คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : short fic ไอโจ x คุณวี : 601 ถ้าเตียงมันแคบนักก็ลงไปนอนที่พื้นซะสิ
Title: 601ถ้าเตียงมันแคบนักก็ลงไปนอนที่พื้นซะสิ
Author: @EBFran @WeSu7936
Rating: General
Fandom: True love next door
Pairing: Josak X Vitaya
ถ้าอ่านแล้วสดุดเพราะภาษาที่ใช้เปลี่ยนไปไม่ต้องแปลกใจนะคะ
เพราะมีคนแต่งสองคนจะปรับปรุงให้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ
(ขวัญใจเป็นส่วนเกินไปเลย)
-ก๊อกๆ - เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึกนั้นทำให้เจ้าของห้อง601ออกมาเปิดประตูอย่างไม่สบอารมณ์ พอเห็นคนที่อยู่หน้าห้องยิ่งไม่สบอารมณ์ขึ้นไปอีก
“มีอะไรไอแว่น”
หนุ่มร่างสูงที่สวมเสื้อit’s meกอดอกถามผู้มาเยือนด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“คุณโจครับวันนี้คุณธิดาไปนอนกับเฮียผา ผมขอนอนด้วยคนนะครับ”
หนุ่มแว่นในชุดนอนเอยร้องขอ
เจ้าของห้องมองคนตรงหน้าที่กอดหมอนประจำตัวและส่งสายตาอ้อนวอนให้แก่เขานั้นทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อยก่อนที่เขาจะสะบัดหัวแล้วตอบออกไปว่า “เรื่องอะไรฉันต้องช่วยแกห๊ะ นอนหน้าห้องไปดิ๊” โจปัดมือไล่คนตรงหน้า
“โธ่คุณโจ ทำไมใจร้ายจังเลยครับ..”ผู้มาเยือนแสดงสีหน้าผิดหวังก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดแทน “...งั้นก็เหลือแต่ห้องคุณขวัญใจน่ะสิครับ” หนุ่มเนิร์ดทำท่าจะเดินไปยังห้องข้างๆแต่คนที่ยืนขวางประตูก็ขัดขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆ”
เขาหันหน้ากลับมาก็เห็นกับโจที่เผยมือให้แทน
“เชิญเลยครับ เชิญตามสบาย” นักดนตรีกัดฟัดพูดกรอดๆนั้นทำให้คุณวีหัวเราะจนตัวโยนอย่างเคย
“ห้องคุณโจรกเหมือนเดิมเลยนะครับ” นักวิทยาศาสตร์นั่งลงบนเตียง
“น้อยๆหน่อยไอแว่นเดี๋ยวได้นอนนอกห้อง”
ขู่อยู่ได้เหอะที่จริงนอกห้องยังดูกว้างขวางกว่าในนี้เลย วีคิดแล้วเบะปาก
“แหนะบ่นฉันในใจใช่ไหม” โจนอนลงบนเตียงแคบๆ ผู้มาขออาศัยสายหน้าปฏิเศษแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ
“เบียดจังเลยครับคุณโจ” หนุ่มแว่นบ่นขึ้น
“ใช่ไหมละ งั้นลงไปนอนพื้นสิ”
คนตัวเล็กจึงผลักคนที่นอนข้างๆจนตกจากเตียงที่จริงเรียกว่าเตียงยังไม่ได้เลยเพราะมันมีแค่ฟูก
“เฮ้ยย!! แว่นกล้าดียังไงเกิดฉันคอหักตายใครจะรับผิดชอบ”
“อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยครับคุณโจ”
นักดนตรีลุกขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งแล้วจัดการคร่อมคนที่ผลักเขา “ถ้าฉันตายจะเป็นผีมาหลอกนายคนแรก” คำขู่ของเขาทำให้คนใต้ร่างขำขึ้นมาอีกครั้งแถมยังมองว่าเขาไร้สาระอีกต่างหาก
“ผีมีจริงที่ไหนละครับ ผมไม่เชื่อสิ่งที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้หรอกครับ”
เมื่อคุณวีหยุดหัวเราะก็จ้องมองคนบนร่างตัวเองจนคนถูกจ้องเอยถาม
“มีอะไร”
“แปลกที่แบบนี้ผมนอนไม่หลับเลย คุณโจช่วยลูบหัวผมเหมือนที่หม่าม้าทำให้หน่อยได้ไหมครับ”
โจนอนตะแคงข้างหันไปทางลูกแหงติดแม่แล้วเริ่มทำตามคำขอ มือหนาลูบหัวเบาๆจนร่างบางหลับตาพริ้ม
เมื่อเจ้าของมั่นใจว่าเด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่หลับแล้วจึงหยุดมือและถอดแว่นกลมให้
หัวกลมของวีไถที่แผ่นอกกว้างของคนที่นอนข้างๆ “ผมยังไม่หลับเลยนะครับคุณโจ” ปลายจมูกจรดที่ต้นคอของร่างสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ ลมหายใจรดต้นคอไปเรื่อยๆจนโจต้องบ่นออกมา
“นอนดีๆได้ไหมไอแว่น”
“.....”
มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอแทนคำตอบ
แว่นหลับไปแล้วก็ดีเหมือนกัน แต่เขาน่ะสิขยับตัวไม่ได้เลยขยับไปทางขวาก็ตกเตียง ทางซ้ายก็ไอแว่น
เขาเหลือบมองคนข้างตัวอย่างไม่สบอารมณ์ ฐานที่มาทำให้เตียงของเขา(ที่แคบอยู่แล้ว)ต้องมาแคบลงไปกว่าเดิมอีก
สายตาของเขาหยุดลงที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ขนตายาวแนบไปผิวแก้มใส ผมที่ปรกติต้องหวีปัดอย่างมีระเบียบกลับตกลงมาแทบจะปรกตา
มองไอแว่นไม่ใส่แว่นใกล้ๆแบบนี้มันก็ดู…น่ารัก ดีเหมือนกันนะ มิน่าถึงได้เป็นดัชชุนบอย
แต่เดี๋ยวนะ น่ารักเนี่ยนะ!? นี่เขาเผลอใช้คำนี้กับไอแว่นได้ยังไงเนี่ย โจสะบัดหัวแรงๆ ราวกับจะไล่ความคิดนั้นให้พ้นๆไป
ชายหนุ่มถอนหายใจยาวๆ พยายามขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด เขาอยากจะนอนซะที จะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก
แต่แล้วคนข้างๆก็ขยับเบียดเข้ามาอีก พร้อมกับสองแขนบางๆที่อยู่ๆก็มากอดเอวเขาไว้ซะอย่างนั้น
“หม่าม้า” วีพูดงึมงำ
โจแทบจะหัวเราะลั่น เด็กซะเหลือเกินนะ อย่างนี้น่ะเหรอจะไปมีแฟน ยังร้องหาแม่อยู่เลย
โดยไม่รู้ตัว มือของเขาก็ลูบผมของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ไออุ่นจากร่างเล็กทำให้รู้สึกใจเต้นแปลกๆ
แต่ก็รู้สึก…ดี
รู้สึกเหมือนอยากอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ
เปลือกตาของเขาค่อยๆหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานทั้งห้องก็มีเพียงแค่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของทั้งคู่
(เช้าวันต่อมา)
ผลั่ก
“โอ้ย!!!”
ทำอะไรเนี่ยแว่น!?
โจร้องโวยวายไม่ต่างจากคนที่ผลักเขา ก็แน่ล่ะ อยู่ดีๆเขาก็ถูกปลุกด้วยการผลักลงจากเตียงนี่นะ
ร่างสูงมองหนุ่มแว่นที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง
น่ารักอีกแล้วแหะ- เฮ้ย เดี๋ยวๆ คิดอะไรอีกล่ะเว้ย บ้าเอ้ยไอ้โจ พอเลยนะ
โจแอบด่าตัวเองในใจ
“ก็คุณโจแหละครับ! คุณโจนั่นแหละ….มา-มากอดผม…ตอนหลับ…” อีกฝ่ายเริ่มอึกอัก พูดต่อไม่ถูก
โจอมยิ้ม “อะไรแว่น พูดให้มันดีๆ ใครกอดใครกันแน่ แว่นก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ”
หน้าวีที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก ร่างเล็กพลุนพลันลุกขึ้นจากเตียง มือคว้าแว่นมาใส่
“ผม-ผมไม่พูดกับคุณโจแล้วครับ! ผมกลับห้องดีกว่า!”
วีรีบเดินไปที่ประตู โจที่ยังนั่งยิ้มอยู่ที่พื้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“จะรีบไปไหนล่ะแว่น แอบกอดชาวบ้านแล้วจะหนีเหรอ” ร่างสูงตะโกนไล่หลัง
ปัง!
มีเสียงกระแทกประตูปิดแทนคำตอบ
โจหัวเราะอย่างสนุก
แกล้งไอแว่นนี่สนุกอย่างนี้ตลอดเลยนะนี่
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเขาถึงต้องใจเต้นแปลกๆตอนที่หมอนั่นหน้าแดงด้วยว่ะ!!!
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีพี่ชายของไอแว่นก็มาบ่นใส่เขาหาว่าเขาลวนลามไอตี๋ของมันโดยมีไอตี๋ยืนสนับสนุนอยู่ข้างหลังแถมสั่งห้ามให้เขาเข้าใกล้คนตัวเล็กเป็นเวลาสองอาทิตย์แบบนี้มันมากเกินไปแล้วทำให้เขาจ้องคนที่หลบข้างหลังเฮียผาแล้วเอยออกมาว่า
“อย่าพึงลืมสิว่าคนที่มาขอผมนอนด้วยก็คือไอตี๋ของเฮีย”
:) Shalunla
ความคิดเห็น