เล่ห์รักร้ายริษยา

ฉันนั่งมองแก้วเหล้าและกองบุหรี่สลับกับมองไปข้างหน้าไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ปล่อยความคิดล่องลอยอ่อนหวาน ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทุกครั้งที่มองไปที่มุมนั้นความมัวซัวในร้านเหล้าเล็ก ๆ ในซอกซอยย่านหนึ่งของเมืองหลวง หลายคืนมาแล้วที่ฉันเฝ้ามองเขา เสียงซุบซิบถกเถียงเสียงหัวเราะรอบกายเหมือนแว่วอยู่ริมหู ดวงตาของฉันจับจ้องไปที่ ชายคนนั้นที่กำลังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ตอนนี้

ใบหน้างดงามหมดจดขนตางอนอ่อนช้อยจมูกโด่งเป็นสันตรงได้รูปริมฝีปากสีสดแดงระเรื่อ ผู้ชายหล่อที่สวยหวาน เด็กในร้านถกเถียงกันว่าเขาเป็นผู้หญิงในร่างผู้ชาย เกมส์พนันเอาสนุกเหล้าและบุหรี่ที่กองอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้เป็นเครื่องพนันขันต่อเอาสนุก ฉันยังคงมองไปยังผู้ชายคนนั้นซึ่งนั่งปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศรอบตัวไม่สนใจกับใคร  

ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจเอามากๆ มีเสน่ห์ที่ทำให้ฉันรู้สึกตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว  ฉันไม่สนว่าจะได้ของพนันไร้สาระอะไรบนโต๊ะนั่น รู้เพียงว่าผู้ชายคนนั้นดึงดูดความรู้สึกฉันอย่างที่สุด และกว่าจะรู้ตัวเท้าก็พาฉันเดินเข้าไปหาเหมือนต้องมนต์สะกด..

“สวัสดีค่ะ “ ฉันทักทาย

“สวัสดีครับ” เขายิ้ม กวาดตามองไปรอบตัวฉันก่อนจะยิ้มกว้างมากขึ้นดวงตาพราวพึงพอใจ

“นั่งด้วยกันมั้ยครับ”  ริมฝีปากแย้มยิ้มเห็นไรฟันเรียงเรียบขาวสะอาด ฉันทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเขา บนโต๊ะมีกับแกล้มกินเล่น สองสามอย่าง  เขายิ้มเมื่อเห็นท่าทางขัดเขินของฉันมันคงแสดงออกทางสีหน้า เพราะอะไรทำให้ฉันกล้าที่จะเดินเข้ามาหาเขา  เป็นเพราะสายตาอมโศกคู่นั้น หรือเพราะฉันเห็นเขามานั่งที่นี่ ด้วยท่าทีเหงาๆ  ผู้ชายหน้าหวานสวยเหมือนผู้หญิง

ร้านเหล้าเล็กๆ แห่งนี้ฉันเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน พี่เจ้าของร้านเป็นเพื่อนกับญาติที่เป็นหุ้นส่วน ฟังดูสับสนไปหน่อยแต่ฉันก็คือลูกจ้างแค่รายได้จากการร้องเพลงคลอเสียงกิต้าร์โปร่ง  กิตาร์ที่เก็บออมเงินในที่สุดก็ได้มันมาเป็นเจ้าของ  และมันก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันได้ดำรงชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างไม่ขัดสนนัก

“ฉันชื่อระริน ค่ะ” ฉันบอกชื่อของฉัน เป็นการเปิดการสนทนา ในแรกพบเจอ

“โอ๊ะ...ขอโทษครับผมเสียมารยาทจริงยินดีครับ ระริน ผมชื่อแทนครับ” เ ขายิ้ม น้ำเสียงทุ้มต่ำในคอ มันเป็นเสียงของชายหนุ่ม มันไม่มีทีท่าว่าจะเป็น ชายอีกประเภทอย่างที่ได้ยิน เด็กในร้านพูดสักนิด

“ริน เห็นคุณ มานั่งประจำที่นี่  เป็นยังไงบ้างคะมีข้อบกพร่องอะไรหรือเปล่า”

ชายหนุ่มตรงหน้ามองฉันยิ้มนิด ๆ  กวาดตามองไปรอบตัวก่อนจะตอบคำถามของฉัน

“เงียบๆ ดีครับ “  เขาเป็นคนพูดน้อยดีจังฉันเริ่มสนใจผู้ชายคนนี้มากขึ้นแล้วซิ

“ผมหมายถึง ผู้คนไม่ค่อยวุ่นวายแล้วก็ไม่หนวกหู “ เขาขยายความขึ้นมาหน่อย

ฉันลอบมองเสี้ยวหน้าละมุน แม้ในความสลัว ก็ยังมองเห็นความเนียนละเอียดของผิวแก้มน่าสัมผัสจนอยากลูบดูสักครั้ง หน้าฉันร้อนวูบเมื่อปล่อยให้ความรู้สึกเตลิดไปอย่างนั้น ทั้งที่ผู้ชายตรงหน้าก็ดูมีท่าทีไว้ตัว และระมัดระวังติดจะหยิ่งๆด้วยซ้ำ

“ยินดีค่ะที่ลูกค้าชอบ เอ่อ..รินต้องขึ้นร้องเพลงแล้วค่ะ คุณอยากฟังเพลงไหนพิเศษบ้างมั้ยคะ” ฉันยิ้มบาง ๆ สอบถามตามมารยาทของการเทคแคร์แขกในร้านตามปกติ

“อ๋อ ครับเพลงอะไรก็ได้ครับ “ เขายิ้ม และขยับตัวเมื่อฉันเอ่ย รอยยิ้มเป็นมิตรยังแตะแต้มใบหน้านั้น

ฉันลุกขึ้นหันหลังจะก้าวออกมาจากโต๊ะนั่น ความรู้สึกตรงท้ายทอยลุกชันชัดเลยว่าฉันถูกมองสำรวจตรวจตรา วันนี้ฉันนุ่งกระโปรงยีนส์สั้นกับเสื้อยืดสีหวาน  มือเรียวของชายหนุ่มแตะเบา ๆ ที่ข้อมือ  ฉันก้มมองมือเรียว ก่อนจะมองหน้า เขาชักมือกลับท่าทางเก้อเขิน ใบหน้าสวยกระจ่างขึ้นเมื่อเขาแย้มรอยยิ้ม แต่หัวใจของฉันสั่นไหวรุนแรงเขาช่างมีเสน่ห์ดึงดูดเสียงจริง

“ผมจะรอจนกว่าคุณจะเลิกงาน หากไม่รังเกียจ”  ฉันยิ้มไม่ตอบอะไร แต่หัวใจกลับเต้นระรัว ในความรู้สึกผิดหวังวูบขึ้นมา เขาหมายถึงอะไรกันนะ 

ขณะที่ฉันร้องเพลงก็อดที่จะมองไปยังมุมที่ชายหนุ่มหน้าหวาน นั่งอยู่ไม่ได้ แม้มองไม่เห็นชัดนัก แต่ก็รู้ว่า เขาจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา

ในเพลงที่ฉันเลือก ความหมายของเพลงนี้ก็ชัดเจนอยู่แล้ว ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมถึงอยากร้องให้เขาฟังนะ หรือว่า ฉันตกหลุมรัก ชายหนุ่มคนนี้เข้าแล้ว  สิ่งที่เขาเอ่ยปาก มันทำให้ฉันต้องถอยห่าง..ฉันไม่ได้ต้องการให้เหมือนกับผู้หญิงกลางคืนทั่วไป ถึงแม้ว่า..มันจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยกับสิ่งที่คนส่วนมากจะคิดไปในทางนั้น..

หมดเวลาสำหรับฉันในคืนนี้  ตกดึกมันจะเป็นหน้าที่ของวงดนตรี ที่จะขับกล่อมนักท่องราตรีต่อไป

ฉันไม่จำเป็นต้องเดินไปพบกับเขาอีก ไม่แน่ใจว่าคำที่เขาบอกว่า จะรอ หมายถึงอะไร..  ฉันเก็บกิต้าร์เครื่องมือหากิน และเดินออกไปนอกร้าน  ระหว่างผ่านแขกประจำหลายโต๊ะ ฉันยิ้มทักทายร่ำรา แขกประจำ ที่คุ้นหน้ากันดี ฉันเหลือบมองไปที่มุมนั้นอีกครั้ง มีแขกที่ยังไม่กลับนั่งอยู่สองสามคน ฉันไม่อาจห้ามความรู้สึกที่จะมองหาเขาไม่ได้จริง  เขาคงกลับไปแล้ว ฉันถอนหายใจก็เท่านั้น ความเมามาย  ความเหงา หรืออะไรสักอย่าง ล้วนเกินขึ้นได้เสมอ ยามที่อ่อนแอ ฉันสลัดความคิดถึง แทน ชายหนุ่มที่รู้จักแค่ชื่อ

--------------

ช่วยกดเป็นแฟนคลับให้กำลังใจ น้องริน ด้วยนะคะ

จะทยอยลงให้อ่านแค่ 50% นะคะ

-เปลวมณี-