ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มันไม่ใช่ความผิดของฉัน
ตูม!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว
แผ่นดินสะเทือน โคลงเคลง และยวบยาบไปมาดั่งสายน้ำ
ผู้คนร้องโอดครวญโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ควันดำลอยฟุ้งไปทั่ว บดบังดวงอาทิตย์ที่เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของโลกอันใกล้ดับสูญนี้
และทันใดนั้นเอง ก็มีแสงจ้าทะลวงผ่านม่านควันแห่งความสิ้นหวัง
แต่ช่างน่าเศร้าที่แสงนั้นเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่ามาก
อุกกาบาตเพลิงตกลงมาบนโลก
แรงปะทะมหาศาลได้กวาดล้างทุกสรรพสิ่งในอาณาบริเวณหลายสิบกิโลเมตร
โลกทั้งใบกำลังถูกย้อมไปด้วยสีแดงแห่งความตาย
ในที่สุด
โพล๊ะ!! โลกแตกออก เกิดกางเขนยักษ์สีแดงฉานโผล่พรวดขึ้น แต่นี่ยังเป็นเพียงแค่ปฐมบทแห่งความสิ้นหวังของมนุษยชาติ
"ไม่ใช่แล้ว!!!!!!!!!!!!!" เด็กหนุ่มตะคอกใส่พวกเพื่อนๆที่บ้างนั่ง บ้างยืน และบ้างก็นอนเล่นอยู่
"ไอคำบรรยายเปิดบทแสนเพ้อเจ้อจนโอเว่อร์มั่วซั่วนี่มันอะไร มิทราบห๊ะ!?" เขาถามคำถามอย่างเดือดดาล ระหว่างที่คนอื่นทำตัวเรื่อยเปื่อยสบายๆ
เด็กหนุ่มผู้มีหน้าตา ทรงผม หรือว่าได้ว่าทุกอย่างดูธรรมดา แม้จะไม่ได้หล่อเริ้ด แต่ก็ไม่มีส่วนเสีย คล้ายพวกตัวละครหลังฉาก แต่เขากลับเป็นตัวละครหลักของเรื่องนี้ซะงั้น
เขามีชื่อว่า 'ที'
"ก็แหม ไหนๆก็เข้าเรื่องหลักทั้งที ก็ต้องเปิดตัวให้อลังการหน่อยสิ คนอ่านน่ะซื่อบื้อจะตาย เปิดมาอ่านสองสามบรรทัดเห็นความอลังการ ก็กดติดตาม และโหวตคะแนนเต็มแล้ว" เพื่อนคนหนึ่งในหมู่นักเรียนชายพูดเปรย
เขาสวมแว่นกรอบเหลี่ยม จัดทรงผมหวีเป๋ซ้าย และมีนามว่า 'อาร์ค'
"เพราะแกพูดแบบนี้ไง! อย่าว่าจะติดตามเลย ผู้อ่านจะไม่อ่านต่อเลยด้วยซำ้!!" ที เด็กหนุ่มหน้าตา[ตัวประกอบ]ธรรมด๊าธรรมดา โต้เถียงกับอาร์ค
"คุณย่าเคยบอกเอาไว้..." จู่ๆก็มีนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นต่อจากที
ถ้านี่เป็นหนังสือการ์ตูน คงมีคำว่า ผ่าง!!ตัวเท่าหม้อข้าวหม้อแกงขึ้นแน่ๆ
"ถ้าเจอเหรียญบาทแล้วล่ะก็..." เขาเอามือขวาบังหน้า เผยแววตาข้างซ้ายที่ดุดัน และยิ่งถ้านี่เป็นหนังสือการ์ตูนนะ คงเป็นช่องซึ่งมีเส้นสปีดมากมายรวมสู่ศูนย์กลาง
"จงรีบห้ามเลือดซะ!!"
...
"นั่นมันเหรียญบาด ไม่ใช่เหรียญบาทโว้ย! และอีกอย่าง มันเกี่ยวกับที่พวกเราคุยกันตรงไหน!?" ทีหันไปโวยวายใส่เพื่อนอีกคน
เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า 'เคน' และเป็นนักเรียนชายที่สูงสุดในกลุ่มเพื่อนของที
"งั้นหรอ...งั้นเอาใหม่" เคนตั้งตัวใหม่
"คุณย่าเคยบอกเอาไว้ จงอย่าเชื่อในตัวเรา และอย่าเชื่อในตัวนาย แต่จงเชื่อในตัวนายที่เชื่อในตัวเรา" เคนเอ่ยประโยคเด็ด? แล้วชี้นิ้วชี้ข้างขวาขึ้นฟ้า
"กิกันดริว เบรค!!" เคนทำท่าอะไรสักอย่าง...ซึ่งยากต่อการอธิบาย
"ลากันน์ อิมเพค!!" อาร์คตามน้ำไปกับเคน ดูท่าสองคนนี้อยากรวมร่างแล้วใช้สว่านทะลวงจักรวาล
"คุณย่านายสอนอะไรนายฟร๊ะเนี่ย? เฮ้อ..." ทีถอนหายใจ ปลดปล่อยความรู้สึก...
เสียงดนตรีหวานชื่นบรรเลงก้องในหัวอาจารย์ใหญ่
เขาเอาหน้าเข้าใกล้ตัววรนุสยิ่งขึ้น และแล้ว...
"!!!" ทุกคนในหอประชุมช็อคตกใจ เว้นแต่อาจารย์ใหญ่ เพราะหัวกับตัวของเขา...ถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิงแล้ว
"เ*ย! เหี้ยงาบหัวอาจารย์ใหญ่ไปแล้ว!!" อาจารย์ผู้ช่วยตะโกนออกมาสุดเสียง
นักเรียนร้องลั้น
"เย้!!" ด้วยความกลัว?
"Holy cr*p!" ชายสวมชุมM*nH*nอุทาน แล้วหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างลำตัวซึ่งมีลักษณะคล้ายอาวุธแฟนตาซีขึ้นมายิง
ปัง!!
แต่กลับไม่โดนตัววรนุสบนเวที แถมกระสุนพุ่งทะลุก็ไปข้างหลังฉากแล้ว
ตูม!!
"ฝูงตัวเงินตัวทองตัวน้ำเงินหลุดออกไปแล้ว!! ใครมันบ้าทำลายลูกกรงห๊ะ!?" พนักงานหลังเวทีโหวกเหวก
"เหวอ!?" ทีร้องเสียงหลงเนื่องจากอยู่ดีๆ ชายสวมชุดM*nH*nก็โยนปืนมาให้เขากระทันหัน จนทีเกือบรับปืนไม่ทัน
"ไอ้เด็กนี่ทำ ฉันไม่ผิดนะ!!" ไอ้M*nH*n เอามือข้างนึงปิดตา แล้วมืออีกข้างชี้หน้าที
"..." เล่นทีเงิบไปเลย
แผ่นดินสะเทือน โคลงเคลง และยวบยาบไปมาดั่งสายน้ำ
ผู้คนร้องโอดครวญโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ควันดำลอยฟุ้งไปทั่ว บดบังดวงอาทิตย์ที่เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของโลกอันใกล้ดับสูญนี้
และทันใดนั้นเอง ก็มีแสงจ้าทะลวงผ่านม่านควันแห่งความสิ้นหวัง
แต่ช่างน่าเศร้าที่แสงนั้นเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่ามาก
อุกกาบาตเพลิงตกลงมาบนโลก
แรงปะทะมหาศาลได้กวาดล้างทุกสรรพสิ่งในอาณาบริเวณหลายสิบกิโลเมตร
โลกทั้งใบกำลังถูกย้อมไปด้วยสีแดงแห่งความตาย
ในที่สุด
โพล๊ะ!! โลกแตกออก เกิดกางเขนยักษ์สีแดงฉานโผล่พรวดขึ้น แต่นี่ยังเป็นเพียงแค่ปฐมบทแห่งความสิ้นหวังของมนุษยชาติ
"ไม่ใช่แล้ว!!!!!!!!!!!!!" เด็กหนุ่มตะคอกใส่พวกเพื่อนๆที่บ้างนั่ง บ้างยืน และบ้างก็นอนเล่นอยู่
"ไอคำบรรยายเปิดบทแสนเพ้อเจ้อจนโอเว่อร์มั่วซั่วนี่มันอะไร มิทราบห๊ะ!?" เขาถามคำถามอย่างเดือดดาล ระหว่างที่คนอื่นทำตัวเรื่อยเปื่อยสบายๆ
เด็กหนุ่มผู้มีหน้าตา ทรงผม หรือว่าได้ว่าทุกอย่างดูธรรมดา แม้จะไม่ได้หล่อเริ้ด แต่ก็ไม่มีส่วนเสีย คล้ายพวกตัวละครหลังฉาก แต่เขากลับเป็นตัวละครหลักของเรื่องนี้ซะงั้น
เขามีชื่อว่า 'ที'
"ก็แหม ไหนๆก็เข้าเรื่องหลักทั้งที ก็ต้องเปิดตัวให้อลังการหน่อยสิ คนอ่านน่ะซื่อบื้อจะตาย เปิดมาอ่านสองสามบรรทัดเห็นความอลังการ ก็กดติดตาม และโหวตคะแนนเต็มแล้ว" เพื่อนคนหนึ่งในหมู่นักเรียนชายพูดเปรย
เขาสวมแว่นกรอบเหลี่ยม จัดทรงผมหวีเป๋ซ้าย และมีนามว่า 'อาร์ค'
"เพราะแกพูดแบบนี้ไง! อย่าว่าจะติดตามเลย ผู้อ่านจะไม่อ่านต่อเลยด้วยซำ้!!" ที เด็กหนุ่มหน้าตา[ตัวประกอบ]ธรรมด๊าธรรมดา โต้เถียงกับอาร์ค
"คุณย่าเคยบอกเอาไว้..." จู่ๆก็มีนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นต่อจากที
ถ้านี่เป็นหนังสือการ์ตูน คงมีคำว่า ผ่าง!!ตัวเท่าหม้อข้าวหม้อแกงขึ้นแน่ๆ
"ถ้าเจอเหรียญบาทแล้วล่ะก็..." เขาเอามือขวาบังหน้า เผยแววตาข้างซ้ายที่ดุดัน และยิ่งถ้านี่เป็นหนังสือการ์ตูนนะ คงเป็นช่องซึ่งมีเส้นสปีดมากมายรวมสู่ศูนย์กลาง
"จงรีบห้ามเลือดซะ!!"
...
"นั่นมันเหรียญบาด ไม่ใช่เหรียญบาทโว้ย! และอีกอย่าง มันเกี่ยวกับที่พวกเราคุยกันตรงไหน!?" ทีหันไปโวยวายใส่เพื่อนอีกคน
เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า 'เคน' และเป็นนักเรียนชายที่สูงสุดในกลุ่มเพื่อนของที
"งั้นหรอ...งั้นเอาใหม่" เคนตั้งตัวใหม่
"คุณย่าเคยบอกเอาไว้ จงอย่าเชื่อในตัวเรา และอย่าเชื่อในตัวนาย แต่จงเชื่อในตัวนายที่เชื่อในตัวเรา" เคนเอ่ยประโยคเด็ด? แล้วชี้นิ้วชี้ข้างขวาขึ้นฟ้า
"กิกันดริว เบรค!!" เคนทำท่าอะไรสักอย่าง...ซึ่งยากต่อการอธิบาย
"ลากันน์ อิมเพค!!" อาร์คตามน้ำไปกับเคน ดูท่าสองคนนี้อยากรวมร่างแล้วใช้สว่านทะลวงจักรวาล
"คุณย่านายสอนอะไรนายฟร๊ะเนี่ย? เฮ้อ..." ทีถอนหายใจ ปลดปล่อยความรู้สึก...
ขณะเดียวกัน 'พี' นักเรียนผู้ไว้ทรงผมเหมือนสป็*คจากสตาร์เท*คที่กำลังนอนเล่นบนพื้นก็ดูนาฬิกาบนข้อมือของตน แล้วพูดขึ้น "เอาล่ะ"
เขาดีดตัวขึ้นมายืน และบิดขี้เกียจให้หายเมื่อยจากที่นอนเล่นเมื่อครู่นี้
"ไปกันเถอะทุกคน งานโรงเรียนใกล้จะเริ่มแล้ว" แล้วนักเรียนทั้งสี่ก็ก้าวเดินไปด้วยกัน ซึ่งหารู้ไม่ว่า มีอนาคตแสนเลวร้ายรอพวกเขาอยู่
ในหอประชุมที่เหล่าเด็กนักเรียนเกือบทั้งระดับชั้นเรียนที่พวกทีกำลังศึกษาอยู่มานั่งรวมตัวกัน และแน่นอนพวกทีก็นั่งอยู่ในที่ประชุมนั้นด้วย ได้มีการจัดกิจกรรมนันทนาการขึ้น
อาจารย์ใหญ่ทำหน้าที่ผู้ดำเนินรายการ พร้อมกับอาจารย์อีกท่านที่รับหน้าที่ผู้ช่วย
"รายการต่อไป เตรียมพบกับการแสดงสุดทะลึ่ง" อาจารย์ใหญ่เอ่ยโดยเน้นคำสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ
"ระทึกครับ" ผู้ช่วยกล่าวแก้คำพูดผิดของอาจารย์ใหญ่
"รำลึก?"
"ระทึกครับท่าน"
"เซ็กซี่?"
"..."
"เอาเป็นว่า ขอเชิญแขกรับเชิญผู้มีเกียรติออกมาแสดงหน่อยคร้าบบบ!!" พออาจารย์ใหญ่พูดจบ ก็มีเพลงบรรเลงขึ้นพร้อมเอฟฟิคแสงสีเสียงฉูดฉาด
ส่วนนักเรียน อย่ารู้เลย พวกเขามาอยู่กัน ณ ที่นี้เพราะมันมีตรวจเช็คชื่อนักเรียน ซึ่งจะมีผลต่อคะแนนจิตพิสัย
และแล้วก็มีชายผู้หนึ่งเดินออกมาจากฉากหลัง
เขาใส่ชุดเหมือน
ออกมาจากเกม M*nster H*nter
เหล่านักเรียนในที่ประชุมพากัน
เขาดีดตัวขึ้นมายืน และบิดขี้เกียจให้หายเมื่อยจากที่นอนเล่นเมื่อครู่นี้
"ไปกันเถอะทุกคน งานโรงเรียนใกล้จะเริ่มแล้ว" แล้วนักเรียนทั้งสี่ก็ก้าวเดินไปด้วยกัน ซึ่งหารู้ไม่ว่า มีอนาคตแสนเลวร้ายรอพวกเขาอยู่
ในหอประชุมที่เหล่าเด็กนักเรียนเกือบทั้งระดับชั้นเรียนที่พวกทีกำลังศึกษาอยู่มานั่งรวมตัวกัน และแน่นอนพวกทีก็นั่งอยู่ในที่ประชุมนั้นด้วย ได้มีการจัดกิจกรรมนันทนาการขึ้น
อาจารย์ใหญ่ทำหน้าที่ผู้ดำเนินรายการ พร้อมกับอาจารย์อีกท่านที่รับหน้าที่ผู้ช่วย
"รายการต่อไป เตรียมพบกับการแสดงสุดทะลึ่ง" อาจารย์ใหญ่เอ่ยโดยเน้นคำสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ
"ระทึกครับ" ผู้ช่วยกล่าวแก้คำพูดผิดของอาจารย์ใหญ่
"รำลึก?"
"ระทึกครับท่าน"
"เซ็กซี่?"
"..."
"เอาเป็นว่า ขอเชิญแขกรับเชิญผู้มีเกียรติออกมาแสดงหน่อยคร้าบบบ!!" พออาจารย์ใหญ่พูดจบ ก็มีเพลงบรรเลงขึ้นพร้อมเอฟฟิคแสงสีเสียงฉูดฉาด
ส่วนนักเรียน อย่ารู้เลย พวกเขามาอยู่กัน ณ ที่นี้เพราะมันมีตรวจเช็คชื่อนักเรียน ซึ่งจะมีผลต่อคะแนนจิตพิสัย
และแล้วก็มีชายผู้หนึ่งเดินออกมาจากฉากหลัง
เขาใส่ชุดเหมือน
ออกมาจากเกม M*nster H*nter
เหล่านักเรียนในที่ประชุมพากัน
นิ่งเงียบ
"ขอเสียงปรบมือหน่อยคร้าบ!!" แปะๆๆๆ ๆ ๆ ๆ มีเพียงอาจารย์ผู้ช่วยที่ปรบมือตามที่อาจารย์ใหญ่บอก และดูท่า มันจะAwkwardมั่กๆ
"วันนี้ ฉันมี 'บางสิ่ง' ไม่ธรรมดา นำมาโชว์ด้วย 'บางสิ่ง' ที่ทุกคนไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต!" คนใส่ชุดM*nH*nดึงโซ่ที่ล่ามกับเจ้า 'บางสิ่ง' เอาไว้
เขาฉุดมันออกมาจากหลังฉาก
และรีแอคชั่นแรกของพวกนักเรียนคือ
"เหี้ย!!!!!!"
สิ่งที่ออกมาคือ ตัวเหี้ย หรือตัวเงินตัวทอง หรือที่เรียกกันให้ดูดีหน่อย วรนุส
แต่วรนุสตัวนี้มีขนาดใหญ่มาก หัวจรดหางยาว 3เมตรได้ แล้วมันไม่ธรรมดายังไง
มันเป็นสีน้ำเงิน...
"ฉันจะแสดงโชว์กับเจ้าวรนุสตัวนี้ แต่ก่อนอื่น ท่านอาจารย์ใหญ่ ลองจูบตัววรนุสดูสิ"
ทั้งหอประชุมดังเป็นเสียงเดียวกัน
"จูบเลยๆๆๆๆ!!!"
แตกต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่มีแต่ความเงียบสงัดราวฟ้ากับเหว
อาจารย์ใหญ่ก้มหน้ามองเจ้าวรนุชสีน้ำเงิน และแล้วก็เกิด 'ประกาย'
"วันนี้ ฉันมี 'บางสิ่ง' ไม่ธรรมดา นำมาโชว์ด้วย 'บางสิ่ง' ที่ทุกคนไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต!" คนใส่ชุดM*nH*nดึงโซ่ที่ล่ามกับเจ้า 'บางสิ่ง' เอาไว้
เขาฉุดมันออกมาจากหลังฉาก
และรีแอคชั่นแรกของพวกนักเรียนคือ
"เหี้ย!!!!!!"
สิ่งที่ออกมาคือ ตัวเหี้ย หรือตัวเงินตัวทอง หรือที่เรียกกันให้ดูดีหน่อย วรนุส
แต่วรนุสตัวนี้มีขนาดใหญ่มาก หัวจรดหางยาว 3เมตรได้ แล้วมันไม่ธรรมดายังไง
มันเป็นสีน้ำเงิน...
"ฉันจะแสดงโชว์กับเจ้าวรนุสตัวนี้ แต่ก่อนอื่น ท่านอาจารย์ใหญ่ ลองจูบตัววรนุสดูสิ"
ทั้งหอประชุมดังเป็นเสียงเดียวกัน
"จูบเลยๆๆๆๆ!!!"
แตกต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่มีแต่ความเงียบสงัดราวฟ้ากับเหว
อาจารย์ใหญ่ก้มหน้ามองเจ้าวรนุชสีน้ำเงิน และแล้วก็เกิด 'ประกาย'
เสียงดนตรีหวานชื่นบรรเลงก้องในหัวอาจารย์ใหญ่
เขาเอาหน้าเข้าใกล้ตัววรนุสยิ่งขึ้น และแล้ว...
"!!!" ทุกคนในหอประชุมช็อคตกใจ เว้นแต่อาจารย์ใหญ่ เพราะหัวกับตัวของเขา...ถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิงแล้ว
"เ*ย! เหี้ยงาบหัวอาจารย์ใหญ่ไปแล้ว!!" อาจารย์ผู้ช่วยตะโกนออกมาสุดเสียง
นักเรียนร้องลั้น
"เย้!!" ด้วยความกลัว?
"Holy cr*p!" ชายสวมชุมM*nH*nอุทาน แล้วหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างลำตัวซึ่งมีลักษณะคล้ายอาวุธแฟนตาซีขึ้นมายิง
ปัง!!
แต่กลับไม่โดนตัววรนุสบนเวที แถมกระสุนพุ่งทะลุก็ไปข้างหลังฉากแล้ว
ตูม!!
"ฝูงตัวเงินตัวทองตัวน้ำเงินหลุดออกไปแล้ว!! ใครมันบ้าทำลายลูกกรงห๊ะ!?" พนักงานหลังเวทีโหวกเหวก
"เหวอ!?" ทีร้องเสียงหลงเนื่องจากอยู่ดีๆ ชายสวมชุดM*nH*nก็โยนปืนมาให้เขากระทันหัน จนทีเกือบรับปืนไม่ทัน
"ไอ้เด็กนี่ทำ ฉันไม่ผิดนะ!!" ไอ้M*nH*n เอามือข้างนึงปิดตา แล้วมืออีกข้างชี้หน้าที
"..." เล่นทีเงิบไปเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น