ซุปตาร์...ที่รัก (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ยี่สิบเอ็ด

บ่ายวันใหม่โสภิตาไปเยี่ยมหานวลเเจ่มด้วยความคิดถึงเนื่องจากที่เธอรู้ว่าวันนี้กมลภัทรมีคิวถ่ายละครเเต่บังเอิญคิวถ่ายละครของกมลภัทรดันถูกเลื่อนออกไปก่อนเพราะอารต์ดันติดประชุมด่วน โสภิตาคุยทักทายนวลเเจ่มเเละสมาชิกทุกคนในบ้านยกเว้นเพียงเเต่กมลภัทรก่อนที่จะเตรียมตัวกลับไปหาน้าสาวของเธอเเต่กมลภัทรดันคว้าเเขนของเธอไว้ก่อนเมื่อไม่มีใครอยู่เสียเเล้วเพราะต้องการคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว 

"ไม่คิดจะทักทายพี่สักคําเลยเหรอ" กมลภัทรถามด้วยความน้อยใจ 

"สวัสดีค่ะคุณภัทร" โสภิตาจําใจพนมมือไหว้กมลภัทรไปตามมารยาท 

ท่าทีห่างเหินของโสภิตาทําให้กมลภัทรรู้สึกน้อยใจเเล้วเจ็บปวดเเต่ก็เลือกที่จะทนมันเเล้วสบตามองเธอด้วยความคิดถึงก่อนจะเอื่อมมือเข้าไปจับมือเล็กของเธอไว้ด้วยความโหยหาที่มีอยู่อย่างล้นหัวใจของเขา 

"นิ่มกลับมาอยู่ที่นี่ได้ไหม กลับมาอยู่กับพี่ กลับมาอยู่กับพ่อเเม่พี่ เเล้วก็กลับมาอยู่กับเเม่ของนิ่มเอง" กมลภัทรยิ้มให้โสภิตาที่ก้มหน้าหนีเขาอยู่

"ไม่ค่ะ ดิฉันจะไม่อยู่ที่นี่ ดิฉันได้ตอบเเทนบุญคุณของคุณท่านไปหมดเเล้ว" โสภิตาโต้ตอบไปอย่างเจ็บปวดที่ได้พลีกายให้กับกมลภัทรไปทั้งๆที่เธอไม่สมยอมเลยสักนิดเเต่ถูกเขาบังคับขืนใจเธอ 

"ตอบเเทนบุญคุณบ้าบออะไรกัน พี่ไม่เคยต้องการให้นิ่มตอบเเทนบุญคุณพ่อเเม่ของพี่เบบนี้น่ะ พี่บอกนิ่มเเล้วไงว่าพี่ยินดีรับพิดชอบ พี่ยินดีจะจดทะเบียนสมรสกับนิ่มเเละเเบ่งทรัพย์สินครึ่งนึงที่พี่มีให้นิ่มเพื่อพิสูจน์ว่าพี่จริงใจกับนิ่มเเล้วไม่ได้หลอกลวงนิ่มอย่างที่นิ่มกําลังเข้าใจพี่ผิดอยู่"

"ดิฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น กรุณาเก็บเงินของคุณไว้ให้คนอื่นเถอะ" โสภิตาตอบอย่างตัดบทด้วยความโกรธที่กําลังมีต่อกมลภัทรอยู่

"ถ้าครึ่งนึงมันยังพิสูจน์ความจริงใจของพี่ไม่ได้งั้นพี่ยินดีจะยกทรัพย์สินทั้งหมดของพี่ให้นิ่มอย่างเต็มใจ" กมลภัทรเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม 

"ไม่ว่าเท่าไหร่ดิฉันก็ไม่ต้องการ! คุณจะได้ไปเเต่ตัวของดิฉันเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นคุณจะไม่ได้อะไรเลย เพราะถึงดิฉันจะจน เเต่ดิฉันก็มีหัวใจ ไม่รักคนเลวๆเบบคุณ" โสภิตารู้สึกเหมือนโดนดูถูกที่กมลภัทรเอ่ยข้อเสนอขึ้นมาเบบนี้ เธอจึงพยายามทําให้เเขนของเธอเป็นอิสระเเต่ก็ไม่สามารถทําได้เพราะกมลภัทรได้จับเเขนของเธอเอาไว้เเรงเเละเเน่นเหลือเกิน 

"ทําไมนิ่มถึงพูดกับพี่เบบนี้" กมลภัทรมองหน้าโสภิตาด้วยความน้อยใจเพราะปกติโสภิตาไม่เคยตําหนิเขาเเม้เเต่คําเดียวเเล้วจู่ๆคีรินทร์ก็เดินเข้ามาในบ้านของกมลภัทรเพื่อมาเยี่ยมมณีจันทร์ก่อนจะยิ้มทักทายโสภิตา

"สวัสดีครับคุณภัทร สวัสดีจ๊ะน้องนิ่ม" คีรินทร์ทักทายทั้งคู่

"สวัสดีค่ะพี่คีย์" โสภิตาเเกล้งยั่วโมโหยิ้มหวานเรียกคีรินทร์ให้ดูเหมือนสนิทสนมเพื่อเเสดงให้กมลภัทรดูว่าเธอไม่ต้องการกมลภัทรเเล้ว 

"นิ่มเป็นไงบ้างจ๊ะ พี่ซื้อขนมมาฝากนิ่มเยอะเเยะเลย" คีรินทร์เอ่ยถาม 

"นิ่มสบายดีค่ะ เเต่นิ่มอยากออกไปทานขนมกับพี่คีย์มากกว่าให้พี่คีย์ซื้อขนมมาฝากนิ่ม" คําพูดนี้ทําให้กมลภัทรทนไม่ไหวบีบเเขนของโสภิตาไว้อย่างเเรงทันทีก่อนที่จะสบตามองหน้าของโสภิตาด้วยความไม่พอใจ 

"ผมขอตัวนิ่มสักครู่น่ะครับคุณคีรินทร์ บังเอิญว่าเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันหน่อย" กมลภัทรลากโสภิตาออกไปทางหลังครัวทันที นัยด์ตาของกมลภัทรเต็มไปด้วยความหึงหวงเเละไม่พอใจในตัวของโสภิตาอย่างมาก 

"พี่รู้น่ะว่านิ่มโกรธพี่มากเเค่ไหน เเต่อย่ามายั่วโมโหพี่ด้วยวิธีเบบนี้ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่พี่ทนไม่ไหว" คนโมโหหึงขึ้นเสียงใส่โสภิตา 

"ดิฉันไม่ได้ยั่วโมโหคุณ เพียงเเต่ดิฉันเเค่เริ่มสนใจในตัวของพี่คีย์เพราะว่าเขาเป็นคนดี อ่อนโยน ใจดีเเล้วก็ไม่ข่มเห่งรังเเกผู้หญิงเหมือนคุณ" 

"นิ่มไม่มีสิทธ์ไปสนใจใครทั้งนั้นเพราะว่านิ่มมีพี่เป็นผัวเเล้ว อีกอย่างนึงที่ผ่านมานอกจากเรื่องคืนนั้น พี่เคยข่มเหงเหรอรังเเกอะไรนิ่มเหรอ" 

โสภิตาเหนื่อยที่จะตอบเลยสะบัดมือของกมลภัทรออกเเล้วเดินเลี่ยงหนีออกไป กมลภัทรจะเดินตามเเต่เดินตามไปไม่ทันเพราะนวลเเจ่มเดินเข้ามาขว้างเสียก่อนเพื่อช่วยลูกสาวของเธอ กมลภัทรถอนหายใจไม่รู้จะทําอย่างไรเพราะดูท่าทางโสภิตาจะไม่ยอมให้อภัยเขาง่ายๆ เเล้วดูท่าทางเธอจะมีกริยาเย็นชากับเขาอย่างน่ากลัวเหลือเกิน