รอยพิศวาสไร้รัก

อดัม แรชฟอร์ด สุปรียาทร

นายแบงค์สุดฮอตซึ่งฉีกกฎเกณฑ์ความเป็นนายแบงค์เมื่อออกจากโลกของการทำงาน อายุสามสิบ ถูกใจสาวคนไหนก็แค่เซ็นเช็ค แต่เรื่องแต่งงานมอบให้คนที่มารดาเลือกให้เท่านั้นนะครับ อดัมกล่าวไว้...ถึงผมจะอร่อยแต่ก็อย่าคิดมากไปกว่าที่ผมมอบให้ไป นั่นคือเงิน

โรส พิสุทธินี

อายุ 23 ปี สวย รูปร่างดี สมส่วน

สาวต่างจังหวัดที่อยู่ในกรอบมาเนิ่นนาน ตกหลุมรักชายคนหนึ่งแต่โดนขายให้ชายอีกคน..."แต่งงานกับฉันใช่ไหม" เธอถามเมื่อโดนเจาะไข่แดงมาราธอนไปจากชายที่เจอเพียงแวบเดียว แต่เขาทำหน้ามึน เธอใจเสีย แม้อยากร้องไห้ ให้สาแก่ใจ แต่คนอย่างเธอก็เก็บอาการไว้...ความสาวที่ไร้ค่าเธอจะโทษใครได้เมื่อเป็นคนร่วมมือด้วยกันกับเขา...

น้ำจิ้ม...

ภาพโรสกอดกับแอริคผมรับไม่ได้จริงๆ มันหึงมันหวง ผมบ้าไปแล้ว เมียก็ไม่ใช่ แต่หักห้ามใจไม่อยู่เลย

“มองหน้ากูทำไม” แอริคถามผมที่กำลังมองดูมัน ผมไม่เก็บความรู้สึกพูดความในใจออกไป

“ก็แค่อิจฉาพี่เท่านั้น”

“กูไม่ได้มีอะไรกับเขาทั้งนั้น มึงมันปากหมาที่สุด ไปดูถูกเขาแบบนี้คราวหน้ากูจะมองหน้าเขายังไง”

“อย่าอายเลยน่าชอบก็บอกว่าชอบ ได้กันแล้วก็บอกมาเถอะบางทีไม่ใช่แค่พี่ที่ได้กินหล่อน”

 ผมไม่รู้เป็นอะไรฟาดงวงฟาดงาไปเรื่อย

“ถ้ามึงไม่หุบปากกูจะคิดว่ามึงคิดนอกใจเมีย มึงนะมึงดีแตกจนได้”

“ก็แค่ผู้หญิงอย่างนั้น หมาหยอกไก่เท่านั้น”

“ยอมรับแล้วเหรอว่าไม่ใช่แค่ปากที่หมามึงก็เป็นหมา”

“จะมากไปแล้วนะพี่ หลงผู้หญิงขนาดมาว่าผมแบบนี้” ผมโมโหหน้าแดง

“ให้ถึงบ้านก่อนเถอะกูจะคิดบัญชีกับมึง”

“กลัวตาย” ผมหัวเราะ

ถึงเพนท์เฮ้าส์ผมเดินขึ้นไปก่อน แอริคตามมาด้านหลังกระชากเสื้อผม

“มึงบอกมาว่าทำอะไรคุณโรสเขา”

“เขายอมเหมือนพี่ไงจะอะไรหนักหนา”

“มึง” แอริคยกหมัดจะต่อยหน้าผม ผมเชิดหน้า “ให้มันรู้ไปสิพี่เห็นผู้หญิงแบบนั้นดีกว่าผม”

“ดูถูกผู้หญิงสมแล้วที่มึงความจำเสื่อมกูควรสมน้ำหน้ามึงใช่ไหมที่พลาด…”

ผมงงแอริค ทำไมมันพูดค้างไม่พูดต่อ ผมกระชากเสื้อมันบ้าง

“พลาดอะไร พูดให้จบสิวะไอ้พี่หน้าหม้อ”

“กูไม่อยากพูดตอนนี้ไปให้พ้น ต่อไปนี้มึงอยู่ที่นี่คนเดียวกูจะไปพักบ้านคุณย่า”

ผมยักไหล่ “ตามสบาย”

ผมกับแอริคมาถึงจุดนี้ได้ยังไง ด่าทอ หยาบคายกันแค่เรื่องผู้หญิงคนนั้น ผมดื่มทั้งคืนเมื่อพี่ชายขับรถไปบ้านคุณย่าอย่างที่พูด

ในฝันคืนนั้นความฝันใต้ต้นไม้ น้ำตกที่เคยฝันหายไป มีเพียงอ้อมกอดยายคุณแม่ลูกสอง ปากหวานๆ ของหล่อน ผมตกใจตื่นกลางดึก

“บ้าเอ้ย แค่ฝันว่าได้กอด จูบ ยายนั่นก็คึก บ้าไปแล้วเรา”

ผมใช้น้ำเย็นระงับความต้องการทางกายแต่มันยากเย็นเหลือเกินกว่าจะดับลงได้ และใจคอยแต่บอกว่าผมต้องได้เธอ ได้เธอ ใบหน้าเมียไม่มีในสมอง ผมนอนไม่หลับอีกเลย คิดว่าตนเองต้องไปหาจิตแพทย์เพิ่มอีกนอกจากดูแลเรื่องสมองตนเองให้หายดี

เครดิตภาพ กลูเกิล

ฝากเรื่องใหม่ด้วยค่ะ ภายใต้นามปากกาใหม่ของไรท์ ทอแสงจันทร์ จ้า

รอยพิศวาสไร้รัก ทอแสงจันทร์ www.mebmarket.com “ถ้าผมไม่มาจะรู้หรือว่าซิงเกิลมัมบ้านนี้มันง่ายแบบนี้ แต่ก็นะผมไม่แปลกใจเมื่อกี้เธอยังอ่อนระทวยในอ้อมกอดผู้ชายอีกคนหนึ่ง และไม่นับนายเป็นเอก ไม่รู้ว่าได้อะไรกลับไปบ้างตอนมันมา”“อดัม!” “ครับ”ฉันเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิมเมื่อเขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มองอย่างดูถูก ฉันเดินไปหาเขา“คุณเข้าใจถูก ผู้ชายที่มาบ้านนี้ต้องมีอะไรกลับไปให้นอนฝันดีแน่ ยกเว้นบางคนที่มีครอบครัวอย่างมากก็ได้แค่แตะฉันนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น”“คุณ” คราวนี้เขาหน้าแดงบ้าง“นายเป็นบ้าอะไร เมาหรือไงห๊า” แอริคเข้าไปหาน้องชาย ฉันพยายามไม่ร้องไห้ทั้งที่กำลังเสียใจกับคำดูถูกจากคนที่ฉันรักเขามาก แอริคขอโทษฉันลากอดัมที่เหมือนจะเมามายออกไปจากบ้านฉัน ฉันมองเขาด้วยความโกรธ เกลียดค้านกับหัวใจ แอริคหันมาขอโทษอีกครั้ง ฉันปิดปากพยักหน้าบอกให้รู้ว่าไม่เป็นไร แต่คำพูดก่อนอดัมขึ้นรถทำฉันเข่าแทบทรุด เขาปากร้าย ร้ายที่สุด“ถ้าผมไม่มีเมียป่านนี้คงหมดแรงอยู่ที่ห้องคุณแน่ๆ ผมแน่ใจ ผมรู้คุณชอบจูบของเรา ส่วนเรื่องคุณกับคนอื่นๆ นั้นผมไม่อยากคิดถึง ผมไม่ถือ คนไม่มีสามีก็อย่างนี้ คงอดอยากปากแห้ง”ฉันเดินหนีเข้าบ้านไม่อยากมองสายตาแอริคที่แทบถลนออกจากเบ้าเมื่อมองน้องชายเขา