Wild Horror ป่าสยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #4 : ::Part 2 :: Imprisoned เด็กสาวผู้ถูกขัง

พุยพุย :)  Shalunla

      “ที่นี่ที่ไหน” เด็กสาวผมสั้นซึ่งมีนามว่า ‘โนเบล’ พูดขึ้นเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นแม้แต่ตนเอง จู่ๆความมืดมินเริ่มจางออกจึงทำให้เห็นแสงจันทร์เพียงน้อยนิดสาดส่องลงมาที่ตึกร้างไร้ผู้คน

  “โรงเรียน ?” โนเบลอุทานเมื่อเห็นตึกร้างที่เรียกว่าโรงเรียนมีสภาพเก่าเกินกว่าจะเป็นโรงเรียนของเธอ ตึกนี้ดูทรุดโทรมมีรอยร้าวหน้าต่างทุกบานต่างเป็นรูโป๋  โรงเรียนเอกชนชื่อดังของเธอกลายเป็โรงเรียนร้างเก่าแก่ไม่มีผู้คนแล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความสงสัยของเธอเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆก่อนที่เธอจะหยุดความคิดเมื่อเธอมองไปยังชั้นสองของตึกเธอเห็นคนกำลังมองมาที่หน้าต่าง

ผู้ชาย? เอ๊ะไม่สิผู้หญิงหรอ โนเบลเพ่งมองไปยังหน้าต่างห้องใดห้องหนึ่งของโรงเรียนก่อนที่จะมีบางอย่างเข้าตาเธอ

“อุ้ย ไอฝุ่นบ้านี่!” เธอเอามือขยี้ตาก่อนที่จะลืมตาแล้วมองไปยังหน้าต่างบานเดิมอีกครั้งแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเด็กสาวที่เธอเห็นได้หายไปแล้ว

“พึบ ว้าย” จู่ๆก็มีวัตถุบางอย่างวิ่งชนเธอจนเธอล้มลง เธอรีบเงยหน้ามองหาตัวการที่ทำให้เธอล้มก่อนที่เธอจะเหลื่อบไปเห็นเด็กสาวผมยาววิ่งหนีเข้าไปในตึก

“หนอย คิดจะชนชั้นแล้ววิ่งหนีไปได้หรอ” โนเบยเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่จะลุกขึ้นวิ่งตามเด็กสาวผมยาวไป

       เธอวิ่งตามเด็กสาวผมยาวจนไปถึงห้องๆหนึ่งก่อนที่เด็กสาวจะวิ่งหนีหายเข้าไปในห้องนั้น

“หึเธอหนีไม่รอดแน่ห้องนั้นไม่มีทางออก” เธอไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตุว่าห้องนั้นคือห้องเก็บของที่เธอเคยขังอลิชไว้

   ครืดดด  ปัง !! เสียงประตูห้องเก็บของดังขึ้นแต่โนเบลไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่ เธอกำลังมองหาเด็กสาวที่ชนเธอล้มก่อนที่จะพบว่าเธฮอยู่ในห้องนั้นคนเดียว

   ฮือ ฮึก  เสียงปริศนาดังขึ้นจนทำให้โนเบลหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงแต่ไม่พบใครเลย

ฮือ ฮือ ฮึก อึก อึก ครืดดดด  จู่ๆเสียงร้องกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่หน้ากลัวเหมือนคนที่กำลังหายใจไม่ออกก่อนที่จะมีเสียงอะไรบางอย่างขูดกับบานประตูก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบลง

“คะ ใครนะ” โนเบลเริ่มเสียงสั่นก่อนที่จะถ่อยกรูดไปที่กำแพงฝั่งตรงข้ามประตู จากอารมณ์โกรธกลับกลายเป็นความหวาดกลัวก่อนที่เธอจะเห็นเด็กสาวผมยาวดูท่าทางคุ้นๆกำลังทุบประตูอยู่โดยที่เด็กสาวหันหลังให้เธอ

“ไม่นะ เปิดประตู” เด็กสาวปริศนาร้องออกมาก่อนที่เธอจะรัวทุบประตูเพื่อนให้คนข้างนอกเปิด

“ปิดให้โง่หรอ ฉันจะไม่เปิดจนกว่าเธอจะยอมออกจากโรงเรียนนี้” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่โนเบลจะชะงัก ก็แน่ละนั้นมันเป็นเสียงของเธอเอง

“เปิดประตูสิ เปิด” เด็กสาวทุบประตูอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะทรุดฮวบลงมา เธอปล่อยโฮอย่างหนักก่อนที่เสียงร้องนั้นจะหายไปเด็กสาวเริ่มหายใจติดขัดก่อนที่ตาของเธอจะเหลือกขึ้นตัวเธอเริ่มเกร็งก่อนที่จะหยุดนิ่งไป โนเบลตาเบิกโพรงด้วยความตกใจ

“กรี๊ดดดดดด~” พึบ

“โนเบลเป็นอะไรลูก ” เสียงแม่ของโนเบลเรียก เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นเธอรีบโผลเข้ากอดแม่ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ฮือ แม่หนูกลัว ฮือๆ หนูไม่ได้ตั้งใจ” โนเบลพูดรัวก่อนที่จะกระชับกอดผู้เป็นแม่แน่นขึ้น แม่ของโนเบลค่อยๆเอามือลูบหัวเธอเบาๆแล้วพูดปลอบ

“ไม่เป็นไรแล้วนะลูกแม่อยู่นี่แล้ว” แม่ของโนเบลเอ่ยเธอไม่ค่อยรู้เรื่องนักแต่คงพอจะเดาได้ว่าลูกของเธอต้องฝันเกี่ยวกับเพื่อนในห้องของเธอที่เสียชีวิต

    “เอ๊ะ วันนี้โนเบลไม่มาโรงเรียนหรอ” คิสเอ่ยถามเพื่อนสาวทั้งสองทันที่ที่ไม่เห็นโนเบลน่าแปลกปกติพวกเขาทั้งสี่คนจะอยู่ด้วยกันตลอดและโนเบลก็ไม่เคยหยุดเรียนเลยสักครั้ง

“ใช่ โนเบลไม่สบายนิดหน่อยนะ” จูโน่ตอบคำถามของคิสก่อนที่จะอธิบายเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่มาโรงเรียน

“นิดหน่อยบ้านเธอสิ ฉันโทรไปหาแม่ของยยโนเบลแล้ว เค้าบอกว่ายัยนั้นตื่นมากรี๊ดบ้านแตกตอนตี 3 แล้วร้องไห้บอกแม่ว่า หนูกลัวหนูไม่ได้ตั้งใจ แล้วอยู่ๆก็สลบไป” ลีนเอ่ยอย่างออกท่าออกทาง ก่อนที่เพื่อนๆจะจะหันไปมองหน้าอย่างรู้กัน พวกเธอเริ่มตัวสั่นเทิมก่อนที่จะค่อยๆทรุดลง

“พะ พวกเราจะทำยังไงกันดี” คิสเอ่ยขึ้นก่อนที่ลีนจะพูดต่อ

“นั้นสิ ถ้าเกิดยัยอลิชมันกลับมาแก้แค้นเราละ”ลีนพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวทั้งสามโผเข้ากอดกันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ฮือ ฉันกลัวจังเลย”

“ฉันก็กลัว”

     “จูโน่ จะไปกับพวกเรามั้ย” ลีนตะโกนเรียกจูโน่ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาในห้อง พวกเธอรอจูโน่มา 20 นาทีแล้วนะยังไม่ออกมาจากห้องอีก

“ไปกันก่อนเลย วันนี้เวรทำความสะอาด” จูโน่ตะโกนกลับเธอเริ่มรำคาญเพื่อนสาวของเธอที่ตะโกนเรียกเธอทุกๆ 5 นาที ‘ให้ตายสิเรียกอยู่ได้รำคาญชะมัด’ จูโน่สบถออกมาในใจก่อนที่จะเดินไปที่ห้องเก็บอุกรณ์

     ครืดดดด  เธอเปิดประตูออกก่อนที่จะก้าวเข้าไปสอดส่องสายตามองหาไม้กวาด

“ฮึ โรงเรียนก็ออกจะหรูแต่ทำไมห้องเก็บของมันถึงไม่มีไฟนะ มองไม่ค่อยเห็นเลย” จูโน่บ่นออกมาเบาๆก่อนจะเอื่อมมือไปหยิบไม้กวาด

   ครืดดดด ปัง!!

“เฮ้ย ใครมันเล่นอะไรแผลงๆอีกเนีย” จูโน่เริ่มโมโหทันทีที่มีคนมาปิดประตู แค่เปิดไว้ยังแทบจะมองไม่เห็ยแล้วนี่เล่นปิดซะใครมันจะไปมองเห็น จูโน่บ่นในใจก่อนจะค่อยๆคลำทางหาประตู

ตุบ  เธอรู้สึกว่าตนเองเตะโดนอะไรบาง เธอจึงค่อยๆย่อลงเพ่งมอง จู่ๆเธอกลับมองเห็นห้องนั้นชัดก่อนที่เธอตาของเธอจะค่อยๆโตขึ้นเธอรีบถอยหลังชนกำแพง ภาพที่เธอเห็นนั้นมันชั่งคุ้นตา เด็กสาวผมยาวสีดำสนิทหน้าตาน่ารักนอนตัวแข็งตาเหลือกอยู่บนพื้นห้อง   แต่ทว่าถ้าสิ่งที่เธอเห็นนั้นอยู่นิ่งเหมือนกันที่เธอเห็นครั้งแรกเธอจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่มันขยับ

     ร่างของเด็กสาวผมยาวที่มีชื่อว่าอลิชค่อยลุกขึ้นทั้งที่มือยังเกร็งแข็งดวงตาเหลือกโตยืนขึ้นมันช่างเป็นภาพที่สยดสยองเด็กสาวตาเหลือกค่อยๆเดินเข้ามาหา จูโน่อย่างช้า

“อย่าเข้ามานะ !” จูโนเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นตัวของเธอสั่นเทิมราวกับว่าแผ่นดินไหวเธอขยับตัวติดชิดกำแพง ถ้าเธอทะลุกำแพงได้เธอคงทำไปแล้ว เด็กสาวผมยาวค่อยๆเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าของจูโน่ เธอแสยะยิ้มก่อนที่จะเอ่ยคำพูดหน้าขนลุกขึ้น

 “ไปอยู่ด้วยกันนะ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป หึหึหึ ”ร่างของเด็กสาวผมยาวเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหยิบบางอย่างออกมา

“ทะ เธอจะทำอะไร” จูโน่ตาโตเมื่อเห็นสิ่งมีคมที่เด็กสาวหยิบขึ้นมา  เด็กสาวแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะง้างมืดอย่างสุดแขน

“ยะ อย........ฉั่ว” ยังไม่ทันที่จูโน่จะได้เอ่ยห้าม มีดของอลิชก็ได้ตวัดไปที่ท้องของเธอจนทำให้ท้องของเธอเป็นรอยมืด เลือดของเธอพุ่งกระฉูดเต็มตัวของอลิชราวกับว่าเป็นเลือดของเธอเอง ใส่ของเธอล้นทลักออกมาจากรอยฟันของอลิชจูโน่ค่อยๆก้มลงไปดูก่อนที่จะกรี๊ดออกมาอย่าเจ็บปวด

“หึหึ ฉันยังไม่ให้เธอตายง่ายๆหรอก” ฉั่วพูดจบอลิชก็ตวัดมีดของเธอไปที่หน้าจูโน่อย่างรัวแรง จนทำให้หน้าของจูโน่เหวอะออกมาจนแทบดูไม่ได้

“เธอชอบแกล้งฉันไม่ใช่หรอทำไมไม่ทำละ”อลิชตะคอกใส่จูโน่ เธอไม่มีแรงแม้แต่จะตอบตอนนี้เธอแค่คิดว่าเมื่อไหร่เธอจะหมดลมหายใจสักทีจะได้ไม่ต้องทนกับความเจ็บ

“ฉันบอกให้แกล้งฉันไง !!” อลิชขึ้นเสียงหนักขึ้นก่อนที่ดวงตาของเธอจะค่อยๆเหลือกขึ้นอย่างหน้ากลัว  ฉึก!

         กรี๊ดดดดดดดด  เสียงแม่บ้านคนเดิมส่งเสียงหวีดร้องเป็นครั้งที่สองเมื่อเห็นร่างของเด็กสาวที่ไม่รู้ว่าใครเพราะหน้าของเธอนั้นมีรอยฟันจนเนื้อเหวอะหวะไม่เป็นรูปเป็นร่าง ท้องของเด็กสาวมีรอยกรีดเป็นทางขวางยาวจนใส้และเครื่องในบางอย่างของเธอทลักออกมา เลือดไหลอาบท่วมห้องจนเกือบคิดว่าห้องนี้ทาด้วยสีแดง 

“มะมันเกิดอะไรขึ้นกัน ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้”  ผอ. ของโรงเรียนเอ่ยขึ้นตอนนี้สติของเขาเริ่มหลุดลอย ไหนจะลูกของเขาที่เสียชิวิต ไหนจะเด็กนักเรียนคนนี้อีก ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเขาคงต้องปิดโรงเรียนแล้วย้ายไปอยู่โรงพยาบาลบ้าแล้วละ

   “เราจะทำยังไงกันดี” ลีนเอ่ยกับเพื่อนทั้งสอง

“ใจเย็นก่อนสิ” คิสพูดเตือนสติลีนก่อนที่เธอจะสติแตกไปมากกว่านี้แล้วปัญหามันจะยิ่งกว่าเก่า

“ฉันว่าเรารีบกลับบ้านแล้วย้ายออกจากโรงเรียนนี้กันเถอะ” โนเบลเสนอ เธอรู้สึกกลัวว่าเธอจะเป็นรายต่อไปแน่ๆถ้าขืนเธอยังอยู่ที่นี่

“ฉันว่ามันก็ดีเหมือนกัน” ลีนและคิสเอ่ยพร้อมกันอย่างเห็นด้วย พวกเธอตกลงกันว่าจะไปบอกพ่อแม่ให้ย้ายไปจากที่นี่ ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน

“นี่มันเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ฉันจะให้พวกเธอออกไปแน่แต่ต้องออกไปแบบไม่มีชีวิต!!”