คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : OS : อยากเป็น... [2JAE]
[
OS ] อยากเป็น...
Pairing
: Jaebum x Youngjae [2JAE]
Author
: Francez_
พลั่ก!
ตุ้บ!
ปั่ก!
เสียงหมัดหนักๆที่กำลังกระทบกับกระสอบทรายดังระงมไปทั่วทั้งยิมสำหรับออกกำลังกายในบ้านหลังหนึ่ง
“ไอ้บ้าเอ้ย!!”
ลูกชายเจ้าของบ้านร้องฮึดฮัดในลำคอก่อนจะปล่อยหมัดเข้าไปแรงๆที่กระสอบทรายอีกรอบหนึ่ง
ตอนนี้ชเวยองแจกำลังหงุดหงิดมากๆๆๆ
“ฮึ่ย!” ร้องขึ้นมาอีกครั้ง
ก่อนจะเตะเข้าไปที่เป้าหมาย
ขาเรียวสวยถูกยกขึ้นยันเข้าที่กระสอบทรายสีดำขลับที่มีรูปใบหน้าของใครบางคนติดอยู่บนนั้น
มันเป็นรูปของไอ้บ้าคนหนึ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เสียในตอนนี้
ยองแจทรุดตัวลงนั่งกับพื้นยิม
หอบหายใจอย่างหนักหน่วงเพื่อระบายความเหนื่อยล้าที่กำลังเกิดขึ้นกับตน
มือเรียวสวยยกขึ้นเช็ดที่หน้าผากแต่ก็ต้องร้องโอ้ยออกมาเบาๆ เพราะมือของเขาตอนนี้กำลังใส่นวมไว้อยู่
เลยกลายเป็นว่ายองแจยกมือขึ้นมาต่อยที่ใบหน้าตัวเองซะงั้น
โว้ย!! หงุดหงิดจริงๆ
ยองแจหยัดตัวลุกขึ้นเหมือนเดิม
ก่อนจะปรายตามองลูกน้องที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาเรียงรายกันอยู่ตรงหน้าเขา
ยองแจตวัดสายตาไปที่ลูกน้องคนสนิทก่อนจะส่งสายตาให้มันเดินเข้ามาใกล้ๆ
“มานี่ดิ้ยูคยอม”
ร่างสูงใหญ่ของเจ้าของชื่อเดินออกมาหาเขาอย่างง่ายๆ
คนตรงหน้ายองแจก้มหน้างุดเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง...
“มาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อย”
พูดจบคนตัวเล็กก็โยนนวมอีกคู่ให้คนตรงหน้าทันที ยูคยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาก่นจะทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้
“คุณหนู T^T”
“อะไร” ยองแจเอ่ยถาม
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นเพราะไอ้ลูกน้องตัวดีตรงหน้าเริ่มทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม
“คนอื่นไม่ได้หรอครับ ._.”
“แกนั่นแหละดีแล้ว” จบประโยคนั้นยองแจก็กระโดดเหยงๆอยู่ตรงหน้าเขาทันที
เจ้าตัวหันไปวอร์มกับกระสอบทรายสีดำนั่นอีกรอบ
ยูคยอมเลยต้องจำใจหยิบนวมนั่นขึ้นมาใส่อย่างช้าๆ
พอใส่เสร็จก็เงยหน้ามองเจ้านายคนน่ารักที่กำลังชกหมัดทั้งสองข้างเข้าหากัน
แววตามุ่งมั่นของเจ้านายแทบทำให้ยูคยอมกลัวจับใจ “มา!!”
คุณหนูยองแจน่ากลัว ; - ;
อึ่ก
ยังไม่ทันตั้งตัวดียูคยอมก็โดนหมัดหนักๆของเจ้านายประทับบนใบหน้าหล่อเหลา
ก่อนจะตามมาด้วยหมัดที่สองสามสี่ห้าตามมาอย่างต่อเนื่อง
ปิดท้ายด้วยยองแจที่กระโดดถีบยูคยอมให้นอนราบลงกับพื้น
ไม่ใช่ว่ายูคยอมสู้ไม่ไหว...แต่ยูคยอมไม่กล้าสู้ต่างหาก...
ยองแจกรอกตาไปมาพลางมองลูกน้องที่นอนราบอยู่ตรงหน้า
ยองแจได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดังเอื้อกของบอร์ดี้การ์ดนับสิบที่กำลังยืนมองเขาตอนที่กระโดดถีบยูคยอมไป
บ้าเอ้ย
ขนาดมาระบายอารมณ์แล้วเขาก็ยังไม่หายหงุดหงิดสักที
“ลุกขึ้นมา”
เอ่ยเสียงเรียบบอกคนตรงหน้าก่อนที่ยองแจจะค่อยๆย่างเท้าเข้าไปใกล้
แต่ยูคยอมกลับนิ่งไม่ไหวติง
ยองแจเลยกระโดดขึ้นคร่อมลูกน้องตัวดีแล้วออกแรงทุบคนตัวสูงให้สู้ตอบกลับเขาบ้าง “โว้ย!! ทำไมแกไม่สู้ฉันวะ”
“คุณหนูใจเย็นๆ T^T”
“หงุดหงิดโว้ย ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้เหยินบ้า ไอ้นิสัยเสีย
ไอ้ โว้ยย!”
ยองแจร้องโวยวายออกมาดังลั่น
มือเรียวยกขึ้นทุบตียูคยอมที่นอนอยู่ด้านล่างอย่างแรงจนบอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังต้องรีบเดินเข้ามาแยก
“ฮึ่ย ปล่อยโว้ย ปล่อยกู แม่งเอ้ย หงุดหงิดชิบหาย” ยองแจสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมก่อนจะเหล่มองลูกน้องเบอร์หนึ่งอย่างยูคยอมที่ตอนนี้มีสภาพสะบักสะบอมจากการปะทุษร้ายจากเขาสุดๆ
ในใจได้แต่พร่ำขอโทษลูกน้องฝีมือดีที่ตัวเองมาพาลใส่แบบนี้
ยองแจไม่ได้ตั้งใจ...แต่ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดและเขาห้ามตัวเองไม่ได้
โทษนะ...ยูคยอม...
“คุณหนูครับ คุณหนู!” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้ายิมก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของลูกน้องอีกคนที่เดินเข้ามาใกล้
ยองแจเลิกคิ้วมอง
“อะไร”
“คุณแจบอมมาครับ!!”
จบคำนั้นของคนตรงหน้า ทั่วทั้งยิมก็เงียบกริบทันที
ยองแจเหลือบมองลูกน้องนับสิบที่ยืนเรียงกันแล้วก้มหน้าก้มตาอีกครั้งก่อนจะกรอกตาไปมาเมื่ออารมณ์ของตนเริ่มพุ่งสูงขึ้นมาอีกรอบ
“มันมาทำไม”
“คุณแจบอมบอกว่าเขาอยากพบคุณยองแจครับ”
“ไปบอกมันว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนป่วยอยู่บนห้อง ท้องเสีย
ขี้แตกทั้งคืน ไม่ว่างจะเจอหน้าใครทั้งสิ้น แต่ถ้าไอ้เหยินนั่นมันยังตื๊อจะเข้ามาหา
ก็ทำยังไงก็ได้ไม่ต้องให้ฉันเห็นหน้ามัน!!”
ยองแจตวาดกร้าว ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบน้ำเปล่าแล้วกระดกกรอกเข้าปากไป
เขาเห็นลูกน้องคนที่วิ่งมาส่งข่าวเดินไปทางประตูก่อนจะนิ่งค้างไว้ตรงนั้น
เท้าทั้งสองข้างของลูกน้องม้าเร็วค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างช้าๆก่อนจะตามด้วยร่างของคนที่ยองแจไม่อยากเจอหน้าด้วยมากที่สุดตอนนี้กำลังเดินเข้ามาในยิม
“ว่าไงจ๊ะยาหยี”
พรืดดด
ยองแจพ่นน้ำที่ตนกินไปเมื่อครู่ออกมาจากปากทันที
ไอค่อกแค่กสองสามทีก่อนจะมองหน้าคนมาใหม่อย่างตกใจ
“คุณหนู T^T”
เสียงร้องที่ดังขึ้นทำให้ยองแจต้องหันไปมองก่อนที่เจ้าตัวจะเบิกตากว้าง
น้ำที่ยองแจพ่นไปเมื่อครู่กระทบเข้ากับใบหน้าของยูคยอมเต็มๆ
ยองแจได้แต่ขอโทษยูคยอมในใจเป็นครั้งที่สอง...
“โหย นี่มันวิธีกินน้ำแบบใหม่หรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
ยองแจแยกเขี้ยวมองเจ้าของประโยคอย่างเคืองๆ
ท่องนะโมตัสสะในใจเพื่อบรรเทาความโกรธที่เริ่มประทุขึ้นมา
“โอ๊ะโอแล้วนี่ใครหนอช่างงดงามอะไรเช่นนี้” คนตัวสูงเดินเข้าไปใกล้กระสอบทรายก่อนจะหยิบรูปที่มีใบหน้าของเจ้าตัวที่แปะอยู่ขึ้นมาดู
ยองแจสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะกระชากรูปนั้นมาถือไว้แล้วขยำๆจนมันกลายเป็นก้อนกลมๆแล้วโยนออกไปไกลๆ
“มีอะไร มาทำไม มาหาพ่อหรอ วันนี้พ่อไม่อยู่นะ
กลับบ้านไปได้แล้ว ชิ่วๆๆๆ”
ยองแจยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเพื่อไล่อีกคนให้กลับบ้านไป
เขาได้ยินเสียงกลั้วหัวเราะของแจบอมที่ดังขึ้นมาเบาๆ
ยองแจได้แต่ฮึดฮัดกับตัวเองก่อนจะกระทืบเท้าอยู่กับที่แสดงความไม่พอใจ
“พี่ไม่ได้มาหาพ่อนาย พี่มาหายองแจ”
“มาทำไม ใครใช้ให้มา ไปไกลๆเลยโว้ยยย กลับบ้านไป ไป๊!”
“ไม่กลับหรอกเพราะหัวใจพี่สั่งให้มาหายองแจ”
“ฮิ้ววว”
เสียงโห่ร้องชอบใจของบรรดาลูกน้องทำให้เจ้าของบ้านต้องตวัดหางตาไปมอง
ชเวยองแจล่ะเกลียดอิมแจบอมจริงๆ
“แหวะ”
พูดจบเจ้าตัวก็สาวเท้าเดินหนีทันที
แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่หน้าประตูเพราะคนที่เขาเกลียดแสนเกลียดดันเดินเร็วกว่ามาขวางทางออกเขาซะได้
ยองแจจิ๊ปากในลำคออย่างไม่พอใจ “ออกไป”
“ไม่ออก”
แจบอมพูดเสียงเข้มก่อนจะกางมือขวางทางหน้าประตูพร้อมๆกับที่มุมปากยกยิ้มกว้างขึ้นมาจนตาคมกลายเป็นเส้นสระอิ
“ไปเที่ยวกัน”
“ไม่ไป”
ยองแจสวนขึ้นมาทันควันทำให้คนชวนต้องยู่ปากเข้าหากันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ไม่ไปจริงๆหรอ ไปเถอะนะยองแจ น้า”
ยองแจดันหน้าของแจบอมออกไปเมื่อคนที่อยู่ด้านหน้าเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ก็บอกว่าไม่ไปไงวะ จะตื๊ออะไรนักหนา รำคาญ!!” พูดจบคนตัวเล็กก็กระแทกไหล่เดินออกไปนอกยิมทันที
แจบอมเลยต้องรีบเดินตามในขณะที่ปากหยักก็พร่ำชวนคนตัวเล็กอยู่ไม่หยุด
คนทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนอนยองแจก่อนที่คนตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงกว่าแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“กลับบ้านไปได้แล้ว”
แจบอมยืนนิ่งก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ”
“ยองแจต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง”
แจบอมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะจับเข้าที่ข้อมือบางแล้วเปิดประตูห้องก่อนจะลากคนตัวเล็กเข้าไปด้วยกัน
“รอบนี้เป็นอะไรอีก ฮึ?”
“อะไร ใครเป็นอะไร ไม่ได้เป็นสักหน่อย”
“นี่ล่ะ เป็นอยู่ชัดๆ” แจบอมจับเข้าที่ไหล่เล็กของคนตรงหน้าไว้ก่อนจะดันให้ไปติดกับกำแพงยาว
“มึงไปถามตัวมึงเองดีกว่าว่าไปทำอะไรไว้” ยองแจเอ่ยเสียงเรียบ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมของคนตรงข้ามอย่างเคืองๆ
“พี่ทำอะไร” แจบอมเอ่ยถามกลับ
นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กต้องพรูลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ถ้ามึงไม่รู้ก็กลับไปเหอะ ขี้เกียจคุย” ยองแจผลักคนตรงข้ามให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล
เจ้าตัวหันไปถลึงตามองคนเป็นพี่
“ยองแจก็บอกพี่มาสิว่าพี่ไปทำอะไร โกรธอะไรพี่หรอ”
“นี่มึงไม่รู้จริงๆ?”
“ก็ใช่ไง เร็วๆ บอกมา พี่จะได้ง้อได้ถูก”
ยองแจกรอกตาไปมา
มือเรียวสวยเริ่มยกขึ้นไปที่ท้ายทอยของคนเป็นพี่ลากผ่านไปเรื่อยๆจนมาถึงเส้นผมสีดำขลับ
ขย้ำเบาๆก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างไปให้แล้วออกแรงกระชากเข้าที่เส้นผมนั่นแรงๆเมื่อแจบอมไม่ได้ตั้งตัว
“มึงแม่ง!
จีบกูอยู่แต่ไปคั่วกับคนอื่น ไอ้เหี้ย!”
“โอ้ยๆ ยองแจ พี่เจ็บ ปล่อยๆๆ โอ้ยย”
แจบอมร้องออกมาดังลั่น พยายามขืนตัวเองให้ออกจากการที่โดนคนตัวเล็กกระชากหัวอยู่
แต่ยองแจก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย...
ตอนนี้ผมของแจบอมต้องหลุดออกมาเป็นกระจุกแล้วแน่ๆเลย...
“ไอ้เหยินมักมาก! ไอ้เฒ่าหัวงู! ไอ้แก่ตัณหากลับ! ไอ้บ้าแจบอมมม!!!”
แจบอมที่ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่ยืนนิ่งน้อมรับความผิดที่ตนไม่ได้ก่อขึ้น แจบอมอยากอธิบายนะ
อยากถามไถ่ว่าคนตัวเล็กนี่ไปรู้ยังไงหรอว่าเขาคั่วอยู่กับคนอื่น เห้ยๆๆ
คือแจบอมไม่ได้ไปคั่วกับใครนะ แจบอมมีแค่ชเวยองแจเด็กโหดตรงหน้าแค่คนเดียว แล้วยองแจไปรู้เรื่องนี้ตอนหนายย
เมื่อวานยังคุยกันดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้มาเป็นแบบนี้ แจบอมสงสัยยย
“มึงแม่ง!!”
จบเสียงนั้นคนตัวเล็กก็ทรุดตัวลงนั่งทันทีพลางหอบหายใจหนักๆเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบอะไรสักอย่างมา
คนตัวเล็กปรายตามองแจบอมที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น สภาพของแจบอมตอนนี้ดูหนักกว่ายูคยอมมาก
แต่รอบนี้ยองแจจะไม่ขอโทษแจบอมเด็ดขาด
ไม่! มี! วัน!
“หายโกรธพี่ยัง”
“ยัง”
ยองแจเอ่ยตอบแจบอมที่หยัดตัวลุกขึ้นนั่งบนพื้น
คนเป็นพี่ค่อยๆเขยิบตัวเข้ามาใกล้ยองแจที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วเท้าคางมองเขา
“ไปรู้มากจากไหนว่าพี่ไปคั่วกับคนอื่น”
“รู้กับตัวเองนี่แหละ เห็นกับตา!”
“ตอนไหน?”
“เมื่อคืนตอนดึกๆที่ผับพี่จินยอง”
“เมื่อคืนหรอ อืม...”
แจบอมครางในลำคอ สมองกำลังครุ่นคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน
ก่อนจะดีดนิ้วเบาๆเมื่อตนนึกขึ้นได้ “คนที่ยองแจเห็นใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆผมสีทองป้ะ”
“ใช่!!”
แจบอมอมยิ้มขำๆกับคำตอบของคนตัวเล็กก่อนจะเอื้อมมือไปบีบที่แก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว
ยองแจต้องหึงเขาแน่ๆเลย...พอคิดแบบนี้ตัวแจบอมนี่แทบจะลอย เขินจุง
“นั่นมันเพื่อนพี่ มันแพ้พนันเลยต้องโดนแต่งหญิง”
“หะ หา?”
ยองแจร้องเสียงหลงเมื่อได้ฟังคำอธิบายจากคนตรงหน้า
แล้วเหมือนว่าหน้าตางงๆของยองแจจะดูไม่เชื่อกับพูดนั้นแจบอมเลยเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดรูปให้ยองแจได้ดู
“ม...ไม่เชื่อหรอก พี่แจบอมอย่ามาหลอกเรา”
แจบอมอมยิ้มขำ
สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้แจบอมได้รู้ว่าคนตรงหน้าเริ่มหายงอนเขาแล้ว
“ไม่เชื่อก็ตามใจ…แต่พี่มีแค่ยองแจคนเดียวจริงๆนะ
จะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ พี่ไม่เคยคิดนอกใจยองแจเลยนะครับ”
“ขี้โม้...”
พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบหมอนใบโตขึ้นมาวางไว้บนตักแล้วซุกหน้าลงไป
อ่า...สรุปที่เขาโวยวาย
หงุดหงิดไปทั้งหมด นี่คือยองแจคิดไปเองหรอ ; - ;
ว้าย หน้าแตกเบย
“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ…”
เสียงทักของคนเป็นพี่ดังขึ้น ยองแจเลยต้องผงกหัวตัวเองขึ้นมามอง
คิ้วเรียวคมของแจบอมขมวดเข้าหากันจนยองแจต้องทำตามไปด้วย
“อะไรหรอ”
“ยองแจไปที่ผับเมื่อคืนหรอ”
อ่าว เวรละกู...
“เปล๊า ใครไป ไม่ได้มีใครไปสักหน่อย เนอะๆพี่แจบอม
ใครไปผับ ไม่มี๊” ยองแจตอบกลับคนเป็นพี่เสียงสูง
ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำให้แจบอมต้องกรี่ตามองอย่างจับผิด
“แหม่ เสียงสูงเชียวนะครับ”
จบประโยคนั้นแจบอมก็ลุกขึ้นมานั่งข้างยองแจทันที
คนตัวเล็กเริ่มมีเหงื่อซึมตามไรผม
มือชื้นเหงื่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวทำให้ต้องยกมือขึ้นมาถูกกับผ้าห่ม
“เมื่อคืนใครบอกพี่น้า ว่าจะนอนตั้งแต่สองทุ่ม...”
“หูยย สองทุ่ม คนอะไร ทำไมนอนเร้วเร็ว” ยองแจเริ่มกระเถิบตัวออกห่าง
“นั่นสิ...ทำไมนอนเร็วแล้วไปโผล่ที่ผับได้...” แจบอมเริ่มเขยิบเข้าไปใกล้ๆ
“ใครน้อ...” ยองแจเริ่มถอยหนี
“ใครนะ...”
แจบอมก็เริ่มเข้าไปใกล้เรื่อยๆ “มาให้พี่จัดการซะดีๆไอ้เด็กแสบ!!”
ยองแจทำหน้าตาเหลอหลาพลางหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปหน้าประตูห้อง
แต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะบิดออกไปกลับโดนคนเป็นพี่ตามมากระชากตัวเขาแล้วโยนลงกับเตียงทันที
“ไอ้บ้าพี่แจบอม! ปล่อยกูววว”
“ไม่ปล่อย เรานี่หลายกระทงเลยนะ ทั้งเรื่องหนีไปเที่ยว
ทั้งเรื่องคิดเองเออเองว่าพี่มีคนอื่น”
“อะไร้! ยองแจไม่รู้สักหน่อยนี่
ถ้าตอนนั้นพี่แจบอมเป็นยองแจ พี่แจบอมก็ต้องคิดแบบนั้นแหละน่า”
ยองแจดิ้นไปมา
พยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากใต้ร่างของแจบอมที่กำลังคร่อมเขาอยู่แต่ก็ไม่เป็นผล
แจบอมหัวเราะเบาๆในลำคอ
“หึงพี่รึไง”
“บ บ้า ใครหึง อย่ามั่วดิ้ เร็วโว้ย ปล่อยยย” ได้ฟังคนปากไม่ตรงกับใจพูดดังนั้นแจบอมเลยกระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนคนที่เพิ่งจะนึกอะไรได้
“ยองแจหึงพี่ในฐานะอะไรหรอ แฟนก็ไม่ใช่”
“อ...อ่าว ก็...”
คนตัวเล็กพูดเสียงตะกุกตะกัก มองหน้าคนด้านบนด้วยสายตาเหวอๆ
นั่นสิ
ยองแจจะหึงแจบอมทำไม...ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
แจบอมกระตุกยิ้มที่ริมฝีปาก มองคนตรงหน้าที่นิ่งไปพร้อมๆกับแววตาหวานที่หลุบต่ำลงเรื่อยๆ
ปากบางของยองแจเบะคว่ำ นั่นเลยทำให้แจบอมต้องลุกออกจากตัวคนเป็นน้องแล้วดึงให้ยองแจลุกขึ้นมานั่งดีๆ
“ตอบตกลงเป็นแฟนพี่เร็วๆดิ พี่จะยอมเราทุกอย่างเลย”
แจบอมยิ้มกริ่ม ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองคนเป็นน้อง
แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาเป็นเพียงแค่ฝ่ามือเล็กที่ดันใบหน้าเขาออกห่างก่อนที่คนตัวเล็กจะพูดเสียงเรียบๆแล้วเดินก้มหน้างุดออกจากห้องไปทันที
ซึ่งรอบนี้แจบอมไม่ได้เดินตาม
แต่กลับเลือกที่จะนอนแผ่บนเตียงนุ่มแล้วยิ้มออกมาเหมือนคนเป็นบ้าแทน
คำพูดของยองแจก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกไป...
มันเป็นคำพูดที่สามารถทำให้แจบอมยิ้มไม่หุบได้ทั้งวันทั้งคืน...
“แฟนน่ะไม่เป็นหรอก อยากเป็นเมียมากกว่า...”
- END -
ไปขุดเจอในคอมมาค่ะ แต่งเมื่อนานมาแล้ว55555555555555
เจอกันเรื่องหน้าเมื่อโลกต้องการ... จุ้บๆ
#ดอทจ
ความคิดเห็น