ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่เเปด
เช้าวันใหม่กังสดาลไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติเเล้วทันทีที่เรียนเสร็จกังสดาลก็ลงมาหาข้าวเที่ยงทานเเต่ดันมาพบเห็นหน้าของรสรินเสียก่อน กังสดาลรีบจะเบี่ยงตัวหนีเเต่รสรินคว้ามือของเธอเอาไว้เสียก่อน กังสดาลได้เเต่สบหน้าของรสรินด้วยความหวาดระเเวงเเต่ไม่กล้าทําอะไรเนื่องจากที่กังสดาลเป็นคนที่สู้อะไรคนไม่เป็น
"เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากบ้านของพี่ชายฉันสักที!" รสรินเอ่ยปากถาม
"ทันทีที่คุณวินปล่อยตัวของพ่อดิฉันค่ะ" กังสดาลโต้ตอบรสริน
"นี่เธอจะบอกว่าพี่ชายของฉันลักพาตัวพ่อของเธองั้นสิ" รสริสถามต่อ
"คุณก็ลองไปถามคุณวินเองสิค่ะ" รสรินถามกังสดาล
"อย่ามาริอาจตีฝีปากกับฉันน่ะ" รสรินขึ้นเสียงสูงด้วยความไม่พอใจ
กังสดาลพยายามมองหาตัวช่วยจนในที่สุดอัศนัยก็เดินมาเช่นเดียวกับชาลิตาก่อนที่จะดึงตัวรสรินออกไปส่วนชาลิตาก็จับตัวกังสดาลไว้เพื่อถามว่ากังสดาลเป็นอย่างไรบ้างด้วยความเป็นห่วงในตัวของกังสดาล
"พี่เป็นเป็นอย่างไรบ้างค่ะ คุณรินได้ทําอะไรพี่ป่านไหมค่ะ" ชาลิตาถาม
"เปล่าค่ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณน้องตาลมากน่ะค่ะ" กังสดาลตอบ
"กรุณาอย่ามาใช้กําลังในมหาวิทยาลัยของพ่อผม!" อัศนัยต่อว่ารสริน
"ฉันไม่ได้ใช้กําลัง!" รสรินตอบโต้อัศนัยด้วยความไม่พอใจ
"การข่มขู่ก็ไม่ได้เช่นกัน!" อัศนัยจ้องหน้ารสรินอย่างเอาเรื่อง
รสรินไม่อาจสู้ได้เลยเดินหนีไปทางอื่น อัศนัยจึงเดินมาหากังสดาลเพราะรู้ว่ากังสดาลโดนรสรินเเกล้งบ่อยขนาดไหนเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเเห่งนี้เเถมพอรู้เรื่องที่กังสดาลโดนอัศวินทําร้ายร่างกายด้วยจึงได้เเต่เป็นห่วงในฐานะเพื่อน เช่นเดียวกับชาลิตาที่เป็นห่วงกังสดาลเช่นเดียวกัน
"คุณป่านเป็นอะไรไหมครับ มีอะไรบอกพวกเราได้น่ะ" อัศนัยบอกกังสดาล
"ป่านไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณคุณนัยกับน้องตาลมากนะค่ะ"
กังสดาลฝืนยิ้มก่อนจะเดินไปเเต่สักพักก็อ่อนเเรงจากหลายๆเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องพ่อของเธอ เรื่องของอัศวิน เรื่องของรสริน จนในที่สุดร่างของเธอก็สลบลงไปต่อหน้าของอัศนัยเเล้วก็ชาลิตา
"พี่ป่าน/คุณป่าน!" ทั้งชาลิตากับอัศนัยตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
อัศนัยกับชาลิตาช่วยกันพยูงกังสดาลก่อนจะปล่อยให้อัศนัยอุ้มกังสดาลไปที่ห้องพยาบาลเเล้วรอกังสดาลฟื้นด้วยความเป็นห่วง อัศนัยมองหน้าชาลิตาเเล้วจับมือกันเพราะรู้ว่ากังสดาลนั้นรับมือกับปัญหาตามลําพังมามากเเค่ไหน ทั้งคู่สงสารกังสาลจับใจเเต่ก็ไม่รู้จะช่วยกังสดาลได้อย่างไรดี เเต่จู่ๆอัศนัยก็คิดอะไรออก เขาเลยบอกชาลิตาว่าเขาจะลองใจกล้าโทรเรียกคนอย่างอัศวินมาพูดคุยด้วยโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น
"เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากบ้านของพี่ชายฉันสักที!" รสรินเอ่ยปากถาม
"ทันทีที่คุณวินปล่อยตัวของพ่อดิฉันค่ะ" กังสดาลโต้ตอบรสริน
"นี่เธอจะบอกว่าพี่ชายของฉันลักพาตัวพ่อของเธองั้นสิ" รสริสถามต่อ
"คุณก็ลองไปถามคุณวินเองสิค่ะ" รสรินถามกังสดาล
"อย่ามาริอาจตีฝีปากกับฉันน่ะ" รสรินขึ้นเสียงสูงด้วยความไม่พอใจ
กังสดาลพยายามมองหาตัวช่วยจนในที่สุดอัศนัยก็เดินมาเช่นเดียวกับชาลิตาก่อนที่จะดึงตัวรสรินออกไปส่วนชาลิตาก็จับตัวกังสดาลไว้เพื่อถามว่ากังสดาลเป็นอย่างไรบ้างด้วยความเป็นห่วงในตัวของกังสดาล
"พี่เป็นเป็นอย่างไรบ้างค่ะ คุณรินได้ทําอะไรพี่ป่านไหมค่ะ" ชาลิตาถาม
"เปล่าค่ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณน้องตาลมากน่ะค่ะ" กังสดาลตอบ
"กรุณาอย่ามาใช้กําลังในมหาวิทยาลัยของพ่อผม!" อัศนัยต่อว่ารสริน
"ฉันไม่ได้ใช้กําลัง!" รสรินตอบโต้อัศนัยด้วยความไม่พอใจ
"การข่มขู่ก็ไม่ได้เช่นกัน!" อัศนัยจ้องหน้ารสรินอย่างเอาเรื่อง
รสรินไม่อาจสู้ได้เลยเดินหนีไปทางอื่น อัศนัยจึงเดินมาหากังสดาลเพราะรู้ว่ากังสดาลโดนรสรินเเกล้งบ่อยขนาดไหนเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเเห่งนี้เเถมพอรู้เรื่องที่กังสดาลโดนอัศวินทําร้ายร่างกายด้วยจึงได้เเต่เป็นห่วงในฐานะเพื่อน เช่นเดียวกับชาลิตาที่เป็นห่วงกังสดาลเช่นเดียวกัน
"คุณป่านเป็นอะไรไหมครับ มีอะไรบอกพวกเราได้น่ะ" อัศนัยบอกกังสดาล
"ป่านไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณคุณนัยกับน้องตาลมากนะค่ะ"
กังสดาลฝืนยิ้มก่อนจะเดินไปเเต่สักพักก็อ่อนเเรงจากหลายๆเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องพ่อของเธอ เรื่องของอัศวิน เรื่องของรสริน จนในที่สุดร่างของเธอก็สลบลงไปต่อหน้าของอัศนัยเเล้วก็ชาลิตา
"พี่ป่าน/คุณป่าน!" ทั้งชาลิตากับอัศนัยตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
อัศนัยกับชาลิตาช่วยกันพยูงกังสดาลก่อนจะปล่อยให้อัศนัยอุ้มกังสดาลไปที่ห้องพยาบาลเเล้วรอกังสดาลฟื้นด้วยความเป็นห่วง อัศนัยมองหน้าชาลิตาเเล้วจับมือกันเพราะรู้ว่ากังสดาลนั้นรับมือกับปัญหาตามลําพังมามากเเค่ไหน ทั้งคู่สงสารกังสาลจับใจเเต่ก็ไม่รู้จะช่วยกังสดาลได้อย่างไรดี เเต่จู่ๆอัศนัยก็คิดอะไรออก เขาเลยบอกชาลิตาว่าเขาจะลองใจกล้าโทรเรียกคนอย่างอัศวินมาพูดคุยด้วยโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น