There for you Fem. Jungkook / Jin / Yoongi #โบว์ขาวกุกจิน

People won’t become gay, lesbian or bisexual. People are just falling in love with other people.

-Calum Hood

Characters

Jeon Jungah

-มึงจะเป็นโบว์ขาวในความทรงจำกูเสมอ

IMG: Jeong Jungkook (JK) BTS female ver.

Kim Soojin

-เราดีใจที่ได้มีแกอยู่ในความทรงจำของเรานะ

IMG: Kim Seokjin BTS female ver.

Min Yoonji

-บางที เรื่องบางเรื่องเป็นแค่ความฝันก็คงจะดีเหมือนกันนะ

IMG: Min Yoongi (Suga / AGust D) BTS female ver.

Kim Taehyung

-ถ้าผมขอให้มันเป็นมากกว่าฝัน พี่จะให้ผมได้รึเปล่า

IMG: Kim Taehyung (V) BTS

Park Jimin

-เธอช่วยรักเราทีได้รึเปล่า เราก็รักเธอไม้แพ้ใครเหมือนกัน

IMG: Park Jimin BTS

Introduction CH. 0

30/1/2019

     ร่างสูงบางของผู้หญิงวัย 30 ปีนั่งท่ามกลางบุคคลมากมายในห้องประชุม ทุกคนในนี้ล้วนต้องการเพียงอย่างเดียวจากเธอ เงิน

     ซึ่งมันไม่เคยมีความหมายเลยแม้แต่น้อย อยากได้ก็เอา เธอไม่เคยที่จะหวงแหนเงินที่ได้จากนำ้พักน้ำแรงเธออยู่แล้ว เพราะยังไงเงินเธอก็มีล้นฟ้า ไม่ต้องทำอะไรไปทั้งชาติก็อยู่รอด

     ดวงตาเรียวของหญิงสาวเหลือบมองเอกสารมากมายบนโต๊ะสลับกับมองชายวัยทำงานเสนอแนวทางการพัฒนาบริษัทอย่างเบื่อหน่าย

     เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกราวกับติดอยู่ในนี้นานเป็นอาทิตย์แล้ว

     เล็บที่ถูกตกแต่งด้วยสีแดงเข้มเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เหมือนรัวกลองรบให้คนในที่ประชุมได้หายใจไม่ทั่วท้องเล่น ก็แหงสิ ถ้าโปรเจคนี้ไม่ผ่าน คนตกงานก็ปาไปมากกว่าครึ่งแผนกแน่นอน

     เมื่อพนักงานที่รับหน้าที่นำเสนอพูดจบ หญิงสาวเหลือบตามองโมเดลตัวอย่างคอนโดใหม่ที่ทางบริษัทวางแผนจะสร้างย่านเมียงดง โมเดลนั้น แม้คนภายนอกจะมองว่ามันไร้ที่ติและพร้อมนำไปเป็นแบบการสร้างคอนโดจริงได้เลย แต่สำหรับคนในนั้น ไม่ว่าจะสวยงามหรือไร้ที่ติเพียงใด หากไม่ถูกใจแม่เสือแห่งบริษัท ก็โดนล้มให้เรียบราบเป็นหน้ากลองแน่นอน

     ปากการาคาแพงไล้ไปตามตัวโมเดลสูงราว 60 เซนติเมตร เพื่อตรวจหาข้อบกพร่องหรือผิดพลาดในตัวโมเดล ทุกจังหวะที่ปากกาแท่งหรูลากผ่านโมเดล ทำเอาพนักงานหายใจไม่ทั่วท้องกันทั้งห้องประชุม

     กึก!

     มือเรียววางปากกาลงบนโต๊ะ ซึ่งรับรู้กันโดยทั่วห้องประชุมว่า ไม่โมเดลได้รับการอนุมัติ ก็เป็นโมเดลจะถูกผลักให้ทลายลงมาในไม่กี่วินาทีนี้ ซึ่งมีแนวโน้มจะเป็นข้อสองเสียมากกว่า

     “ฉันอนุมัติให้โครงการนี้ผ่าน เลิกประชุมได้ ทำได้ดีมากทุกคน”

     ผิดคาด ประธานสาวในที่ประชุมกลับอนุมัติให้โครงการผ่านไปได้ด้วยดี ทำให้หัวหน้าโครงการสบายใจได้ว่ากลับบ้านไปลูกเมียจะยังมีข้าวกินกัน

     เสียงนุ่มปนแหบของหญิงสาวที่รับตำแหน่งเป็น COO ของบริษัทดังขึ้น ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกราคาแพงสีแดงเข้มยกยิ้มจางๆ ก่อนจะลุกออกไป ไม่รอให้พนักงานที่เหลือกล่าวอำลาใดๆทั้งสิ้น

     เลขาสาวตัวเล็กวิ่งตามท่านรองประธานหญิงต้อยๆเพื่อกระซิบข้อความหนึ่งเบาๆ

     "คุณผู้ชายอยู่ในห้องแล้วนะคะ"

     สีหน้าของท่านรองประธานสาวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาเลขาสาวหน้าถอดสีไปด้วย แต่หญิงสาวพยายามเก็บอารมณ์ส่วนตัวไว้ข้างใน แล้วคุยกับเลขาด้วยความใจเย็น

     "แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ"

     "รออยู่ข้างล่างค่ะ ดิฉันไม่ให้เธอเข้ามาในบริษัทตามที่คุณจองอาสั่งแล้วค่ะ"

     "ถ้านังนั่นดึงดันจะเข้ามาก็ให้เข้ามาเถอะ"

     เลขาสาวทำหน้างุนงงเล็กน้อย เพราะตนพึ่งถูกสั่งไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ว่าห้ามให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบริษัท แต่ตอนนี้กลับถูกอนุญาตให้เข้ามาแล้ว

     "แต่ถ้าถูกฉันตบก็อย่าว่ากันแล้วกันนะ"

     ขายาวในกางเกงแสล็คสำหรับสตรีก้าวไปที่ห้องทำงานที่มีบุคคลที่ตนรอคอยจะพบเจอนั่งอยู่

     จอน จองอา เดินเข้าไปในห้องทำงานตนเองด้วยความหัวเสีย เพื่อพูดคุยกับคนที่ขึ้นชื่อว่า สามี ของตนเอง

     “มีอะไรจะสารภาพก็รีบว่ามา”

     จองอาเขวี้ยงสูทของตนเองใส่ผู้ชายที่ทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆอยู่บนโซฟาของตนเอง เมื่อไม่ได้คำตอบ จองอาก็ขึ้นเสียงใส่อีกครั้ง

     “ตอบ!!!!”

     มือบางคว้าซองเอกสารที่บรรจุรูปภาพของสามีของเธอและหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนตั้งแต่มัธยมกำลังคลอเคลียกันอยู่ ทั้งสองอยู่บนเตียงในโรงแรมหรู ซึ่งฝ่ายหญิงกำลังนอนอยู่ภายใต้ร่างของสามีเธอ บนอกแปะป้ายไปด้วยริ้วสีแดงมากมาย เป็นหลักฐานว่าทั้งสองคนคงไม่ได้

     “ที่รัก ผมขอโทษ”

     คิม ยูคยอมพยายามเอ่ยคำโทษนานาที่พร่ำบอกทุกครั้งที่ตนทำผิดแล้วส่งสายตาอันน่าสงสารมาให้จองอาเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี่ไม่เหมือนทุกครั้ง

     จอน จองอายอมถูกตราหน้าว่าชีวิตรักล้มเหลว ยังดีกว่าถูกนินทาว่าสามีเมียน้อย

     “ผมจะเลิกกับแบม”

     ยูคยอมเริ่มเอ่ยถึงบุคคลที่สาม เด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยที่ไม่ได้รู้มาก่อนว่ายูคยอมมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

     ไม่รู้ว่าสร้างภาพหรือซื่อจริงๆกันแน่

     “ไม่ต้องเลิกกันหรอก”

     “ที่รัก...”

     “ได้ข่าวว่านังนั่นท้องนี่”

     “...”

     จองอาเดินไปคว้ากระเป๋าสตางค์แล้วหยิบเช็คมาเซ็นเป็นเงินจำนวนหนึ่งแล้วโยนใส่ยูคยอม

     “เอาเงินไปเลี้ยงลูกซะ”

     “ผมไม่หย่า”

     ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร ยูคยอมก็เหมือนอ่านใจจองอาออกทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่ง และใช่ ยูคยอมอ่านถูก จองอากำลังจะขอหย่า

     “เลิกสร้างภาพได้ละ”

     จองอาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาตอนนี้กำลังแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอรังเกียจคิม ยูคยอมขนาดไหน

     ยูคยอมกับจองอา แต่งงานกันเพราะเรื่องธุรกิจ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ทั้งทางกายทางใจน่ะ จองอาไม่เคยคิดจะมีอยู่แล้ว

     “อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป แค่เซ็นใบหย่าก็พอ”

     จองอาคว้ากระเป๋าสตางค์และมือถือก่อนจะเดินหนีลงลิฟต์ไป และมียูคยอมวิ่งตามหลังมา แต่ความเป็นนักกีฬาเก่า ทำให้จองอาเพียงแค่สับขาให้เร็วขึ้นจากเวลาเดินปกติเล็กน้อยก็นำยูคยอมไปห่างมากแล้ว

     มือเรียวกดลิฟต์ไปที่ชั้นที่จอดรถส่วนตัวของตนเอง ซึ่งยูคยอมจะตามเข้ามาไม่ได้ เพราะไม่มีรหัสผ่านในการเข้ามาในชั้นนี้

     ร่างบางปลดล็อครถยนต์คันหรูแล้วเข้าไปนั่งข้างใน เหมือนที่จะทำทุกครั้งเวลาเครียด

     “เฮ้อ”

     จองอาถอนหายใจออกมาน้อยๆ น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นเอาไว้ตั้งนานไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

     หากทุกคนพูดถึงจอน จองอา คงนึกถึงภาพของนักธุรกิจสาวที่สูญเสียพ่อไปตอนเรียนจบมหาวิทยาลัยที่อเมริกาพอดี แต่กลับทำกำไรให้บริษัทได้เยอะกว่าที่พ่อเคยทำได้เกือบ 3 เท่าตัว ด้วยความช่วยเหลือจากพี่ชาย ที่ได้รับตำแหน่งเป็น CEO

     จอน จองอาในสายตาของสื่อ ก็หนีไม่พ้นจิ้งจอกร้ายตัวสีส้ม ที่พร้อมจะจิก กัด หรือจับพวกเขาไปกินได้ทุกเมื่อ เหมือนตอนที่แม่ของเธอยังอยู่ ภาพของแม่ที่ดุร้ายถูกฝังไว้ในสื่อทุกสำนัก แม้แม่จองอาจะจากโลกนี้ไปนานแค่ไหน สำนักข่าวยังชอบนำประเด็นที่จองอาดุร้ายไม่ต่างจากแม่มาเล่นเสมอ

     แต่ตอนนี้ จอน จองอาก็คือคนธรรมดา ที่แบกความเครียด ความกดดันไม่ไหวแล้ว

     ที่แอบโกงเงินตนเองไปนับสิบล้าน ทำไมจองอาจะไม่รู้ล่ะ

     แต่จองอากำลังทำตามที่พ่อขอไว้ก่อนจะตาย

     ‘ไม่รักก็ได้ แต่ไม่หย่ากันได้มั้ยจองอา’

     มือหยาบกร้านของชายชราใกล้สิ้นลมหายใจบีบมือของจองอาเอาไว้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

     ในห้องพักผู้ป่วยนั้นไร้ญาติ ไร้พยาบาล มีเพียงจองอาและพี่ชาย น่าแปลก ผู้หญิงอย่างจองอากลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่พูดคุยกับพ่อในวินาทีสุดท้ายเท่านั้น

     แต่ใครจะรู้ ว่าหลังพ่อจากไป จองอากลับหนีไปร้องไห้อยู่คนเดียว

     เพราะไม่อยากให้พ่อรู้ว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไหน

    แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่เคยมองจองอาเป็นลูกสาว

     ก็แค่ตุ๊กตาที่เป็นหมากในเกมของพ่อ ที่ถูกวางมาอย่างดีเพื่อปูทางให้พี่ชาย จอน จองกุก ได้เสวยสุขบนกองเงินกองทอง ในขณะที่จองอาต้องมาโดนจับแต่งงาน บังคับเรียนในสิ่งที่ตนไม่อยากเรียน และอีกมากมายที่จองอาโดน จนความเจ็บช้ำภายในใจด้านชา

     แค่ด้านชา ใครว่าไม่เจ็บปวดกันล่ะ

     จอน จองอาหยิบรูปภาพภายในกระเป๋าออกมาดู

     มันเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายของจองอาในการมีชีวิตต่อไป เพื่อรอการได้พบกับคนในภาพถ่ายในซักวัน

     ภาพของจอน จองอา และเพื่อนสาวผมบ๊อบที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ มิน ยุนจี และคนสุดท้ายที่กำลังยิ้มแป้นอย่างมีความสุขกับไอศกรีมที่แย่งเด็กประถมมากินได้

     รอยยิ้มสดใสเหมือนเด็กน้อย ทำให้จองอายิ้มทั้งน้ำตาได้เสมอ ทุกครั้งที่จองอาท้อแท้หรือเหนื่อย จองอาจะหยิบภาพนี้มาดูเสมอ

     ภาพที่มีตนเอง เพื่อนแท้ของเธอ และรักแรกของจองอา

     ที่ยังคงรักตลอดมา

        คิม ซูจิน

     คนที่อยู่ในความทรงจำของจอน จองอาตลอดไป อย่างไม่มีวันเลือนหาย

     “เด็กหญิงโบว์ขาวของฉัน...”

#โบว์ขาวกุกจิน

To be continued

  Talktalk

     สวัสดีค่ะ โฟร์อายนะคะ นี่เป็นบรรยายเรื่องแรกของเราเลย ฝากติดตามด้วยนะคะ

     เรื่องนี้เป็นส่วนนึงของ Memories KOOKJIN the series นะคะ มีสองเรื่องคือของจอน จองกุก กับ จอน จองอา ค่ะ เป็นกุกจินเหมือนกัน เดี๋ยวของจองกุกจะลงให้เร็วๆนี้ค่ะ

     เรื่องนี้เป็นยูรินะคะ และเป็นกุกจิน แต่จะมีคู่ชายหญิงมาเล็กน้อย แต่ก็เป็นคู่ชิปเปลี่ยนมาใช้เมจผู้หญิงน่ะแหละค่ะ

     ในส่วนของรูปอีดิท รูปพี่จินเราอีดิทเองนะคะ ส่วนของจองกุกเราหาเครดิตไม่เจอ เจ้าของภาพทวงเครดิตได้นะคะ ขออนุญาตเจ้าของภาพค่ะ

     ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยค่ะ

     รักน้าาาาา <3

Officially opened

10/2/19

?THEORA