กลัวรักจะร้าวราน

เพราะครอบครัวที่แตกแยก เพราะความเจ้าชู้ของพ่อ น้ำตาของแม่ น้ำตาของเธอ ทำให้รัชต์ตะวันไม่เคยพารักครั้งไหนรอดเลย ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เธอหวาดหวั่นกับการมีครอบครัว ไม่เชื่อใจผู้ชายคนไหนง่ายๆ จนมาเจอรังสิมันต์ เขาคือดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นซึ่งเข้ามาโอบกอดพระจันทร์ที่หนาวเหน็บอย่างเธอไว้
เขาทำให้เธอใจอ่อน ไม่ว่าการเริ่มต้นนี้มาจากเซ็กหรืออะไร แต่เธอหวังว่าต่อไปเขาจะไม่ทำให้ใจเธอร้าวราน


-------
"พูดจบเข้าใจแล้วจอดรถที่ร้านสะดวกซื้อนั่น ฉันจะไปซื้อเบียร์"
รังสิมันต์เบรครถทันที "พูดอะไรของเธอ มีลูกอยู่ในท้องนะ จะไปซื้อเบียร์ได้ยังไงกัน ห้ามดื่ม ห้าม จนกว่าจะคลอดจะอนุญาตให้ดื่ม"
"ห่วงเขาจริงหรือ" เธอตกในภวังค์ชั่วครู่ รังสิมันต์เอามือไปลูบแก้มใสๆ นั่น
"ห่วงสิ ลูกที่ฉันทำขึ้นมานะ พูดอะไรกัน ใครบ้างจะไม่รักลูกตนเอง"
จบคำนั้น หญิงสาวหันมองไปอีกด้าน
"มีบ้างแหละคุณ มีแน่ๆ"
"เป็นอะไรไป เอาเถอะ ไม่ว่าเธอจะเคยเจออะไรมา ต่อไปให้รู้ว่ามีฉันที่คอยเป็นห่วงเธอนะ และจะไม่ทิ้งลูก เรื่องแต่งงานฉันยังหวังเธอจะตกลง ถ้ายังไงบอกตายายได้เลยนะ"
"กะให้คนบ้านฉันเป็นลมหรือไง หลานมาฝึกงานดันอุ้มท้องกลับบ้าน"
"หวังดีนะเนี่ย กลายเป็นว่าผิดเสียได้"
เขาทำเสียงอ่อย เธอถอนหายใจ
"คุณไม่เข้าใจหรอก บ้านฉันมันค่อนข้างมีเรื่องราวให้ต้องครุ่นคิดเสมอ เอ ฉันจะมาคุยกับคุณทำไม จอดเลย ฉันไม่ดื่มเบียร์ก็ได้ขอแค่ขนมอร่อยๆ"
ว่าแล้วมองเป็นการบอกว่าให้ทำ แต่ได้รับรอยยิ้มหล่อเหลากลับมา เธอรีบหลบตา
"ไม่ต้องมาอ่อยฉัน ไม่ติดกับหรอก"
"รู้ทันจัง ไม่พูดก็ได้ แต่จะบอกว่าขนมน่ะ ซื้อมาให้แล้ว อยู่หลังรถโน่น เอาเป็นว่าคืนนี้จะไปนอนเป็นเพื่อนนะ ได้ไหม"
ทำตัวเป็นเด็กก็เอาขนมมาล่อเสียเลย แต่เธอกลับปฏิเสธทันที
"ไม่ได้!"


เป็นนิยายรัก ดราม่าไม่มากค่ะ
ฝากด้วยนะคะ
ทรายสีรุ้ง