[แปลfanfiction] Kancolle Not Today [Zui x E]

การมาของUSS Enterprise จากมุมมองของเรือบรรทุกเครื่องบิน ซุยคาคุ

   

Ch 1.การพบกันครั้งแรก

"ไม่ได้การแล้ว" เรือธงซุยคาคุพูดขึ้น

"ฉันว่าสภาพอากาศน่าจะแย่ลงนิดหน่อยในอีกไม่นาน" เรือที่มาจากอังกฤษ หรือ ติดโรคผู้ดีอังกฤษขั้นร้ายแรงแล่นอยู่หลังซุยคาคุพูดขึ้นและพยายามมองหาเครื่องบินศัตรู โชคร้ายที่โรคผู้ดีอังกฤษของคองโกทำให้เธอต้านความรู้สึกเธอเองด้วย หมายความว่า"แย่นิดหน่อย"สามารถหมายถึงเครื่องบินนับสิบลำก็ได้

"โชคร้ายจริงๆเลยโว้ย ทั้งที่ควรจะเป็นการต้อนรับง่ายๆแค่นั้น"

ในบ่ายวันนั้น ซุยคาคุ,คองโก และเรือคุ้มกันไม่กี่ลำได้รับคำสั่งให้มองหากองเรืออเมริกัน ซึ่งควรจะมาถึงตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว แต่ระบบสื่อสารถูกตัดออกตอนที่แล่นอยู่ในทะเลจีน เมื่อวานนี้ฐานทัพเรือได้สัญญาณของตวามช่วยเหลือ ผู้การเรือ,หญิงอายุเกือบ40 จึงได้จัดทีมค้นหาในทันที ซุยคาคุและโซริวเป็นกองกำลังหลัก ใช้เครื่องบินของตนค้นหากองเรือ อาจจะดูเหมือนเปลืองทรัพยากรไปหน่อย แต่ผู้การกลัวว่าจะเป้นกับดัก จึงจัดกองเรือสำรองอยู่ไม่กี่ไมล์ทะเลประกองด้วย คากะ,อาคากิ,ไอโอว่า

ลาตตระเวนและเริอพิฆาตหลายลำ ถ้าหากนี่คือกับดัก กองเรือก็จะสามารถสู้กับศัตรูได้

"หืม? มีเครืองบิน12กองบินตรงมาหาเรา"

เรือลาตตระเวนอาโอบะส่องกล้องส่องทางไกล

"คากะได้ยินแล้วใช่มั้ย?" ซุยคาคุพูดใส่วิทยุ

"ฉันรับมือเอง"เสียงเย็นชาตอบกลับเหมือนเคย "อย่าขวางทางฉันละกัน"

ซุยคาคุรู้สึกเหมือนกับเส้นเลือดแดงแตก แต่สนใจเครื่องบินศัตรูมากกว่าจะตอบโต้

กองเรือมีเรือพิฆาตที่มีอาวุธต่อต้านอากาศยานพิเศษอยู่ด้วย อากิซึกิคลาสสองลำ เหมือนกับว่าฮัทสึซึกิกับเทรุซึกิถูกสร้างมาเพื่อกันและกัน 

ลำแรกเป็นคนเก็บตัวและอีกลำเป็นเรือที่เข้าสังคมได้ดี แต่ทั้งคู่ตอนนี้มีสีหน้าเหมือนกัน ตึงเครียดก่อนเกิดการรบ

"เครื่องบินฉันพร้อมแล้ว ขอคำสั่งด้วย"

โซริวเตรียมปล่อยเครืองบิน

"ขึ้นบินได้เลย ฮัทสึซึกิ,เทรุซึกิ ลองเคลื่อนไปข้างหน้าหน่อยแล้วหาศัตรูให้เจอ โซริวลองให้กองบินบินใกล้ๆกับระยะต่อต้านอากาศยานของทั้งสองลำ ล่อศัตรูใว้แล้วให้กองเรือสำรองโจมตี"

"รับทราบ" โซริวตอบ ตามด้วยเสือสั่นๆของเรือพิฆาต

"คองโกอยู๋กับโซริว อาโอบะอยู่กับฉัน"

"อะฮอย" อาโอบะตอบ

"รับบบทราบ" คองโกตอบอย่างใจเย็น

ในขณะที่เรือต่างๆประจำตำแหน่ง ซุยคาคุเตรียมส่งเครื่องบินขึ้น อากาศค่อนข้างดีแต่มีเมฆดำอยู่ทางเหนือ ลมกำลังดีสำหรับปฎิบัติการทางอากาศ

แต่ก็ทำให้ศัตรูเห็นเป้าหมายได้ง่ายด้วย

"เทรุซึกิปล่อยควันให้หน่อย"

"ร-รับทราบ"

เทรุซึกิออกจากขบวนและใส่นำมันลงปล่องควัน ควันก้อนใหญ่ออกมาจากปล่องในทันที 

โซคาคุยิงธนูออกไป ธนูนั้นก็กลายเป็นA6M5ในทันที เครื่องซีโร่รีบบินขึ้นไปร่วมกับกองบินของโซริว

ด้วยการฝึกมาอย่างดี โซคาคุปล่อยเครื่องบินออกไปอีก4กองบิน ทันจังหวะที่เครื่องบินทิ้งระเบิดมาถึงพอดี

"โซริวเตรียมพร้อม!"

"เริ่มการโจมตี!"

เครื่องซีโร่เริมเร่งกำลังในทันที แต่ซีโร่ถูกออกแบบให้มีความคล่องตัวมากกว่าความเร็ว ทำให้กองบินศัตรูสามารถทิ้งระเบิดใส่ฮัทสึซึกิ ทำให้น้ำรอบตัวเธอกระจายออกทันที

"ฮัทสึซึกิ!" เทรุซึกิตะโกน

"ไม่เป็นไร! ฉันหลบได้" ฮัทสึซึกิตอบกลับก่อนที่ซุยคาคุจะเห็นตัวเธอ เมื่อซุยคาคุเห็นเธอ สภาพเธอดูไม่ค่อยดีนัก ผมบางส่วนหายไปและแขนซ้ายเหมือนถูกเผา

"ไหนบอกว่าหลบได้ไง!?" เทรุซึกิพูดขึ้น

"หลบระเบิดได้! แต่เครื่องบินมันบินชน!"

ซุยคาคุนึกขึ้นว่านี่คือความซวยบนความโชคดีซินะ แต่เธอตัดสินใจที่จะไม่พูด เพราะตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย

"เทรุซึกิไม่ต้องปล่อยควันแล้ว ไปช่วยฮัทสึซึกิ!"

เทรุซึกิรีบเร่งเครื่องไปหาฮัทสึซึกิในทันที ทำให้เหลือแค่อาโอบะกับคองโกคุ้มกันกองเรือ และทั้งสองลำไม่ได้มีปตอ.มาก

เพราะประสบการณ์ถูกจมมาก่อน ทำให้ซุยคาคุรู้ว่า แม้แต่เรือปตอ.โดยเฉพาะอย่างอากิซึกิคลาสยังถือว่ามีปตอ.ระดับธรรมดาเมื่อเทียบกับซาติอื่น ที่มีปืนหลักใว้เป็นปตอ.

ในขณะที่เรือญี่ปุ่นยังใช้ปืนปตอ.เบาของฝรั่งเศสอยู่ 

เธออยากได้ปตอ.ต่างประเทศอยู่ แต่การที่จะส่งกระสุนข้ามโลกมาคงจะอยากไป

ในขณะนั้นอาโอบะก็ส่องกล้องขึ้นบนฟ้า

"เครื่องบินตอร์ปิโด!"

"โอ! ชิบละไง!" คองดกตะโกน

"คองโกเลี้ยวกราบซ้าย! อาโอบะกราบขวา! โซริวลดความเร็ว!"

ถ้าหากเรืออยู่ติดมากก็จะทำให้ถูกโจมตืง่ายขึ้น โซคาคุลดความเร็วให้ทั้งสองลำเลี้ยว และเตรียมปตอ.

"โซริว! เครื่องบินเป็นไง?"

"เตรียมส่งขึ้นอีกกองบิน!"

"ไม่ต้องแล้ว! มันจะไม่ทัน เรียกกองบินกลับ ฉันจะจัดการเครื่องบินทิ้งระเบิด!"

"รับทราบ"

ซีโร่พยายามหันกลับแต่ถูกเครื่องบินศัตรูโจมตีใส่จากด้ายหลัง

"กองบินถูกยิงตก!"

"ชิบละ! ฮัทสึซึกิ,เทรุซึกิ เตรียมการช่วยเหลือ!"

ซุยคาคุเห็นตอร์บิโดศัตรูใกล้เข้ามา หลายลำถูกยิงตกแต่ยังมีอีกหลายลำเหลืออยู่

"กระจายออกไป! หลบได้ตามการตัดสินใจ!"

ซุยคาคุไม่ยอมให้ความรู้สึกตื่นตระหนกแสดงออกมา แต่ในใจเธอเริ่มตระหนกแล้ว เธอถูกโจมตีจากสองด้าน และไม่มีเรือคุ้มกัน

แต่เธอไม่ได้สู้อยู่เพียงคนเดียว

ซุคคาคุเห็นกระสุนส่องวิถีนับร้อยถูกยิงใส่เครื่องบินศัตรู ซึ่งถูกยิงตกไปเกือบครึ่งในทันที

"โจมตีได้ดีมากคากะซัง!" แม้เธอจะไม่ค่อยชอบเธอนัก แต่เธอรู้ว่าคากะมีกองบินที่ดีที่สุดในบรรดาเรือต่างๆ แต่ก็คงจะดีถ้ากองทัพไม่เอาใส่ใส่ตะกร้าไวไฟตระกร้าเดียว

แต่เธอไม่ได้รับการตอบกลับจากคากะ แต่กลับเป็นอาคากิ

"เรายังไม่ได้โจมตีศัตรู ไม่ว่าเธอเห็นอะไร มันไม่ใช่เครื่องบินเรา"

ค่อนข้างสับสน ซุยคาคุลองมองเครื่องบินฝ่ายเดียวกันดู เครื่องบินเหล่านี้มีสีทะเลเข้ม และวิธีการโจมตีไม่อยู่ในคู่มือการบินรบของญี่ปุ่น บินตรงเกินไปและเร็วเกินไป โดยไมมีการเคลื่อนที่มากนัก 

หลังจากยิงศัตรูตกเกือบหมด ก็บินขึ้นด้วยความเร็วที่ซีโร่ไมมีวันบินได้ และหลังจากนั้นเลี้ยวกว้างมาก เตรียมพร้อมโจมตี

ซีโร่จะไม่ทำอย่างนั้นแต่จะไปหาเป้าหมายต่อ และอยู่ใกล้กับเป้าหมายมากที่สุด

แต่ซุยคาคุรู้จักวิธีการโจมตีนี้ดี และดูเหมือนโซริวก็ด้วย

"Boom and Zoom" ซุยคาคุพูด "คากะซังเราเจอกองบินอเมริกันแล้ว"

ไม่มีเสียงตอบรับจากคากะ

"เจอเธอแล้วจริงๆเหรอ?"อาคากิตอบ

"ยังไม่เห็นเธอ แต่เราเจอเครื่องบินอเมริกัน"

"ช่าย,ช่าย พวกนี้คือเครื่องHellcat" อาโอบะส่องกล้องเธอเพื่อดูการรบทางอากาศ หรือ การฆ่าหมู่ เครื่องบินอเมริกันยิงศัตรูตกเกือบหมดแล้ว

"อย่างนั้นละ!" เสียงไม่มีวันลืมของเรือรบอเมริกันตอบกลับ "แสดงฝีมือให้ดูหน่อย! ครองอากาศ! ความตายจากเบื้องบน! บินไปให้ถึงสวรรค์!"

ถึงอาจจะดูน่ารำคาญ แต่เธอพบว่าเรืออเมริกันลำนี้มีความสัมพันธ์ดีมาก โดยเฉพาะกับคองโก

"เงียบๆหน่อย ยัยอาณานิคมเก่า!" ถึงอาจจะด๊เหมือนด่าทางอ้อม แต่คองโกพูดแบบธรรมดาและยิ้มเล็กน้อย

"ชอบเสียงฉันใช่มั้ยละ?" เรืออเมริกันตอบ

"ใช่ และอาจจะชอบเสียงบางเสียงมากกว่าเสียงอื่น" อาโอบะยิ้มตามด้วยด้วยเสียงหัวเราะของเรืออเมริกัน ซุยคาคุไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายความว่่าไง แต่เธอเห็นคองโก

พยายามซ่อนความเขินอายไม่อยู่จนแทบจะยิงเครื่องบินฝ่ายเดียวกัน 

ซุยคาคุตัดสินใจจะไม่สืบลงไปลึก และเริ่มออกคำสั่ง

"เอาละ,โซริว,ส่งเครื่องบินออกไปสำรวจ คองโก,อาโอบะส่งเครื่องบินออกไปด้วย อย่าให้เราถูกลอบโจมตีอีก"

ทั้งสอง และเรืออื่นๆทำตามทันที

อย่างก็ในกองเรือเธอ

"ถูกเครื่องบินอเมริกันช่วยใว้ เกียรติยศเธอคงจะร้องไห้อยู่แล้วมั้ง" 

ซุยคาคุรู้สึกเหมือนโดนผึ้งต่อยหลังคอ คงจะง่ายมากสินะที่จะเอาเกียรติมาตัดสินกัน

"เก็บเสียงใว้ร้องเพลงอันมีเกียรติให้ผู้การฟังเถอะ"

คากะเงียบไปในทันที

ถือเป็นการโต้กลับที่แรงมาก แต่ไม่ว่าซุยคาคุจะตั้งใจหรือไม่ คากะพยายามที่จะทำตัวให้เป็นหญิงญี่ปุ่นตามแบบอย่าง พยายามให้โลกได้เห็น แม้หลายประเทศมหาอำนาจจะเกลียดญี่ปุ่นถึงขั่วก็ตาม

และเธอล้มเหลวอย่างสินเชิ่ง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้

และซุยคาคุพึ่งจะด่าเธอว่า อีหยิ่ง

"โอ้ว" คองโกตอบ

"ยิงกลับหนักมาก ใครบางคนแถวนี้ค่อนข้างโกรธเลยละ" ไอโอว่ารายงาน

ตั้งใจหรือไม่ ซุยคาคุตัดสินใจว่าจะขอโทษเธอทีหลัง ถึงจะไม่น่าดูนักแต่ยังดีกว่ามีความแค้นต่อกัน เธอเคยเห็นว่าความแค้นสามารถทำให้คนทำอะไรได้

แต่คากะไม่มีวันรู้ เพราะเธออยู่ในช่วงที่ญี่ปุ่นเป็นฝ่ายมีชัย และฝีมือของเธอ

ซุยคาคุไม่มีโอกาศแบบคากะ เพราะนักบินดีๆถูกย่างสดอยู่บนคากะ

วิธีการรบแรกๆของญี่ปุ่นมีความบกพร่องมาก ซุยคาคุเรียนรู้ผ่านการรบมา เอาจริงๆแล้วซุยคาคุมีประสบการณ์มากกว่าคากะ แต่เธอมีชื่อเสียงเพราะเธอไปยิงเครื่องบินเก่าๆ

ที่ไหนซักที่

ซุยคาคุรู้สึกได้ว่าความโกรธเริ่มเพิ่มขึ้นมาในตัวเธอ เธอต้องหยุด หายใจออกแรงๆ "ระบายความโกรธ"อย่างที่คองโกบอก

"ขอโทษนะคากะซัง ฉันโกรธมากไปหน่อย"

เธอตอบกลับมาว่า"หืม" เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอหมายความว่าไง

"เธอเคืองอยู่นิดหน่อยมั้ง" อาโอบะตอบ  แน่นอนละ

"เอิ่ม...เอาเถอะ,คากะซังยังมีเครื่องบินเหลืออยู่มั้ย? เราอยากได้ความช่วยเหลือหน่อย"

เธอโกหก เครื่องบินจากเธอ,โซริวและเครื่องบินอเมริกันก็มากเกินพอแล้ว

เธอไม่ตอบกลับในทันที แต่เธอตอบทีหลังด้วยเสียงค่อนข้างสงบ

"อยู่ข้างบนแล้ว" คากะตอบ "แยกออกมาจากศัตรู แล้วฉันจะโจมตี"

"รับทราบ" 

เครื่องบินแยกออกจากศัตรู โดยคุ้มกันกัน กองบินคากะและอาคากิ ดำดึ่งลงมาจากท้องฟ้า A7Mเครื่องบินที่ดีที่สุดในคลัง บินโดยแฟรรี่ที่ดีทีสุด

โจมตีด้วยตวามเร็วที่ปีกซีโร่จะฉีกออก และยิงศัตรูตกในทันที

ไม่ว่าจะคิดยังไง นักบินคากะและอาคากิก็ถือว่าประสบการณ์สูงมาก

เครื่องบินเหล่านี้เหมือนกับพยายามพิสูจน์ฝีมือ เริ่มควงและดำดึ่่งใส่ศัตรูและยิงมันตกอย่างง่ายดาย

"เหมือนเธอต้องให้ฉันแสดงฝีมือให้ดู" คากะพูดอย่างเฉยๆและภูมิใจ "โดยเฉพาะเธอโซริว เธอไม่ได้อยู่ภายใต้ฉันหรืออาคากิ แต่ใช่ว่าเธอจะผ่อนคลายได้"

"รับทราบคะ! ขอโทษด้วย"

ซุยคาคุรู้สึกเหมือนถูกดูถูก แต่เธอก็เข้าใจ เพราะเธอก็ทำให้โซริวเสียเครื่องบินด้วย

"ขอโทษที่เป็นผู้นำที่ไม่ดี" เธอตอบกลับมาโดยไม่ใส่อารมณ์

ด้วยกองกำลังทั้งหมด ทองฟ้าก็ถูกเคลียร์อย่างง่ายดาย

"ต้องอย่างนี้สิ!" คองโกตะโกน

"เอาหละ อาโอบะลองติดต่อเรือบรรทุกเครื่องบินอเมริกันดู โซริวคุ้มกันเธอ คากะ-"

"จัดกองบินคุ้มกัน รับทราบ" คากะตอบ

"ให้อยู่ร่วมกันมั้ยซุยคาคุ?"อาคากิถาม

"ไม่ ศัตรูจะรู้เพราะมีเครื่องบินมากเกินไป กระจายเครื่องบินออกไปแต่ไม่ไกลมาก"

"รับทราบ"

โซริวเรียกซุยคาคุ

"ซุยคาคุ ลองดูนี่สิ"

"หือ?"

เพราะเครื่องบินโซริวอยู่ในระดับเดียวกันกับHellcatจึงเห็นได้

"ว้าว..."

ซุยคาคุตกใจเมื่อเธอเห็นHellcat เครื่องบินพวกนี้ได้รับความเสียหายหนักมาก บางลำมีรูกระสุนบนกระจกนักบิน บางลำปีกบางส่วนหายไป ทุกลำมีสภาพแย่มาก และเพราะเครื่องบินศัตรูไม่ได้มีโอกาศยิงใส่Hellcat เครื่องบินพวกนี้อยู่ในสภาพแย่อยู่แล้ว

น่าแปลกใจ แต่เครื่องบินพวกนี้อยู่บนอากาศได้อีกไม่นานนัก

"โซริว ลองให้เครื่องพวกนี้ลงจอดดูมั้ย?"

"แต่ เราไม่เคยลองมาก่อนเลยนะ!"

"ทุกอย่างมีครั้งแรกเสมอ เตรียมลูกเรือให้พร้อม"

"เครื่องพวกนี้หนักกว่าเครื่องเราอยู่ แต่เรามีโรงเก็บรึเปล่า?"

"เครื่องพวกนี้พับปีกได้แคบอยู่ ถ้ามีโรงเก็บไม่พอก็ยังทิ้งเครื่องบินไปได้"

"งั้นไม่ให้ลงจอดในทะเลไปเลยละ?"

"เราไม่มีเรือช่วยเหลือมากพอ" เธอมองไปทางเรือพิฆาตที่ช่วยนักบินอยู่ "จะเสียเวลามากไป นักบินบางลำได้รับบาดเจ็บอาจจะว่ายน้ำไม่ได้ ต้องให้ลงจอด ลองบอกนักบินดู"

โซริวกลืนน้ำลาย แล้วส่งคำแนะนำในการลงจอดให้เครื่องบินอเมริกัน

เรือทั้งสองประเทศมีวิธีแตกต่างกัน เช่นโซริวไม่มีผู้ควบคุมการลงจอด และให้นักบินลงจอดเอง ซึ่งอาจจะเป็นเหตุที่่เกิดอุบัติเหตุได้

"กองเรือที่2 เราจะให้เครื่องบินอเมริกันลงจอด"

"เครื่องบินพวกนี้หนัก และอ้วนพอที่จะทะลุดาดฟ้าได้เลยนะ" คากะพูดขึ้น

"เอ่อ.. ฉันไม่รู้ว่าการลงจอดทำยังไรหรอกนะ แต่นักบินพวกนี้ต้องการความช่วยเหลือมากเลยละ" คองโกตอบหลังจากเห็นสภาพเครื่องบิน

"หา? เครื่องพวกนั้นจะตกเหรอ? เธอจะช่วยพวกนี้ได้มั้ย?" ไอโอว่าพูดเหมือนขอร้อง

"ใจเย็นไอโอว่า เรือเรากำลังพยายามอยู่" คองโกตอบ

"จำใว้นะซุยคาคุ เธอเป็นเรือบรรทุกเครื่องบิน ฉันให้เธอเสียหายเพราะเครื่องบินไม่กี่ลำไม่ได้"

ซุยคาคุรู้สึกเหมือนคากะอยากจะพูด"โดยเฉพาะเครื่องบินอเมริกัน"

"ฉันรู้ว่าทุกคนเป็นห่วง แต่ถ้าฉันทำไม่ได้ ฉันก็ไม่เก่งเท่ากับพวกอเมริกันสิ"

"พวกนั้นเตรียมลงจอดแล้ว"

"เอาละเตรียมพร้อม เอาสิ่งไวไฟออกจากดาดฟ้าให้หมด"

"เดี๋ยว! ซุยค-" 

ไม่สนใจคากะ ซุยคาคุตัดการติดต่อ และเตรียมให้เครื่องบินลงจอด และเตรียมรับการกระทบกระเทือน

Hellcatลงจอดโดยให้ลำที่เสียหายหนักสุดเป็นลำสุดท้าย ลำแรกลงจอดหนักนิดหน่อย ถึงจะได้รับความเสียหายมาก

อีก และอีกลำลงจอด จนถึงลำสุดท้าย

"เร็วเกินไป" ซุยคาคุบอกผ่านวิทยุ แต่ไม่มีการตอบรับ

โซริวเห็นปัญหาเป็นคนแรก

"นักบินหมดสติ! ซุยคาคุหลบ!"

แต่มันสายไปแล้ว ซุยคาคุหลับตากัดฟันและรอ

เสียงระเบิดดังไปทั่ว และสะเก็ดระเบิดกระจายไปทั่ว แม้ซุยคาคุจะหลับตา เธอรู้ว่าความเสียหายหนักมาก เจ็บจนเธอไม่สามารถตะโกนออกมาได้ ทำได้แค่โน้มไปข้างหลังพยายามลดความเจ็บปวด

"ซุยคาคุ!" อาโอบะตะโกน 

"ซุยคาคุ!!!" โซริวตาม

"แย่แล้ว!" คองโกตะโกน

"ซุยคาคุซัง!!!" เรือพิฆาตเริ่มเข้าใกล้เธอ

ซุยคาคุแทบจะไม่ได้ยินเสียงพวกเธอ หูเธอยังดับจากการระเบิดอยู่

"-ตอบกลับซุยคาคุ! เกิดอะไรขึ้น!?" คากะถาม เสียงเธอเป็นกังวลมาก

"ซุยคาคุซังได้รับบาดเจ็บ!"

"มีศัตรูอยู่รึเปล่า!?" อาคากิถาม

"ไม่ใช่! พวกอเมริกัน..."

"หา!?" คากะตะโกน

"ฉันไม่เป็นไร!" ซุยคาคุตอบกลับก่อนที่คากะจะโจมตีพวกอเมริกัน

"เครื่องบินลำนึงชนฉันตรงหอบังคับการ แต่เครื่องส่งเครื่องบินกับลิฟต์ยังใช้ได้อยู่"

ซุยคาคุเพิ่งรู้ว่าตาซ้ายเธอเปิดไม่ได้

"แย่มากมั้ย?"

"เอาตามตรงนะ ดูแย่มาก" คองโกตอบ

ซุยคาคุเจ็บมาก และน่าจะเจ็บมากกว่าเดิมเมื่อกลับถึงฐาน พวกแฟรรี่พยายามดับไฟ ปิดห้องที่ไฟไหม้หนัก และอัดคาร์บอนไดออกไซค์ใส่ห้อง

เธอได้เทคนิดนี้มาจากพวกอเมริกัน สะพานเดินเรือได้รับความเสียหาย มีลูกเรือเสียซีวิต แต่เธอคิดว่าคงไม่หนักมาก

ห้องพยาบาลกำลังช่วยนักบินอเมริกัน และลูกเรือตนเอง นักบินบางคนบอกตำแหน่งเรือบรรทุกเครื่องบินของตนให้ซุยคาคุ

"เอาหละ เราได้ตำแหน่งแล้วไปกันได้"

"เดี๋ยวนะ เราจะไปต่อเหรอ?" คองโกถาม

"แน่นอน"

"ฉันไม่มีกระจกนะ แต่แผลเธอแย่มาก" อาโอบะพูด "ขนาดที่ว่า...หน้าหายไปครึ่งนึง"

"ไม่หนักขนาดนั้นหรอกมั้ง" หวังว่านะ

เรือหลายลำอยากจะประท้วง แต่ยังเงียบใว้

"อาคากิซัง เราจะไปหาเรือเครื่องบินอเมริกัน ลองตรวจสอบรอบให้หน่อยได้มั้ย"

"รับทราบ"

เรือลำอื่นรับเครื่องบินกลับในขณะที่ซุยคาคุยังเลือดไหลอยู่ ประมาณครึ่งทางก่อนจะถึง กองเรือเห็นซากเครื่องศัตรูและF4Fหลายลำ

"ถ้าเธอยังไม่จมฉันก็ไม่รู้ว่าจะยังไงแล้ว" อาโอบะถ่ายรูป

อีกไม่นานนักกองเรือก็มาถึง

"ไม่มีอะไรเลย" อาโอบะพูดขึ้น

"เครื่องบินฉันไม่เจออะไร" คองโกรายงาน

"เรือบรรทุกเครื่องบินตอบเรากลับมารึยัง" ซุยคาคุถาม

"พยายามติดต่อมานานแล้ว แต่ยังไม่ได้อะไรเลย" 

"พวกนักบินบอกว่าไม่ได้รับการติดต่อประมาณ2ชั่วโมงแล้ว" โซริวตอบ "บางทีเธออาจจะจมไปแล้ว"

ก็อาจจะจริงนะ

"ฉันว่าเราควรจะหันกลับ แถวนี้อันตราย และกระสุนเราเกือบหมดแล้ว" โวริวพูด

ในตอนที่เธอกำลังพยายามตัดสินใจ เธอได้ยินเสียงเครื่องบินเหนือหัว

"Avenger" อาโอบะเห็น "บินอยู่ลำเดียว"

"ตามเธอไป" ออกคำสั่ง

เมื่อตามเครื่องบินลำนั้นไป กองเรือก็เห็นควันสีขาวบดบัง

"ควันพราง" โซริวพูด 'เธอน่าจะปิดวิทยุ

ซุยคาคุพยักหน้า "เปิดเรดาห์" 

"ฉันเจอบางอย่าง" อาโอบะพูดขึ้น เธอได้รับการอัพเกรดด้านเรดาห์ และการสื่อสาร

"นำไปเลย"

อาโอบะนำกองเรือไปในหมอก ทุกคนเงืยบสนิด ทำให้บรรยากาศตึงเครียดมากขึ้น จนกระทั่ง...

"ฉัน..อยู่นั่นไง!"

ซุยคาคุและเรือลำอื่นตามไปอีกซักพัก จนกระทั่งใกล้พอ กองเรือก็พบเธอ

"โอเค ,ฉันว่าฉันจะประหลาดใจก็ตอนนี้ละ"

เธอผิวขาว ขาวเกินไป น่าจะมาจากการเสียเลือด ผมสีทองประบ่า ผมเธอมีสีเลือด และชุดแทบจะไม่เหลือ ผิวมีแผลช้ำม่วง เลือดออกตามตัว หน้าเธอไม่มีแผลมากนักและมองมาหาซุยคาคุ

ถึงเธอจะบาดเจ็บมาก แต่ยังถือเครื่องส่งเครื่องบินอยู่ ปืนลูกซองแฝด และลานบินมีหมายเลข6 ลูกปืนอยู่ตรงสะโพกเธอ

เมื่อฐานทัพได้รับข่าวว่ามีการส่งเธอมาประจำการ ทุกคนมีปฏิกิริยาต่างกัน ส่วนมากไม่ค่อยเป็นมิตรนัก โดยเฉพาะพวกที่ถูกเธอจม ลำที่อยากจะสู้ด้วยโดยไม่สนใจประวัติศาสตร์มากนักอยากให้เธอมาสู้กัน ซุยคาคุแอบสนใจเธอนิดหน่อย เพราะเธอเคยสู้กันมาก่อน

แต่ไม่ว่าปฏิกิริยาของทุกคนจะเป็นยังไง ถ้ามาเห็นเธอตอนนี้คงได้แต่สงสารเธอ

"ให้ตายเถอะ เธอยังไม่จมได้ยังไง"

เธอค่อนข้างเตี้ย สำหรับเรือบรรทุกเครื่องบิน ประมาณไหล่ซุยคาคุ เธอถูกโจมตีขนาดที่เรือรบต้องถามตนเองว่าตนถูกสร้างมาเพื่ออะไร

"เธอเป็นอะไรมั้ย" คำถามโง่ๆ แต่อย่างน้อยอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

เธอหันปืนใส่ซุยคาคุ

เรือทุกลำหันปืนใส่เธอทันที แต่เธอไม่รู้สึกอะไร หรือไม่สนใจ

"เรือบรรทุกเครื่องบิน...ศัตรู"

เธอยืนอยู่เฉยๆ เสียงเธอเบา เพราะเธอพยายามไอเลือดออกจากคอ ตาไร้แวว

ซุยคาคุเคยเห็นอาการนี้มาก่อน และมันไม่เคยจบดี

"กองเรือลดปืนลง"

"แต่..." อาโอะเถียง

"ลด ปืน ลง" ซุยคาคุบอกคำต่อคำ

กองเรือลงปืนลง แต่เรืออเมริกันยังเล็งใส่ซุยคาคุ

"ใจเย็น..เราเป็นมิตร" ซุยคาคุค่อยๆเดินไปหาเธอ "อย่างน้อยไมใช่วันนี้"

เธอยังเล็งอยู่

ซุยคาคุคุกเข่าและวางธูนลงบนน้ำ

"ฉันไม่มีอาวุธเห็นมั้ย" เธอยกมือขึ้นให้เห็น

เรืออเมริกันลดปืนลงนิดหน่อย

"เราถูกส่งมาช่วยเธอ ลองติดต่อไอโอว่าดูสิ"

"อ้า" เอ็นเตอร์ไพรส์ลงปืนลงอย่างรวดเร็ว "ห้องวิทยุเสียหาย...ฉัน..ฉันทำอะไรอยู่?" เธอดูสับสน มองรอบๆตัวเหมือนลืมบางอย่าง

"เธอมาจากนอร์ดฟอร์ก ,เวอร์จีเนีย กำลังไปยาโกซาก้า ,ญี่ปุ่น เราเสียการติดต่อตอนที่เธออยู่ที่ทะเลจีน เกิดอะไรขึ้น?"

"ฉัน.." สมองเธอขาดเลือดทำให้คิดได้ช้าลง "เราถูกโจมตี..เครื่องบินหลายลำ...เรือคุ้มกัน...โอ้ย!"

เธอคุกเข่าหน้าซุยคาคุ ทำให้น้ำกระจายออก ซุยคาคุรับเธอไว้ก่อนเธอจะล้ม

"นี่! อย่าพึ่งจม!"

เอ็นเตอร์ไพรส์อยู่ใกล้ซุยคาคุพอที่จะได้ยินเธอ

"เรือคุ้มกัน...พวกเธออยู่ไหน? เราถูกโจมตี..แล้ว...ไม่.."

เธอเริมมีน้ำตาเมื่อเธอรู้สึกตัว การเสียเพื่อนไป ไม่ว่าจะกี่ลำก็ไม่ง่ายที่จะทำใจ

"ถ้าพวกนั้นยังอยู่ เราจะหาเจอแน่" ซุยคาคุพยายามทำเสียงให้น่าเชื่อถือ แต่เธอรู้ว่ากองเรือต้องถอยกลับ "แต่เราจะต้องถอยกลับก่อน เข้าใจนะ"

เธอไม่ตอบกลับ

"อ่า..ฉันจะอุ้มเธอแล้วนะ" 

ซุยคาคุรอให้เอ็นเตอร์ไพรส์พยักหน้า

ซุยคาคุอุ้มเธอขึ้นด้วยมือสองข้าง แล้วลุกขึ้นช้าๆ เรือลำอื่นหยิบเครื่องมือเธอ นี่คือหนึ่งในความได้เปรียบของเรือรบสาว

เอ็นเตอร์ไพรส์เอามือปิดปาก แต่ซุยคาคุยังได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆของเธอ เงียบพอที่คนอื่นไม่ได้ยิน แต่ไม้มีทางที่ซ่อนเสียงร้องไห้เมื่อเธออยู่ใกล้กับซุยคาคุขนาดนี้

ถึงเป็นเรือรบสาว ซุยคาคุยังมีความทรงจำเดิมอยู่นิดหน่อย จากการดูโฆษณาชวนเชื่อเก่าๆ

ในโฆษณาชวนเชื่อ พวกอเมริกันถูกป้ายสีให้เป็นพวกไร้ความเมตตา ที่ต้องการโขมยทรัพยากรจากโลก

ผีเทาจึงถูกมองเป็นสัตว์ประหลาดที่พวกอเมริกันทำให้เชื่อโดยการทำพิธีบางอย่าง

แต่เมื่อหญิงร่างเล็กที่ร้องไห้อยู่ในแขนทั้งสองของเธอ ทำให้ซุยคาคุไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้ไง

"อาโอบะ,บอกอาคาชิว่ามีเรือบรรทุกเครื่อบิน ยอร์คทาวคลาส ถูกระเบิดและตอร์บิโดหลายลูก"

"รับทราบคะ"

"แล้วก็!"

"คะ?"

"บอกผู้การด้วยให้เตรียมพร้อม" ซุยคาคุบอกต่อ "เพราะเพื่อนเราลำนี้น่าจะทำให้มีเรื่องน่าสนใจนิดหน่อย"

เธอไม่รู้ว่าเธอคิดถูกขนาดไหน

(อัพเดททุกวันเสาร์)