สัญญาได้ไหม.. ว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน

เนื้อเรื่อง อัปเดต 21 ธ.ค. 46 / 22:57

.
                   วันนี้เป็นวันที่ผมต้องห่างจากเธอ แม้ว่าตั้งแต่ผมเจอเธอผมจะไม่เคยห่างจากเธอเกินวันเลยก็แล้วแต่ ผมอยากที่จะอยู่ใกล้ชิดดูแลเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะว่าอารมณ์ของผมเป็นต้นเหตุของเรื่อง ผมเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ก็ไม่เคยที่จะทำร้ายบุคคลที่ผมรัก และนี่เป็นครั้งแรกและจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ทำความผิด และเป็นความผิดที่จะต้องได้รับผลตอบแทนตามกัน ผมได้ฆ่าคน คนที่ผมเรียกเค้าว่านายจ้าง


                   เวลา 13.00 น.ของวันอังคารกลางเดือนพฤษภาคม


                   “ไอ้ฤทธิ์เอ็งมาดูกระสอบนี่หน่อยสิ”

                   “อะไรเถ้าแก่” ผมตะโกนออกไปเพราะอยู่ห่างมาก

                   “ก็สงสัยหนูมันจะมาแทะกระสอบน่ะ เอ็งช่วยดูๆหนูมันหน่อยนะ จับย่างกินให้หมดล่ะ”

                   “ได้เถ้าแก่ เดี๋ยวผมแบ่งไปให้เถ้าแก่กินนะ” ผมพูดล้อเลียนไปด้วยความคะนองปาก

                   “เอ็งกินไปคนเดียวเถอะ ของพรรณนั้นข้าไม่แด๊กร่วมกับพวกเอ็งหรอก”

                   “อร่อยนะเถ้าแก่”

                   “เชิญเถอะ ไม่ต้องเผื่อ ข้ามีเงินไม่ต้องมากินหนูอย่างพวกกรรมกรอย่างพวกเอ็งหรอก”

                   “อะไรนะ  เอ็งว่าไงนะ ไ อ้ สั ต ว์” ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเพราะคำดูถูกของเถ้าแก่

                   “ไอ้ฤทธิ์ เอ็งเรียกข้าว่าไรนะ”


                   หลังจากเหตุการณ์ตรงนั้นผมรู้อีกทีตะขอในมือผมก็เสียบแทงเข้าไปที่ร่างของนายจ้างเสียแล้ว และโชคร้ายของผมอีกนั่นล่ะที่ตะขอนั้นดันไปโดนจุดสำคัญพอดี ทำให้เสียเลือดจนเสียชีวิตอย่างไม่ต้องสงสัย


                   ที่เรือนจำ


                   “พี่ฤทธิ์ เมย์มาแล้วล่ะ เป็นไงบ้างสบายดีไหม มีใครทำร้ายพี่หรือเปล่า” ภรรยาผมเอ่ยถาม

                   “ไม่มีหรอก แล้วเมย์มาอย่างไรมีเงินค่ารถมาหาพี่เหรอ”

                   “มีจ๊ะ แต่นี่สิบบาทสุดท้ายแล้วล่ะ ขอยืมเจ๊นงแกก็ไม่ยอมให้แล้ว แกว่าเมื่อไหร่ลื้อจะมีปัญญามาใช้คืน”

                   “โธ่เมย์เพราะพี่คนเดียว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเยี่ยมพี่แล้วก็ได้ เก็บเงินไว้กินเถอะ เดี๋ยวจะอดตายเพราะพี่เปล่าๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

                   “ก็เมย์คิดถึงพี่นี่นา จะให้เมย์หลับตาไปได้อย่างไรล่ะ เมย์ไม่เหลือใครให้พึ่งพายกเว้นพี่นะ พี่จำได้ไหมตอนที่เมย์หนีตามพี่มา พี่สัญญากับเมย์ว่าพี่จะไม่ยอมให้เมย์ห่างพี่แม้แต่วินาทีเดียว แต่นี่พี่มาผิดสัญญา แล้วจะให้เมย์หลับตาได้อย่างไร”

                   “พี่ก็ไม่อยากผิดสัญญากับเมย์ ถ้าพี่พ้นโทษไปได้ พี่จะกลับไปรายงานตัวให้เมย์ทราบเป็นคนแรกเลย” ผมพูดออกไปแม้จะรู้ตัวว่าความผิดของผมนั้นมันร้ายแรงขนาดจำคุกตลอดชีวิต หรือไม่ก็ประหารชีวิตเลยก็ตาม
“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว” เสียงผู้คุมตะโกนออกมา

                   “พี่ เมย์กลับแล้วนะ แล้วเมย์จะมาเยี่ยมพี่ใหม่นะ เมย์สัญญา ไม่ว่าอย่างไรเมย์จะไม่มีวันอดตาย เมย์จะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรอพี่พ้นโทษ กลับมาเร็วๆนะ” เมย์พูดกับผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เมย์จะหายหน้าไปจากชีวิตผมเกือบปี และแล้ววันหนึ่งเมย์ก็กลับมา


                   “พี่ฤทธิ์ เป็นไงบ้าง” เมื่อผมได้ยินเสียงเธอเหมือนเสียงสวรรค์ที่ผมเฝ้ารอ แม้ว่าผมจะไม่อยากให้เธอต้องเสียเงินทองในการมาหาผม แต่ผมก็แอบดีใจลึกๆที่เธอมาไม่ได้

                   “สบายดี เมย์ล่ะ”

                   “สบายดีเหมือนกัน เมย์เอาข้าวผัดกับพิซซ่ามาให้พี่กินด้วย”

                   “พิซซ่าเหรอ เมย์ไปเอาเงินจากไหนมาซื้อพิซซ่าให้พี่กินล่ะ”

                   “เมย์มีวิธีของเมย์แล้วกันพี่อย่ารู้เลย” เมย์แอบยิ้มนิดๆ

                   “เมย์ ถ้าไม่บอกพี่ พี่ไม่กินหรอกนะ พิซซ่าเนี่ย”

                   “ถ้าพี่รู้พี่จะต้องโกรธเมย์มากแน่ๆเลย พี่สัญญาก่อนนะว่าพี่จะไม่โกรธไม่ว่าเมย์จะทำผิดต่อพี่เพียงใด ขอให้พี่รู้ไว้ว่าเมย์รักพี่เท่าเดิม และจะไม่รักใครมากไปกว่าพี่แน่นอน”

                   “แล้วมันเป็นไง ไปได้เงินจากที่ไหนมา”

                   “ป้าเมี้ยน”

                   “ป้าเมี้ยน ป้าเมี้ยนให้เมย์ทำไร” พอผมได้ยินชื่อเธอผมก็อึ้งและตกใจกับคำตอบที่เธอเอ่ยขึ้น ถึงแม้เธอจะไม่พูดจนจบ ผมก็รู้คำตอบของเธอเป็นอย่างดี ป้าเมี้ยนเป็นแม่เล้าอยู่ในซอยที่ผมกับเมย์อาศัยอยู่ คงไม่ต้องบอกว่าเงินแต่ละเม็ดที่เมย์ได้มาแลกมาจากอะไร

                   “เมย์ทำไมทำกับพี่อย่างงี้ เมย์รู้ไหมว่าพี่รักเมย์แค่ไหน พี่ไม่เคยให้เมย์ต้องทำงานอะไรเลย พี่เฝ้าถนอมเมย์ แล้วเมย์กลับไปให้คนอื่นทำลายเมย์ ทำลายความรู้สึกที่เรามีให้แก่กันล่ะ”

                   “เมย์ก็ไม่อยากทำนะพี่ แต่จะให้เมย์ไปทำอะไรได้ล่ะ ลำพังความรู้ของเมย์แค่ ป.5 จะให้เมย์ไปแบกข้าวสาร ไปทำงานก่อสร้างเหรอ พี่คิดว่าเมย์ทำได้เหรอ พอป้าเมี้ยนเสนอมาเมย์ก็คิดหลายวันนะ แต่ความหิวมันทำให้เมย์ต้องตอบรับเค้าไป พี่เมย์รู้ตัวว่าเมย์ผิด เมย์ถึงไม่กล้ามาหาพี่นี่ไง วันนี้เมย์พร้อมแล้ว พี่จะว่าอะไรเมย์ เมย์รับได้เสมอ ขออย่างเดียวพี่อย่าโกรธอย่าเกลียดเมย์เลยนะ แค่นี้เมย์ก็ช้ำใจเสียใจมากพอแล้ว” เมย์พูดพลางก้มหน้าหลบให้คราบน้ำตาพ้นจากสายตาของผม

                   “พี่ พี่ไม่รู้จะว่าเมย์อย่างไร รู้ว่าพี่เสียใจ เสียใจที่ไม่สามารถที่จะปกป้องเมย์ได้ ไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูเมย์ได้อย่างที่พี่เคยสาบานไว้” ผมรู้สึกผิดอย่างมากที่ผมไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตคนที่ผมรักไว้ได้ ถ้าวันนั้นเธอไม่หนีตามผมมา เพราะคำพูดที่ว่าผมรักเมย์จะรักเมย์ตลอดไป ไม่มีอะไรจะพรากเราจากกันได้ ป่านนี้เมย์คงจะเรียนจบมหาวิทยาลัย และได้ทำงานดีๆ และมีผู้ชายที่ดีพร้อมไปกว่าผม ที่จะคอยรักเธอไม่ยิ่งกว่าผม ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า ที่ลากชีวิตของเธอให้ต้องมาอัปปางไปพร้อมกับชีวิตของผม คนที่ไม่เคยทำอะไรประสพความสำเร็จเป็นได้แค่ลูกน้อง กรรมกรแบกหาม

                   “หมดเวลาเยี่ยมแล้วคุณ”

                   “พี่เมย์ไปแล้วนะ” เมย์พูดพร้อมทั้งคราบน้ำตาที่เธอปล่อยให้ไหลออกมาโดยไม่คิดที่จะเช็ดมันออกไป

                   “เมย์ พี่ยกโทษให้ แล้วกลับมาหาพี่อีกนะ” ผมตะโกนออกไปพร้อมกับที่เมย์หันกลับมาพร้อมทั้งเผยอยิ้มให้ผมเห็นเล็กน้อยบนคราบน้ำตา


                   หลังจากนั้นเมย์ก็มาหาผมบ่อยขึ้น แม้ว่าผมจะยังทำใจไม่ได้กับอาชีพใหม่ของเธอ แต่ผมก็ต้องทำใจเพื่อความอยู่รอดของเธอ เพื่อความสุขของเธอในด้านการดำรงชีวิตอยู่ ผมเป็นเพียงอย่างเดียวที่จะให้ความสุขทางใจแก่เธอได้ ผมต้องทำเพื่อสิ่งที่เป็นความสุขของผมเช่นกัน


                   และแล้ววันที่ปัญหาครั้งใหม่ที่เกิดขึ้นก็เข้ามา เมย์มาหาผมพร้อมกับน้ำตาที่ยังไม่แห้งขณะมาหาผม

                   “พี่เมย์ท้อง”

                   “อะไรนะท้องกับใคร”

                   “ไม่รู้ เมย์ว่าเมย์ป้องกันดีแล้วนะ เมย์จะเอาเค้าออกนะพี่”

                   “เอาออกเหรอ มันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ และอีกอย่างการที่จะเอาเด็กออกมันอันตรายมากนะ”

                   “เมย์รู้ แต่ถ้าเมย์ปล่อยให้เด็กออกมา แล้วช่วงนี้ล่ะเมย์จะเอาอะไรเข้าปากท้องของเมย์ล่ะ เมย์ยอมรับเมย์อยู่อย่างอดแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้ว”

                   “เมย์ พี่กับเมย์ไม่เคยมีลูกด้วยกัน และพี่ก็คงไม่มีโอกาสที่จะมีลูกกับเมย์แล้วแน่นอน เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด จะทำร้ายเค้าตั้งแต่เค้ายังไม่ลืมตาดูลูกเลยมันดีแล้วเหรอ”

                   “แต่พี่เค้าก็เป็นแค่ก้อนเลือดก้อนหนึ่งของเมย์กับใครก็ไม่รู้นะ”

                   “พี่รู้ แต่พี่ขอเมย์เถอะนะ เก็บเค้าไว้”

                   “แล้วเมย์จะกินอะไรล่ะพี่ คงไม่มีใครยอมให้อะไรเมย์กินแน่นอน แล้วถ้าเค้าออกมาเมย์จะเอาอะไรเลี้ยงเค้า คงไม่มีใครอยากนอนกับผู้หญิงที่ผ่านการท้องมานักหรอก “

                   “แล้วเงินเก็บเมย์ไม่มีบ้างเลยเหรอ”

                   “ไม่มีหรอกพี่ เมย์ยอมรับว่าเมย์หาได้แล้วก็ใช้หมด พี่เข้าใจไหมว่ามันเหงา เวลาที่เมย์ไม่มีพี่มันเหงา” เมย์พูดพร้อมกับตาที่เริ่มแดงเหมือนน้ำตาเริ่มที่จะปริ่มออกจากดวงตา

                   “แล้วพี่ล่ะ พี่ไม่เหงาเหรอ พี่ก็อยากให้เมย์มาอยู่ใกล้ๆพี่ พี่เข้าใจความรู้สึกของเมย์ดี แต่เมย์ต้องอดทนสิ เมย์จะมาใช้ชีวิตอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้ อายุเมย์ก็มากขึ้นทุกที ที่พี่พูดแบบนี้เพราะพี่เป็นห่วงเมย์นะ”

                   “เมย์เข้าใจ แล้วพี่จะให้เมย์ทำอย่างไรล่ะ ให้เมย์เก็บเด็กไว้แล้วให้เมย์อดตายเหรอ” เมย์พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้

                   “พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

                   “หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับ”

                   หลังจากนั้นเมย์ก็เดินออกจากที่เยี่ยมไปพร้อมคำตอบที่ยังไม่ได้รับการสะสาง แล้วตั้งแต่วันนั้นเมย์ก็หายไป และไม่กลับมาหาผมอีกเลย

                   แล้ววันหนึ่งก็มาถึงเมื่อผ่านไปห้าปี ผมได้รับการอภัยโทษ สิ่งแรกที่ผมคิดถึงหลังจากออกจากคุกคือกลับไปหาเมย์ คนรักเพียงคนเดียวที่ผมยังเหลือ ผมกลับไปยังซอยเพื่อถามหาเมย์

                   “ป้าเมี้ยนเมียผมล่ะ”

                   “เมียเอ็งคนไหนล่ะ”

                   “เมย์ไงป้า ผมฤทธิ์ไง”

                   “อ๋อ นึกว่าใครออกจากคุกได้แล้วเหรอ”

                   “ป้าเมย์ล่ะป้า เมย์ผมล่ะ เค้าทำงานกับป้าไม่ใช่เหรอ”

                   “โอ๊ย มันไม่มาทำงานกับป้ามาห้าปีแล้ว”

                   “ผมแอบดีใจเล็กๆ เมื่อรู้ว่าเมย์ไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว”

                   “แล้วเมย์ล่ะป้าเค้าไปอยู่ไหน ป้าทราบไหมล่ะ”

                   “ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาล่ะป้าไม่ว่าง ขอให้เอ็งโชคดีหาเมียเอ็งเจอ” ป้าเมี้ยนพูดจบก็หันหน้าหนีตัดความรำคาญ แล้วเดินไป

                   “โธ่ป้า” ผมร้องอุทานตามหลัง สิ่งต่อไปที่ผมนึกคือกลับไปยังบ้านที่เราเคยอยู่ แม้ว่าตอนนี้บ้านหลังนั้นเจ้าของจะถูกเปลี่ยนมือไปกี่คนแล้วก็ตาม

                   “พี่รู้จักเมย์เมียผมที่เคยอยู่บ้านหลังนี้ไหม”

                   “เมย์เหรอ ไม่รู้จักล่ะ ข้ามาอยู่มันก็ร้างอยู่แล้ว เออใช่สิข้าพึ่งนึกอะไรออก มีจดหมายฉบับหนึ่งเห็นว่าชื่อเมย์เขียนไว้ ข้าเก็บไว้อยู่ รอเดี๋ยว”

                   ผมรออย่างกระวนกระวายใจจนเจ้าของบ้านหลังนั้นเอาจดหมายมาส่งให้ผม แล้วผมก็รีบอ่านอ่านอย่างใจร้อนเหมือนคนรอคอยบางอย่างมาชั่วชีวิต

                   “พี่ฤทธิ์ ไม่รู้ว่าพี่จะได้รับจดหมายนี้หรือเปล่า ให้รู้ว่าเมย์สบายดี เมย์ทำตามที่พี่บอก เมย์เก็บเด็กเอาไว้และเมย์ก็ได้กลับไปอยู่กับแม่และพ่อของเมย์ ถ้าพี่ได้อ่านจดหมายแล้วพี่ก็ตามกลับมาขอโทษพ่อกับแม่ของเมย์นะ เมย์ว่าพ่อกับแม่ของเมย์คงให้อภัยพี่แน่ๆ รักพี่มาก เมย์”


                   ผมดีใจมากขอบคุณเจ้าของบ้านและนั่งรถกลับไปที่บ้านเกิดเพื่อผมกับเมย์ เมียที่ผมรักเสมอ และเป็นคนที่เฝ้ารอการกลับมาของผมตลอดเวลา


                   ผมกลับไปที่บ้านของผมเพื่อเจอแม่ของผมเอง

                   “ไงไอ้ฤทธิ์กลับมาบ้านได้แล้วเหรอแก ไม่ได้ข่าวแกเลยนะตั้งแต่พานังเมย์มันหนีตามแกไป”

                   “แล้วเมย์ล่ะแม่” ผมถามอย่างคาดคั้นจนแม่ผมตกใจ

                   “อ้าวเอ็งไม่รู้เรื่องเมียเอ็งเลยเหรอ”

                   “รู้ครับ รู้ว่าเมย์กลับมาหาพ่อกับแม่ของเค้าที่บ้าน ป่านนี้ก็คงอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่เค้าสินะครับ”

                   “ใช่ตอนนี้ก็คงอยู่ที่บ้านของพ่อแม่เค้านั่นล่ะ”

                   “งั้นผมไปหาเค้าก่อนนะครับ”

                   “ฤทธิ์เดี๋ยวก่อน แม่มีอะไรจะบอกลูก” แม่ผมพูดพร้อมทั้งฉุดมือรั้งผมให้อยู่ก่อน

                   “อะไรครับ” ผมถามด้วยความสงสัย

                   “ทำใจดีๆนะแล้วฟังแม่ พ่อกับแม่ของนังเมย์เค้าเสียแล้วล่ะ เสียตั้งแต่ก่อนที่นังเมย์มันจะกลับมาอีก พอนังเมย์มันกลับมาเห็นพ่อกับแม่มันตาย มันก็ร้องไห้ใครเข้าไปใกล้ๆ มันก็ตะวาดไล่ พอตอนเช้านังเมย์มันผูกคอตายใต้ต้นขนุนที่บ้านมันนั่นล่ะ ตั้งแต่นั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้บ้านนั้นอีกเลย ได้ข่าวว่ามันท้องด้วยนี่ ท้องกับเอ็งเหรอ”

                   “แม่อย่าให้ผมพูดอะไรตอนนี้เลย เดี๋ยวผมมา” ผมพูดพร้อมทั้งก้าวลงบันไดไป

                   “แล้วเอ็งจะไปไหน”

                   “ไปหาเมย์ครับ”

                   “แต่เมียเอ็งตายแล้วนะ” แม่ผมตะโกนไล่หลังด้วยความเป็นห่วง


                   สถานที่แห่งนี้เป็นความหลังผมเคยมาแอบมองเธอที่ข้างรั้วเสมอ ก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้พูดคุยกับเธอ เธอเป็นคนเพื่อนฝูงมาก และมีเด็กรุ่นเดียวกันมาจีบมากมาย แต่ผมก็เป็นคนเดียวที่เธอฝากอนาคตไว้ให้ แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะรักษาอนาคตที่สดใสของเธอไว้ได้ ผมทำให้ชีวิตของเธอต้องมาพบจุดจบแบบนี้ ผมเหม่อมองต้นขนุนที่เราสองคนเคยเก็บยามเมื่อมันสุก จนแม่เธอต้องมาห้ามไม่ให้เธอมาคบกับผม เพราะความที่ว่าผมมันจนไม่คู่ควรกับเธอ ใช่ผมไม่ควรมาคบกับเธอเลย แต่มันก็สายไปแล้ว เวลาไม่อาจจะย้อนกลับมา วันนี้เธอไม่อยู่กับผมแล้ว แล้วเมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปบนต้นขนุนอีกครั้ง สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมย์นั่งอยู่บนกิ่งขนุน กิ่งที่ผมเคยปีนไปหาเธอเสมอ และนี่เองคงเป็นกิ่งที่เธอผูกคอตาย เธอมองมาทางผมและยิ้มให้ผมด้วยสายตาที่มีความสุข


                   “เมย์พี่กลับมาหาเมย์แล้ว” ผมพูดให้เธอฟัง

                   “พี่ เมย์ดีจังที่พี่กลับมาหาเมย์ เมย์รู้พี่ต้องรักษาสัญญา”

                   “พี่รักเมย์ จะอยู่กับเมย์ตลอดไป”

                   “ขอบคุณมากจ๊ะ คำนี้ล่ะที่เมย์รอมานานแสนนาน เมย์ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะ เมย์รู้แค่ว่าพี่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเมย์ เมย์ก็จะไปอย่างสงบแล้วล่ะ เมย์รักพี่ฤทธิ์นะ” เธอยิ้มให้ผมเป็นครั้งสุดท้าย

                   “เมย์”ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงพร้อมกับร่างของเมย์ที่บนกิ่งขนุนค่อยๆจางมลายหายไปกับเวลา


                   “เมย์รักพี่ฤทธิ์นะ” เสียงนี้ก้องอยู่ในหูผม และจะก้องอยู่นานเท่านาน ตราบใดที่ความรักของผมยังอยู่บนโลกนี้ และความรักนี้จะตามไปเมื่อผมอยู่โลกเดียวกับเธอ

/////////////////////////////////////////
ติดตามผลงานเรื่องอื่นของผม

ตอนนี้เรื่อง ล่วงภพห้วงขนาน ภาค 1 (เจนิสนคร) จบลงแล้วนะครับ
http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=1793
ติดตามต่อภาค 2 (ไวรัสมฤตยู) ได้
http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=5701

เรื่องล่าสุด \"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้\"
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=3673
และ \"เมื่อฉันตาย ความรักไม่ได้ตายตามไปด้วย \"
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=2025

ดวงตาแห่งความรักกับเทพบุตรของผม
http://www.dekdee.com/entertain/editshort.php?id=29

ทำไมนะทำไม ไม่รู้ใจตัวเองเสียที
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=282

เพิ่งเข้าใจ ความห่วงใยของแม่
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=423

X
http://www.dekdee.com/entertain/viewshort.php?id=792