คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เก้าอี้ไม้กับสวนลำดวน(รักนี้มีเพียงใจ) - บทที่ 9 ยังไง ก็ ยังคิดถึง
บทที่ 9 ยัไ็ ยัิถึ
วันนี้เป็นวันเปิเทอมวันแรอไม้หวายสำหรับั้นมัธยมศึษาปีที่ 6 เป็นิวัรประำอารมาโรเรียนในทุเ้าไม้หวายะแวะไปที่มรมเพื่อปัวาห้อมรมให้สะอา เธอเินมาถึที่มรมพบภารโรำลัวาถูพื้นอยู่ เธอทัทายเหมือนทุรั้ที่พบ
“หนูหวายะ ทำไมหนูไม่เอารูปอหนูมาิที่ระานนี่ล่ะะ น้าเห็นมีแ่เียนื่อว่าหนูเป็นประธานมรม” น้าภารโรเอาไม้นไ่ปัฝุ่นที่ระานิภาพแสรายื่อสมาิอมรม
“มีิะ ่อนปิเทอมหวายเป็นนิไว้เอนี่ะ” ไม้หวายเินเ้ามาูใล้ ๆ เธอสสัยว่าภาพอเธอหายไปไหนหรือว่าอาะล่วอยู่ น้าภารโรับเธอึ่วนอยู่ับารหารูปภาพบริเวใล้ ๆ
“หนูหวายะมาูนี่ิะ ที่่อเสียบรูปอหนูหวายมีระาษเสียบอยู่แทนรูป่ะ ไม่รู้เหมือนันว่าือระาษอะไร” น้าภารโรึระาษาวพับหลายทบที่เสียบอยู่ในรอบระาษสำหรับิรูปออมาและยื่นให้ไม้หวาย
“ไหนะ” ไม้หวายเปิระาษู เธอหน้าแเหมือนลูำลึและยิ้มนแ้มปริ นภารโรสสัยว่าเป็นระาษอะไรถึทำให้ไม้หวายเหมือนับนที่ำลัรู้สึเิน
“มีอะไรหรือเปล่าะ” ภารโรสสัย
“เปล่า่ะ อบุนะะที่มา่วยหา ราวหน้าหวายะเอารูปมาิใหม่่ะ หวายไป่อนนะะ” ไม้หวายรีบหยิบระเป๋านัเรียนเินมาที่สวนลำวนและมอหาที่นั่ว่าสำหรับัวเอ ที่ที่เธอรู้สึี
“พี่ภุมมาที่นี่เหรอ” ไม้หวายำลัรุ่นิถึเหุาร์ที่ทำให้รูปอเธอหายไป เธอนึไ้ว่ารูปแผ่นนี้เธอิไว้เมื่อวันทำพิธีอำลาวันสุท้าย่อนปิเทอม และวันนั้นที่เธอพบภุมหน้าหมู่บ้าน เธอไร่ลำับเหุาร์่อนหลัว่า่วเวลาไหนันแน่ที่ภุมมาหยิบรูปอเธอไปและสิ่ที่ทแทนรูปอเธอือหมายลายมือยุยิ เป็นลายมือที่ภุมรีบเียน้อวามลบนระาษรายานสำหรับบันทึ้อวามอนัศึษา
ถึไม้หวายที่ิถึ
ทำไมไม้หวายไม่รอพบพี่่อน พี่รู้ว่าหวายนำอวัมาให้พี่ อวัที่หวายมอบให้มันสวยมาและเป็นสิ่ที่รวมวามรู้สึีี อเราเอาไว้ รู้ไหมรับ ว่าพี่ภุมีใมาแ่ไหน พี่อยาพบหวายมา แ่พี่ไม่รู้ะิ่อับหวาย้วยวิธีไหน พี่อยาอโทษหวาย้วยัวอพี่เอ พอพี่รู้ว่าหวายมาหาพี่ พี่ามหาหวายแ่พี่ามไม่ทันไม่รู้ว่าหวายอยู่ที่ไหน พี่ไม่ว่าหวายหรอนะ เพราะหวายมีสิทธิ์โรธพี่ภุม ับสิ่ที่พี่ภุมทำให้หวายเสียวามรู้สึ วามรู้สึี ๆ ที่หวายเยให้ไว้ับพี่ พี่ไม่เยลืมหรอนะหวาย
หวายรับ พี่ีใ้วยนะับำแหน่ประธานมรม หวายเหมาะับำแหน่นี้นะ ริ ๆ พี่อยาพู อยาเียน อยาบออะไรมามาย แ่นเลว ๆ อย่าพี่ไมู่่วรับหวายแล้ว หวายรับ พี่ภุม... ิถึนะรับ
ปล. ิ่อหาพี่นะามรายละเอียนี้เลย
พี่ภุม
“พี่ภุม หวายไม่ิ่อลับหรอนะ หวายทำใเรื่ออเรา...ไ้แล้ว” ไม้หวายนั่ยิ้มริ่มอยู่ใ้้นลำวนที่อสีาวนวลำลัเบ่บานเ็มที่ ำว่าิถึที่ภุมเียนไว้ มี่ามามาย เปรียบเสมือนำลัใ เปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยหัวใที่เหาเียวายอหวายให้เบ่บานอีรั้ วันนั้นทั้วัน ไม้หวายระุ่มระวย ไม่ใ่ว่าไ้พัผ่อนอย่าเ็มที่ใน่วปิเทอมหรอ แ่เป็นวามรู้สึี ๆ ที่ภุมยัมีให้เธอมาว่า ารปิเทอมระยะสั้น ๆ ทุวันเธอไ้แ่เ็บำวามเศร้า และภาพรั้สุท้ายที่เธอพบภุมนั่อยู่เ้าอี้ยาวสีน้ำาลัวเิม และ ริน ผู้หิในหัวใอภุมนั่เีย้าัน ารปิเทอมระยะเวลาสอเือนว่า ไม่ไ้ทำให้ไม้หวายรู้สึีึ้นเลย นวันนี้ อย่าน้อยเธอรับรู้ว่าเธอไม่ไ้ิถึภุมเพียฝ่ายเียว หัวใอภุมยัมีเธออยู่เ่นัน สำหรับเธออนนี้ภุมเป็นไ้แ่ำลัใเท่านั้น เธอเ้าใีว่าเธอไม่สามารถเินเีย้าับภุมบนทาสายไหนไ้อีแล้ว
“พี่หวายะ ยัไม่ลับอีเหรอเย็นแล้วนะะ” ไม้หวายยัะมัเม้นับารเรียมานที่ะสอนารัอไม้ให้ับน้อ ๆ ในมรม ในวันเปิรับสมาิใหม่อยู่ ับเพื่อนอีสอสามน
“พี่หวายมีแฟนหรือยัะ” น้อร่วมมรมถาม้วยใบหน้าเิหยอล้อ เพราะสัเเห็นว่าวันนี้ไม้หวายอารม์ี และ ยิ้มลอทั้วัน ไม่เหมือนทุรั้ที่เอไม้หวายมัะยิ้มน้อย ๆ และวาท่าทาสบเหมือนอยู่ในโลส่วนัว
“ไม่มีหรอ้ะ แ่ว่า...เรามีนที่เราเ็บไว้ประทับใไ้นะ๊ะ” ไม้หวายอบำถาม้วยวามสุ
“ยัไันล่ะะ” เพื่อนรุ่นน้อทำหน้าิ้วมว ทำให้น้อ ๆ ในมรมนอื่นหันมาฟัเรื่อที่ทั้สอนสนทนาันอยู่
“็ารที่เราแอบเ็บใรสันไว้ในหัวใอเราไ๊ะ บาทีนะ เราอาะเยมีวามรู้สึี ๆ ร่วมับใรนหนึ่ เยร่วมสัมผัสบรรยาาศี ๆ ับใรนหนึ่ และในวันหนึ่เรา็รู้ว่าน ๆ นั้นไม่สามารถับมือเราไ้ เินเีย้าเราไ้ ะ้วยเหุผลใ็าม แ่อย่าน้อย ถ้าเรารู้ว่าเรามีใรนหนึ่ที่ะรอรับวามรู้สึี ๆ าเราเสมอ เรา็มีวามสุเอแหละ ไหม๊ะ” ไม้หวายำลัพูาเหมือนนที่เพ้อฝันและวนไปวนมา
“แหวะ ลื่นไส้ริ ๆ ยายหวายเธอเอาอะไรมาพูเนี้ยะสสัยะทำานมาไป ลับบ้านเถอะ พัผ่อนนะ” เพื่อนร่วมมรมแวไม้หวาย ทำให้เธอเินและหัวเราะนหน้าแ น้อ ๆ ร่วมมรมเลยประสานเสียหัวเราะันลั่น
“็ไ้ ลับเถอะ อย่าลืมนะวันศุร์นี้พวเรา้อมานั่รอ้อนรับ น้อ ๆ ที่ะมาเ้าร่วมมรม้วยัน อ้อแล้วอย่าลืมนะว่าห้ามพูาูใเ็า ้อให้น้อ ๆ เห็นผลานที่สวยามอมรมอเรา และ เารู้สึว่ารั และอบอไม้ริๆ นะ ไม่ใ่อบแ่ผิวเผิน” ไม้หวายทำท่าึัและูีเรียส
“่ะ ท่านประธาน” น้อ ๆ และเพื่อนร่วมมรมพูาหยอล้อันเป็นยให่
ห้อมรมอไม้สวันนี้เปิบานประูสอบานให่้อนรับนัเรียนที่ะมาร่วมมรม หน้าห้อมรมถูัเรีย้วยผลานามรมอไม้ส มีทัุ้้มอไม้นาำลอ ่อบูเ้อไม้ส พวมาลัย ารห่ออวันิ่า ๆ และผลานอื่น ๆ ที่ทามรมัสอนและัทำ สร้าวามสนใให้ับนัเรียนรุ่นน้อโยเพาะสาว ๆ ไม่น้อยทีเียว มีผู้นมามามายรับฟันโยบายอมรมและรายละเอียที่ทามรมัทำึ้นถึวัถุประส์ บานสมัรโยไม่้อรอัสินใ แ่บานยัลัเลและ่อ้อัถามอสมาิเ่าในมรมอยู่ วันนี้ไม้หวายูสื่นเป็นพิเศษ เพราะเธอไม่ิว่าะมีผู้นสนใมานานี้ และะเียวัน หลัาวันที่เธอไ้รับหมายบับนั้นาภุม วามรู้สึเศร้าภายในใอเธอมลายหายไปนเธอลับมาสใสเหมือนเิม และนับวันวามทรำเหล่านั้น็ถูพับเ็บไว้ในล่อหัวใน้อย ๆ อเธอ มีบารั้ที่เธอแอบหยิบวามทรำเหล่านั้นลับมาเป็นำลัใบ้าให้รู้สึไม่เหา
“พี่ภุม” ไม้หวายเหลือบเห็นนัเรียนายมัธยมศึษาปีที่ 6 เ่นเียวับเธอนหนึ่ หน้าาล้ายลึับภุมมา สีหน้าไม้หวายสลลเล็น้อย ภาพวามทรำ วามเ็บปว ภาพเ่า ๆ เหล่านั้นลับย้อนมาหาเธออีรั้ เธอเินหลบไปในห้อมรม เพื่อะอยมอูายหนุ่มนนั้น และภาวนาในใเบา ๆ ว่าอย่าให้มีอะไรลใายนนั้นสมัรเ้ามรมเลย แ่็ไม่ไ้ผล เาเียนใบสมัรเ้าร่วมมรมเรียบร้อยแล้ว ทำให้สาว ๆ ในมรมและนอื่น ๆ หันมาสนใร่วมสมัรมามาย มีเสียุบิบันถึายนนั้น
“็แ่ล้ายแ่ไม่ใ่สัหน่อย ะิมาทำไมันนะ” ไม้หวายรำพึในใ
“หวายมาทำอะไรรนี้ล่ะ” เอมอรเพื่อนร่วมมรมทั ทำให้ไม้หวายใเล็น้อย เธอุิไ้ถึเหุผลหลายอย่ามามายว่าทำไมเธอไม่อยาให้รุ่นน้อนนั้นเ้าร่วมมรม อาเป็นเพราะว่าหน้าาเาล้ายับภุม หรือเป็นเพราะว่าทุรั้ที่ไม้หวายเห็นหน้าอเา ทำให้เธอรู้สึว่าเธอโ่ หรือพยายามหลอัวเอลอเวลา ว่าภุมะลับมาหาเธออีรั้ ทั้ที่วามเป็นริ ภุมไม่มีวันะลับมา “ันำลัสร้าภาพ ันหลอัวเอ” ไม้หวายิในใ เธอำลัสับสนับเหุผลหลายอย่า
“นี่หวายเป็นอะไร ไม่ไ้ยินเหรอ เราถามว่ามาทำอะไรรนี้ อ้าวูิยืนเยเลย” เอมอรั่อ้วยวามเป็นห่ว
“อ๋อเปล่าหรอ้ะ พอีร้อน น็เยอะ้วย” ไม้หวายยิ้มแ้เ้อและเินไปหน้ามรมอีรั้ เธอไม่พบแม้แ่เาอายหนุ่มนนั้น เธอสบายใึ้น แ่ไว้้วยวามัวล
“นี่ นี่ หวาย เมื่อี้เธอพลามาเลยนะ ไม่ไ้เห็นนัเรียนายนหนึ่หล่อมา มาเ้ม มาสมัรร่วมมรม้วยนะ ีั มรมเราะไ้มีสีสันมายิ่ึ้น” เอมอรอธิบายภาพประมาว่าเายัยืนอยู่รหน้าอเธอ
“นานั้นเลยเหรอ น่าเสียายนะ” ไม้หวายลบเลื่อน
“แล้วถ้าหล่อนานั้นทำไมไม่ไปเ้าร่วมมรมอื่นละ” ไม้หวายรวบรวมเ็บเอสารที่รับสมัรสมาิใหม่
“นั่นินะ หรือว่าะสมัรามแฟน เฮ้อ ถ้าเป็นอย่านั้นนับว่าแย่มาเลยนะ แห้วะแล้วเรา อืมแ่็แปลนะ เพราะว่าเาอยู่มัธยมศึษาปีที่ 6 เหมือนพวเราแ่ทำไมเราไม่เยเห็นหน้าเาเลยนะ ้อเส้นให่แน่เลยสอบเ้าลาันแแบบนี้น่ะ แปลริ ๆ เลย” เอมอรเพ้ออยู่นเียว โยไม่ไ้หันไปูว่าไม้หวายเินเ้ามรมไปแล้ว
ใน่วเย็นอวันนั้นหลัเลิเรียน นัเรียนหลายนทยอยลับบ้านันเือบหมแล้วเพราะเป็นวันศุร์ ไม้หวายและเพื่อนร่วมมรมยัวุ่นับารเ็บอและัเอสารใบสมัรสมาิใหม่อยู่
“น้อ ๆ เ็บอันเรียบร้อยแล้ว็ลับ่อนไ้นะ๊ะ” ไม้หวายยันัู่ใบสมัรอยู่
“เสร็แล้ว่ะ ั้นพวเราลับบ้าน่อนนะะ” น้อ ๆ อัวลาลับบ้าน่อน เหลือไม้หวายและเอมอรนั่ัอภายในห้อมรมอยู่ นระทั่อาารย์ที่ปรึษามรมามมาสมทบ้วย
“ว่าไ๊ะ วันนี้มีนมาสมัรเยอะหรือเปล่า” อาารย์ที่ปรึษาเ้ามานั่ประำำแหน่ที่ปรึษามรมอไม้ส
“่ะ อาารย์” ไม้หวายหยิบเอสารยื่นให้อาารย์ทั้หม
“อบใ๊ะ หฤทัย” อาารย์พลิูเอสารทั้หม
“นเยอะทีเียว สสัยะวาแผนโปรโมทีนมาสมัรเยอะว่าทุรั้เลย” อาารย์ยิ้มน้อย ๆ
“เป็นเพราะว่าเราเปิสอนเพิ่มเิมเี่ยวับารห่ออวัับอไม้สมั้ะ เลยน่าสนใ โยเพาะพวรุ่นน้อสาว ๆ อยาทำให้นพิเศษัน” ไม้หวายอบอาารย์้วยวาาอ่อนน้อม
“ไม่ริ่ะอาารย์ หนูว่าเพราะมีนัเรียนายหนุ่มรูปหล่อมาว่า่ะ หล่อมาริ ๆ นะะมาสมัรเ้ามรมอเรา” เอมอรท้ว้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่าทุรั้
“ริเหรอ ใรันแล้วไหนใบสมัรล่ะ” อาารย์เรียให้เอมอรมา่วยหาใบสมัรอนัเรียนายที่ล่าวถึ
“อ้าว นี่เ้าเล้าหลานอาารย์เอนี่” อาารย์ทำเสียลั้วหัวเราะเล็น้อย
“เ้าเล้า หลานอาารย์เหรอะ ื่อแปลั” เอมอรทำท่าสนใมายิ่ึ้น แ่สำหรับไม้หวายเธอทำเป็นไม่สนใเินออมานั่ที่อีมุมหนึ่อห้อมรม
“เ้าเล้าเป็นื่อทีุ่แม่ออาารย์ั้ให้น่ะ แเป็นลูายอพี่สาวรูเอ” อาารย์ยิ้มน้อย ๆ เ่นเย
“ทำไมถึมาเ้ามรมล่ะะ ูบุลิไม่เหมาะสมเท่าไหร่เลย หุ่นเาน่าะเ้ามรมีฬาหรือว่าศิลปะะมาว่าและอีอย่าทำไมเพิ่ะมาเ้าเรียนอนนี้หล่ะะนี่็ม.6แล้วนะะ” เอมอรสาธยาย่อ
“็เ้าเล้าแท้าทายรูนะิ ำไ้ไหมที่พวเราไปัอไม้ให้บ้านรูเมื่อวันานแยิแม่อรูน่ะ เ้าเล้าเามาเห็นแเลยบอว่า ไม่เห็นะยารไหนแ่เอาอไม้มาเสียบ ๆ ใร ๆ ็ทำไ้ รูเลยท้าว่าถ้าย้ายมาอยู่โรเรียนอเราเมื่อไหร่ให้มาสมัรมรมอไม้สูแล้วะรู้ว่าารัอไม้ไม่ใ่แ่เอามาเสียบ ๆ แ่้อใ่ินนาารและิใร่วม้วย ไม่นึเลยว่าแะล้ามาลอฝีมือัน ลัเลย” อาารย์หัวเราะในวามล้าอหลานาย
เสียฝีเท้าหนั ๆ ัเ้ามาใล้หน้าห้อมรมมาึ้น ะที่ทั้อาารย์และลูศิษย์ำลัสนทนาันอยู่็มีเสียห้าว ๆ อายหนุ่มัเ้ามาในห้อมรม
“น้า ลับหรือยั นับรถมารอแล้ว” เ้าเล้าหลานายอาารย์รสสุนธ์ยืนหันหลัให้ับหน้า่อประูอมรมโยไม่สนใหันเ้าไปมอในห้อ ไ้แ่ส่เสียเรียอยู่หน้าห้อ
“ไ้๊ะ เ้าหลานาย เี๋ยวเ็บอ่อนนะ๊ะ” อาารย์หยิบระเป๋าใบย่อมอเธอแล้ว็ลุเินมาหาหลานายที่หน้าห้อ
“สวัสี่ะอาารย์“ ไม้หวายและเอมอรยมือไหว้ หิสาววัยลานที่ปัุบันเธอยัส่าามสมับเป็นลูสาวอ้าราบริภารที่เยร่ำเรียนวิทยาลัยในวัหิและเยรับใ้ในวัมา่อนิริยามารยาท ไม่ว่าะเป็นารพู ารเิน ารทำอไม้ไม่ผิแผอะไราาววัเลยแม้แ่น้อย
“อุ้ย ายแล้ว เ้าเล้าเินลับไปหยิบระเป๋าเอสาร้าโ๊ะที่ห้อมรมให้หน่อยิ น้าลืมไว้น่ะ” อาารย์วานให้หลานที่ำลัยืนหน้าไม่สบอารม์ลับไปหยิบอที่มรมอีรั้
“ไ้รับ” เ้าเล้าเินลับมาที่มรม้วยหน้าาบูบึ้ เนื่อา เายัปรับัวเ้าับโรเรียนสหะไม่ไ้ เาเยเรียนระับมัธยม้นนถึมัธยมศึษาปีที่5ในโรเรียนายล้วน .เียใหม่มา่อน แ่เนื่อาพ่อแม่แยทาันเาเลย้ออาศัยอยู่ับอาารย์รสสุนธ์ที่บ้านสวนับแม่อเาที่รุเทพฯ และำเป็น้อย้ายโรเรียนเนื่อาโรเรียนแห่นี้อยู่ไม่ห่ามานัาบ้านสวนอเา เ้าเล้าเลยเป็นเ็หนุ่มที่ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเิม และพูน้อยล อาเป็นเพราะเายัสะเทือนใับปัหาระหว่าพ่อับแม่อยู่
“ำลัหาอะไระ” ไม้หวายเินเ้าไปใล้เาทา้านหลั
“ผมะมาเอาระเป๋าเอสารที่น้าผมลืมไว้รับ” เาไม่ไ้หันมามอเสียที่ให้วาม่วยเหลือ้วย้ำ
“นี่่ะ พอีันเอาไปเ็บไว้ทีู่้น่ะ่ะ” ไม้หวายยื่นระเป๋าเอสารให้ับเ้าเล้า
“อบุ” เาหันมาะเอื้อมมือหยิบระเป๋าาไม้หวาย เา้อหยุะัและ้อมอเธออย่าไม่ละสายา เเ่นายหนุ่มที่ำลัหลุมรัหิสาว แววาที่แ็ร้าวอเาลับผ่อนลายและมอเธอ้วยวามอบอุ่น
นไม้หวายรู้สึไม่สามารถะึัวอเธอให้หลุพ้นาสายาที่เา้อมอเธอไ้เลย ไม้หวาย้มหน้าหลบสายาอเาและเินไปหยิบเ็บระเป๋านัเรียนแล้วรีบเินออไปาห้อมรมทันที โยไม่ทันล่าวำลาับเอมอร
“ไม้หวายลับแล้วเหรอ” เอมอระโนามหลัเธอ
“ไม้หวาย” เ้าเล้ารำพึเบา ๆ
เ้าเล้ารีบเินออามรม เาวาสายามอหาไม้หวายแ่เา็ไม่พบเธอ เาประทับใไม้หวายั้แ่แรพบ แ่รัน้ามสายาที่เาไ้รับาไม้หวายมีแ่วามเยา ไร้ึ่มิรภาพ เาเินลับไปที่รถอทาบ้านที่อรออยู่ เินผ่านสวนลำวนและ็ยิ้มออมาไ้ เมื่อมอไปในสวนนั้นเาเห็นไม้หวายนั่นิ่อยู่โยไม่ไ้สนใว่าเ้าเล้ามายืนอยู่เบื้อหน้าอเธอ
“ุ มานั่ที่นี่ทำไม ทำไมไม่ลับบ้านล่ะ” เาไม่ไ้รับำอบใ ๆ าไม้หวายเลย เหมือนับำพูอเาล่อลอยในอาาศ
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า” เา็ยัไม่ไ้รับเสียอบใ ๆ เ่นเย เา้มลเ็บอลำวนที่ล่วอยู่ที่พื้น อยัสและเหลือนวลเหมือนทุรั้ ยื่นให้ับไม้หวาย
“ผมใหุ้” เาวาอไม้ไว้บนมือทีุ่มันไว้อไม้หวายบนโ๊ะหินอ่อนสีาว ยิ้มน้อย ๆ แล้วเินาไป
ไม้หวายหยิบอไม้ึ้นมาู เธอสัมผัสไ้ถึไออุ่นที่ไ้รับ วามอ่อนโยน และสุภาพ ำพูที่ให้เียริเธอ เหมือนับนทีุ่้นเยันมานาน ไม้หวายหวั่นไหวในารระทำอเาเป็นอย่ายิ่ เธอนึย้อนถึวันแรที่เธอเอับภุม ที่แห่นี้ เธอไม่อยาให้สิ่ใ ๆ มาวุ่นวายับที่ ที่เป็นที่ ๆ ีสำหรับเธอและภุม แ่ารระทำที่อ่อนโยนอเาทำให้เธอรู้สึผิลอเวลา ว่าเธอำลันอใภุม เธอหยิบอไม้ที่เ้าเล้ามอบให้เธอึ้นมอู เธอไม่เ้าใวามหมายับารให้ในรั้นี้ แ่เธอ็เ็บอไม้อนั้นใส่ในสมุานลับบ้านไป ลอเวลาที่เธอนั่รถมินิบัสสีาวลับบ้าน เธอนั่ิถึภุมลอเวลา เธอไม่เยลืมสิ่ี ๆ ที่ภุมมอบให้ ้อวามในหมายบับที่สอ ที่ไ้รับาภุม ำว่าิถึ ำว่าิถึ ำนี้เอที่ยัผูมัหัวใอเธอไม่ให้พราาับภุมไ้เลย
ความคิดเห็น