ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่เก้า
อัศนัยโทรเรียนอัศวินมาที่มหาวิทยลัยโดยเชิญอัศวินมาคุยที่ห้องปกครองซึ่งชาลิตาได้เเต่ยืนมองอยู่นอกห้องด้วยความเป็นห่วง อัศวินมองหน้าอัศนัยด้วยความสงสัยเพราะเห็นอัศนัยบอกตนว่ามีเรื่องของกังสดาลจะบอกเลยรีบร้อนรนมา อัศนัยเลยไม่รอช้าพูดขึ้นมาทันทีเพราะทนเห็นกังสดาลมีสภาพเป็นเบบนี้ต่อไปไม่ไหวในฐานะเพื่อน
"ผมไม่รู้เรื่องของคุณกับคุณป่านหรอกน่ะครับ เเล้วอย่าเข้าใจผิดว่าผมกับคุณป่านเป็นอะไรกัน ผมเป็นลูกชายของเจ้าของมหาวิทยาลัยนี้ ดั่งนั้นผมจึงต้องดูเเลนักเรียนของคุณพ่อผมที่นี่ทุกคน ผมพูดจริงๆว่าผมเห็นน้องสาวของคุณทําร้ายคุณป่านเบบนี้ต่อไม่ไหว เเล้วผมก็พอรู้เรื่องที่คุณทําร้ายคุณป่านอยู่คร่าวๆ ผมเลยอยากจะถามคุณจริงๆว่าคุณป่านเขาทําอะไรให้คุณหนักหนา เพราะที่ผ่านมาคุณป่านนั้นเขาเป็นเด็กที่ขยันมาก เเล้วเขาก็ไม่เคยสุงสิงกับผู้ชายคนไหนอย่างที่คุณเข้าใจเลย อาจจะเป็นไปได้ที่มีใครมาจีบเธอ เเต่เธอก็ไม่เคยเล่นด้วย ผมเลยอยากจะขอร้องคุณกับน้องสาวคุณให้เลิกทําร้ายเธอสักที เพราะอีกไม่นายถ้าสุขภาพจิตของเธอเป็นเบบนี้ ผมว่ามีสิทธ์สูงมากที่เธออาจจะฆ่าตัวตาย"
อัศนัยเตือนด้วยความหวังดี อัศวินเลยถึงกับอึ้งไปด้วยความตกใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ รินเขาไปทําอะไรป่านเหรอครับ" อัศวินเอ่ยถาม
"ตอนนี้คุณป่านนอนอยู่ที่ห้องพยาบาล เชิญคุณเยี่ยมเธอเองเถอะครับ"
ได้ยินเบบนี้อัศวินก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องพยาบาล ส่วนอัศนัยก็มองหน้าชาลิตาที่ไม่รู้ว่าอัศวินวิ่งเข้าไปด้วยความเป็นห่วงเหรอด้วยความโกรธเพราะไม่มีใครเดาอารมณ์อัศวินได้ทั้งนั้น กังสดาลตื่นขึ้นมาพอดีอัศวินเลยรีบกอดร่างสวยของเธอไว้เพราะเป็นห่วงเธอจับใจ
"ผมขอโทษน่ะป่าน.......ผมขอโทษ" อัศวินเอ่ยปากบอกกังสดาล
"ขอโทษป่าน......เรื่องอะไรกันค่ะคุณวิน" กังสดาลถามด้วยความสงสัย
"ผมขอโทษสําหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ผมขอโทษที่เคยทําร้ายป่าน ผมมันบ้าเอง ป่านยกโทษให้ผม เเล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม เลยกลัว เลยเกรงใจ เเล้วกลับมาเป็นป่านคนเดิมได้ไหม" อัศวินถามกังสดาล
"ตอนนี้ป่านก็อยู่กับคุณทุกวันเเล้วนิค่ะ" กังสดาลตอบเสียงสั่นๆ
"เเต่ป่านก็ยังเกรงกลัวผมอยู่ทุกวันนิ" อัศวินสบตามองกังสดาล
"ก็ชีวิตของพ่อป่านอยู่ในกํามือของคุณนิค่ะ" กังสดาลตอบอัศวิน
"ที่ผมทําไปก็เพราะว่าผมต้องการที่จะให้ป่านมาอยู่กับผม ผมรักป่านน่ะ ถ้าผมไม่ทําเบบนี้ ป่านไม่มีทางยอมอยู่กับผมเเน่" อัศวินเอ่ยอย่างตัดพ้อ
"ช่างเถอะค่ะ ยังไงซะป่านก็จะอยู่กับคุณ จนกว่าป่านจะหาหนี้มาคืนคุณได้ เเต่ถึงยังไงป่านก็ยอมรับสภาพเเล้วค่ะว่าป่านไม่มีทางหาเงินตั้งห้าล้านมาชดใช้ให้คุณได้ ดั่งนั้นป่านยินดีที่จะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะยอมปล่อยพ่อของป่านไปค่ะ" กังสดาลสบตามองอัศวินด้วยความหวาดกลัว
"ถ้าป่านคิดเบบนี้ งั้นผมจะไม่มีทางยอมปล่อยพ่อของป่านไปเด็ดขาด จนกว่าป่านจะยอมใจอ่อนอยากอยู่กับผมต่อไปเอง เพราะความรัก"
อัศวินก้มลงหอมเเก้มกังสดาลที่เบี่ยงหน้าหนีเพราะยังเคืองโกรธในอดีตที่บอบชํ้าอยู่ อัศวินรู้ว่ากังสดาลคงยังหวาดกลัวเขาอยู่เป็นธรรมดาเขาเลยเลือกที่จะฝืนยิ้มก่อนที่จะพากังสดาลกลับคฤหาสท์ของเขา เเล้วอัศวินก็รู้ว่าการที่จะทําให้กังสดาลกลับมาร่าเริงน่ารักสดใสกับเขาเหมือนเดิมคงเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะสิ่งที่เขาทํากับเธอตอนที่เขาหึงหวงเธอในอดีตมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน นี่ยังดีที่เป็นเธอผู้อ่อนเเอเเละหลบหน้าหนี ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะขึ้นหน้าหนึ่งไปเเล้วก็ได้
"ผมไม่รู้เรื่องของคุณกับคุณป่านหรอกน่ะครับ เเล้วอย่าเข้าใจผิดว่าผมกับคุณป่านเป็นอะไรกัน ผมเป็นลูกชายของเจ้าของมหาวิทยาลัยนี้ ดั่งนั้นผมจึงต้องดูเเลนักเรียนของคุณพ่อผมที่นี่ทุกคน ผมพูดจริงๆว่าผมเห็นน้องสาวของคุณทําร้ายคุณป่านเบบนี้ต่อไม่ไหว เเล้วผมก็พอรู้เรื่องที่คุณทําร้ายคุณป่านอยู่คร่าวๆ ผมเลยอยากจะถามคุณจริงๆว่าคุณป่านเขาทําอะไรให้คุณหนักหนา เพราะที่ผ่านมาคุณป่านนั้นเขาเป็นเด็กที่ขยันมาก เเล้วเขาก็ไม่เคยสุงสิงกับผู้ชายคนไหนอย่างที่คุณเข้าใจเลย อาจจะเป็นไปได้ที่มีใครมาจีบเธอ เเต่เธอก็ไม่เคยเล่นด้วย ผมเลยอยากจะขอร้องคุณกับน้องสาวคุณให้เลิกทําร้ายเธอสักที เพราะอีกไม่นายถ้าสุขภาพจิตของเธอเป็นเบบนี้ ผมว่ามีสิทธ์สูงมากที่เธออาจจะฆ่าตัวตาย"
อัศนัยเตือนด้วยความหวังดี อัศวินเลยถึงกับอึ้งไปด้วยความตกใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ รินเขาไปทําอะไรป่านเหรอครับ" อัศวินเอ่ยถาม
"ตอนนี้คุณป่านนอนอยู่ที่ห้องพยาบาล เชิญคุณเยี่ยมเธอเองเถอะครับ"
ได้ยินเบบนี้อัศวินก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องพยาบาล ส่วนอัศนัยก็มองหน้าชาลิตาที่ไม่รู้ว่าอัศวินวิ่งเข้าไปด้วยความเป็นห่วงเหรอด้วยความโกรธเพราะไม่มีใครเดาอารมณ์อัศวินได้ทั้งนั้น กังสดาลตื่นขึ้นมาพอดีอัศวินเลยรีบกอดร่างสวยของเธอไว้เพราะเป็นห่วงเธอจับใจ
"ผมขอโทษน่ะป่าน.......ผมขอโทษ" อัศวินเอ่ยปากบอกกังสดาล
"ขอโทษป่าน......เรื่องอะไรกันค่ะคุณวิน" กังสดาลถามด้วยความสงสัย
"ผมขอโทษสําหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ผมขอโทษที่เคยทําร้ายป่าน ผมมันบ้าเอง ป่านยกโทษให้ผม เเล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม เลยกลัว เลยเกรงใจ เเล้วกลับมาเป็นป่านคนเดิมได้ไหม" อัศวินถามกังสดาล
"ตอนนี้ป่านก็อยู่กับคุณทุกวันเเล้วนิค่ะ" กังสดาลตอบเสียงสั่นๆ
"เเต่ป่านก็ยังเกรงกลัวผมอยู่ทุกวันนิ" อัศวินสบตามองกังสดาล
"ก็ชีวิตของพ่อป่านอยู่ในกํามือของคุณนิค่ะ" กังสดาลตอบอัศวิน
"ที่ผมทําไปก็เพราะว่าผมต้องการที่จะให้ป่านมาอยู่กับผม ผมรักป่านน่ะ ถ้าผมไม่ทําเบบนี้ ป่านไม่มีทางยอมอยู่กับผมเเน่" อัศวินเอ่ยอย่างตัดพ้อ
"ช่างเถอะค่ะ ยังไงซะป่านก็จะอยู่กับคุณ จนกว่าป่านจะหาหนี้มาคืนคุณได้ เเต่ถึงยังไงป่านก็ยอมรับสภาพเเล้วค่ะว่าป่านไม่มีทางหาเงินตั้งห้าล้านมาชดใช้ให้คุณได้ ดั่งนั้นป่านยินดีที่จะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะยอมปล่อยพ่อของป่านไปค่ะ" กังสดาลสบตามองอัศวินด้วยความหวาดกลัว
"ถ้าป่านคิดเบบนี้ งั้นผมจะไม่มีทางยอมปล่อยพ่อของป่านไปเด็ดขาด จนกว่าป่านจะยอมใจอ่อนอยากอยู่กับผมต่อไปเอง เพราะความรัก"
อัศวินก้มลงหอมเเก้มกังสดาลที่เบี่ยงหน้าหนีเพราะยังเคืองโกรธในอดีตที่บอบชํ้าอยู่ อัศวินรู้ว่ากังสดาลคงยังหวาดกลัวเขาอยู่เป็นธรรมดาเขาเลยเลือกที่จะฝืนยิ้มก่อนที่จะพากังสดาลกลับคฤหาสท์ของเขา เเล้วอัศวินก็รู้ว่าการที่จะทําให้กังสดาลกลับมาร่าเริงน่ารักสดใสกับเขาเหมือนเดิมคงเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะสิ่งที่เขาทํากับเธอตอนที่เขาหึงหวงเธอในอดีตมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน นี่ยังดีที่เป็นเธอผู้อ่อนเเอเเละหลบหน้าหนี ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะขึ้นหน้าหนึ่งไปเเล้วก็ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น