วันหยุดที่แสนธรรมดา

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักเป็นบ่อเกิดแห่งความสุข เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้เดินต่อ ไปได้

เนื้อเรื่อง

แนะนำตัวละคร ตัวละครหลัก

เฟียร์(พี่ส้ม)

                เฟียร์  หญิงสาว ผู้ที่สดใสร่าเริงเป็นที่ชื่นชอบ ของเพื่อนๆในเวลาที่อยากแกล้งใคร เป็นคนที่บ้าเรียน ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนไม่ค่อยจะนอน แต่ก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่โชเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

รูป เฟียร์ นะ

โช(ผม)

โช  เด็กหนุ่มผู้สดใสร่าเริง เป็น Play Boy ที่เล่นสนุกไปวันๆเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆในโรงเรียน  

นิสัย เป็นคนร่าเริงเข้ากับคนอื่นได้ง่าย เป็นที่ปรึกษา ได้ในทุกๆเรื่อง แต่เป็นคนที่เจ้าชู้ไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ^_^

รูป โช นะ

แคล(พี่แพร)

แคล หญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิท กับเฟียร์เรียกได้ว่า เฟียร์อยู่ไหนแคลก็อยู่ที่นั่น เป็นคนที่เฟียร์ไว้ใจ และรักมาก

นิสัย ภายนอกอาจดูเป็นอย่างอื่น แต่ความจริงเป็นคนที่น่ารัก น่าถนุถนอน อ่อนแอน่าปกป้อง เป็นคนร่าเริง รักเพื่อน เอาใจใส่คนอื่นมาก

รูป แคล นะ

ชื่อ เรื่อง

“อยากลืมเธอให้หมดใจ โดยที่ใช้เวลาไม่นาน
                   ไม่ต้องเจ็บ ต้องทรมานกับการลืมภาพเธอ
                    ให้ความช้ำโดนทำร้าย ให้สมองกระทบกระเทือน
                    ให้กลายเป็นคนเลอะเลือน
                     ลืมความทรงจำ ที่เตือนว่าเคยรักเธอ”

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาในเช้าวันหยุดที่เป็นวันที่ชื่นชอบ ของใครหลายๆคน  เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและดังขึ้นเรื่อยๆ จนส่งผลให้คนที่นอนอยู่บนเตียงต้อง ลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

                “อือ....ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย....อืม..อ่ะ!!!”หลังจากเห็นว่าใครโทรมาก็ตื่นกดรับทันที

                “อรุณสวัสดิ์ ครับคุณพี่สาวตื่นหรือยังเอ่ย”เสียงเด็กหนุ่มถามขึ้นทันทีที่ เฟียร์กดรับโทรศัพท์

“จ้าพี่ตื่นแล้ว ว่าไงครับคุณน้องชาย  โทรมาหาพี่สาวคนนี้ตั้งแต่เช้าเนี่ยมีอะไร  เป็นพิเศษหรือป่าวเอ่ย? หรือว่าคิดถึงพี่มาก อิอิ”พี่สาวหรือพี่เฟียร์เริ่มแกล้งน้องชายทันทีที่รับโทรศัพท์

                “อ่ะ!! เซ็งเลย ชิ พี่เฟียร์อ่ะ ชอบรู้ทันโช ทุกทีเลย อิอิ ว่าแต่วันนี้ว่างหรือป่าวครับ แล้วก็คิดถึงพี่เฟียร์มากน่ะครับ >//<”โช ตอบกลับทีแรกทำเหมือนจะงอล แต่แล้วกลับเปลี่ยนเป็นเขินซะงั้น

                “อืม....วันนี้หรอเดี๋ยวแปบนึงนะ พี่ดูตารางงานก่อนนะ อืม.....วันนี้พี่ว่างทั้งวันแหะ  อ่ะๆๆที่ถามเนี่ยจะชวนพี่ไปไหนหรือป่าวเนี่ย อิอิ” เฟียร์ถามอย่างรู้ทันน้องชายคนนี้

                “อิอิ งั้นผมขอจองวันนี้ทั้งวันนะ”โช ถามขึ้นอย่างดีใจที่เฟียร์ว่าง เพราะวันที่เฟียร์จะว่างนั้นหายากมากเพราะ ทำงานตลอดเวลาๆที่จะพักก็มีน้อย นานๆครั้งถึงจะมีเวลาพักบ้าง จึงทำให้โชที่เป็นห่วงเฟียร์มาก ดีใจมากนั่นเอง

                “ไม่ต้องจองก็ได้จ้า สำหรับพี่น้องชายสำคัญที่สุดอยู่แล้ว พื่ว่างเสมอเพื่อโชอยู่แล้ว อิอิ ว่า

แต่คราวนี้จะพาพี่ไปไหนล่ะ”เฟียร์พูดพร้อมกับลุกขึ้นมาเดินเล่น

                แล้วที่ว่า “คราวนี้จะพาไปไหน”นั้นก็เพราะวันไหนที่เฟียร์ว่าง โช มักจะพาไปหาที่พักผ่อนสบายๆให้ เฟียร์ก็เข้าใจเพราะสิ่งที่โช ทำนั้นเพราะต้องการให้เธอได้พัก หลังจากที่เรียนหนักมาตลอด

                “อิอิ >//<พี่เฟียร์ก้อ โช ก็เขินเป็นนะ เอาเป็นว่าอาบน้ำ แล้วก็ทานข้าวรอนะครับเดี๋ยวผมไปรับ อีกซักประมาณ 1 ชั่วโมงนะ เด๋วผมไปอาบน้ำก่อนนะ บายครับ แล้วเจอกันนะ บาย”พูดเสร็จโชก็กดวางสายแล้วรีบไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

                “เฮ้ออออ  ตกลงคุยกันตั้งนานก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่าโชจะพาไปไหน แต่ช่างเหอะไปอาบน้ำแล้วทานข้าวดีกว่าเดี๋ยวโชมาจะรอนาน”พูดกับตัวเองเสร็จเฟียร์ก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

+++++++++++++และแล้ว ก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงอย่างรวดเร็วเหมือนพิมพ์เอา++++++++++

“พี่คร้าบบบบบ  ผมรออยู่ที่สวนด้านหน้านะ ครับ”เสียงดังสดใสดังมาจากสวนดอกไม้ที่เฟียร์ปลูกไว้รอบบ้าน คงเป็นเสียงของใครเป็นไปไม่ได้นอกจากโช นั่นเอง

          “จ้า  เดี๋ยวพี่ลงไปนะรอแปบนึงนะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวแปบนึงนะ”พูดจบเฟียร์ก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่ารวดเร็ว และเสร็จในเวลาไม่ถึง 5 นาที

                ย้อนกลับมาเมื่อ ประมาณ 5 นาทีก่อน โชหลังจากที่เฟียร์บอกว่าจะแต่งตัว ก็หยิบโปรชัวของสถานที่ๆจะพาเฟียร์ไปขึ้นมาอ่านอีกครั้งหลังจากก่อนมา ก็อ่านมาแล้วหลายรอบเพื่อฆ่าเวลาระหว่างที่รอเฟียร์เปลี่ยนชุด

                “ว่าไงครับคุณน้อง อ่านอะไรอยู่หรอครับ”เฟียร์กระซิบข้างหูของโชเสร็จก็เดินยิ้มไปนั่งเก้าอี้ข้างๆโช

                “อ่ะ!!!พี่เฟียร์อ่ะแกล้งผมอีกแล้ว ตกใจหมดเลย”โชทำเป็นพูดกลบเกลื่อนแล้วรีบเก็บโปรชัวลงกระเป๋าสะพายข้างที่เหมือนกับที่เฟียร์ใช้ยูอย่างรวดเร็ว

          “คิคิ อืมจ้าไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ คิคิ อย่างอลน้า”เฟียร์ที่ที่เห็นโชเป็นอย่างนั้นก็หัวเราะ ออกมาอย่างเบาๆอย่างน่ารัก

                “ก็ได้ครับ เฮ้อ... พี่เฟียร์เนี่ยน้าก็รู้ว่าผมเป็นคนขี้ตกใจก็เลยแกล้งผม อยู่เรื่อยเลยชิ T^Tที่ยกโทดให้เนี่ยเพราะได้เห็นรอยยิ้มน่ารักที่ดูมีความสุขมากๆนั่นหรอกนะ ชิ”โชที่กำลังจะงอล กลับกลายเป็นเขินอายหลังจะพูดประโยกสุดท้ายจบ >//<

                “จ้า ว่าแต่เราจะไปกันหรือยังครับคุณน้องเดี๋ยวสายรถเยอะน้า คิคิ”เฟียร์พูดพร้อม ลุกขึ้นเดินไปทางที่จอดรถ

                “ครับๆจะว่าไปแล้วนี่ก็สายแล้วเรารีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวสายแล้วคนจะ”โชที่เพิ่งนึกได้ว่าตนสายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่รถ

                “เชิญครับ องค์หญิง”โชเปิดประตูรถแล้วผายมือเชิญให้เฟียร์ขึ้นรถ

                “คิคิ โช ละก้อ พี่ก็อายป็นนะ>//<เ พอเถอะๆเรารีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวจะอายจนหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว”เฟียร์พูดจบก็รีบขึ้นรถไปอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้โชเห็นใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีนั่นเอง

          “ครับ อิอิ>//<”โชที่เล่นเสร็จก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับไปอย่างรวดเร็ว

++++++++++++++++ผ่านไป 30นาที++++++++++++++++++++++++++++++++

ในที่สุดพวกโชก็มาถึงสถานที่ๆโชเลือกพาเฟียร์มาพักครั้งนี้คือ

สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ

                “อื๋อ...สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ หรออืมคิดไงถึงพาพี่มาที่นี่ละโช”เฟียร์หันมาถามโชทันทีที่โชลงจากรถพร้อมทั้งเดินเข้าไปข้างใน

                “ก็ได้ยินว่าพี่เฟียร์ต้องแต่งเรื่องสั้นนิ  เห็นว่าเรื่องต้องส่งวันพฤหัสฯไม่ใช่หรอ เลยพามาเที่ยวที่นี่เผื่อจะได้คิดอะไรออกบ้าง”โชพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงอย่างแท้จริง

                “อืมจ้า งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”เฟียร์พูดพร้อมเดินนำโชไป

                “อืม งั้นเราไปดูดาวที่ โดมท้องฟ้าจำลองกันเถอะ เพื่อจะคิดอะไรออกบ้าง”โชรีบวิ่งตามเฟียร์ไปพร้อมชวนไปโดมท้องฟ้าจำลอง

                “อืม...ก็ดีนะ”เฟียร์ตอบสั้นๆแล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่โดมท้องฟ้าจำลองที่

ณ โดม ท้องฟ้าจำลองตอนนี้ยังไม่มีใครเข้ามาในโดมที่เงียบสงบจึงมีเพียงโชและเฟียร์แค่สองคน โดมท้องฟ้าจำลองนี้ทำงานโดยการเลือกว่าจะให้แสดงอะไรตรงทางเข้า พอเลือกแล้ว ไฟในห้องจะปิดลงเพื่อฉายภาพที่เราต้องการ

                “อืมพี่เฟียร์ครับเรา จะดูอะไรกันก่อนดี ดูปรากฏการณ์ big bang ดีไหม”โชที่รู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบจนเกินไปจึงพูดถามเฟียร์พร้อมเดินไปเลือกภาพที่ทางเข้า

                “อืมพี่เฟียร์ครับปรากฏการณ์ big bang เนี่ยมันคืออะไรหรอครับ”โชที่คราวนี้เล่นบทเด็กไร้เดียงสาถามขึ้นมาโดยทำสายตา>?< งงๆ

                “อิอิ ไม่ต้องทำเป็นมาถามเลยรู้อยู่แล้วจะถามทำไม อิอิ”เฟียร์พูดดักทางไว้ก่อนถึงจะรู้ว่าที่โชถามนั้นเพราะอยากให้เธออธิบายเพื่อที่จะได้นึกเรื่องที่จะแต่งงานส่งอาจารย์ได้ แต่เธอก็ชอบแกล้งให้โชพูดออกมาตรงๆ

          “ชิ ก็แค่อยากให้พี่เฟียร์อธิบายนิ เค้าอยากฟังอ่ะอยากฟังๆๆๆๆ แล้วก็พี่เฟียร์จะได้คิดเนื้อเรื่องที่จะแต่งได้ด้วย”โชอ้อนเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น แล้วสุดท้ายก็เผลอหลุดปากออกมาจนได้

                “คิคิ จ้าพี่รู้ว่าโชเป็นห่วงนะมานั่งก่อน อิอิ เดี๋ยวพี่จะ เริ่ม อธิบายล่ะนะอืม...พอพูดถึง “บิกแบง”คงต้องเราเกี่ยวกับดาราศาสตร์ มันเยอะน้าจะฟังไหวหรอ”เฟียร์ถามโชเพราะเธอรู้ว่าโชเป็นเด็กที่ฟังหรืออ่านหนังสือไม่ได้นานก็ จะหลับคาโต๊ะทันที

                “โธ่...พี่เฟียร์ก็ ผมฟังไหวอยู่แล้วถ้าเป็นพี่เฟียร์เล่านะ ถึงไหนถึงกันเลย อิอิ ผมชอบเสียงของพี่น้า อยากได้ยินเสียงของพี่ทุกวันเลย>//<”โช พูดพร้อมเดนไปนั่งที่เก้าอีตรงกลางโดมเพื่อที่จะได้เห็นปรากฏการณ์ บิกแบง ชัดๆและไม่ให้เฟียร์เห็นใบหน้าที่ขึ้นสีเพราะความอายด้วย

                “คิคิ จ้าถ้าพี่เริ่มเล่าแล้วสัญญานะว่าจะไม่หลับ ตอนที่พี่เล่านะ ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย”เฟียร์ยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้โชขณะที่เดินไปนั่งข้างโช

                “คร้าบ ก็ได้ครับผมสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลย ว่าจะไม่หลับแน่นอน”โชพูดให้สัญญาอย่างนักแน่น

                “อ่ะๆๆๆ พี่เล่าก็ได้ ตั้งใจฟังนะเพื่อจะได้เอาไปใช้ในเวลาเรียนได้ ตั้งใจฟัง้นาพี่จะเล่าแล้วพี่จะเริ่มจากกำหนดเอกภพนะ     ในปัจจุบันนักวิทยาศาสตร์เชื่อว่าเอกภพของเรานั้นเริ่มต้นจากการระเบิดครั้งใหญ่ที่เรียกว่า Big Bang
จากการคำนวณนักฟิสิกส์ได้ทำนายว่า ที่เวลาประมาณหนึ่งในล้านวินาที หลังจากเกิด Big Bang จักรวาลของเราจะยังอยู่ในสภาพที่ร้อนสสารต่างๆยังมีพลังงานสูงมาก จนยังไม่สามารถที่จะรวมตัวกันเป็นอะตอม หรือแม้แต่อนุภาคเช่นโปรตอนได้ แต่จะอยู่ในรูปของสถานะที่เรียกว่า ควาร์ก-กลูออนพลาสม่า

ควาร์กคือหนึ่งในอนุภาคพื้นฐานที่สุดซึ่งประกอบขึ้นเป็นวัตถุต่างๆ อนุภาคเช่นโปรตอนนั้น เกิดจากการรวมตัวกันของควาร์กสามตัว โดยมี อนุภาคกาวหรือ "กลูออน" (Gluon) ที่ทำหน้าที่เป็นกาว
ยึดควาร์กทั้งหมดให้ติดกันโดยอาศัยแรงนิวเคลียร์อย่างเข้ม (Strong interaction)
เราจะไม่พบคว๊ากซ์อิสระตามธรรมชาติการทดลองเพื่อทดสอบการมีอยู่ของควาร์กนั้นทำในห้องแล็ป โดยการเร่งอนุภาคเช่นอิเล็กตรอนให้ชนกับโปรตรอนหรือนิวเคลียสของธาตุอื่นๆที่พลังงานสูงมากๆ ซึ่งจะสามารถแยกควาร์กให้ออกมาจากโปรตอนในช่วงเวลาสั้นๆ และอัตรกริยานิวเคลียร์แบบเข้ม จะทำให้ควาร์กรวมตัวกันเกิดเป็นธาตุชนิดอื่นๆ ซึ่งสามารถตรวจวัดได้
                 ในอีกสาขาหนึ่งของฟิสิกส์คือวิชาจักรวาลวิทยา (Cosmology) ซึ่งศึกษาธรรมชาติของเอกภพ นักฟิสิกส์พยายามที่จะอธิบายการกำเนิดของเอกภพ โดยอาศัยทฤษฎีที่เรียกว่าทฤษฎีบิกแบง (Big Bang)
นักฟิสิกส์เชื่อว่าเอกภพนั้นมีจุดเริ่มต้นจากการระเบิดครั้งใหญ่ โดยที่หลังจากการระเบิดที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 15พันล้านปีที่แล้ว
เอกภพได้ขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ และได้กำเนิดเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็นอยู่ในปัจจุบัน
หลักฐานที่สนับสนุนทฤษฎีบิกแบงที่สำคัญคือการค้นพบคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
ที่เรียกกันว่า Cosmic Microwave Background Radiation (CBR) ที่เป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเมื่อเอกภพเย็นตัวลงหลังจากเกิดบิกแบงแล้วประมาณ 1แสนปี ซึ่งอิเล็กตรอนอิสระถูกโปรตรอนดูดเข้ามาให้โคจร ซึ่งจะปลดปล่อยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกมา อย่างไรก็ตามช่วงเวลาก่อนหน้าการเกิดคลื่น CBR นั้นไม่สามารถที่จะตรวจวัดได้โดยวิธิทางดาราศาสตร์ เนื่องจากไม่มีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าใดๆสามารถที่จะให้ตรวจสอบได้

นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่าสสารต่างในเอกภพที่อยู่ก่อนหน้านั้นไม่ได้ประกอบด้วยอะตอม แต่เป็นอนุภาคต่างๆวิ่งกันอยู่อย่างอิสระ ยิ่งย้อนเวลากลับไปใกล้บิกแบงเท่าไหร่ อนุภาคต่างๆก็ยิ่งวิ่งเป็นอิสระมากขึ้น ซึ่งเป็นที่คาดกันว่าในช่วงเวลา 4 pico-second หรือ 4 ในพันล้านของวินาทีหลังจากบิกแบงนั้น เอกภพจะมีพลังงานสูงมากควาร์กจะมีพลังงานสูงพอ ที่จะหลุดออกมาจากโปรตรอน และล่องลอยเป็นอิสระ เกิดเป็น
สถานะที่เรียกว่าควาร์ก-กลูออนพลาสม่า ซึ่งคาดว่าจะมีอุณหภูมิสูงประมาณ 100000เท่า ของอุณหภูมิที่ใจกลางดวงอาทิตย์ หรือหนึ่งแสนล้านองศาเซลเซียส

เมื่อเอกภพเย็นตัวลงในอีกสี้ววินาทีให้หลัง ที่เวลาประมาณหนึ่งในล้านวินาทีหลังจากบิกแบง อุณหภูมิของเอกภพจะต่ำลงพอที่จะให้ควาร์กรวมตัวกัน กลายเป็นโปรตอน นิวตรอนและอนุภาคอื่นๆ ซึ่งประกอบเป็นสสารต่างๆ ที่เราเห็นในปัจจุบัน

เนื่องจากสถานะดังกล่าวไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในสภาพปกติตามธรรมชาติ จึงเป็นที่น่าสงสัยความถูกต้องของทฤษฎีบิกแบง
การค้นพบสถานะควาร์ก-กลูออนพลาสมาในครั้งนี้จึงเป็นการยืนยันว่า
ควาร์กสามารถแยกออกจากโปรตรอนได้ที่อุณหภูมิสูงมากพอ และทำให้ทฤษฎีบิกแบงน่าเชื่อถือมากขึ้น
              ตอบทฤษฎีที่พูดกันอยู่คือ มีการเกิดการระเบิดอย่างรุนแรงหรือ Big Bang ของกลุ่มดาวขนาดใหญ่ในอวกาศ ทำให้กลุ่มดาวกาแล็กซี่กระจัดกระจายออกจากกัน ซึ่งโลกก็เป็นหนึ่งในดาวนับล้านๆๆที่โคจรอยู่ในระบบสุริยจักรวาล แต่ที่โลกมีสิ่งมีชีวิตเพราะมีปัจจัยสำคัญๆ ได้แก่ น้ำและออกซิเจน

ข้อมูลคล้ายกันที่เคยตอบ

โลกและดาวนพเคราะห์อื่นๆ ร่วมชะตาเกิดพร้อมๆกันตามสมมติฐานของที่นักวิทยาศาสตร์ชื่อ เอ็ดวิน ฮับเบิล ค้นพบในปี ค.ศ.1920 พบว่าเมื่อ 15,000 ล้านปีมาแล้ว ในจักรวาลมีการระเบิดอย่างรุนแรงมโหฬารมีก๊าซพวยพุ่งออกมา ภายหลังก็กลายเป็นกาแล็กซี ดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ รวมถึงดวงอาทิตย์ โลกและดาวนพเคราะห์ทั้ง 9 เขาเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า The Big Bang

ฮับเบิ้ลพบด้วยว่า หลังการระเบิดที่เหมือนกับกระสุนปืนใหญ่แตกออกกลางอากาศนั้น กาแล็กซีทั้งหลายก็เคลื่อนที่หนีออกจากกันอย่างรวดเร็ว กาแล็กซีที่เคลื่อนที่เร็วมากเท่าใด ก็จะอยู่ไกลมากเท่านั้น สำหรับดวงอาทิตย์ที่เป็นดาวฤกษ์จะมีอายุราว 10,000 ล้านปี ส่วนดาวฤกษ์ที่หนักกว่าดวงอาทิตย์ 20 เท่า ก็จะอยู่ได้ 20 ล้านปี สรุปว่าดาวฤกษ์แต่ละดวงจะมีอายุต่างกันไปตามมวลของแต่ละดวง

สำหรับดาวเคราะห์ เช่น โลก ดาวพุธ ศุกร์ อังคาร ฯลฯ ก็เป็นบริวารของดวงอาทิตย์ที่โคจรอยู่รอบๆดวงอาทิตย์ที่เป็นจุดศูนย์กลาง การค้นพบดาวเคราะห์ของนักวิทยาศาสตร์ไม่ได้พบพร้อมกันทีเดียว แต่ค่อยเป็นค่อยไป ซึ่งดาวเคราะห์ในระบบสุริยะอาจมีมากกว่า 9 ดวงก็เป็นได้

นี่ๆๆๆโช ตื่นได้แล้วพี่ดูภาพการเกิดปรากฏการณ์ บิกแบง พอแล้วเรากลับกันเถอะ”เฟียร์พยายามปลุกโชที่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วจะได้กลับซะที

                “อื๋อ....อ้าวพี่เฟียร์จบแล้วหรอครับ ขอโทดนะที่ผมหลับไป  มันหลับไปแบบ ไม่รู้ตัวอ่ะ”โชที่รู้ว่าตัวเองทำตามสัญญาไม่ได้ก็รู้สึกผิดจน เสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จากเสียงที่สดใสร่าเริงกลายเป็นเสียงเบาๆดูเศร้าๆ

                “อืม...งั้นเรากลับกันเถอะ”เฟียร์พูดพร้อมลุกขึ้นโยมีโชลุกขึ้นตามมา

                “อืมนั่นสิ ครับนี่ก็นานแล้วเรากลับกันเถอะครับ พี่เฟียร์ยังเหลืองานอีกตั้งเยอะไม่ใช่หรอครับ งั้นเรื่องสั้นนี้ผมแต่งให้ละกัน เอาป่ะ”โช ถามแสดงความเป็นห่วงออกมาจากใจจริง เพราะงานของเฟียร์ นั้นโชรู้ว่ามีมาก แต่ฟียร์ก็ยังหาเวลามาเที่ยวกับโชได้เพราะโชขอ เฟียร์ถึงมีว่างไมว่างก็มักจะมาเสมอ แล้วโชก็รู้อีกว่า เฟียร์นั้น ทำงานดึกมากบางวันก็ถึงกับไม่ได้นอน และส่วนมากถึงจะนอนก็นอนไม่ถึงวัน 3 ชั่วโมง จึงทำให้โชที่รู้ว่า สามารถช่วยไร ได้ ก็จะ ช่วย อย่างเต็มที่

                “อืม ขอบใจจ๊ะ งั้นพี่ฝากงานชิ้นนี้ให้โชทำละกันนะ”เฟียร์ตอบตกลงเพราะเธอรู้ว่าโชอยากช่วยจริงๆ

                “ถ้างั้นเรากลลับ กันเถอะ”โชพูดจบทั้งคู่ก็เดินออกไปจากโดมมุ่งหน้าไปที่โรงจอดรถ แล้วจากนั้นโชไปส่งเฟียร์ที่บ้าน แล้วโชก็ขอตัวกลับบ้านตัวเองเช่นกันเพราะงานของตัวเองก็เยอะใช่เล่น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วค่ะสำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++