา หัวของเธอค่อยๆหล่นตุบ ลงกับพื่นห้องก่อนที่ร่างของเธอจะตามลงมา

“กรี๊ดดดดด  ลีนฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอทรุดลงกับพื่นก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างคนเสียสติ

“ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันไม่ได้ทำ ฮือๆๆๆๆ” เธอพูดอยู่อย่างนั้นซ้ำๆก่อนที่จะสติของเธอจะหมดลง

“หึ หึ หึ คนต่อไป...........”

“พวกแกสินะ !!!”


















.........................................................


 

             “หลังจากนั้นตำรวจกับรถพยาบาลก็มาเต็มไปหมด ส่วนโนเบลเธอถูกจับไปอยู่โรงบยาบาลบ้า เพราะเธอเสียงสติแล้วพูดแต่คำว่า ‘ฉันไม่ได้ทำ’ อยู่อย่างนั้นในหลังสือพิมก็ลงข่าวว่า เด็กนักเรียนโรงเรียน xxx ฆ่าเพื่อนและแม่ของเพื่อนเธอ เพราะว่าเธอเป็นบ้า ”  ทันทีที่นานะเล่าจบทุกคนต่างทำท่าขนลุกไปตามๆกัน

       “เรื่องของเธอน่ากลัวจริงๆเลยนานะ” แจ๊คเอ่ยชมเพื่อนๆทั้งหมดก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ต่อไปใครละ” นานะหันไปถามเอโกะ เอโกะส่ายหน้าตอบเบาๆ

“มันยังไม่ถึงเวลา อ๊ะดูสิกลับบ้านกันเถอะ” เอโกะพูดก่อนที่จะชี้ไปยังต้นไม้ที่มีตะเกียงเล็กๆแขวนอยู่เป็นทางตรง

“หมายความว่าไงยังไม่ถึงเวลา” ทุกคนพร้อมใจกันหันมาถามเอโกะ

“ฉันยังเล่าไม่จบเลยนะ” เอโกะพูดพร้อมยิ้ม

“เอ๋” ทุกคนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“พวกเธอเห็นทางนั้นไหม ทันทีที่มีคนเล่าเรื่องที่สองทางนั้นจะเปิดขึ้นสำหรับใครที่คิดว่าตัวเองเดาถูก” เอโกะชี้ไปที่ทางเดิมอีกครั้ง

“ถ้าความคิดคุณถูกคุณก็จะได้กลับไป แต่ ถ้าคุณทายผิดคุณจะหายไปจากโลกนี้เลย  หึ หึ หึ หึ” เอโกะพูดพร้อมหัวเราะหน้ากลัว

“เธอกลายเป็นคนหน้ากลัวแบบนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่นะเอโกะ” ซันนี่เอ่ยแบบขำๆ

“นั้นสิฉันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” 

“เธอว่าอะไรนะ ?” นานะหันมาถาม

“เอ๊ะ ป่าวหรอก ใครคนต่อไปหล่ะ” เอโกะแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง

“ฉันเอง”