คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้! บทที่ 5 อ่านปากของฉันนะ
How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้ !
บทที่ 5 อ่านปากของฉันนะ
“กิ๊งๆๆๆ” เสียงกระดิ่งจักรยานดังขึ้นข้างหลังคุณวีที่กำลังเดินไปโรงเรียนในตอนเช้าเหมือนจงใจจะก่อกวน จนเขาต้องหันหลังกลับไปดูอย่างหงุดหงิด
“อ้าวคุณโจ ทำไมเช้านี้ผ่านทางนี้ละครับ” วีถามอย่างแปลกใจ
"ฉันก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ” โจชะลอความเร็วจักรยานให้เท่ากันคนที่เดินอยู่แล้วค่อยตอบคำถามที่ไม่ค่อยตรงกับใจตัวเองซะเท่าไหร่ แหม ก็แค่สงสัยว่าจะโดนลงโทษให้ทั้งไปทั้งกลับโรงเรียนเองเลยหรอ
“อ๋อครับ นั้นเจอกันที่โรงเรียนนะครับ”
อะไรกันว่ะ อุตส่าห์ปั่นผ่านมา เสียเวลามากกว่าปรกติได้แค่ทักทายเนี้ยนะ ! โจคิดออกมา จริงๆเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องผ่านมาทางนี้ รู้ตัวอีกทีก็มาแล้ว
“อะ..เอ่อ ไปด้วยกันสิ” โจพูดเสียงเบาติดกระแอมจนอีกคนต้องถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“ว่ายังไงนะครับ?”
จะต้องให้พูดซ้ำทำไมว่ะ ไอ้แว่น ถึงโจจะคิดในใจอย่างนั้นแต่เขาก็พูดซ้ำออกไปอยู่ดี
“ขึ้นมาสิ ไหนๆก็จะไปที่เดียวกัน”
“จริงหรอครับคุณโจ” วีตอบด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิดแล้วรีบขึ้นไปซ้อนท้ายเบาะหลังทันทีโดยไม่ลังเล
“คุณโจเปลี่ยนบรรยากาศบ่อยๆสิครับ ผมจะได้ติดไปด้วย ฮะๆ”
หนุ่มแว่นหัวเราะได้ใจที่ไม่ต้องเดินไปโรงเรียนเอง
“ไม่เว้ยยย วันนี้วันเดียว”
“โธ่ คุณโจอะ”
.
.
.
เมื่อถึงที่โรงเรียนโจก็จอดจักรยานไว้ที่ประจำของเขา
“ขอบคุณนะครับที่ให้ติดมาด้วย” วีเอ่ย ในเวลาเดียวกันก็ลุกออกจากเบาะหลังอย่างทุลักทุเล “ไม่เป็นไรเว้ย สบายมาก” ชายหนุ่มตอบอย่างที่คิด
ทั้งคู่คุยกันสักพัก ธิดาและต้นข้าวก็เดินมาแซวอย่างอดไม่ได้
“เมื่อวานยังทะเลาะกันอยู่เลยนะย่ะ วันนี้ไหงมาโรงเรียนด้วยกันได้” ธิดาหันไปหัวเราะกับต้นข้าวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ใช่ๆ เมื่อวานตีแทบตายกันจนพวกฉันต้องเข้าไปห้ามไว้”
“ก็ไอ้แว่นโดนหม่าม๊ามันลงโทษให้เดินมาโรงเรียน แล้วฉันก็ปั่นจักรยานผ่านพอดี ก็เลยให้ติดมาด้วย” โจอธิบายตามความเป็นจริงกับเพื่อนสองคน
“หรอจ๊ะ ก็ดีแล้วนี่ ดีๆกันไว้ ยังต้องโดนลงโทษด้วยกันอีกนาน” ธิดาพูดยิ้มๆแต่เหมือนจะเน้นคำสุดท้ายมาเป็นพิเศษ
“พวกแก ฉันว่าขึ้นไปหาขวัญใจกันดีกว่า จะไปคุยเรื่องดินเนอร์เมื่อวาน”
“ว๊ายยย จริงด้วยรีบไปกันเถอะอีข้าว”
“เห้อะ ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย เนอะแว่นแนอะ” โจขัดขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์
“ใช่ครับคุณโจ” วีพยักหน้าเห็นด้วย “ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกัน…สองต่อสอง”
โจหันมามอง “แล้วจะย้ำทำไมว่ะ”
“ไม่สนก็ไม่สน พวกฉันไปก่อนล่ะย่ะ ไว้เจอกันตอนเที่ยง” ธิดาหันมาโบกมือลาทั้งสองคนก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมต้นข้าว
โจกับวีมองตามหลังสองสาวไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทั้งสองหันมามองหน้ากัน
“แกก็รู้ใช่ไหมแว่น” โจพูดช้าๆ
“ถึงจะบอกว่าไม่สนใจก็เถอะครับ…”
“แต่ก็อยากรู้อยู่ดีน่ะแหละเว้ย/ครับ!” ทั้งคู่พูดพร้อมๆกัน ก่อนสองหนุ่มจะออกวิ่งตามหลังธิดากับต้นข้าวไปทันที
///////////////////////////////////
“ไม่ได้ยินเลยครับคุณโจ” วีกระซิบข้างหูโจที่กำลังนั่งหน้าเครียด หน้าแทบจะแนบกับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ชู่ว! เบาๆสิเว้ย ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่ได้ยินสิวะ” โจจุ๊ปาก
วีทำหน้าเซ็ง ก็มันไม่ได้ยินตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง เด็กหนุ่มบ่นในใจ
การให้ต่อแอบเอามือถือไปวางไว้ในห้องของขวัญใจเพื่อแอบฟังเรื่องดินเนอร์เมื่อวานแทนที่จะเข้าไปฟังด้วยดีๆก็เป็นเพราะว่าโจไม่อยากเสียฟอร์มที่ทำเป็นแอ็คไม่สนใจไว้เท่านั้นแหละ
แต่เสียงแผ่วเบาที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ก็ดึงความสนใจของทั้งคู่กลับมาทันที
“นี่ๆ แล้วหลังจากที่พี่ก้องเค้าพูดแบบนั้นแล้วแกทำไงต่อล่ะอีแหม่ม” เสียงธิดา
โจกับวีตาโต
“ก็…” ขวัญใจหัวเราะเสียงใส “ฉันก็เลย…ก็เลยบอกว่า ก็ได้ค่ะ เรากลับมาลองคบกันดูก็ได้”
“เฮ้ย! ได้ไงอ่ะ!” สองหนุ่มอุทานเสียงลั่น ก่อนจะรีบปิดปากเมื่อนึกได้ว่าเสียงอาจจะดังออกไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเพราะอีกฝั่งหนึ่งก็กำลังกรี๊ดกร๊าดด้วยความตื่นเต้น
“ตายแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย คู่รักสุดฮ็อตของโรงเรียนรีเทินแล้วเหรอเนี่ย” ต้นข้าวปรบมือ
“ก็แค่กลับมาลองคบกันดูแค่นั้นเองน่า ไม่จริงจังซะหน่อย” ขวัญใจเถียง แต่ก็หัวเราะ
โจกดตัดสายโทรศัพท์แรงๆ
“ฮึ ไม่จริงจัง ให้มันแน่เถอะขวัญใจ” เด็กหนุ่มกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด
วีหน้าจ๋อย “นี่คุณขวัญใจเค้าคงจะรักคุณพี่ก้องมากนะครับ”
“ก็…นะ” โจถอนใจ “หมอนี่เป็นรักแรกของขวัญใจมันนี่นา”
“ถึงผมจะไม่ชอบพี่ก้อง…แต่ถ้าคุณขวัญใจมีความสุข ผมก็คงไม่รู้จะว่ายังไง” หนุ่มแว่นนั่งเท้าคางอย่างครุ่นคิด
“ฉันกลัวแต่ว่าไอ้พี่ก้องมันจะทิ้งขวัญใจไปอีกน่ะสิ”
“เฮ้อ” เด็กหนุ่มทั้งสองได้แต่ถอนหายใจ
///////////////////////////////////////////////////////
“ฮึ่ย!” โจนั่งยัดขนมปังใส่ปากอย่างโกรธแค้น สายตาจับจ้องไปยังโต๊ะกลุ่มของขวัญใจตลอดเวลา
โดยปกติแล้ว ส่วนมากเขาก็มักจะไปนั่งกินข้าวกลางวันกับพวกขวัญใจและธิดาเสมอ แต่วันนี้มันดันมีไอ้พี่ก้องมานั่งโปรยยิ้มให้ขวัญใจตลอดเวลาจนเขาทนนั่งด้วยไม่ไหวนี่สิ
“เฮ้ย ไอ้โจ ใจเย็นๆหน่อยมึง เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” เจ๋งที่นั่งมองเพื่อนกินเอาๆอยู่นานแล้วเตือนขึ้น
โจไม่สนใจ เขากลืนขนมปังคำเบ้อเริ่มลงคอก่อนจะลุกขึ้นอย่างกระฟัดฟระเฟียด “ทนดูไม่ไหวแล้วเว้ย!”
แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป
“ยังกะหมาบ้า ให้กูจัดการตั้งแต่แรกก็จบ” ต่อพึมพำไล่หลังเพื่อน
โจเดินห่างออกมาจากโต๊ะ ตั้งใจจะไปให้ไกลๆจากภาพบาดตาให้มากที่สุด แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนเข้ากับวีที่กำลังเดินหน้างอมาพร้อมกับขวดน้ำ
“คุณโจ!” เด็กหนุ่มอุทาน “อย่างงี้อีกแล้วนะครับ!”
ทำไมไม่รู้ โจรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยนึงเมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่าย
“ก็แกเซ่อเอง” เขายักไหล่ “ว่าแต่ ทำหน้าแบบนี้…แกเห็นแล้วใช่ไหม”
วีหน้างอยิ่งขึ้นไปอีก “ครับ ทั้งๆที่คุณขวัญใจมีความสุขมันก็ดี แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบหน้าไอ้คุณพี่ก้องอยู่ดี”
“เห็นมันนั่งอี๋อ๋อกับขวัญใจแบบนั้นแล้วฉันทนดูไม่ได้ว่ะ” โจพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะนิ่งไปแล้วค่อยๆยิ้มแสยะออกมาเหมือนคิดอะไรออก
“แกมาก็ดีแล้วแว่น” เด็กหนุ่มหัวเราะหึๆ
“คุณโจจะทำอะไรครับ” วีถามอย่างระแวง
“แหม ก็แค่ไม่ให้ไอ้พี่ก้องมันได้กินข้าวกับขวัญใจอย่างสงบแค่นั้นเอง ฮึๆ แกอย่าหวังเลยว่าจะได้มีความสุขง่ายๆ ไอ้พี่ก้อง!” โจประกาศกร้าว ไม่พูดเปล่า ร่างสูงดึงข้อมืออีกฝ่ายกลับไปยังทางเดิมที่เพิ่งเดินมา
ทั้งสองคนพากันมานั่งลงที่โต๊ะไม้ข้างๆกลุ่มของขวัญใจที่กำลังคุยกันเสียงดัง
ขวัญใจหันมาเห็นทั้งคู่พอดี
“อ้าว โจ คุณวี มานั่งด้วยกันสิ!” เด็กสาวร้องเรียกทันที
วียิ้มหวาน ตั้งท่าจะลุกไปตามเสียงเรียก แต่โจดึงแขนเอาไว้
“เฮ้ย อย่าพึ่งใจอ่อนดิวะ ทำตามแผนก่อน” โจกระซิบ
วีนั่งลงด้วยความไม่เต็มใจ
“ไม่เป็นไรครับ พวกเรานั่งตรงนี้ก็ได้” หนุ่มแว่นตอบอย่างเซ็งๆที่โดนโจขัดโอกาสได้นั่งใกล้กับขวัญใจ
“ไอ้แว่นพูดถูก” โจพูดตามเสียงดัง “พวกฉันมันก็แค่คนไม่สำคัญ พูดอะไรไปก็ไม่มีใครเค้าฟัง นั่งกันเงียบๆตรงนี้ดีกว่า”
ทุกคนในโต๊ะเริ่มหันมองหน้ากัน
ธิดาสบตากับต้นข้าว เด็กสาวรู้ดีว่าเพื่อนสนิทตั้งใจจะพูดกระทบเรื่องที่ขวัญใจกลับไปคบกับพี่ก้องโดยไม่ฟังเสียงห้ามของตน
“อุ้ย กินข้าวแล้วยังไม่ได้กินขนมกันเลย” ธิดาพูดขัดขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “นี่ดูสิ ฉันห่อขนมมาจากบ้านเต็มเลย ท่านแม่ฉันทำไว้ตั้งแต่เมื่อวาน”
“มีขนมฉันด้วย” พี่ก้องพูดยิ้มๆ “ไม่ได้กินนานแล้วนะเนี่ย”
“หึ ก็คงจะกินแต่ขนมเมืองนอกจนเบื่อแล้วล่ะสิ” โจพูดลอยๆแต่ดังพอที่จะได้ยินกันทั่ว
ขวัญใจเริ่มมีสีหน้ากลุ้มใจแต่ก็ยังทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ลองชิมดูสิคะพี่ก้อง ท่านแม่ของธิดาทำขนมอร่อยม้ากมาก”
“น้องขวัญใจป้อนพี่หน่อยได้ไหมครับ” พี่ก้องส่งสายตาหวานเยิ้มให้เด็กสาว
ขวัญใจที่แม้จะกำลังอึดอัดเล็กน้อยกับสถานการณ์ตรงหน้าก็อดที่จะเขินไม่ได้ “บ้าน่าพี่ก้อง”
แต่ก็ยอมป้อนขนมฉันสีหวานให้อีกฝ่ายแต่โดยดี
“คนบางคนน่ะ ต่อหน้าก็ทำเป็นคนดี แต่พอลับหลังเราไปแล้วเค้าจะแอบไปทำอะไรเลวๆเราก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ยิ่งคนที่หายไปนานๆด้วยแล้ว…” คราวนี้วีเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง เด็กหนุ่มเหลือบมองพี่ก้องอย่างไม่ชอบใจ
ทุกคนพยายามทำเป็นหูทวนลม
ต้นข้าวหัวเราะกลบเกลื่อน พลางคว้าเอานิตยสารที่ถือติดมาด้วยขึ้นมาเปิดผ่านๆ
“นี่ๆ ดูนี่สิ แฟชั่นเซทใหม่ของเดือนนี้สวยจังเลยนะแก”
“ว้าย จริงด้วย” ธิดารับมุกทันทีอย่างรู้ใจ “แต่แกดูนางแบบคนนี้สิ สงสัยจะไปทำคางมาแน่เลยนะแก”
“เนี่ย ฉันยังไม่เคยเห็นคนที่ทำคางมาแล้วดูธรรมชาติเลยสักค-”
“ไอ้รูปร่างหน้าตานี่มันก็แปลกนะ” โจพูดแทรกขึ้นหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจใคร “บางคนหน้าตาดีแต่นิสัยนี่ตรงกันข้ามกับหน้าตาอย่างกับหน้ามือกับหลังตีน นี่แว่น แกรู้ป่ะ อย่างบางคนที่ฉันรู้จักนะ หน้าตาก็ดีแต่นิสัยนะ อย่าให้พูดเลย ทำให้แฟนมันเสียใจแล้วยังมีหน้ากลับมาง้อขอคืนดีอีกนะเว้ย ไม่รู้มันกล้าได้ยังไง”
ทุกคนเงียบกริบกันหมด ขวัญใจแอบมองหน้าพี่ก้องอย่างสงสาร
แม้แต่วีก็อดสะดุ้งกับคำพูดของโจไม่ได้
“แรงไปรึเปล่าครับคุณโจ” เด็กหนุ่มกระซิบถาม
โจยักไหล่
ขวัญใจทนไม่ไหวอีกต่อไป “พอเถอะ! ถ้าจะพูดอะไรแบบนี้”
พี่ก้องจับมือขวัญใจไว้ “น้องขวัญใจ ใจเย็นๆนะครับ”
เด็กสาวยังคงพูดต่อไป “ฉันเข้าใจว่าพวกแกไม่เห็นด้วยที่ฉันกลับมาคบกับพี่ก้อง แต่มันเป็นการตัดสินใจของฉัน! เพราะงั้น ให้เกียรติการตัดสินใจของฉันด้วย โอเคนะ!”
โจกับวีอึ้งไป
“พวกเราขอโทษจริงๆครับ” วีพูดออกมาในที่สุด โจอ้าปากจะเถียงว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจด้วยซะหน่อย
แต่วีก็เหยียบเท้าอีกฝ่ายไว้อย่างแรงจนโจพูดไม่ออกด้วยความเจ็บ
“พวกเราขอโทษด้วยนะครับที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป” วีก้มหน้า
ขวัญใจยิ้มบางๆ
“ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วละค่ะ”
พี่ก้องเอื้อมมือมาโอบไหล่เด็กสาวไว้ ทั้งคู่หันมาสบตากัน ขวัญใจส่งยิ้มให้พี่ก้อง
โจมองสายตารักใคร่ที่ขวัญใจมีให้กับอีกฝ่ายแล้วรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
เด็กหนุ่มดึงมือวีที่นั่งอยู่ข้างๆให้ลุกขึ้นทันที
“ไปเว้ยแว่น! ไม่ต้องนั่งมันแล้วตรงนี้”
โจคว้าข้อมือคุณวีเดินเข้ามาในห้องซ้อมด้วยความโมโห
“ฉันไม่เข้าใจขวัญใจจริงๆ จะกลับไปคบกับไอ้โลเลนั่นทำไม แล้วทำไมนายต้องไปขอโทษมันด้วย!” ชายหนุ่มคว้ากีตาร์มาดีดระบายอารมณ์จนอีกคนต้องยกมือขึ้นปิดหู “ผมคิดดูอีกที่ พวกเราก็ทำเกินไปนะครับ !!” คุณวีตอบเสียงดังแข่งกับกีตาร์ โจหยุดเล่นแล้วนั่งลงกับเก้าอี้ “ทำไมขวัญใจไม่เคยมองมาที่ฉันเลยว่ะ” นักดนตรีจ้องหน้าหนุ่มแว่นอย่างต้องการคำตอบ
“คงเป็นเพราะคุณสองคนเป็นเพื่อนกันมานาน คุณขวัญใจเลยไม่คิดเกินกว่านั้น”
โจถอนหายเฮือกใหญ่ คำตอบนี้เขารู้อยู่แล้ว
“หรือว่าฉันควรจะตัดใจ...”
“อย่าคิดมากเลยครับคุณโจ ผมน่ะแค่ได้แอบรักคุณขวัญใจผมก็มีความสุขแล้ว”
“อย่างนายไม่ได้เรียกว่าแอบแล้วเว้ย แต่ฉันก็อิจฉานายนะที่ได้สารภาพรักกับขวัญใจ”
“แล้วทำไมคุณโจไม่ไปบอกคุณขวัญใจตรงๆละครับ”
โจหยิบกีตาร์ขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันไม่กล้าว่ะ ฉันกลัวเสียเพื่อน …
ฉันว่าถ้าฉันจะสารภาพรักกับใครสักคนฉันจะร้องเพลงแทนความในใจ....”
หนุ่มแว่นนั่งฟังเงียบๆไม่ได้ตอบอะไร “...และฉันคิดว่า เพลงที่จะเหมาะกับฉันที่สุดคงเป็นเพลงนี้” โจดีดกีตาร์เป็นทำนองก่อนจะเริ่มร้องเพลง
“แต่มันก็เหมือนเคย ไม่ว่าจะเปิดเผยสักเท่าไหร่ เมื่อต้องพูดคำนั้นเสียงฉันมันก็หายไป อ่านปากของฉันนะ ว่า...” โจเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกไปจึงเลือกที่จะหยุดบทเพลงไว้ตรงนั้น “คุณโจก็โรแมนติกเหมือนกันนะครับเนี่ยย แต่ผมไม่ได้ฟังเพลงเท่าไหร่เลยไม่ค่อยรู้จักเพลงพวกนี้” คุณวีเท้าคางจ้องอีกเขม่ง
“แว่นมองฉันทำไม คิดอะไรปะเนี่ย” โจถามกวนๆ
“ผมก็คิดว่าคุณโจมีเสน่ห์ดีเวลาร้องเพลง”
แต่คำตอบที่ได้รับกลับคืนมาทำให้โจต้องเบือนหน้าไปทางไปทางอื่น ไอแว่นเอ้ยย ใครใช้ให้นายมาพูดแบบนี้กัน โจคิดแล้วหน้าร้อนผาวขึ้น
“ไม่งั้นคุณจะได้เป็นนักดนตรีวงโรงเรียนหรอ” หนุ่มแว่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อรอฟังคำตอบ “อะ..อืมม ฉะ..ฉันว่าเราขึ้นห้องเรียนกันเถอะ” โจชวน ก่อนที่ทั้งคู่ก็ลุกขึ้นออกจากห้องซ้อมแล้วเดินขึ้นห้องเรียนด้วยกัน
“ไว้เจอกันอีกทีตอนเย็นแล้วกันนะแว่น เดี๋ยวฉันมารอ” โจพูดขึ้นเมื่อถึงหน้าห้องทับเจ็ด “เจอกันครับคุณโจ” คุณวีโบกมือลาก่อนเดินเข้าห้องไป
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนที่ห้าแล้ว จะยุ่งแค่ไหนก็หาเวลามาอัพได้ เย้ !
ดูเหมือนตอนนี้คุณวีรุกหนักมากๆ ถ้าคนแต่งเป็นโจคุณวีไม่รอดแล้วว=,.=
ขอตอบคอมเม้นของคุณOpniaที่ถามว่าเมื่อไหร่โจกับวีจะได้กัน
(คือคำถามถูกใจมาก) เรื่องนี้จะใสๆแต่จะพยายามหาวิธีให้ทั้งโจและวี
แตะเนื้อต้องตัวกันอยู่บ่อยๆ 555+
ที่จริงคนแต่งเป็นสายฮาร์ดคอร์นะคะ
แอบแต่งแนวsmไว้อ่านกันเองด้วย หึหึหึ
เสียใจด้วยค่ะ ลงเด็กดีไม่ได้
เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคอมเม้น// ถึงจะมีอยู่น้อยนิด orz แต่ยังดีกว่าไม่มีเลย
ไว้เจอกันค่ะ ^w^
ความคิดเห็น