คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้! บทที่ 3 บทลงโทษ
How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้ !
บทที่ 3 บทลงโทษ
เย็นวันเดียวกันนั้นเอง
เมื่อวีหิ้วกระเป๋านักเรียนอันหนักอึ้งของตัวเองออกมาจากห้อง
ก็พบว่าโจกำลังยืนดักอยู่ตรงระเบียงทางเดิน
ทั้งคู่มองหน้ากันนิ่ง ก่อนจะพูดออกมาพร้อมๆกัน
“คงรู้สินะว่าชั้นมาทำไม/ผมรู้นะครับว่าคุณโจมาทำไม”
เด็กหนุ่มทั้งสองหรี่ตาจ้องหน้ากัน
“ชั้นรู้ว่าแกชอบขวัญใจ” โจพูด
“ผมก็รู้ว่าคุณโจชอบคุณขวัญใจ” วีสวนขึ้นบ้าง
โจทำหน้าเบ้ “เฮอะ ทุกคนก็รู้หมดแหละ ยกเว้นแต่ขวัญใจมันคนเดียว”
“เพราะงั้น” โจทำเสียงจริงจัง “เราสองคนถึงมีเป้าหมายเดียวกันคือ เอาไอ้พี่ก้องออกไปชีวิตขวัญใจซะ”
หนุ่มแว่นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเต็มที่ “ใช่แล้วครับ คนโลเลแบบนั้น มีแต่จะทำให้คุณขวัญใจต้องเสียใจอีก!”
“ถูกต้อง! เพราะฉะนั้น เราต้องมาร่วมมือกันกำจัดไอ้พี่ก้อง” โจพูดเสียงเข้ม
“ตกลงครับ!”
ทั้งคู่จับมือกันเขย่าอย่างเป็นงานเป็นการ
//////////////////////////////////////////////////////////
สืบเนื่องจากเมื่อวาน โจและวีที่มีอุดมการณ์เดียวกันได้เริ่มต้นแผนการขัดขวางดินเนอร์สุดพิเศษระหว่างพี่ก้อง รุ่นพี่สุดฮ็อตกับขวัญใจ สาวน้อยที่มีรอยยิ้มสดใสครองใจหนุ่มๆในโรงเรียน
โจกอดคอลากวีมาในมุมๆหนึ่งที่น่าจะไม่มีใครได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึง
“เย็นนี้ไอ้พี่ก้องจะไปกินข้าวกับขวัญใจ นายคิดเหมือนที่ฉันคิดใช่ไหม”
วีพยักหน้าแทนคำตอบ “พวกเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะครับ ปล่อยไว้ไม่ได้!”
หนุ่มแว่นชูกำปั้นขึ้น แต่ก็โดนโจเขกหัวเข้าโดยไม่ให้อีกคนไหวตัวทัน
“ไม่ใช่ขบวนการห้าสี อย่าติ๊งต๊องได้ไหมแว่น” วีหัดมากอดอกแล้วขมวดคิ้วใส่คนที่พึ่งทำร้ายตัวเองไป
“ไม่ต้องมาขมวดคิ้วใส่ฉันเลย ตั้งใจฟังแผนได้แล้ว”
นิ้วโป้งทั้งสองนิ้วของโจจับคิ้วที่ยุ่งเหยิงออกจากกันแล้วเริ่มอธิบายถึงแผนการอันชั่วร้าย “เวลาบ่ายสามโมงครึ่งคือเวลาเลิกเรียน เราจะต้องสแตนบายแถวๆบันไดฝั่งขวาให้เร็วที่สุด นั่นคือทางที่ไอ้พี่ก้องจะเดินผ่านเวลามาหาขวัญใจ นายจะต้องเป็นตัวล่อไอ้พี่ก้องเข้าห้องน้ำตรงนั้น แล้วฉันจะรีบเข้าไปล็อคประตู”
“แล้วคุณโจล็อคประตูอย่างเดียวเนี้ยนะ” วิทยาถามทันทีเมื่อได้ฟังแผนคราวๆ ก็ในแผนที่ว่ามามีแต่เขาที่เสี่ยงนี่นา...
“ทำๆไปเถอะ แล้วนายจะรู้ว่าฉันเสี่ยงกว่านายอีก แล้วทีนี้ขวัญใจก็จะโกรธที่ไอ้พี่ก้องผิดนัด แค่คิดก็สะใจแล้ว ฮ่าๆ” โจหัวเราะอย่างกะตัวร้ายในละครในขณะที่อีกคนมองดูอย่างไม่เชื่อใจซักเท่าไหร่
/////////////////////////////////////////////////////
สิบห้านาฬิกา สามสิบห้านาที
หน้าห้องน้ำชายฝั่งบันไดขวามือ
โจทำปากส่งซิกให้วีเป็นคำว่า มาแล้วๆ ไอ้พี่ก้องมาแล้ว
วีพยักหน้าเป็นการรับทราบพร้อมกับขยับแว่นให้เข้าที่ จากนั้นก็เดินเข้าไปดักข้างหน้าเป้าหมาย “เออพี่ก้อง ช่วยมากับผมแปปนึงได้ไหมครับ”
“ไปไหนหรอครับ น้องวี” หนุ่มแว่นไม่สนใจที่จะตอบ ได้แต่คว้าแขนคนถามให้เดินตามจนไปถึงหน้าห้องน้ำ “ผมขอโทษนะครับพี่ก้อง ผมจำเป็นจริงๆ”
วีพูดแล้วผลักรุ่นพี่เข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันที “คุณโจ ล็อคเร็วๆสิครับๆ ผมยื้อไม่ไหวแล้ว”
“อ้อ นี่น้องโจห้าทับห้าใช่ไหม อย่าให้พี่ออกไปได้นะ” คนที่ถูกล็อคอยู่ในห้องน้ำตะโกนออกมา
“โถ่ ไอ้แว่น จะเรียกชื่อฉันทำไมวะ ” เมื่อล็อคได้แล้วโจก็เอาศอกกระทุ้งคนข้างๆทันที
“สำเร็จแล้วนะครับคุณโจ!! ” วีจับมือโจแล้วชูขึ้นในท่านักมวยชกชนะ โจที่กำลังดีใจอยู่เลยไม่ทันคิดอะไร จนกระทั่งต่อเดินผ่านมา “มึงทำอะไรของมึงวะไอ้โจ ปัญญาอ่อนว่ะ”
โจรีบสะบัดมือออกทันที
โดนไอ้ต่อด่าว่าปัญญาอ่อนเนี่ยนะ แม่งเจ็บกว่าคนอื่นด่าสิบเท่า
///////////////////////////////////////////////////////////////
“ขวัญใจ แกทำอะไรอยู่หรอ ” โจถามอย่างสนอกสนใจ
โจกับวีที่พากันเข้ามาในห้องห้าทับหกหลังเลิกเรียนอย่างเนียนๆ ต่างกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆโต๊ะของพวกขวัญใจ
“นี้ก็เลิกเรียนได้สักพักแล้วนะครับ ทำไมยังไม่ไปไหนกันอีก” วีเสริม
ขวัญใจก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถอนหายใจ
“พอดีฉันเคลียงานค้างอยู่ สักพักก็คงไปแล้วละ”
“ไม่ใช่รอใครอยู่หรอย่ะ อิแหม่ม !” ธิดาที่นั่งแต่งหน้ากับต้นข้าวทั้งวีทั่งวันตั้งแต่เช้ายันเย็นก็ยังแต่งอยู่หันมากัดเพื่อนสาว
“ห๊ะ! อย่าบอกนะครับว่าพี่ก้องยังไม่มาอีก นี่ก็เลยเวลานัดมานานแล้วนะครับ” วีแสร้งทำเป็นตกอกตกใจแล้วหันไปขยิบตาใส่โจ
“ฉันว่าไอ้พี่ก้องลืมที่นัดแกไว้แล้ววะ ขวัญใจแกไปหาอะไรกินกับพวกฉันแทนดีกว่า”
ธิดากับต้นข้าวพยักหน้าเห็นด้วย “ป่ะอิแหม่ม รอนานมากเกินไปละ ฉันก็รู้สึกหิวๆขึ้นมาแล้ว” ต้นข้าวชวน
ขวัญใจถอนใจ “นี่เค้า…จะให้ชั้นรอตลอดเวลาแบบนี้ทุกครั้งเลยสินะ”
เด็กสาวมีสีหน้าหมองลง
โจกับวีแอบสบตากันอย่างรู้สึกผิด (นิดหนึ่ง)
ธิดาส่ายหน้ากับอาการของเพื่อนรัก
“ไปขวัญใจ! ไม่ต้องรงไม่ต้องรอมันแล้ว ไปกันเถอะ” ธิดาคล้องแขนขวัญใจให้ลุกขึ้น แล้วกลุ่มเพื่อนๆก็พากันเดินออกจากห้องเรียน
//////////////////////////////////////////////
“หยุดก่อนนักเรียน”
“สวัสดีค่ะ/ครับ ครูใหญ่” ทุกคนหยุดทำความเคารพคุณครูใหญ่ของโรงเรียนอย่างสุภาพในขณะที่โจรีบยัดชายเสื้อที่หลุดลุ่ยเข้ากางเกง
“โจศักดิ์ วิทยา” ครูใหญ่รุจจ้องหน้านักเรียนทั้งสองเขม็ง “พวกคุณรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป”
“ท-ทำอะไรเหรอครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลย” โจยังพยายามทำใจดีสู้เสือ
“หึ นักเรียนมอหกคนนึงถูกขังอยู่ในห้องน้ำ โชคดีที่เขาโทรให้เพื่อนมาช่วยไว้ได้ ไม่งั้นคงต้องติดอยู่ในนั้นทั้งคืน!”
ครูใหญ่ไม่ต้องเอ่ยชื่อผู้เคราะห์ร้ายกลุ่มเพื่อนก็รู้ได้ทันทีว่าคือใคร
โจกับวีหันขวับมามองหน้ากัน
วีขยับปากโดยไม่มีเสียง ทำไมคุณโจไม่ได้คิดถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือครับ!
แล้วทำไมแกไม่เตือนละโว้ย! โจขยับปากตอบอย่างโมโห
“และเค้าบอกว่าพวกคุณสองคน เป็นคนทำ!” ครูใหญ่รุจชี้หน้าทั้งสองคน
“อะไรกันครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับครูใหญ่ ทำไมอยู่ๆมากล่าวหากันแบบนี้ล่ะครับ” วีเริ่มเถียงเมื่อตั้งหลักได้
“นั่นสิ แล้วครูใหญ่อ่ะ มีหลักฐานรึเปล่ามากล่าวหาพวกผมแบบนี้” โจรีบสนับสนุนทันที
“พอเถอะ! ทั้งสองคนเลย!” เสียงของขวัญใจแทรกขึ้น
โจและวีเงียบกริบทันที
“ไม่ต้องปฏิเสธแล้ว ชั้นรู้ว่าพวกนายเป็นคนทำ”
“แต่ว่า…” โจพยายามแก้ตัว แต่พอเห็นสายตาของขวัญใจก็ไม่กล้าพูดต่อ
“แต่ทำไม ทำไมต้องเล่นวิธีสกปรกแบบนี้ด้วย” ขวัญใจมองทั้งคู่อย่างผิดหวังก่อนที่จะวิ่งไปตามหาพี่ก้อง
ครูใหญ่ถือโอกาสที่ทุกคนตกอยู่ในความเงียบพูดต่อ
“และพวกคุณจะต้องโดนทำโทษเป็นเวลาสองอาทิตย์ เพราะความผิดของพวกคุณทั้งหมดคือ หนึ่ง พวกคุณขังนักเรียนชั้นมอหกในห้องน้ำและสอง พวกคุณขโมยกุญแจของภารโรงขณะงีบหลับมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ!!” ครูใหญ่ที่หน้าตาเหมื๊อนเหมือนภารโรงชี้หน้าต่อว่านักเรียนชายทั้งสอง
“ฉันไม่คิดเลยว่าพวกแกจะทำอะไรแบบนี้ อิโจ คุณวี” ต้นข้าวกอดอก
ธิดาหันไปบอกครูใหญ่ “ครูใหญ่คะ ลงโทษพวกมันหนักๆเลย เอาให้สำนึกเลยค่ะ!”
ก่อนจะหันมาหาทั้งสองหนุ่มที่ยืนหน้าจ๋อย “พวกแกนี่นะ ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้ขวัญใจมันจะเสียใจขนาดไหน”
ครูใหญ่รุจยิ้มแสยะ “ไม่ต้องห่วง ครูจะให้พวกคุณสองคน ช่วยภารโรงรุจทำความสะอาดโรงเรียนเป็นเวลาสองอาทิตย์ เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยแล้วกัน”
“ห๊ะ!! สองอาทิตย์” โจและวีพูดเสียงดังอย่างตกใจในขณะที่ครูใหญ่ได้เดินจากไป ไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้ต่อรอง
แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมาพูดทิ้งท้าย “อ้อ และผมจะโทรรายงานความประพฤติของพวกคุณให้ผู้ปกครองพวกคุณทราบด้วย”
“ไม่เอานะครับ!” วีร้องโวยวาย “อย่าบอกหม่าม๊าผม!”
แต่ครูใหญ่ก็เดินลับสายตาไปแล้ว
ธิดาและต้นข้าวแสยะยิ้ม “หึ สมควร!!”
“ธิดา ต้นข้าว ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไอ้แว่นมันทำแค่คนเดียว”
“อะไรกันครับคุณโจ ก็ผมทำตามแผนที่คุณโจวางไว้!!”
ทั้งคู่พุ่งตัวใส่กันแต่ธิดากับต้นข้าวแยกไว้ก่อน
“นี่ๆอย่าพึ่งทะเลาะกันเอง รีบๆไปช่วยพี่รุจทำความสะอาดจะดีกว่านะ โฮ่ะๆๆๆ ”
สองสาวเอามือป้องปากขำเยาะเย้ยก่อนจะเดินจากไป
ความคิดเห็น