คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Love ครึ่งแรก
หนึ่ในสิ่เลวร้ายที่สุที่สามารถเิึ้นับนเรา
ือารถูลืมโยใรสัน
ที่เรา...
ไม่มีวันที่ะลืมเาล
"ไปเถอะ.."
"ไม่ ันไม่ไป"
"ปล่อยันไป อย่าไปไหนมาไหนับันเลย น-นายอาะโนทำร้ายไป้วย็ไ้นะ"
" ันไม่สน"
"ัน-อบผู้ายนะ"
"ันรู้"
เบฮยอนร้อไห้แทบะทั้ืน เาุใบหน้าลบนหน้าออร่าสูที่ำลัโอบเาเอาไว้ในอ้อมแน
่ววัย 12 อเบฮยอน เป็น่วที่เบฮยอนำลัพยายามหาวามแน่นอนอวามรู้สึในัวเอ และ็ไ้รู้ว่าัวเาไ้แปลเปลี่ยนไปในทาที่้อห้าม วามสนใในเพศเียวันไม่ไ้ถูยอมรับในประเทศเาหลี ผู้นเหล่านี้อาะโนเพื่อนีัน ถูรอบรัวปิเสธ และถูสัมรัเีย ึ่เบฮยอนลัว ลัวถ้ามันะเิึ้นับัวเาเอ
เมื่อเบฮยอนแน่ใับสิ่ที่เาเป็นแล้ว ึไ้ัสินใีัวถอยออห่าาเพื่อนฝูอเา พยายามหลีเลี่ยที่ะเผิับสายาที่มอมาเหมือนเาเป็นัวประหลาและำพูเสียสีทั้หลาย เบฮยอนพยายามปิบัวามเปลี่ยนแปลอย่าที่สุ แู่เหมือนารเปลี่ยนแปลอเามันูออ่ายเหลือเิน
สิ่ที่เบฮยอนลัวมันเริ่มเิึ้นับัวเามาึ้น
เบฮยอนเลียารเินไปไหนมาไหนนเียวที่สุ นที่เาเยเรียว่าเพื่อนลับลายเป็นนที่่อ้านและเลียเายิ่ว่าใร เบฮยอนสสัยมาลอว่าารที่อบเพศเียวันนี่มันผิมาเลยเหรอ เา็ไม่ไ้แ่า เพียแ่เาเลือที่ะเป็นัวเอเท่านั้น
“ไอ้ผิเพศ” น้ำเสียที่ฟัูรัเียนที่โนเรียเหลือเินัึ้นมาทา้านหลัอเบฮยอน
“ทำไมมันยัอยู่ที่นี่อีวะ”
เบฮยอนถู่อว่า้วยำพูแันมามาย เาไ้แ่้มหน้าและพยายามลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออมา เบฮยอนเร่ฝีเท้าให้เร็วึ้น ไม่อยาไ้ยินำพูแย่ๆที่เี่ยวับัวเออีแล้ว เบฮยอนั้หน้าั้าเร่ฝีเท้าออมาโยไม่ทันสัเว่ามีนอยู่้าหน้าึนเ้าอย่าั
“เห้ยย ไอ้ผิเพศนี่หว่า” เบฮยอนโนอีนผลัไประแทับผนัอย่าแร
“หยุ” น้ำเสียเย็นาึ่เบฮยอนุ้ยเยีัึ้น เารู้สึถึมือให่ออีนที่ว้า้อมือเล็อัวเาเอแล้วลาออไปทันที
นเินมาหยุที่ที่มีันแ่เพียสอน เบฮยอนูผ่อนลายมาึ้น และเริ่มลับมาหายใเป็นปิอีรั้
“นายเป็นอะไรไหม พวเาทำร้ายนายหรือเปล่า?”
“ันไม่เป็นไร” เบฮยอนส่ยิ้มละไมลับไปให้านยอล
ันไม่เป็นอะไรเลย เพราะันรู้ว่านายะมา
“แน่ใ? ไม่เ็บรไหนแน่นะ?”
เบฮยอนอยาะอบลับไปมาเหลือเิน เาไม่ไ้เ็บเลยสันิอนที่โนผลัระแทับผนั มันไม่ไ้ระทบอะไรเาสันิเวลาไ้ยินใรพูอะไรแย่ๆเี่ยวับเา แ่สิ่ที่ทำให้เ็บปวที่สุือนที่เารั ไม่มีวันที่ะรัเบฮยอนอบ หัวใอเามันเ็บปวเหลือเิน แ่เบฮยอนพูอะไรไม่ไ้ ทำไ้แ่พยัหน้าอบลับไป
“อย่าไปสนใพวมันเลย”
“ันรู้ ันไม่สนหรอ” เบฮยอนยิ้ม “อบุนะานยอล”
านยอลยิ้มลับไปให้เบฮยอน่อนะยมือหนาไปยี้ผมนุ่มอนรหน้า “็เราเพื่อนันนี่นา”
เบฮยอนฝืนยิ้มให้ับเพื่อนัวสู ทั้ที่วามริแล้วมันเ็บปวที่หัวใราวับะแออเป็นเสี่ยๆ
เวลาเบฮยอนโนทำร้าย านยอล็อยปป้อ
เวลาเบฮยอนร้อไห้ ็านยอลนี่แหละนอยปลอบ
--------------------------
“ทำไมถึทำีับันัานยอล?” เบฮยอนถามึ้นะทันหัน
านยอลยิ้มอ่อนโยนให้เบฮยอน่อนะยมือึ้นมาลูบหัวนัวเล็ “็นายเหมือนน้อายันไ”
“ันแ่ว่านายนะ”
“แ่ันสูว่า”
เบฮยอนยิ้มาหยีไปให้านยอลแ่ลึๆ้าในเบฮยอนแอบหวัไว้มาว่านั้น เาหวัอะไรที่รู้ีว่าไม่มีวันไ้มันมา ไม่มีวัน านยอละไม่มีวันเป็นอเา านยอลไม่ไ้เป็นแบบเาเสียหน่อย
---------------------------
รู้ัวอีรั้เา็มายืนอยู่หน้าบ้านานยอลแล้ว ทั้เนื้อทั้ัวเบฮยอนเปียแะไป้วยน้ำฝน บนในหน้าอเามีรอย้ำ และมีแผลที่แน้าวา ูมอมแมมไปหม
มือเล็ลัเลเหลือเินที่ะริ่หน้าบ้านานยอล เาไม่อยารบวนเวลาอเพื่อนัวสู พยายามสะลั้นน้ำาที่ีื้นึ้นมาอยู่ลอ ้าวออมาาหน้าประูบ้านานยอล ่อนที่ประูบ้านะเิออมา านยอลับมือผู้หินนั้นไว้และทัู้่็ำลัหัวเราะอย่ามีวามสุ พวเาูมีวามสุันมาๆเลย เบฮยอนถอยหลัออมา เห็นานยอลอยู่ับนที่เารัมันน่าเ็บปวมาว่าโนพ่อีเสียอี เบฮยอนรู้สึแย่นแทบะระอัมันออมา มันทรมาเหลือเินที่รู้ัวอยู่ลอว่าเราันไปรันที่ไม่มีวันะเป็นอเรา
“เบฮยอน?”
่อนที่เาะวิ่หนีออไป านยอล็ันมาเห็นะ่อน
“อะไรเนี่ย” ผู้หิ้าๆานยอลพูึ้น “เิอะไรึ้นับเา?”
านยอลรีบว้าแนเล็และรับพาเ้ามาในบ้าน “เิอะไรึ้น?” น้ำเสียทุ้มแสวามัวลออมาอย่าเห็นไ้ั
“เี๋ยวันไปเอาผ้าเ็ัวมาให้” ผู้หินนั้นพูึ้น
“อีแล้วเหรอ มันเิึ้นอีแล้วเหรอ ทำไมนายไม่โทรหาัน?” านยอลยมือึ้นมาลูบแ้มเนียนใสที่มีรอย้ำ
“-ัน ม-ไม่อยารบวนนาย”
“โถ่เอ้ย เบฮยอนน่า! ะ้อให้ันบออีี่รั้? ไม่ว่าันะยุ่แ่ไหน ัน็ะหาเวลามาให้นายนไ้นั่นแหละ เวรเอ้ย! นายเ็บัว แผล็มี นายไม่ิะโทรหาันเลยริๆเหรอ?”
“ันอโทษ”
“นานแ่ไหนแล้วที่นายยืนรออยู่หน้าบ้าน อย่าโหนะ”
“ส-สี่ั่วโม”
“บ้าเอ๊ย! นายยืนอยู่้านอนั่นสี่ั่วโม? าฝนแบบนั้นเนี่ยนะ?”
านยอลสบสิอารม์่อนะนั่ล้าๆเบฮยอน วามือ้านึลบนหัวทุยที่เปียื้น
“อร้อละเบ รั้หน้าโทรหาันนะ โทรมาไ้ลอเวลาเลย ันไม่อยาเห็นนายเ็บปวแบบนี้ เ้าในะ”
เบฮยอนพยัหน้า
---------------------------
“นายมีนที่อบยัอะเบฮยอน” อยู่ีๆานยอล็ถามเรื่อนี้ึ้นระหว่าที่พวเาำลัิน้าวันอยู่ที่โรอาหาร
เบฮยอนผะแถมสำลัอาหารอี่าหา
“นายมี ใ่มั้ย?” านยอลส่ยิ้มล้อเลียนไปให้่อนที่ะส่น้ำให้นัวเล็
“พูอะไรอนาย -ันไม่ไ้อบใรสัหน่อย” อบลับไปแ่เสีย็ะุะัเหลือเิน
“นายน่ารัมาเลยรู้ัวป่ะเวลานายโหเนี่ย แล้ว.. ใรือผู้โีนนั้นันนะ?”
“็บอว่าไม่ไ้อบใร อย่ามามั่วสร้าเรื่อเอหน่อยเลยานยอล”
านยอลยัไหล่ “ัน็แ่สสัยเอ”
“แล้ว...นายแอบอบใรบ้ารึเปล่า?” ริมฝีปาเล็รวบรวมวามล้าอย่ามา่อนะเอ่ยประโยนั้นออไป เรียมัวเรียมใับำอบนั้นไว้อยู่แล้ว แ่ยัไ้าในลึๆเา็แอบหวัำอบที่ีที่สุ่อหัวใัวเอ
านยอลมอหน้าเบฮยอนแล้วยิ้มให้ รอยยิ้มนี้ รอยยิ้มที่เบฮยอนรั า้ายเบฮยอนระุ เหมือนะเป็นลาเือน ึ่เา็เื่อมัน้วยสิ
“อืม ันมี”
ไม่มีใรพูอะไร่อานั้น ่าน้มหน้า้มาินอาหาร่อ ทั้านยอลและเบฮยอนไม่ไ้ิถึเรื่อนี้อี..
นัวเล็ไม่สามารถหยุวามรู้สึสั่นไหวนี้ไ้ แล้วรั้นี้็อีรั้ ที่เารู้สึเหมือนว่าหัวใำลัะแสลาย นที่านยอลอบะไม่มีวันเป็นเา ะไม่มีวันหรอ..
---------------------------
1 ปีผ่านไป...
านยอลับเบฮยอน็ยัไม่ไ้แยันไปไหน เวลาเปลี่ยนไปอะไรๆ็เปลี่ยน มุมมออนอื่นที่มอมายันอบเพศเียวัน็เปลี่ยนไป พวเาเ้ามหาลัยแล้ว ที่นี่ไม่่อยมีใรสนใเรื่อเพศสัเท่าไหร่ เบฮยอนรู้สึอบุเหลือเิน านยอล็ยิ่ว่าพอใ
“าบ่อไปอนายี่โม” านยอลถามึ้นระหว่าที่ำลัโน้ลสมุ
“อีรึ่ั่วโม”
“นายน่าะไปไ้แล้วนะ ไม่แน่นายอาะเสียเวลาเพราะมัวแ่หลทา” านยอลหัวเราะร่วนและแล้แหย่นัวเล็
“ไม่ลนะานยอล” เบฮยอนหัวเราะออมาัแย้ับสิ่ที่เาเพิ่พูไป
“วามรินายอยาให้ันไปให้พ้นๆใ่ป่ะ” เบฮยอนแล้พูึ้นมาเล่นๆ “นายะมีเทที่ห้อสมุอะไรเี้ยป่ะ” เบฮยอนยัแล้านยอล่อไป
อยู่ีๆานยอล็หยุหัวเราะ เบฮยอน็หยุเพราะมันลายเป็นเรื่อีเรียสไปะั้น
“อ่อ” เบฮยอนเริ่มพูอีรั้ “ริเหรอเนี่ย”
านยอลทำเพียแ่ยิ้มอบลับมา
-------------------------
“ันว่าานยอลอบนาย”
“หุบปาไปเลยลูฮาน”
“ันรู้สึไ้” ลูฮานเอามือทาบอัวเอ แล้ว็ทำท่าที่โระโอเวอร์
“พวเราเป็นเพื่อนัน เาิว่าันเป็นน้อายเาะ้วย้ำ”
ลูฮานปัป่ายมือไปมาแสท่าทาัแย้ับำพูอเบฮยอน “ไม่ใ่ละๆ ันโระมั่นใว่าเาอบนาย วันนึนายะลับมาบอันว่าันน่ะพูถู”
เบฮยอนทำไ้แ่มอลับไปนิ่ๆ เาเือนัวเอลอไม่ให้หวัอะไรับมัน แ่็ยัแอบหวัว่าำพูอลูฮานะเป็นริ แ่มันไม่ โร้ายเหลือเิน ที่มันะไม่มีวันเป็นริ
“านยอล เา..อบนอื่นอยู่น่ะ”
ลูฮานที่ำลัะอ้าปาพูอะไรับเบฮยอนะัล
“เารมาเลยเนอะ”
ลูฮานึปิปาเียบไป
-----------------------
ไม่ว่าเบฮยอนะพยายามทำให้ัวเอเลิอบานยอลมาเท่าไหร่ มันลับบ้วยารอบานยอลมาึ้นไปอีะั้น ่าโหร้ายเหลือเิน สำหรับนที่รัอีนโยไม่มีวามเื่อมันเลยสันิว่าเาะรัเราลับ บมือ้าเียวมันไม่ัหรอ ในบนโลนี้ส่วนให่นเราะใรนนั้นมาว่ารััวเอ แ่ไม่ว่าเราะพยายามมาเท่าไหร่ ไม่ว่าะหวัมาสัแ่ไหน เรา็ไม่มีวันโนรัลับ ีวิือวามโหร้าย วามริ่าแสนเศร้า แ่ยัไๆพวเราทุน็้อหันหน้าเผิับโลแห่วามริอยู่ี
เบฮยอนำลัเผิหน้าับวามริที่แสนโหร้ายอเา
านยอลำลัเินับมือับผู้หินอื่น
“เบฮยอน!” านยอลสะุ้เพราะเสียะโนที่โระั แ่เบฮยอนไม่ไ้ใอะไรับมันเลย ินะแล้วมาว่า มันไม่ไู้รบวนเบฮยอนอี่อไปที่ลูฮานะะโนแหปาลั่นหอประุม
ลูฮานเินมาวแนเบฮยอนเอาไว้ “โีัที่เอนาย ัน้อทรมานั่ประุมนเียวั้3ั่วโมแนะ”
“นายไม่เห็น้อะโนเลยนี่ ันไม่ไ้หนีไปไหนสัหน่อย” เบฮยอนหัวเราะและยื่นผ้าเ็หน้าอัวเอไปให้ลูฮาน
“ันีใที่ไ้เอนายไ ันไม่ไ้เอนายมาั้หลายวัน ันโระิถึไอ้ผิเพศนี่เลย” ลูฮานหัวเราะ เบฮยอน็หัวเราะ้วย
“นายเรียเบฮยอนว่าอะไรนะ”
ทั้เบฮยอนและลูฮานสะุ้พร้อมันเพราะมีบุลที่สามเ้ามาแทร นัวเล็ไม่ไ้อบอะไรลับไปและับายเสื้ออลูฮานเอาไว้
“นายไม่ไ้พูอะไรแย่ๆออมาใ่ไหม”
“านยอล หยุเหอะ” เบฮยอนเห็นันั้นึมาวาทั้สอเอาไว้
“เบฮยอน นายเป็นอะไรไป มันเพิ่เรียนายว่า... เบฮยอนน่า” านยอลหันมาหาเบฮยอน มืออเบฮยอนยัไม่ปล่อยออาลูฮาน
“เาไม่ไ้หมายวามมันแย่ๆนะ” เบฮยอนอธิบาย แู่เหมือนลูฮานะิอะไรออ
“ันอยาเรียเาว่าอะไร มัน็เรื่ออันน่าานยอล ันเรียเาไ้” ลูฮานยิ้มวนๆไปให้
“ว่าไนะ” านยอลำหมัแน่น
“หยุเหอะ นอื่นำลัมอพวเราอยู่นะ หยุ” เบฮยอนพยายามหยุทัู้่เอาไว้ เาสสาราอร้อไปให้ลูฮาน
“ันบอว่าันอยาะเรียเบฮยอนว่าอะไร ัน็เรียไ้ไ” ลูฮานยิ้มว้าลับไปให้านยอล พร้อมส่สายาวนๆไปยั่วโมโหนัวสูที่ำหมัแน่น
“ใรมันอนุาให้นายเรียเาแบบนั้น! ” เสียอานยอลัไปทั่วทั้หอประุม
“ันเป็นแฟนเบฮยอน ันเป็นแฟนอไอ้ผิเพศนี่” ลูฮานี้ไปทาเบฮยอน รอยยิ้มวนประสาทยัประับอยู่บนหน้า
ลูฮานโน่อยเ้าอย่าับนหน้า อีหมมันวระมา่อานี้แ่เบฮยอนยื้อแนานยอลเอาไว้่อนะ่อยานยอลลับ
านยอลยืนนิ่
“นายทำบ้าอะไรานยอล” เาะอถาม้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามโรธ านยอลมอลับมา้วยสายาว่าเปล่า ผิหวั. เบฮยอนไม่ให้านยอลพูอะไรอบลับมา เาหันหลัไป่วยลูฮาน เินผ่านานยอลและนัเรียนนอื่นออไป
-----------------------
พวเา็ไม่ไ้เอันเลยทั้อาทิย์
“วามผิันเอ” ลูฮานพูึ้นระหว่าที่เบฮยอนำลันั่้อโทรศัพท์รอ้อวามอบลับอานยอล
“ันรู้”
“แ่ันะไม่อโทษ เพราะมันะไ้ทำให้นายื่นสัที” ลูฮานพู “นายวระเปลี่ยนวามิไ้แล้วนะ นายเห็นไหมอนที่เามอหน้าันอนที่ันบอว่านายเป็นแฟนันอะ โระโรธอะเบฮยอน”
“ลูฮาน...”
“เาอบนาย พอนายเอานยอลนะ นายไปบอเาเลยว่าเราไม่ไ้เป็นอะไรัน และนายอบเา”
“ลูฮานัน้อบอนายี่รั้ านยอลเาิับันแ่เพื่อน เาไม่มีวันะอบัน” เบฮยอนหยุพู เา้อารเวลาิ อย่าน้อย็มาว่านี้
“านยอลับันไม่มีวันไ้อยู่้วยัน”
“เบ”
วหน้าใสหันหลัมามอ้นเสีย านยอลำลัมอมาทาเา้วยสายาเศร้าๆ
“พวเรา้อุยันนะเบ”
“ัน...ำลัะไป”
เบฮยอนเียบไป
“ัน้อย้ายไปอเมริา”
เบฮยอนยัไม่อบอะไรลับไป เบฮยอนิว่าเาฝันไป แ่ไม่ใ่หรอ.. วามฝันมันไม่เ็บปวแบบนี้ วามฝันมันไม่ทำให้เบฮยอนเ็บหัวในานี้ เาไม่ิมา่อนเลยว่าวันนี้มันะมาถึ วันที่านยอละทิ้เาไป
“ันอโทษนะเบ” านยอลอธิบาย
“ทุอย่าเิึ้นเร็วมา พวเาะรู้ว่าันะ้อปิเสธ พวเาเลยัารทุอย่าเอหมเลย ันยเลิมันอนนี้ไม่ทันแล้วริๆ ันอโทษ”
เบฮยอนเียบไปพัหนึ่
“น-นายะไปเมื่อไหร่”
“พรุ่นี้”
เบฮยอนพยัหน้า
หลายนาทีผ่านไปยัมีแ่วามเียบที่ปลุมเาทั้สออยู่อย่านั้น นระทั่านยอลยแนึ้นมาโอบรอบนัวเล็
“รอันนะ เบ”
เบฮยอนพยัหน้า..
ไม่ว่านานเท่าไหร่็ะรอ
เบฮยอนะรอ...
----------------------------------------------------------------------
ว้า พออ่านรู้เรื่อไหมมมมม
มีน้อเนนน่ารัมา่วยเรียบเรียให้มันอ่านรู้เรื่อหน่อย
ไม่่อยเ่เรียบเรียอิ้อิ้
นี่แ่รึ่เียว เี๋ยวอีรึ่ะามมา
มันแลูวนไปวนมาเนอะ เราแปลมันออมามันเลยป่าวไม่รู้ 55555
แล้ว็มันเป็นแ่ฟิสั้นๆเอนะ
นี่รั้แรอย่าที่บอไป เลยอสั้นๆ่อนแล้ว่อน
อบุที่เ้ามาอ่านันนะะ
เม้นิให้นินึนะ ุ้บบบบบบ
ความคิดเห็น