คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : {แท-ด้ง-ทิฟ} Triangle love Part 1 100%
{แท-ด้ง-ทิฟ}
Triangle love
เธอ...คือเพื่อนสนิท
อีกเธอ...คือผู้หญิงในฝัน
เขาต้องทำอย่างไร เมื่อหัวใจมอบให้ได้เพียงแค่ใครหนึ่งคน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Wooyoung]
“ฉันเบื่อ เธอได้ยินไหม ฉันทั้งโคตรเบื่อ โคตรรำคาญเธอเลย ออกไปจากชีวิตฉันสักทีได้ไหม”
“....”
“จากวันนี้ไป เราเลิกกันเถอะ ทิฟฟานี่”
ไม่มีเสียงใดๆจากเธอ มีแต่น้ำตามากมายที่พากันไหลออกมา ผู้ชายคนนั้นไม่ได้หันกลับมาสนใจ เขาเดินจากไปพร้อมกับทิ้งเธอไว้อย่างเจ็บปวด
“ลุกขึ้นเถอะทิฟฟานี่”
“อะ..อูยอง มาได้ยังไงเนี่ย” เธอทักทายผมด้วยยิ้มที่สดใส ทั้งที่หน้าของเธอยังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตามากมาย อยากจะเอื้อมมือเข้าไปเช็ดรอยน้ำตานั่น แต่ก็รู้ดีว่าผมไม่มีสิทธิ์
“อืม พอดีแวะมาหาแทยอนน่ะ ได้ข่าวว่าไม่ค่อยสบาย”
“อือ แทยอนอยู่บนห้องน่ะ”
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหมทิฟฟานี่”
“อือ ฉันไม่เป็นไร”
“นี่นายมาเยี่ยมฉัน หรือว่ามานั่งใบ้ในห้องฉันกันแน่เนี้ยไอ้อูด้ง”
“เธอนี่ไม่สบายภาษาอะไร ยังมีแรงมาแว้ดๆใส่ฉันอยู่ได้” ผมว่าแทยอนกลับ ไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจมาให้แทยอน ถ้าผมบอกเรื่องทิฟฟานี่ไป ยัยนี่ได้ออกอาการเต้นแร้งเต้นกามากกว่านี้ทั้งๆที่ยังไม่สบายอยู่ก็ได้
“ก็ตั้งแต่นายมา มีแต่ฉันที่นั่งพล่ามอยู่คนเดียว ส่วนนายนั่งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เลย”
“ที่ฉันไม่ได้พูด เพราะเธอไม่เว้นจังหวะให้ฉันพูดเลยต่างหากเล่า ยัยเตี้ย”
“โหยยย ไอ้สูง..... สูงตายล่ะ ฮ่าๆ”
ก๊อกๆๆ
“แทยอน ฉันเอาข้าวมาให้”
“ขอบใจๆ มานั่งคุยด้วยกันสิทิฟ”
“ไม่เป็นไร ฉันยังมีงานให้ทำอีกเยอะเลย กินข้าวแล้วก็อย่าลืมกินยาด้วยนะ อูยองจับตาดูยัยนี่ให้กินยาด้วยนะ อย่าให้แอบเอายาไปทิ้งล่ะ”
“โหยย สั่งเป็นแม่เลย”
“ก็เธอชอบทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วก็ชอบทำตัวเตี้ยๆ ฉันก็เลยคิดว่าเธอเป็นลูกน่ะสิ”
“อ๊ากกก ฉันไม่ได้ชอบทำตัวเตี้ยๆนะ”
แทยอนยังคงโวยวาย ทั้งๆที่ทิฟฟานี่เดินออกไปแล้ว เธอทำแบบนั้นได้ยังไงนะ ยังคงมอบรอยยิ้มให้ใครต่อใคร ทั้งๆที่กำลังต้องเจอกับความเจ็บปวดแท้ๆ
“อูยอง ฉันไม่สบายม๊ากกมากก ไม่มีแรงกินข้าวเองเลย ป้อนหน่อยน้า”
“อย่ามาเว่อร์”
“จริงๆน้า”
แล้วสุดท้ายผมก็แพ้สายตาอ้อนวอนปริบๆแบบนั้น ทำยังไงได้ ยัยนี่อย่างกับลูกแมว ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเคยปฏิเสธอะไรเธอได้ที่ไหน สุดท้ายก็ต้องป้อนข้าว ป้อนยา แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนจนหลับไปนั่นแหละ
“แทยอนหลับไปแล้วหรออูยอง”
“อือ แล้วเธอล่ะยังไม่นอนอีกหรอ นี่มันห้าทุ่มแล้วนะ” ผมมองเวลาก่อนที่จะถามทิฟฟานี่
“นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“คุยกันหน่อยไหมทิฟฟานี่”
ผมพาเธอมานั่งคุยที่สระว่ายน้ำหลังบ้านของแทยอน ผมและทิฟฟานี่นั่งหย่อนขาลงไปในสระน้ำ เราไม่ได้คุยอะไรกันอย่างที่ผมชวนตอนแรก แต่ผมก็แอบมองเสี้ยวหน้าเธออยู่บ่อยๆ เธอจะรู้ไหมว่าผมแอบมองเธอแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกัน รอยยิ้มของเธอ ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น แต่ผมก็ทำได้แค่นั้น ได้แค่มองตลอดมา
“ให้ฉันคุยกับพี่คุณให้ไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก แบบนี้ก็ดีแล้วแหละ ฉันก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน” เธอหันมายิ้มให้ผม ก่อนที่จะหันกลับไปมองน้ำในสระอีกครั้ง
“...”
“ฉันไม่มีแรงที่จะวิ่งตามพี่คุณอีกแล้ว ฉันหมดแรงแล้วล่ะอูยอง” เธอเอนศีรษะลงมาซบไหล่ของผม นาทีนั้นหัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย จะเป็นอะไรไหม ถ้าผมจะบอกว่า เวลานี้ผมดีใจที่เธอเลิกกับพี่คุณ
“ทิฟฟานี่ ถ้ามีใครอีกคนรักเธอ เธอจะเปิดโอกาสให้เขาไหม”
ไม่มีเสียงตอบรับจากทิฟฟานี่ ผมจึงก้มลงไปมองก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว นางฟ้าของผมหลับง่ายจริงๆเลย ผมปัดปอยผมตรงหน้าเธอออก แอบจุมพิตลงไปบนหน้าผากเกลี้ยงนั่น ก่อนจะอุ้มพาเธอเข้าไปนอนในห้อง
[Taeyeon]
ภาพที่ฉันเห็นทำให้ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ตาของฉันลายไปหมด อาการปวดหัวที่เริ่มจะหายไปก็กลับมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้ไม่ใช่แค่ที่หัวอย่างเดียว แต่มันปวดที่ใจด้วย
“นายกำลังแอบชอบใครอยู่หรือเปล่าอูยอง” ฉันถามอูยอง ระหว่างที่กำลังนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน
“ถามอะไรของเธอ”
“ก็ฉันเห็นช่วงนี้นายชอบนั่งเหม่อบ่อยๆ เหมือนกำลังคิดถึงใครอยู่”
“อือ ฉันกำลังแอบชอบใครคนหนึ่งอยู่จริงๆนั่นแหละ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
คนที่นายชอบคนนั้น คือ ทิฟฟานี่เองน่ะหรอ
“หายดีแล้วหรอแทยอน ถ้ายังไม่หายก็ยังไม่ต้องไปเรียนก็ได้นะ”
“ฉันหายแล้วแหละ เรารีบไปเรียนกันเถอะทิฟฟานี่”
ฉันกับทิฟฟานี่เรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของโซล แน่นอนว่าอูยองก็เรียนที่เดียวกับเราด้วย เราเรียนกันปีสุดท้ายแล้ว อีกไม่นานก็จะสำเร็จการศึกษากันแล้ว
“อ๊ะ นั่นพี่คุณนิ ว้าว วันนี้นัดกันแต่เช้าเลยหรอ เอ๋??” ฉันทำหน้างงๆ หลังจากเห็นว่าคนที่พี่คุณเดินเข้าไปหาไม่ใช่ทิฟฟานี่ แต่กลับเป็นซานดาร่า รุ่นน้องอีกคน
“ฉันกับพี่คุณเลิกกันแล้วล่ะแทยอน”
เลิกกันแล้ว !!
“เกิดอะไรขึ้นทิฟ ทำไมเธอกับพี่คุณถึงได้”
“คนเราคบกันก็เพราะว่ารักกัน ถ้าเลิกกันก็เพราะว่าไม่ได้รักกันแล้ว ก็แค่นั้นแหละ”
ทิฟฟานี่น่ะหรอไม่ได้รักพี่คุณแล้ว ฉันไม่เชื่อหรอก สายตาแบบนั้น ความเจ็บปวดแบบนั้นที่ทิฟฟานี่แสดงออกมา ต่อให้เป็นคนโง่ก็ยังรู้ว่า ทิฟฟานี่รักพี่คุณมากแค่ไหน
“อูยอง นายรู้เรื่องที่ทิฟฟานี่เลิกกับพี่คุณหรือยัง” ฉันถามอูยองขณะที่เรากำลังนั่งทานข้าวอยู่ด้วยกันสองคน ส่วนทิฟฟานี่ไม่มีเรียนตอนบ่าย เธอจึงกลับบ้านไปก่อน
“รู้แล้ว”
“รู้แล้วทำไมไม่บอกฉันห่ะ ไอ้อูด้ง”
“ก็เพราะอย่างนี้ไง ถ้าฉันบอกเธอ เธอก็ต้องออกอาการแบบนี้ทั้งๆที่ไม่สบายอยู่ ฉันก็เลยไม่อยากบอก”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดี นายไปพูดกับพี่คุณให้หน่อยสิ ฉันไม่อยากเห็นทิฟฟานี่ต้องเสียใจ”
“ถ้าเธอไม่อยากให้ทิฟฟานี่เสียใจ ก็ปล่อยให้เขาเลิกกับพี่คุณไปตั้งแต่วันนี้น่ะดีแล้ว ไม่อย่างนั้นพี่คุณก็จะทำให้ทิฟฟานี่เสียใจแบบนี้ไปตลอด”
“ที่ไม่ยอมช่วยนี่เพราะคิดจะเข้าไปเสียบแทนหรือเปล่า” ฉันตวาดออกไปด้วยอารมณ์โมโห ไม่รู้ว่าโมโหที่อูยองไม่ยอมช่วย หรือว่าโมโห เพราะว่า หึงกันแน่
“พูดอะไรของเธอน่ะยัยเตี้ย”
ฉันไม่ยอมตอบอูยอง แต่เดินหนีออกมาทั้งๆที่ยังกินข้าวไม่เสร็จ ไอ้บ้าอูด้งนายทำให้ท้องน้อยๆของฉันได้รับอาหารไม่เพียงพอ ฉันโคตรโกรธนายเลย ฮึยย โอ้ยย คิมแทยอน เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย
colors grace.
ความคิดเห็น