คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้! บทที่ 2 การกลับมา
How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้ !
บทที่ 2 การกลับมา
[สัปดาห์ต่อมา]
เสียงกรี๊ดกระหน่ำดังขึ้นทั้งโรงเรียนจนทุกคนต้องออกจากห้องเพื่อมาหาต้นเสียง
“กรี๊ดดดดด พี่ก้องกลับมาแล้วว” สาวๆที่ได้เห็นหนุ่มฮอตในระยะประชิดแทบจะละลายลงไปกองกับพื้นรวมถึงโจและวีแต่นั่นไม่ใช่เพราะความหล่อเหลาของพี่ก้องแต่เป็นเพราะวันที่พวกเขากลัวที่สุดมาถึงจนได้
โจและวีได้แต่มองพี่ก้องที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ขวัญใจที่ยืนอยู่ห้องทับหกเรื่อยๆ
ช่อดอกกุหลาบจากพี่ก้องได้ถูกยื่นให้ขวัญใจ ทำเอาสาวๆที่อยู่ในเหตุการณ์อิจฉาตาร้อนผาวไปตามๆกัน
“ขวัญใจ พี่กลับมาแล้ว” ออร่าของชายหนุ่มเปล่งประกายออกมาเพียงแค่พูดประโยคสั้นๆ ขวัญใจเซจนธิดาและต้นข้าวเข้ามาพยุงตัวไว้
“ว้ายยพี่ก้อง เข้ามานั่งคุยกันก่อนสิค่ะ เป็นไงบ้างไปอยู่เมืองนอกเมืองนา”
ต้นข้าวลากแขนรุ่นพี่เข้ามานั่งคุยที่โต๊ะเรียนด้วยกัน
“ขวัญใจสบายดีไหม” พี่ก้องไม่สนใจที่จะตอบคำถามของต้นข้าวได้แต่ยิ้มให้แล้วกลับมาคุยกับขวัญใจต่อ
“ขวัญใจสบายดีค่ะ พี่ก้องละเป็นยังไงบ้าง”
“พี่สบายดี ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กสาวยิ้มตอบ
“จ๊ะ ไม่เป็นอะไรเล๊ยยยย”
ธิดาได้แต่ยืนเบ้ปากอยู่ข้างๆ หึ!หายไปตั้งเป็นปี ไม่เคยส่งข่าวคราว ฉันละโกรธแทนอิแหม่มจริ๊งจริง!!
“พี่เกือบลืมไปเลย นี่ของฝาก”พี่ก้องให้ถุงเล็กๆคนละใบกับเพื่อนๆของขวัญใจ
“อุ้ยกำไลข้อมือ สวยจังเลยเลยค่ะ” ธิดาและต้นข้าวแกะดูของในถุงก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ส่วนนี่ของขวัญใจ...มาพี่ใส่ให้”
รุ่นพี่โชว์ของที่อยู่ในมือเป็นสร้อยรูปหัวใจเล็กๆ แล้วใส่สร้อยให้กับขวัญใจที่ยิ้มน้อยๆ
“ขอบคุณค่ะพี่ก้อง”
“พี่ขอตัวก่อนนะ ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว ไว้เจอกันตอนพักเที่ยง”
พี่ก้องขยิบตาวิ้งก่อนเดินออกจากห้องไป
ธิดาและต้นข้าวรีบเข้ามาประกบขวัญใจทันที
“นี่แกฉันว่า พี่ก้องเขาหล่อขึ้นเยอะเลยนะ” ต้นข้าวพูดขึ้น
“ใช่มะอีข้าว แล้วแกละขวัญใจ แกจะเอายังไงต่อไป” ธิดาสมทบ
“ฉันยังไม่รู้เหมือนกัน ฉันว่าจะรอดูท่าทีพี่ก้องไปก่อน”
เด็กสาวเท้าค้างแล้วเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง
โจที่ได้แต่แอบฟังและกำมือดูด้วยความโกรธแค้น
“ไอ้พี่ก้อง จะกลับมาทำไมว่ะ กูกำลังไปได้สวยกับขวัญใจ”
โจหันไปทุบโต๊ะใส่ต่อน้องชายฝ่าแฝดของต้นข้าว
“กำลังไปได้สวย แหวะ! กูไม่เห็นมึงทำอะไรเลย”
“มึงไม่ต้องมาขัดกูเลยไอต่อ อย่างมึงจะไปรู้อะไร กูจะต้องกำจัดไอ้พี่ก้องออกจากชีวิตขวัญใจให้ได้!” โจกอดอกอย่างมุ่งมั่น
“กูกำจัดให้ก็ได้นะเว้ย ง่ายๆเย็นนี้ยังได้”ต่อเคาะไม้ทีลงพื้น
“มึงไม่ต้องเลย”
ส่วนทางห้องเด็กสายวิทย์ วีก็ได้แต่เดินวนไปมาไม่ยอมนั่งลงซักที ทั้งๆใกล้จะถึงเวลาเรียนอยู่แล้ว
“วิทยา นายเป็นอะไรไป นั่งลงได้แล้วเราเวียนหัว”
วีนั่งลงอย่างฟึดฟัดก่อนที่จะระบายออกมา
“ก็แฟนเก่าของคุณขวัญใจที่อยู่ห้องข้างๆกลับมาแล้วน่ะสิ มาโนช แถมเมื่อเช้ายังมีดอกไม้ให้กันอีก”
“นึกว่าเรื่องอะไร” สมิทพูดออกมาอย่างรู้ทัน “เราว่าดีออกนะ คุณขวัญใจจะได้ไม่ต้องรอพี่ก้องแล้ว น่าสงสารออก”
วีหันไปมองเพื่อนตัวเอง
“แล้วนายไม่สงสารเราหรอ หึม!! “ วีกอดอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ไร้สาระ เราว่าอย่าพึ่งมีเลยความรักในวัยเรียน มาทำแบบฝึกหัดนี้ดีกว่า”
มาโนชวางหนังสือเรียนลงบนโต๊ะของวิทยา
“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!”
ชั่วโมงเรียนได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ในหัวของสองหนุ่มที่แอบชอบเพื่อนข้างห้องคนเดียวกันมีแต่แผนการขัดขวางอดีตแฟนเก่า ศัตรูหัวใจตัวฉกาจออกจากหวานใจในฝันของทั้งคู่
///////////////////////////////////////////////////////////////////
เวลาพักเที่ยงของวันนี้ แทนที่จะออกไปกินข้าวกันที่โรงอาหารหลังโรงเรียนตามปกติ นักเรียนห้องทับหกหลายคนกลับเลือกที่จะอยู่ในห้อง จะเพื่ออะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่เพื่อจะคอยดูการรีเทิน(รึเปล่า) ของอดีตคู่รักสุดฮ็อตของโรงเรียน
ทุกคนดูตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ โดยเฉพาะขวัญใจ ที่แม้จะฝืนทำเป็นนั่งกินข้าวกล่องไม่สนใจใคร แต่ทุกคนก็เห็นได้ว่าเด็กสาวแอบกัดเล็บอย่างกระวนกระวายทุกครั้งที่คิดว่าไม่มีคนเห็น
โจกับวีที่คอยแอบดูอยู่ในห้องข้างๆก็แทบนั่งไม่ติดทั้งคู่
โจถึงกับส่งให้ต่อกับเจ๋ง มือกลองในวงของตัวเองไปดักอยู่ตรงบันไดเพื่อคอยดูว่าพี่ก้องจะมาเมื่อไรเลยทีเดียว
ส่วนวีก็นั่งกัดปากกาสลับกับเดินไปตรงประตูห้องเพื่อแอบดูความเคลื่อนไหวของห้องข้างๆ
และแล้ว เวลาสำคัญก็มาถึง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดของกลุ่มแฟนคลับดังนำมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก
พี่ก้องหันมาโปรยยิ้มพิฆาตให้กองทัพเด็กสาวที่ตามหลังมา ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องของขวัญใจทันที
“เซอร์ไพรส์ วันนี้กินข้าวเที่ยงด้วยกันนะขวัญใจ” รุ่นพี่สุดป็อปส่งยิ้มหวานตาเป็นประกายให้เด็กสาว
ขวัญใจเกือบจะยิ้มตอบไปแล้วเชียว ดีแต่ว่าห้ามตัวเองทัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญใจอิ่มแล้ว” ตอบอย่างเย็นชา
แต่พี่ก้องก็ไม่หวั่น “งั้นกินขนมกันก็ได้ พี่ซื้อมาจากอเมริกาเยอะแยะเลย” ว่าแล้วก็เดินไปนั่งข้างขวัญใจ
ธิดา ต้นข้าวและเหล่ากองเชียร์ในห้องได้แต่มองตาโตในความกล้าของพี่ก้อง
ฝ่ายโจกับวีที่ตอนนี้ย้ายมาแอบดูเหตุการณ์อยู่หน้าห้องก็ได้แต่กัดฟันกรอดอย่างแค้นใจ
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย/ครับ” ทั้งคู่ระเบิดออกมาพร้อมๆกัน
เด็กหนุ่มทั้งสองมองดูหน้ากันอย่างอึ้งๆ เบ้หน้าใส่กัน แล้วเดินแยกกันไปคนละทาง
วีรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องของตัวเองทันที
“มาโนช นายต้องช่วยเรา!” วีตบโต๊ะดังปัง
“วิทยา เราบอกแล้วไงถ้าเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆเนี่ยเราไม่ยุ่งนะ” มาโนชพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
“มาโนชชชชชช แต่นายเป็นเพื่อนเรานะ” วีโอดครวญ
มาโนชคว้าหนังสือมาอ่านอย่างไม่สนใจ
“นายจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนึงต้องกลับไปคบกับคนโลเลเดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก แค่เพราะว่าหมอนั่นมันถือว่ามันหล่อ รวย-”
“เรียนเก่ง เป็นนักกีฬา เพอร์เฟ็ค” มาโนชต่อให้จนจบ
“เราว่าเค้าก็สมกันดีนะ” มาโนชยังให้ความเห็นต่อไป
วีทำหน้าหน้าบูด “ก็ได้! งั้นอาทิตย์ก่อนที่นายยืมสมุดเลขเราไปลอกก็…”
“ก็ได้ๆ เราจะช่วยนาย!” มาโนชรีบตอบเสียงดัง
คราวนี้วียิ้มหวาน “ดีมาก เรามีแผน…” ก่อนกระซิบบอกเล่าแผนการของตัวเองให้เพื่อนสนิทฟัง
ส่วนโจที่วิ่งสี่คูณร้อยไปเอากีต้าร์คู่ใจที่ห้องซ้อมดนตรีก็กำลังรีบวิ่งหน้าตั้งกลับขึ้นตึก
“ฮึๆ ไอ้พี่ก้อง แกคิดว่าแกจะกลับมาคบกับขวัญใจมันได้ง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!” เด็กหนุ่มยิ้มแสยะ
ขณะนี้บรรยากาศในห้องห้าทับหกกำลังเป็นไปด้วยดีเกินคาด พี่ก้องสามารถชวนขวัญใจ ธิดาและต้นข้าวเข้าสู่บทสนทนาอย่างเป็นกันเองได้
แต่การสนทนาก็ต้องถูกขัดจังหวะลงด้วยเสียงทักทายดังลั่นของโจ
“อ้าว อยู่กันครบทุกคนเลยนี่หว่า!” เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับกีต้าร์ตัวโปรด
“ทำอะไรกันอยู่วะ ฉันนั่งด้วยดิ” ว่าแล้วก็นั่งแทรกลงกลางวงโดยไม่รอคำเชิญ
พี่ก้องยิ้มบางๆก่อนจะเอ่ยทักทาย “ว่าไงครับน้องโจ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“ก็ดีครับพี่” โจตอบกลับยิ้มๆ หากสายตาฉายแววไม่เป็นมิตรสุดขีด
แต่พี่ก้องก็ไม่ได้สะทกสะท้าน แถมยังหันไปคุยกับขวัญใจต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เนี่ย พอพี่เห็นขนมอันนี้นะ พี่ก็นึกถึงขวัญใจเลยนะ” พูดพลางชูช็อคโกแลตในกล่องสีชมพูน่ารักขึ้น
“เพราะมันสวยหวาน น่ารักเหมือนน้องขวัญใจยังไงละครับ” พี่ก้องจบประโยคด้วยรอยยิ้มกว้าง
ขวัญใจหน้าแดง “บ้าเหรอพี่ก้อง” เด็กสาวหลบตาเขินๆ
โจเริ่มเดือด เขาหยิบกีต้าร์ขึ้นมาตั้งสาย
“เออ น้องขวัญใจ พี่ว่า-” แต่พี่ก้องพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโซโลกีต้าร์รัวๆจากโจที่อยู่ๆก็ดีดขึ้นมา
ทุกคนในวงมองตากัน
“พี่ว่า-” พี่ก้องพยายามอีกครั้ง
“มาทำไมให้อายบ้านนาเล่านวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมาาาา วันจะไปไม่ลา..” โจแหกปากร้องเพลงหน้าตาเฉย ทั้งยังดีดกีต้าร์เสียงดังขึ้นอีก
ธิดาตีแขนเพื่อนสนิทเป็นเชิงเตือน แต่โจก็ไม่ยอมหยุด
พี่ก้องเลยแก้ปัญหาด้วยการก้มหน้าไปจนแทบจะแก้มแนบแก้มกับขวัญใจแล้วกระซิบข้างหูเด็กสาวเบาๆ
หน้าขาวๆของขวัญใจแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปเรียบร้อยแล้วตอนนี้
โจอ้าปากหวอที่เหตุการณ์ดันพลิกกลับไปเข้าข้างพี่ก้องซะอย่างงั้น
แต่ก่อนที่ใครจะทันทำอะไรต่อไป วีกับมาโนชก็โผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับสมุดโน้ตเล่มใหญ่
“สวัสดีครับทุกคน” วีทักทาย “ผมวิทยากับเพื่อนผมมาโนชจะมาขอความรบกวนหน่อยน่ะครับ”
“คือเรากำลังทำรายงานเรื่อง ทัศนคติเกี่ยวกับความสัมพันธ์วัยเรียนของวัยรุ่นชายตอนปลายน่ะครับ เลยอยากจะมาขอสัมภาษณ์ทุกคนหน่อย” วีอธิบายยาวยืด
“เดี๋ยวผมจะเป็นคนสัมภาษณ์นะครับ มาโนชจะเป็นคนจด” พูดแล้วก็ดึงแขนมาโนชไปนั่งข้างพี่ก้องกับขวัญใจทันที
“เริ่มที่คุณก่อนเลยครับ” วีชี้ไปที่พี่ก้อง
“พี่เหรอครับ” ก้องทำหน้างง
วีพยักหน้ารับ “ใช่แล้วครับ นี่คำถามแรกนะครับ”
“คุณคิดยังไงกับความสัมพันธ์แบบรักๆเลิกๆครับ ยกตัวอย่างนะครับ ฝ่ายชายไปต่างประเทศเลยเลิกกับผู้หญิง แต่อยู่ๆพอกลับมาก็จะขอคบกันอีก แบบนี้คุณคิดว่ายังไงครับ”
ทุกคนสะดุ้งกับคำถามจี้ใจดำสุดๆของวี ยกเว้นโจที่แอบยิ้มอย่างสมน้ำหน้าพี่ก้อง
“พี่คิดว่า เรื่องบางอย่างมันเป็นเรื่องของความรู้สึก” พี่ก้องตอบช้าๆ ดวงตาคมมองหน้าขวัญใจนิ่ง
“บางครั้ง ทั้งๆที่เราคิดว่าเรายอมที่จะปล่อยเขาไปได้แล้ว แต่เรากลับทำไม่ได้ เพราะเราคิดถึงเขาตลอดเวลา อยากที่จะอยู่กับเขา อยากเห็นเขายิ้ม อยากเห็นเขาหัวเราะ”
“สุดท้ายมันก็คือ เราปล่อยให้คนที่เรารักที่สุดหลุดมือไปไม่ได้ เราเลยต้องกลับมาอีกไงครับ”
ทุกคนอึ้งไปกับคำตอบของพี่ก้อง โดยเฉพาะขวัญใจ สายตาของเด็กสาวเริ่มฉายแววอ่อนโยนขึ้นยามมองอดีตคนรัก จากที่เคยเย็นชา
วียังไม่ยอมแพ้ “แล้วไม่คิดว่าแบบนั้นมันเห็นแก่ตัวเหรอครับ คิดจะทิ้งก็ทิ้ง คิดจะกลับมาก็กลับ”
พี่ก้องยิ้มให้กับคำถามแสนเชือดเฉือนนั้น “พี่คิดว่า มันมีเหตุผลหลายอย่างในการที่คนคนหนึ่งจะขอเลิกกับใคร บางทีคนๆนั้นอาจจะคิดว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับคนที่เค้ารัก ไม่พร้อมที่จะให้ในสิ่งที่ดีที่สุด เขาเลยอยากให้คนที่เขารักไปเจอกับใครบางคนที่พร้อมกว่า ดีกว่าเขาก็ได้นะครับ”
ทุกคนพูดไม่ออกกันอีกครั้งกับคำตอบกลับนิ่มๆของพี่ก้อง
วีอ้าปากจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ธิดาก็ขัดขึ้นด้วยเกรงว่าบรรยากาศจะมาคุยิ่งขึ้นไปกว่านี้
“อุ้ย จะหมดเวลาพักแล้วนี่คะ ยังสัมภาษณ์ได้ไม่ครบทุกคนเลย งั้นรีบมาสัมภาษณ์อิโจก่อนเถอะค่ะ”
ไม่พูดเปล่า เด็กสาวยังลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งให้วีได้นั่งติดกับโจอีกต่างหาก
โจกับวีมองหน้ากัน แต่แล้วก็ต้องหูผึ่งเมื่อขวัญใจพูดขึ้นมาบ้าง
“งั้น…ที่พี่ก้องขอเลิกกับขวัญใจตอนพี่ไปอเมริกานี่หมายความว่า พี่ก้องอยากให้ขวัญใจไปมีคนใหม่งั้นเหรอคะ” ดวงตาโตของเด็กสาวฉายแววโกรธ สับสนและ มีความหวัง
พี่ก้องจ้องตาของเด็กสาว “พี่แค่คิดว่า ตอนนั้น พี่ไม่พร้อมที่จะดูแลขวัญใจอย่างดีที่สุด ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขวัญใจควรจะได้ พี่เลยไม่อยากผูกมัดขวัญใจไว้กับตัวพี่”
“โอ้โห ยังงี้คุณมองคุณขวัญใจว่าเป็นคนโลเลงั้นเหรอครับ” วีเผลอพูดแทรกขึ้นดังๆ พอรู้สึกตัวก็ทำหน้าจ๋อย
แต่โจที่อยู่ข้างๆกลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ที่ไอ้แว่นพูดมามันก็ถูก”
ขวัญใจนิ่ง แต่มองหน้าพี่ก้องเป็นเชิงท้าให้ตอบคำถามของสองหนุ่ม
พี่ก้องยิ้มอ่อนโยน “พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย พี่แค่อยากให้ขวัญใจมีสิทธิ์เลือกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับขวัญใจเท่านั้น”
“และตอนนี้ พี่ขอกลับมาเป็นหนึ่งในตัวเลือกของน้องขวัญใจ ได้รึเปล่าครับ” ก้องถามอย่างนุ่มนวล
ทุกคนแทบหยุดหายใจเพื่อรอฟังคำตอบของขวัญใจ
“ก็…ก็ลองดูกันไปก่อนก็ได้ค่ะ” ขวัญใจตอบอ้อมแอ้ม แก้มเริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง
โจและวีได้แต่อ้าปากค้างที่อยู่ๆสถานการณ์กลับกลายเป็นแบบนี้ได้
พี่ก้องยิ้มกว้าง เด็กหนุ่มจับมือของอดีตคนรักที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าแดงอย่างทะนุถนอม
“ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสพี่ งั้นพรุ่งนี้ ไปกินข้าวเย็นกับพี่นะครับ”
“ก-ก็ได้ค่ะ” ขวัญใจยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
“กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงวะ/ครับ!!!” โจและวีได้แต่ตะโกนในใจอย่างโกรธเคือง
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ความคิดเห็น