#ค่ายอาสา

สวัสดีจ้า เราก็เเค่คนเพ้อเจ้อคนหนึ่ง ไม่เคยเเเต่งนิยายจบเรื่อง เเต่ก็จะพยายามเเต่งให้จบน่ะ

              การใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาเเพทย์ปี 4 มันไม่ง่ายเลย กว่าจะสอบเข้า กลัวจะเรียนได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยน่ะครับ เเต่มันก็ดีที่ทำให้ผมได้พบสิ่งที่ผมคิดว่ามันมีค่าที่สุดในชีวิต คนที่รักผม และคนที่พร้อมเปิดใจรับผม พร้อมที่จะเดินไปพร้อมกับผมอย่างเข้าใจ เเละทนเพื่อผม ทนจนกว่าวันหนึ่ง ผมจะกล้าพอจะบอกว่า "...ผมรักเขาเหมือนกัน..."

        นักศึกษาพยาบาลปี 3 เหนื่อย ท้อ ฝึกหนัก ไหนจะเรียนหนัก ไม่มีเวลาว่าง เวลาขึ้นฝึกก็ยังโดนคุณหมอดุเมื่อทำเรื่องผิดพลาดกับคนไข้ของเขา เเต่มันก็มีความสุขน่ะที่ได้ทำสิ่งที่เราชอบ ผมมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือ เป็นเรื่องตลกท่ทุกคนมองผมเป็นนางฟ้าทั้งที่ผมก็เป็นผู้ชาย เเต่ผมก็ชอบน่ะที่ทุกคนเรียกผมเเบบนี้ เเต่ก็มีนายคุณหมอชั้นคลีนิคคนหนึ่งเเหละ เขาคงไม่ชอบผมมากเเหละ ดูก็คงจะเป็นคนที่ไม่เปิดใจรับคนประเภทผม เเต่มองอีกมุมหนึ่งเขาก็คงหนีอะไรบ้างอย่าง บางอย่างที่ผมพยายามมอบให้เขา ผมก็เเค่รอวันที่เขาเปิดใจรับผม ยอมรับผมต่อหน้าคนอื่นๆ เเละรอ คำว่า "..รัก..." 

หมอดิน

นักศึกษาเเพทย์ปี 4 เขาเกลียดความรัก เเต่มีบางคนที่พยายามจะหยิบยืนสิ่งที่เขาเกลียดให้กับเขา

"ฉันเริ่มจะรำคาญเธอเเล้วน่ะ.."

เยล

นักศึกษาพยาบาลหนุ่ม ผู้มีรอยยิ้มให้กับทุกคน เขาน่ารัก เเละใจดี เขาอยากทำให้คนนั้นยิ้มออกมาจากใจจริงๆ

"คุณหมอ เดียวตอนเย็นเราไปกินข้าวด้วยกันน่ะครับ"