คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {คยูซอ} รักใสๆของหนุ่มขี้อาย กับยัยมาสคอต End 100%
{คยูซอ}
"คยูฮยอน ลูกต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ"
"อะไรนะครับแม่"
"แม่ว่าลูกได้ยินชัดแล้วนะ แล้วก็ช่วยเลิกติดต่อกับเด็กผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นมาสคอตบ้าๆอะไรนั่นสักที"
"ทำไมล่ะครับ"
"มันไม่เหมาะสม แล้วก็เตรียมตัวเดินทางได้แล้วนะ อาทิตย์หน้าเราจะไปอเมริกากัน"
ผมไม่เข้าใจ ทำไมผมต้องไปเรียนที่ต่างประเทศทั้งๆที่เกาหลีก็มีมหาวิทยาลัยดีดีตั้งมากมาย เหตุผลของแม่ครั้งนี้คืออะไรกันแน่ เพื่อให้
ผมได้เรียนที่ดีๆ หรือต้องการกันผมออกจากซอฮยอน
ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ของพวกเรากำลังเป็นไปได้ด้วยดี ตอนนี้เธอให้ผมเป็นคนรู้จักของเธอ หลังจากเป็นคนแปลกหน้ามานาน (นี่ดีแล้ว??)
แล้วทำไมต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นด้วย
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมยังคงมาหาเธอที่สวนสาธารณะที่เดิมทุกวัน และนี่ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้อยู่ที่เกาหลี คงต้องถึงเวลาแห่ง
การจากลาแล้วสินะ ผมควรจะบอกความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอไหมนะ ความรู้สึกที่มันเพิ่มพูนในใจมากขึ้นทุกวัน ความรู้สึกที่ครอบครัว
ของผมกำลังกีดกันไม่ให้ก่อตัวขึ้นมา
"ซอฮยอน คือ ผมมีเรื่องจะบอก"
"มีอะไรหรอค่ะ"
"คือว่าผมต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศพรุ่งนี้"
" ^________^ ดีใจด้วยนะคะ" เธอดีใจ ทำไมเธอถึงดีใจ นี่เธอไม่ได้คิดอะไรกับผมจริงๆสินะ
"ไม่เห็นจะน่าดีใจตรงไหนเลย"
"ทำไมจะไม่น่าดีใจล่ะกัน อนาคตที่สดใสกำลังรอคุณอยู่ที่อเมริกา คุณควรจะดีใจนะคะ"
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะไปอเมริกา"
"เอ่ออ...คือฉัน..ฉันเดาเอาน่ะค่ะ คนส่วนใหญ่ก็ชอบส่งลูกไปเรียนที่อเมริกากันทั้งนั้นไม่ใช่หรอคะ"
ถึงผมจะไม่เชื่อเหตุผลของเธอนัก แต่ผมไม่อยากคาดคั้นอะไร คนอย่างซอฮยอน ถ้าจะไม่บอก ก็ไม่มีใครหรืออะไรไปสามารถบังคับได้
ถึงผมจะรู้จักเธอไม่นาน แต่ผมก็ศึกษาและเรียนรู้นิสัยของเธอเป็นอย่างดี
"แล้วผมจะมีโอกาสได้ติดต่อคุณไหม"
"ฉันเคยบอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าทางเดียวที่จะติดต่อฉันได้ก็คือสวนสาธาณะที่นี้ ฉันไม่มีทางติดต่อทางอื่นหรอกค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้น ผมก็ไม่มีทางที่จะติดต่อคุณได้อีกแล้วล่ะสิ"
"..."
"มีอีกอย่างที่ผมอยากจะบอก"
"คะ?"
"คือผม ผม ผม"
"???"
"ผมปวดท้องมากเลย ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
ปัดโธ่เว้ยยย ไอ้คยูฮยอน แค่คำว่ารัก ทำไมพูดไม่ได้ว่ะ แถมยังไปพูดบ้าอะไรออกไปอีก แกนี่มันใช้ไม่ได้จริง หลังจากที่ผมไปสงบสติ
อารมณ์ในห้องน้ำมาพักนึง ผมก็เดินกลับมาที่เดิมที่คิดว่าเธอคงจะรออยู่ แต่ก็ไม่มีแล้ว ไม่มีเธอแล้ว
"พี่คะ พี่มาสคอตคนสวยฝากให้เอามาให้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ผมเปิดอ่านจดหมายออกดู ข้างในเป็นลายมือของเธอ ผมจำได้ ลายมือน่ารักๆแบบนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
ยินดีด้วยนะคะ กับการก้าวไปข้างหน้าของชีวิตคุณ แล้วก็ขอโทษที่ฉันไปก่อนโดยไม่ได้บอกลา การกล่าวคำอำลามันคงเป็นเรื่องยากเกิน
ไปสำหรับฉัน ขอให้คุณโชคดีนะคะ
ซอฮยอน
หกปีผ่านไป ผมเรียนจบโทด้านบริหาร จากสหรัฐอเมริกาเป็นที่เรียบร้อย ตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมา ทุกคืนที่ผมหลับตาผมยังเห็นภาพของ
ซอฮยอน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่สวมชุดมาสคอต แจกของให้เด็กๆ หรือภาพตอนที่เราพูดคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน มันทำให้ผมยังรู้สึก
เสมอว่า ทุกวัน ผมยังคงไปเจอเธอที่สวนสาธารณะนั้นเช่นเดิม
"คยูฮยอน คิดอะไรอยู่ ทำไมถึงนั่งไม่พูดไม่จา" พ่อถามผม หลังจากที่ขึ้นรถออกมาจากสนามบิน ผมก็เอาแต่นั่งเงียบ คิดอะไรไปเรื่อย
เปื่อย
"ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับ"
"อย่าบอกนะว่ายังคิดถึงเด็กคนนั้นอยู่"
"ครับแม่"
"นี่ยัยเด็กนั่นยังติดต่อกับลูกอยู่อีกหรอ นี่ที่ฉันไปพูดด้วยยัยเด็กนั่นคงไม่เข้าใจเลยใช่ไหม"
"แม่ว่าอะไรนะครับ"
"เปล่า แม่ไม่ได้พูดอะไร" แม่ทำท่ามีพิรุธ ผมคงเดาไม่ผิดสินะ ที่ซอฮยอนรู้ว่าผมไปอเมริกาก็เพราะว่าแม่ไปพบเธอมา
"ผมกับเขาไม่ได้ติดต่อกันหรอกครับ แต่ถึงจะไม่ได้ติดต่อกัน ยังไงผมก็ยังคิดถึงเขาตลอดเวลาอยู่ดี"
"ทำไมกันนะ ผู้หญิงดีๆ รวยๆ มีตั้งมากมาย ทำไมลูกถึงได้ไปชอบคนที่ไม่มีอะไรแบบนั้นนะ"
"แม่รักพ่อเพราะว่าพ่อดีหรือเพราะว่าพ่อรวยหรอครับ ไม่ใช่รักเพราะว่ารักหรอครับ"
"..."
"พ่อกับแม่ เข้าใจผมใช่ไหมครับ"
หลังจากกลับมา หลังจากเลิกงานทุกวัน ผมก็ยังไปที่สวนสาธารณะนั่นทุกวัน เธอก็ยังคงอยู่ที่เดิม ยังเป็นมาสคอตขวัญใจเด็กๆอยู่เหมือน
เดิม ผมไม่ได้เข้าไปหาเธอ เพียงแค่ยืนแอบมองอยู่ห่างๆแบบนี้
"แม่ครับ ผมจะทำยังไงดี ผมไม่กล้าไปพบเธอ"
"ทำไมล่ะ" ตอนนี้แม่เป็นพวกเดียวกับผมแล้วนะครับ หลังจากที่ผมพูดไปวันนั้น ครอบครัวผมก็เปิดโอกาสให้ผม
"ก็ผมไม่กล้านี่ครับ"
"โธ่ งั้นมานี่ แม่คิดอะไรดีดีออกแล้ว"
วันนี้เป็นวันที่ผมจะปฏิบัติการลงมือตามแผนของแม่ ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า แต่ผมก็จะขอลองดู เพิ่งรู้ว่าไอ้ชุดมาสคอตน่ารักๆที่เด็ก
ชอบนักชอบหนา มันร้อนอบอ้าวมากขนาดไหน นี่เธอทนอยู่ได้ไงนะ
อ๊ะ นั่น เธอเดินมาทางนี้แล้ว ผมรีบยืนแล้วหันหลังให้เธอ ข้างหลังชุดผมมีหัวใจดวงโตติดอยู่ นี่นานพอที่เธอจะสังเกตเห็นหรือยังนะ ผมจะ
ถอดหัวออกแล้วหันไปหาเธอได้หรือยัง
"คุณ"
ผมถอดหัวมาสคอตออกหลังจากที่เธอพูดขึ้นมา เธอจำผมได้ใช่ไหม รู้ใช่หรือเปล่าว่าเป็นผม
"ซอฮยอน"
"คุณจริงๆด้วย เป็นคุณจริงๆด้วย"
"อือ ผมกลับมาแล้วว ^___^"
ผมพาเธอไปนั่งที่เดิมที่เราเคยนั่งคุยกัน แม้ว่าอะไรหลายๆอย่างที่เกาหลีจะเปลี่ยนไปมาก แต่ผมรู้สึกว่าที่นี่ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิม
ทุกอย่าง
"คุณเข้าใจที่ผมต้องการบอกใช่ไหม >////<"
"ไม่เข้าใจค่ะ" นี่เธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือเธอแกล้งกันแน่ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าหน้าของเธอเจ้าเล่ห์จัง อ๊าา ตอนนี้เธอเหมือนหมาป่าเจ้าเล
ห์จริงๆ
"เอ่อออ เอ่อออ"
"เอ่อ นี่มันแปลว่าอะไรคะ?"
นั่นไง ผมต้องโดนเธอแกล้งแน่ๆเลย
"คือผม ผม ระ..ระ"
"นี่คุณ ฉันไม่มีเวลามานั่งรอฟังทั้งคืนนะคะ ถ้าไม่พูด ฉันจะไปแล้วนะ"
"ผมรักคุณครับ"
"อะไรนะคะ ได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย"
เอาว่ะ ไหนๆก็กล้าพูดไปแล้ว ด้านได้อายอดเว้ย
"ผมรักคุณครับ โจวคยูฮยอนรักซอจูฮยอนครับ"
"นี่คุณ จะตะโกนทำไม คนอื่นเขาหันมามองกันหมดแล้ว ฉันอายนะ"
"ก็คุณแกล้งให้ผมอายก่อนทำไมกันล่ะ"
"ก็แม่คุณบอกให้ฉันทำนี่น่า"
นี่ผมถูกแม่หักหลังหรอครับเนี้ย ทำไมแม่ถึงทำกับผมได้ มิน่าล่ะ เธอถึงดูไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ตอนที่เห็นผม แม่นะแม่
"เดี๋ยวก่อน ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณคิดยังไงกับผม"
"อะไรนะ คุณพูดอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินอ่ะ"
"อย่ามาแกล้งเลยคุณ บอกผมหน่อยคิดยังไงกับผม"
"ฉันก็รักคุณ"
>////< ผมต้องหน้าแดงมากแน่ๆเลย เธอคิดเหมือนผม รู้สึกแบบเดียวกับผม มีความสุขจัง
"ทำไมคุณต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วย ฉันเป็นคนพูด ฉันสิควรจะหน้าแดง"
"ก็ผมเขินนี่หน่า"
"นี่ฉันรักคนขี้อายแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะเนี้ย"
"ไม่รู้แหละ ยังไงคุณก็รักไปแล้ว แล้วก็ห้ามเลิกรักด้วยนะ"
"ขนาดไม่เจอคุณตั้งหกปี ฉันยังเลิกรักไม่ได้เลย แล้วคุณกลับมาแบบนี้ มาคอยป้วนเปี้ยนแบบนี้ แล้วฉันจะเลิกได้ยังไง"
>////< อ๊า ซอฮยอนของผมน่ารักจัง น่ารักที่สุดเลย
ปัง ปัง ปัง
พลุมากมายถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้า ฝีมือผมเองแหละครับ พลุทั้งหมดเป็นรูปหัวใจ แล้วก็มีตัวอักษรว่า KS หมายถึง คยูฮยอนกับซอฮยอน >////< พูดแล้วก็เขิน
"สวยจัง"
"สำหรับคุณนะครับ"
ผมกำลังเลื่อนหน้าไปใกล้ๆเธอ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น
.
.
.
.
.
"ฮัดเช้ยยยยย"
ไอ้บ้าคยูฮยอน แกทำบรรยากาศเสียหมดเลย
colors grace.
ความคิดเห็น