คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : short fic ไอโจ x คุณวี : Superglue กาวมหัศจรรย์
Title: Superglue กาวมหัศจรรย์
Author: @EBFran @WeSu7936
Rating: PG13
Fandom: เนื้อคู่อยากรู้ว่าใครตอนที่10
Pairing: Josak X vitaya
ตอนนี้มาอย่างยาวเอาไปอ่านให้หนำใจเลยแถมยังปรับเรทจากgenneralเป็นpg13แล้วอิอิ
ขอฝากไว้อีกอย่างนะคะคอมเม้นทุกคอมเม้นเป็นกำลังใจให้คนแต่งอย่างดีเลยค่ะถ้าไม่อยาก
พลาดตอนไหนไปก็อย่าลืมกดเป็นแฟนพันธุ์แท้นะคะ
[โจเข้ามาขอความช่วยเหลือและยอมเป็นหนูทดลองให้คุณวีเนื่องจากมือของโจได้ติดแหงกอยู่ที่ผมของตัวเองเพราะกาวซุปเปอร์กู๊ดที่คุณวีประดิษฐ์ขึ้นมาให้กับบริษัทซุปเปอร์กู๊ด ]
“นี่ครับคุณโจ Superglue remover” หนุ่มแว่นในเสื้อกาวน์นำเสนอน้ำยาแก้ของกาวซุปเปอร์กู๊ดให้คนตรงหน้า
“ขอบคุณคุณโจอีกครั้งนะครับที่ยอมมาเป็นหนูทดลองให้ผม” นักวิทยาศาสตร์กล่าวขอบคุณพร้อมกับทาซุปเปอร์กูลรีมูฟเวอร์ลงบนมือที่ติดแหงก เมื่อมือของโจหลุดออกจากกันเขาจึงโผเข้ากอดคนตรงหน้า
“นายนี่มันอัจฉริยะจริงๆเลย”
แต่คนร่างสูงก็ไม่สามารถกอดคุณวีได้แถมยังจับสิ่งของต่างๆไม่ได้ด้วย สีหน้าเขากังวลขึ้นผิดจากคุณวีที่ยืนหัวเราะชอบใจ “ก็นั้นมันน้ำยาที่ผมผสมผิดไงครับ ส่วนน้ำยาจริงๆน่ะอยู่นี้”
“หน่อยยยไอแว่น!!” โจใช้ข้อศอกของตนหนีบหัวคนตัวเล็กแล้วบิดไปมา
“โอ๊ยยพอแล้วครับ ผมแกล้งคุณโจเล่นนิดเดียวเอง” วีทาน้ำยาของจริงลงที่มือของโจแทน
ผลักก!!
ของแข็งกระแทกมาที่หัวของเขาทั้งสองคนจนกระทั่งสลบไป
“เฮียขอโทษนะตี๋ แต่เฮียยอมให้ซูเปอร์กูลของเฮียเสียชื่อเสียงไม่ได้หรอก”
“คุณโจครับตื่นได้แล้วครับ คุณโจ!” เมื่อคนที่สลบไปตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตนและคนข้างๆถูกมันติดกับเก้าอี้และมันรอบตัวและมือไว้ด้วยเชือกจากข้างหลัง
“เกินอะไรขึ้นห๊ะ ไม่ตลกนะเว้ย”
โจหันมาถามคนข้างๆ
“ก็เฮียผาน่ะสิครับกลัวพวกเราจะเอาน้ำยาแก้ไปให้คนอื่นๆในคอนโดแล้วสินค้าจะเสียชื่อเสียง”
โจกัดฟันกรอด “ฮึ่ม ไอ้ภูผา ไอ้ปุ้ม! หลุดออกไปได้เมื่อไร แกโดนแน่ ”
“อ๋ะ!” วีอุทานขึ้นมาอย่างดีใจ ชายหนุ่มพบว่าเมื่อเขาลุกขึ้นยืนเชือกที่มัดรอบตัวเขาไว้อย่างลวกๆก็หลุดออกอย่างง่ายดาย
“คุณโจครับ! ดูสิครับ แค่ยืนขึ้นนิดนึงเชือกก็หลุดแล้วครับ”
โจทำตาโตแล้งพยายามจะลุกขึ้นยืนบ้างแต่ทำยังไงก็ขยับตัวออกจากเก้าอี้นี่ไม่ได้เลย
“อะไรว่ะเนี่ย ทำไมฉันลุกไม่ได้แบบแกวะแว่น” โจกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด
หนุ่มแว่นขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“เอ..ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้ล่ะครับ
“งั้นเอางี้ดีกว่าครับคุณโจ คุณโจก็แก้มัดที่มือให้ผม แล้วผมจะแก้เชือกให้คุณโจเอง”
อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆตกลง
“เออ เอาไงก็เอาเถอะแว่น ฉันน่ะอยากจะออกไปอัดไอเฮียของแกจะแย่แล้ว”
วีเดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูง ก่อนจะหันหลังที่มือทั้งสองข้างถูกมัดอยู่ให้ “ผมคิดว่าถ้าใช้ฟันค่อยๆดึงเชือกก็น่าจะหลุดออกได้นะครับ”
ก่อนจะบ่นงึมงำถึงพี่ชายไม่แท้ของตัวเอง “เฮียนะเฮีย ครั้งนี้เฮียทำเกินไปจริงๆ คอยดูนะผมจะฟ้องม่าหม้า ป่าป๋า คุณน้า…”
โจทำหูทวนลมกับเสียงบ่นของคนตรงหน้า เขาก้มหัวลงและพยายามแกะเชือกที่มัดข้อมือของอีกฝ่าย
“เขยิบเข้ามาใกล้ๆหน่อยสิแกะไม่ถึง”
“นี่ก็แทบจะนั่งตักแล้วนะครับ”
นักวิทยาศาสตร์บ่นออกมา
แต่ทำไมเชือกมันลื่นอย่างนี้ว่ะเนี่ย!? พยายามจะแกะยังไงก็ลื่นออกทุกครั้งชายหนุ่มหรี่ตา
“ไอแว่น ฉันว่า ไอ้น้ำยาที่แว่นผสมผิดน่ะ มันยังติดเชือกติดมือแว่นอยู่นะ”
“แต่…แต่ผมว่าผมล้างออกไปหมดแล้วนะครับ”คนตัวเล็กทำหน้าเหรอหรา
“เหรออออออ” โจลากเสียงสูงอย่างประชดประชันนั้นทำให้อีกคนมุ่ยหน้า
“งั้นผมแก้เชือกให้คุณโจเองก็ได้”
ว่าแล้วร่างเล็กก็อ้อมไปด้านหลังของเก้าอี้ที่โจนั่งอยู่และใช้ฟันแกะเชือกที่มัดมือออกมาจนได้
“เอ้า ทีนี้ยืนได้รึยังครับคุณโจ”
“ไม่ได้อ่ะ”
“อ้าว!” วีทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วถามต่อว่า“อะไรอีกล่ะครับคราวนี้”
“จะไปรู้เรอะ ก็มันลุกไม่ขึ้นนี่หว่า อย่างกับติดกาวไว้เลยแหะ…”โจยักไหล่และพยามจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เดี๋ยวนะ” ร่างสูงพูดช้าๆเหมือนคิดอะไรได้
“กาว…ติดกาว…ไอ้เก้าอี้นี้มันมีกาวซูเปอร์กลูของแกติดอยู่แน่ๆแว่น!!”
“งั้นถ้าจะลุกจากเก้าอี้” วีพูดอย่างครุ่นคิด
“ก็ต้อง…” โจขมวดคิ้ว
“ถอดกางเกง!” ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน
วีหัวเราะยกไหล่ตามแบบฉบับ “ฮ่ะๆๆ โถ่ ง่ายแค่นี้เองนะครับคุณโจ งั้นก็รีบถอดสิครับจะได้หลุดออกจากกาวนี่ซะที”
โจมองหน้าอีกฝ่าย “ถอดไงล่ะแว่น ไอ่เฮียเล่นมัดซะแน่นแบบนี้ แขนขยับไม่ได้เลย”
ร่างเล็กเบิกตากว้าง “คุณโจอย่าบอกนะครับว่า จะให้ผม…”
“แหม แว่นเห็นใครอีกมั้ยล่ะ ก็มีแต่แว่นนั่นแหละ รีบๆมาถอดกางเกงให้ชั้นเร็วเข้า” โจพูดอย่างไม่ใส่ใจกับอาการอึกอักของอีกฝ่าย
“คุณโจ! ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “อะไรของแกห๊ะ จริงๆไอ้กาวนี่ก็เป็นความผิดของแว่นไมใช่รึไง” ร่างสูงเริ่มขู่
“เพราะฉะนั้นแว่นก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบถึงจะถูก”
หน้าขาวๆของอีกฝ่ายเริ่มแดงซ่าน ร่างเล็กยังพยายามหาทางรอดให้ตัวเอง
“ต-แต่ มือผมจับอะไรไม่ได้นี่ครับคุณโจ!”
โจยิ้มมุมปาก เริ่มสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าเหมือนถูกแกล้ง “ก็แล้วใครบอกว่าแว่นต้องใช้มือแกะล่ะ? ”
เจ้าของห้องทำหน้าฉงนและครุ่นคิดให้กับคำตอบของอีกคน
“ทำไมล่ะ เมื่อกี้แว่นยังใช้ปากแกะเชือกมัดมือให้ฉันเลยนี่”
ใบหน้าของอีกฝ่ายแดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศแล้วตอนนี้
“ไม่มีทางครับ! ย-ยังไงผมก็ไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด!”คุณวีตอบเสียงแข็งประกาศกร้าวยังไงเขาก็ไม่มีทางทำอะไรอย่างนี้แน่ๆ
ร่างสูงแกล้งทำหน้าเสียใจหลุบตามองต่ำลง
“ทำไมล่ะแว่น แล้วจะปล่อยให้ฉันนั่งแห้งตายอยู่ตรงนี้รึไง คนแบบนายไม่คิดเลยว่าจะใจโหดขนาดนี้ นี่เหรอคนที่จะไปเป็นครู-”ไม่ทันให้โจจบประโยคคุณครูที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนใจโหดก็รีบขัดขึ้นมาเสียก่อน
“พอ พอแล้วครับคุณโจ! ผม-ผมจะช่วยก็ได้ครับ!”
เมื่อคนที่ติดแหงกอยู่บนเก้าอี้ได้ยินคำตอบของคนตรงหน้าก็แอบสะใจเล็กน้อย
คนตัวเล็กกลั่นใจฮึดขึ้นมาแล้วนั่งลงไปที่ระหว่างขาของนักดนตรีเขาใช้ริมฝีปากเล็กเม้มลงไปที่ซิบกางเกงแล้วแล้วค่อยๆรูดลงมาอย่างเก้ๆกังๆเขาชะงักไปครู่หนึ่งและเงยหน้าขึ้นมามองคนบนเก้าอี้ด้วยสายตาที่เว้าวอน
“คุณโจครับผมทำไม่ได้”
ร่างสูงที่เผลอไปสบสายตาของคนที่ร้องขอเขาก็เกิดรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบริเวณใบหน้าซะอย่างงั้น
“นายอย่าพูดเหมือนฉันบังคับให้นายทำอะไรแบบนั้นสินี่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วหยุดทำไม”
เมื่อประโยคชวนคิดลึกของโจจบลงคนที่นั่งที่หว่างขาก็ทำหน้าเหวอขึ้น
“เอ่อ ฉันหมายถึงกางเกงก็ใกล้จะหลุดแล้วรีบๆถอดต่อสิ”
เมื่อกางเกงของโจหลุดออกแล้วเขาก็เป็นอิสระจากเชือกทั้งหลายแหล่และเก้าอี้เฮงซวยนั่นร่างสูงก็รีบโผเข้ากอดอีกคนทันที
“ขอบใจมากเว้ยแว่น”
“ทีนี้คุณโจก็แกะเชือกที่มือให้ผมหน่อยสิครับ” โจลูบหัวคนตรงหน้าแล้วก็พูดสิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กหัวเสียขึ้นมาอย่างแรง
“เรื่องอะไรฉันต้องแกะเชือกให้นายด้วยละ”
นั่นทำให้คุณวีโวยวายออกมาชุดใหญ่
“คุณโจทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“ทำไมละไอแว่นทีนายยังเอาฉันมาเป็นหนูทดลองแล้วให้ฉันใช้น้ำยาที่ผสมผิดเลย”
“ผมแค่แกล้งเล่นๆเองนะครับ”
“ฉันก็แกล้งเล่นๆเหมือนกัน”
ร่างสูงตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
มันเป็นการแก้แค้นที่เจ็บแสบมากคนตัวเล็กคิดก่อนที่จะโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง ขู่และต่อว่าคนตรงหน้าสารพัด
“เงียบได้แล้วไอแว่น เงียบ!!”
ลมหายใจของคุณวีชะงักลงไปในห้วงเวลาหนึ่ง เมื่อคนที่เป็นคู่กัดของเขามานาน
โน้มตัวลงมาประกบจูบที่ริมฝีปากของเขา
ไม่อยากจะเชื่อเลย
นักวิทยาศาสตร์ดิ้นขัดขืนขึ้น โจจึงถอนริมฝีปากออกมา
“นิ่งๆ” คนตัวสูงเอยออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา เขาจับไหล่เล็กและกดให้นั่งลงไปบนโต๊ะทำงาน
“คุณโจแกล้งผมแรงไปแล้วนะครับ” หัวใจของวีเต้นรัวอยู่ในอกแล้วเมินหน้าหนีคนที่กำลังจะจูบเขาอีกรอบแต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าโชคช่วยหรือขัดจังหวะเขากันแน่เมื่ออยู่ดีๆก็มีคนโผล่เข้ามาในห้อง
“ว๊ายยยยตายแล้ว! ทำอะไรกันน่ะ นี่พวกเธอไม่แย่งขวัญใจแต่หันมากินกันเองแล้วใช่ไหม” ธิดาที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าวทำหน้าเหวอ เธอคงจะมาหาภูผา แต่ก็มาพบกับภาพเด็ดตรงหน้าอย่างแจ็คพ็อตที่สุด “ไอโจทำไมแกเหลือแต่บ๊อกเซอร์ แล้วทำไมคุณวีโดนมัดมือแบบนั้นละย๊ะ”
หญิงสาวหยุดคิด ก่อนที่จะอมยิ้ม ตาเริ่มเป็นประกายอย่างประหลาด “ต๊ายยย ชอบแบบนี้กันเหรอไอ่โจ คุณวี”
โจเลือกที่จะไม่แก้ตัวอะไรผิดกับอีกคนที่ทำท่าจะร้องไห้แล้วสรรหาคำอธิบายเพื่อไม่ให้ธิดาเข้าใจอะไรผิดไป (!?)
ความคิดเห็น