[ FanFic Black Flower ] Innocent & Satisfied [ YAOI ]

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตือน - เรื่องนี้เป็น YAOI ค่ะ รับไม่ได้กรุณากด

                                 กากบาทหัวมุมนะคะ

เนื้อเรื่อง

 


 Black flower 's fanfic
 
 Name   Innocent  & Satisfied [ love & revenge part 2 ] [ by Shinra ]

 Paring   คาซี x เมแลนด์

 Rate  PG-13



..............................................................................................





ความรักเจ้าเอย

ยามดื่มด่ำดังน้ำหอมหวาน

ใยยามจากจึง

แปรเป็นพิษร้าย




...................................................................................





เขาเป็นดอกไม้  ผู้ปกป้องแห่งชนเผ่าใบไม้ เผ่าพันธ์อันงดงามที่แต่งแต้มด้วยสีสันที่เขาไม่คยเห็นใครงามเท่า แต่ตัวเขาต่างดูแตกต่าง ความรู้สึกที่ไม่รู้เกิดมาจากไหน เพียงแต่เขาช่างดูแปลกแยก สิ่งสีดำที่ติดบนส่วนบนสุดของเขา ช่างแตกต่างเหลือกเกิน แม้ใบไม้บางตนจะมีที่คล้ายคลึงกับเขา แต่ดูเขาจะไม่เข้าพวกอีก เพราะของพวกเขาเหล่านั้นก็มักดูดึงดูด ไม่เหมือนของเขาซะจริงๆ และพวกเขาเหล่านั้นเองก็คงคิดเช่นเดียวกัน  พวกเขาจึงชอบส่งความรู้สึกประหลาดมาให้  เวลานั้นจะเกิดที่สิ่งแปลกเกิดขึ้นกับร่างกาย เพราะร่างกานด้านซ้านส่วนบนมักมีความรู้สึงที่เขาไม่ชอบ มันปวดแปลกๆ 





และความรู้สึกนั้นก็กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ สายตาของออนน์และเซดริกที่มองมาที่เขา มันทำเขาเจ็บจนอยากจะวิ่งไปให้พ้นแต่เขาก็ไม่ทำ เพราะนั้นจะทำให้เขาอาจจะหาพวกเขาไม่เจออีกเลย ความรู้สึกในตอนนี้คล้ายกับความรู้สึกตอนที่ใบไม้จากไปเหลือเกิน  เขาไม่รู้ทำไมเซดริกถึงด่าว่าและทำร้ายเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมคาซีกลับมีร่ามองเข้าแปลกๆ และทำไมคนอื่นๆต้องทำให้ขารู้สึกเจ็บแปลกๆด้วย ทั้งๆทีเขาอยากจะปกป้องพวกเขาจากราชาอสูร





ออนน์  มิร่า เซดริก และ คาซี เป็นมนุษย์ที่เวลาอยู่ใกล้นั้นรู้สึกดี ออนน์ เซดริก และโดยเฉพาะมิร่า ทำให้เข้ารู้สึกดีแบบที่มิร่าเรียกว่าอบอุ่น และความรู้สึกสงบ  ออนน์กับเซดริกอาจจะเคยทำให้เขารู้สึกกลัว แต่กลับมิร่านั้นไม่ใช่ มิร่าไม่เคยที่ให้เขารู้สึกกลัว แต่มีคนหนึงที่แปลกกว่ามิร่า นั้นก็คือคาซี...





คาซีทำให้เขา อบอุ่นเหมือนทุกคน แต่แปลกที่บางทีคาซี ก็สามารถทำเขาร้อนได้ ร้อนเหมือนเวลายืนเงยหน้าโดนแสงสว่างจ้าส่องเต็มหน้าในกลางแจ้ง แต่ไม่ทรมาณเหมือนการกระทำนั้น แต่เขาไม่คอยชอบเวลาคาซีทำให้หน้าร้อนเท่าไร เพราะเขามักมีความรู้สึกต้องหลบหน้าคาซีทุกครั้ง  ทั้งๆที่เขาอยากเจอหน้าอีกฝ่ายตลอดเวลา  ไม่รู้ทำไม หรือคาซีโจมตีเขา





แต่เขาชอบเวลาอยู่กับคาซี  อยู่กับเขาแล้วมีความรู้สึกที่ออนน์เรียกกว่าสนุก ทำให้สิ่งที่เรียกว่าเซดริกเรียกว่าหัวใจ เต้นแรงมาก มิร่าบอกว่าร่างกายบริเวณหัวใจห้ามให้ใครมาจับยกเว้นมิร่าหรือมนุษย์ผู้หญิง หากมนุษย์ผู้ชายมาจับ จงโจมตีแถวตรงกลางที่ติดกับโคนขาซะเพื่อความเท่าเทียม พอมิร่าพูดจบออนน์กับเซดริกที่อยู่ตรงนั้นก็หน้ากลายเป็นสีสีขาว(มิร่าเรียก หน้าซีด) ไม่รู้ว่าทำไม พอถามมิร่าก็บอกว่าเพราะพวกเขาเป็นมนุษย์เพศชาย





ย้อนหลับไม่กี่วัน ตอนที่เห็นออนน์จับมิร่ายกขึ้นของหมุนเป็นวงกลม คาซีกับเขาเห็นพอดี คาซัจึงถามอะไรที่เข้าไม่เข้าใจ เรียกว่า ‘ การแต่งงาน ’ เขาไม่เข้าใจเลยถามคาซีอีกรอบ เละคาซีก็บอกว่ามันแปลว่าอยู่ด้วยกันตลอดไป นั้นทำให้เขาที่ใจมาก เพราะเขาไม่ชอบเลยกับการจากลา





คาซีบอกเขาเกี่ยวเรื่องต่างๆ  การปีนต้นไม้  ว่ายน้ำ  เล่นทราย  และท่าลงโทษชื่อแทงปลาไหล ที่คาซีโดนสั่งให้ทำบ่อยๆโดยที่ชายของเขา เขาโดนอีกฝ่ายบังคับมาฝึกทำด้วย มนุษย์ปวดเอวเร็วมากเมือเทียบกับดอกไม้  เพราะไม่ว่ายังไงคาซีก็บ่นเขาก่อนทุกที  สิ่งที่คาซีชอบคำคือการแข่งขัน เขาถูกคาซีบอกให้แข่งทุกวัน คาซีจะทำหน้าที่ทุกคนเรียกว่าหน้าหน้าตาแบบ ‘ยกตนข่มท่าน’   ทุกครั้ง และทุดท้ายเมื่อการแข่งจบ คาซีจะทำหน้าที่แปลกๆที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย เขาขอบเวลาคาซียิ้ม ถึงแม้บางที่รอยยิ้มของคาซีจะทำให้หน้าร้อนหรือหัวใจเต้นแรง แต่เข้าก็ไม่ชอบให้คาซีทำหน้าเศร้า





ครั้งหนึ่งที่น้ำออกจากตาของคาซี  เขารู้สึกไม่ชอบเลยที่คาซีทำหน้าแบบนั้น เขา้ลยลองชิมน้ำที่ออกมาดู มันเค็มและไม่อร่อย เขาเห็นคาซีทำหน้าแปลกๆ ก่อนนะหัวเราะ ตอนที่พวกเราเดินไปด้วยกันเขาได้ยินอีกฝ่ายขมุบขมิบปากว่าซักวันจะเป็นฝ่าย เลียที่น้ำตาให้





แน่นอนเขาไม่เข้าใจ....





แต่ทำไมความสุขถึงอยู่ได้ไม่นาน มันน้อยเกินไปสำหรับเขา ตอนนี้เขากำลังรู้สึกแย่ ความรู้สึกในตอนปัจจุบันแทบฆ่าเขา ความอึดอัดที่เขาไม่เข้าใจ ทำไมตวามรู้สึกที่ได้จากทุกคนถึงไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เข้ากำลังเผชิญช่างเจ็บปวดกว่าตอนที่ถูกทิ้ง ความรู้สึกที่ของคนอื่นส่งมาไม่เท่าของเซดริก ออนน์ มิร่า และ คาซี ใบหน้าของเซดริกทำให้เขากลัวระคนเจ็บ ส่วนสีหน้าของออนน์ และ มิร่า ช่างเหมือนชนเผ่าใบไม้ตอนที่จะทิ้งเขา





เมื่อกลับมาที่ๆเรียกว่ากระโจม ทุกคนปล่อยเค้าให้อยู่คนเดียว แม้แต่คาซีก็ไม่มาเล่นกับเขาอีก ทุกคนกำลังจะทิ้งเขาไป หรือเข้าไม่ควรฆ่าเจ้าสัตร์ร้ายนั้น หรือเขาทำอะไรผิดไป หรือว่าเพราะผมของเจ้าที่สามารถเคลื่อนไหวได้ เขาไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ความหวาดกลัวแล่นไปทุกส่วนของร่างกายจนน้ำเค็มๆไหลออกมาจากทุกส่วนของตัวเขา ดวงตาเขาปิดแน่น ร่างกายเขาเริ่มเคลื่อนไหวแปลกๆ เหมือนเวลาเจอความหนาว มันหยุดไม่ได้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้





ความแปลกประหลาดของร่างกายเขาหยุดลงเมื่อเข้าได้ยินเสียงมิร่า เขารีบลุกขึ้นยืน ความโล่งอกและดีใจ ที่เพยีงได้ยินเสียงมิร่า นั้นก็แปลว่าทุกคนไม่ได้ทิ้งเขา เมื่อพบหน้าของมิร่า เค้าเห็นทุกคนอยู่ไม่ไกล มิร่าเดินมาพร้อมถ้วยซุปชามหนึ่ง เธอบอกในเขาดื่นมัน เขามองใบหน้าของมอร่า ทุกอย่างเหมือนปกติ รอยยิ้มของมิร่ายังประดับอยูบนนั้น แต่ดวงตาของเธอทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ที่เค้าไม่ชอบเสียเลย เขาจึงรีบดื่มซุปที่เธอให้มา แต่เมื่อซุปผ่านเขาลำคอ ร่างกายเขาก็รู้สึกถึความผิดปกติ ภายในของเข้าร้องเตือนว่าสิ่งนั้นอันตราย แต่เมื่อเค้าหยุดดื่ม มิร่าก็ท้วงทันทีที่ และนั้นก็ที่ให้เขารู้ว่า





พวกเขาไม่ต้องการเขา...





ความเจ็บปวดปะทุจากภายใน ไม่ใช่ความเจ็บปวดจากสิ่งแปลกปลอม เขารู้ได้ เพราะความเจ็บนั้นที่ผลเพียงแค่ตรงหัวใจเขา เขาอยากบอกเหลือดเกินว่าเจ็บ แต่เมื่อพวกเขาต้องการให้เขาตาย บอกไปก็คงไม่เกิดอะไร เขาอยากอยู่กับมิร่าและทุกคน อยากเห็นทุกคนมีความสุข ไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไร ถ้าเขาสามารถให้ได้ แม้นั้น...





จะเป็นความตายของเขาก็ตาม...





เขารับถ้วยใบนั้นมาอีกครั้ง ข่มกลั้นความเจ็บปวดและรีบดื่มให้หมด เมื่อหมดแล้วมอร่าก็บอกให้เขาไำปนอน แต่ร่างกายของเขานั้น เจ็บไปหมดทั่วร่าง อะไรบางอย่างในร่างกำลังจะออกมาทางปากของเขา ความรู้สึกอึดอัดไล่ขึ้นมาจากล่างขึ้นมา เขาห้ามให้มันออกมาไม่ได้ ของเหลวสีแดงคล้ำไหลออกจากปากของเขาทำให้มิร่าตกตะลึง เธอระวีกระวาดถามเขาเป็นการใหญ่ เมื่อได้รับคำตอบจากเขา ใบหน้าของเธอก็เหมือนกับตอนที่น้ำเค็มๆประหลาดนั้นออกมาจากตาคาซีที่เคยเห็น ในที่สุดมิร่าพาเขาก็ไปจากพวกออนน์





มิร่าถูกโจมตี ตอนที่หนีโดยฝีมือเซดริก ดวงหน้าเธอเป็นสีขาว เธอบอกให้เขาหนีจากพวกของออนน์ไปให้ไกล แต่เขาไม่อยากหนีจากพวกออนน์ เขาไม่อยากอยู่ตามลำพัง ตอนที่อยู่ที่กระโจมเขามีความสุขเที่สุดเท่าที่อยู่บนโลก พวกออนน์ มิร่า และ พวกคาซี บันดาลของสุขให้เขา แต่เพื่อความสุขของมิร่าเขาจึงต้องทำ ตอนนี้มิร่าหลับไปแล้ว เธอหลับไปนานมาก และตัวขาว รืมฝีปาดที่เคยแดงอมชมพูของเธอกลายเป็นสีม่วง ที่ๆมิร่านอนอยู่ที่กลิ่นแปลกๆเหม็นโชยของมา เขาไม่กล้าขยับมิร่า เพราะเธอนอนอยู่นั้นอาจจะเป็นการรบกวนเธอ 





แต่ระหว่างที่เขาคิด ออนน์เจอเขาเข้าพอดี ออนน์เห็นมิร่าก็แปลกไปทันที น้ำจากตาเขากำลังจะไหล ผ่านไปสักพัก ก็เจอกับพวดเซดริก เมื่อเห็นหน้าซดริกเขากลัวมาก เซดริกไม่เคยยิ้มเลยซักครั้ง หลังจากที่เขาฆ่าจ้าวอสูร เซดริกต่อว่าเขา บอกว่ามิร่าตายไปแล้ว และจะเขามาโจมตีเขา แต่ออนน์ช่วยเขาไว้ พวกเขาทั้งสองต่อสู้กัน เขามองเห็นคาซี สายตาที่คาซีมองมานั้นแปลกประหลาดกว่าที่เขาจะเข้าใจ แต่เขารู้ว่าตอนนี้คาซีกำลังเจ็บปวดอยู่ หรือบางที่สิ่งที่ทำให้คาซีเจ็บอาจจะเป็นตัวเขาเอง...





เซดริกล้มลงไปแล้ว หน้าตาขิงคาซีก็เปลี่ยนไป ก็ยังไม่ทันที่เขาจะดูให้รู้ ออนน์ก็รีบลอกเขาไป บอกเขาให้รับหนี แต่พวกซาคีและออนน์ต่างไม่รู้ถึงความอันตนายของป่านี้ คาซีไม่แข็งแรงอาจมีอะไรทำร้ายคาซีได้ และถ้าเขาให้สัญลักษณ์เอาไว้ คาซีจะไม่เป็นไร





เถาวัลย์เฉียวตาซ้ายของคาซีไป เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดจากใบหน้า ความตกใจฉายชัดบนใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนความรู้สึกที่ส่งผ่านมาให้เขา...ช่างโหดร้าย





ยิ่งกว่าพิษร้ายที่เคยประสบมา...





..........................................................................





วัน เวลาผ่านไป ความสามารถของอารมณ์ทุกสั่งสมมาเนิ่นนาน จนตอนนี้เขาเข้าใจทุกสิ่ง และความจริงที่สองพี่น้องในความทรงจำ จงเกลียดจงชังเขานักหนา บัดนี้พึ่งมาเข้าใจ ความโงง่มตอนเด็กเป็นสร้างความโหดร้ายที่สุดทรมาณให้ คนที่เขาพึ่งมารู้ตัว





ว่าความรู้สึกในตอนนี้ที่มีให้เจ้า คือความรัก..






แต่เวลาไม่อาจย้อนมาความผิดพลาดในวันวานที่ได้สร้างความแค้นให้ผู้เป็นที่รัก  ความแค้นที่เค้าไปประสบในวันนี้ช่างดูเล็กจ้อยเหมือนเทียบกับสิ่งที่ทำไว้ กับคาซี ในเมื่อเขาสาบาณจะแก้แค้น ก็ย่อมจะต้องได้รับผลกรรมที่เคยก่อใว้กลับผู้อื่น 





คาซีตามล่าตัวเขาแทบพลิกแผ่นดิน จนถึงเมื่อวันวาน ไม่นึกว่าคาซีจะจำเขาได้ ฝ่ายคาซีก็เปลี่ยนแปลงไปมาก ดวงตาที่เคยซุกซนฉายแววความอำมหิตของนักฆ่า ไร้ซึ่งความอบอุ่นอีกต่อไป คำพูดเหน็บแหนมร้ายกาจที่ไม่เคยได้อีกตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน ใบหน้าคมสันหล่อเหลาและร่างกายเพรียวที่ดูออกว่าแข็งแรง แตกต่างจากเมื่อก่อนเหลือเกิน คำพูดยั่วโทสะของอีกฝ่ายไม่ที่ผลอะไรต่อเขา ยกเว้นแต่คำสัญญา





ที่เราจะไม่แยกจากกัน....





มันไม่ได้ทำให้เขากลัว ไม่ได้ทำให้เขาหวาดระแวง ตรงกันข้าม เพราะเช่นเดียวกัน





เขาก็จำมันได้....





สำหรับข้า ความอ้างว้างเหน็บหนาวกว่าความตาย

ความแค้นของเจ้า  คือสิ่งที่ข้าปรารถนา





ข้ารอเจ้าอยู่คาซี




วันเวลาที่จะได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง จวบจนนิรันดร์...








End







.......................................................................................................