พันธะลวงหัวใจทมิฬ (เปิดจองทำมือ)

สำหรับหนังสือสามารถสั่งซื้้อได้ที่ไรท์นะจ้า

inbox เข้ามาได้เลยจ้า

ส่วนเนื้อหาในเด็กดีจะไม่มีnc นะจ้า รูปเล่ม อีบุ๊กจัดเต็มจ้า

ฉันค้นคว้าหาคำตอบเท่าไหร่ไม่เจอ

 เพราะอะไร เหตุใดถึงไม่ลืมเธอสักที

หรือต้องรอให้เธอบอก ฉันเป็นส่วนเกิน

ที่บังเอิญผ่านมา แล้วทำให้เธอกับเขาวุ่นวาย

เธอจะร้ายเพียงใร อดทนไว้เข้าใจโดยดี 

เคืองไม่มี ยังภักดี โดยไม่เคยเปลี่ยนแปลง

อยากแสดงให้เธอ รู้ซึ้งถึงความจริงจังจริงใจ

ด้วยยังหวังซักวัน ฟ้ารู้ถึงคำรำพันของฉันเมื่อไหร่ 

สะกิดใจ บอกเธอให้ช่วยพิจารณา

ฉันไม่เคยคิดแข็งข้อ หรือบังอาจขอ

เพราะว่าเจียมและเตรียมหัวใจว่าคงส่วนเกิน 

คบฉันไว้เหมือนเป็นเพื่อน ช่วยเตือนเภทภัย 

ทุกข์เมื่อไหร่ปลอบใจ ร้องไห้คราใดจะคอยเช็ดน้ำตา

ปรารถนาเวียนวน ตามประสาของคนเคยเคียง

จึงร้องเรียนเวียนแวะวนทนแม้จะถูกหยาม

จะพยายามให้เธอ เว้นที่ภายในใจดวงใจของเธอ

ให้กับฉัน ได้ยืน รกร้างเยือกเย็นเจียนตายไม่หวั่นหวั่น 

จะทำใจแบ่งใจให้ฉันนิดนึงพอ 

ให้ฉันนิดนึงพอ

เพลง แจ้ ดนุพลแก้วกาญจน์

เครดิตภาพเสียง you tube

อริย์ธัช บุณยเณรย์ 

อายุ 34  สูง 187 เซนติเมตร หล่อเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว เชี่ยวชาญด้านอาวุธปืน หมัดมวย เป็นทายาทตระกูลดังซึ่งผันตนเองมาเป็นบอดี้การ์ด วันที่คิดจะสร้างครอบครัวกลับเกิดเรื่องโกลาหล คนที่ทำงานแต่งงานเขาพังต้องชดใช้ อยากได้หัวใขเขานักก็เอาไปเลย 'หัวใจหิน' ถ้าทนได้ก็ทนไป

ธนิสรา ศิรินุดิเรก

ทายาทเจ้าสัวศรินผู้มั่งคั่ง อายุยี่สิบต้นๆ  รูปร่างอวบอัดหน้าตาจิ้มลิ้ม โลกส่วนตัวสูง มีเพียงคนเดียวที่เธอยอมยิ้มหัวเราะกับเขา บอดี้การ์ดอริย์ธัช เมื่อเขาต้องไปเป็นของคนอื่นตลอดไป เธอจะตัดใจได้อย่างไรเล่า

"คุณธัช คุณไม่คิดแต่งงานจริงๆ ใช่ไหม ใช่หรือเปล่า"

โปรยปราย

 “คุณธัช” แปลกใจที่กลายเป็นเขา แต่ใครก็ช่าง ยอมลืมเรื่องที่ทำให้ร้องไห้จนตาบวมไปก่อน อยากจะถามข่าวคราว หากเพียงอ้าปากจะถามเรื่องที่อยากรู้เธอก็ต้องตกใจ เพราะมือแข็งแรงยื่นมาบีบแก้มเธออย่างแรง ดันให้ร่างอวบไปชิดประตูห้อง

“ฮื้อ…” เธอตกใจดิ้นรน เขามาทำร้ายกันทำไม

“บอกมาคุณให้ใครจับตัวรดีไป อย่าให้ผมโกรธกว่านี้ ผมจะไม่ปราณีคุณแน่”

อะไรนะ เขาเข้ามากล่าวหากันอีก ธนิสราได้แต่ส่ายหน้า ที่พยายามสะกดกลั้นความรวดร้าวเหมือนมีเข็มนับร้อยกำลังทิ่มแทงหัวใจอีกครั้ง

มือแข็งแรงเปลี่ยนมายึดข้อมือทั้งสองให้อยู่เหนือศีรษะก่อนจะบีบแรงกว่าเมื่อครู่

“เจ็บนะ เจ็บคุณ…ธัช” น้ำตาซึมหน่วยตา

“ถ้าไม่อยากให้ผมฆ่าคุณก็บอกมา” เขาคำราม

“ ทำไมคุณธัชไม่เชื่อสรา ว่าไม่ได้ทำ ปักใจเชื่อจนคิดฆ่ากันเลยเชียวหรือคะ  สราเองก็รอฟังข่าวอยู่” เธอปฏิเสธเสียงสั่นด้วยความกลัว ใบหน้าส่ายไปมา

“มีเด็กเห็นว่าคุณคือคนสุดท้ายที่อยู่ในห้องรดี ไหนจะเสื้อผ้าเหล่านี้ที่รดีเลือกให้คุณโยนมันทิ้ง…ผมไม่อยากเชื่อคุณทำเรื่องที่เคยพูดวันนั้นที่เกาะจริงๆ ผมประมาทคุณเกินไป” มือแข็งแรงยัดชุดราตรีใส่ในมือตรงหน้าอกเธอ

“อย่ามาใส่ร้ายนะ ปล่อย” ธนิสราไม่ยอมรับปฏิเสธเสียงดัง

อริย์ธัชกำลังห่วงคนรักมากเมื่อเธอดื้อรั้นปฏิเสธก็โกรธ เหวี่ยงร่างบางจนเธอถลาไปทรุดนั่งข้างๆ ขอบเตียง…

พลั่ก!

“ยอมรับมาซะ”

โอ้ย! ธนิสราสะดุ้ง…เสียงสั่นเอ่ยทั้งที่ยังก้มหน้า “คุณคิดหรือว่าสราจะทำจริงๆ ได้ คุณ…ทำเหมือนเราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันเท่านั้น ฮือ…ฮึก”

อริย์ธัชแค่นหัวเราะ “คนโลกแคบ เก็บกดอย่างคุณอาจเลือดเย็นได้จนสุดกู่ ผมคิดตั้งแต่วันนั้นบนเรือ และแน่ใจขึ้นมาตอนนี้เลยล่ะคุณ…” เขาว่า สืบเท้าไปใกล้ยืนมองคนถามด้วยสายตาเย็นชารังเกียจ

ธนิสราเจ็บจนชาตรงแผลที่จมูกซึ่งเลือดไหลออกมา เช็ดเบาๆ เมื่อเลือดไหลรินไม่หยุดหย่อน

“ถามเป็นครั้งสุดท้าย คุณให้ใครพาตัวรดีไป”

ธนิสราสูดจมูกที่เจ็บปวดแสบร้อน หายใจลำบาก เธอประชด “คุณสืบพบใคร สราก็จ้างวานก็คนนั้นแหละคุณธัช คุณเก่งอยู่แล้วนิ”

 “เลือดเย็นสมเป็นลูกสาวคุณนุรสา ไม่ต้องบอกนะว่าคนที่จากไปแบบนั้นมีความกล้าแค่ไหน…” ชายหนุ่มปรบมือ ก่อนปลดเนคไทนั่งยองข้างร่างที่หลบหน้า จับสองมือมามัดไว้ด้านหลัง ดึงเนคไทแรงไม่ปราณีปราศัย ทว่าเจอเลือดสีสดที่ข้อมือและฝ่ามือเล็กก็ชะงักไป

จึงเอื้อมไปดึงคางที่ดื้อดึงให้หันมาสบตา ตกใจมากเห็นเลือดสีแดงฉานออกจากจมูกเปื้อนเต็มเสื้อยืดสีขาว

“เป็นไงล่ะคุณธัช  เลือดสรา เลือดในตัวผู้หญิงเก็บกดที่คุณว่า เย็นอย่างที่คุณคิด…จริงหรือเปล่า…” แววตาเลื่อนลอยน้ำตาอาบสองแก้ม เสียงสั่นเครือตั้งคำถาม

อริย์ธัชอึ้ง ลุกขึ้นช้าๆ เดินออกจากห้องพยายามไม่หันกลับมามองด้านหลัง…

คนด้านหลังได้แต่สะอื้นไห้ คิดถึงเขาเหลือเกิน มาเจอกันเขากลับมอบความเจ็บปวดรวดร้าว ทำร้ายกันและกล่าวหาลอยๆ

เธอจะกลับไปอยู่ที่ของเธอให้เร็วที่สุด

ขอบพระคุณเครดิตภาพจากกลูเกิลค่ะ

อีบุ๊กปะกันเร็วๆ เด้อค่า

ขอบคุณล่วงหน้า

ลิขิตนางฟ้า