คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : OS : รักข้างเดียว [2JAE]
[OS]
รักข้างเดียว
Pairing : Jaebum x Youngjae [2JAE]
Author : Francez_
คุณคิดว่าความรักแบบไหนที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุด
สายเลือดเดียวกัน...?
ครูกับนักเรียน...?
ดอกฟ้ากับหมาวัด...?
ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเลือกที่จะตอบอะไร
แต่สำหรับผมความรักที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุด
ก็คือ...
...รักข้างเดียว...
แน่ล่ะ
รักข้างเดียวก็คือมีแค่คนๆเดียวที่รู้สึกถึงคำว่ารัก ไม่มีทางที่คนที่คุณเฝ้ามองจะหันมามองคุณเลยแม้แต่น้อย
รวมถึงผมตอนนี้...
ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางหันมามองผม
ผมส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆเมื่อความคิดบ้าๆนั่นแล่นเข้ามาในหัว
มือเรียวดึงแว่นที่ใส่อยู่ให้ออกจากดวงตาคม ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
หัวไม่แล่นเลยแฮะ...
ผมจัดการปิดตะราเล่มหนาที่ต้องอ่านเพื่อเตรียมสอบลง
ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าสักพัก
จากนั้นค่อยเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำเปล่ามาดื่มเพื่อดับกระหาย
ตาคมของผมเหลือบไปมองที่นาฬิกาเรือนหรูที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องสีขาวก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอีกรอบ
เวลา 22.47
น.
ทำไมยองแจยังไม่กลับ
คำถามนี้วนไปวนมาในหัวของผมตั้งแต่ฟ้าสีครามเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทึบ จนตอนนี้เจ้าตัวเล็กของผมก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านสักที
ไม่รู้ว่าหายไปไหนของเขา...
กริ้ก
เสียงไขกุญแจห้องดังขึ้นขัดความคิดของผมให้หยุดลง
สายตาคมเสไปมองร่างอันคุ้นตาที่กำลังเดินเข้ามา
"อ่าว
ผมนึกว่าพี่แจบอมนอนไปแล้วซะอีก"
ยองแจเอ่ยขึ้นมาพร้อมๆกับรอยยิ้มกว้างที่ประดับอยู่บนใบหน้าหวาน
รอยยิ้มที่ผมหลงรัก...
"พี่อ่านหนังสือสอบอยู่น่ะ"
ผมเอ่ยตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันมาสนใจแก้วน้ำที่เพิ่งดื่มไปเพียงครึ่งแก้ว
เพราะถ้ายองแจเห็นสายตาของผมตอนนี้
เจ้าตัวเล็กต้องรู้แน่ๆว่าผมคิดอะไรอยู่
ซึ่งยองแจจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด
ถ้ารู้เมื่อไหร่ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้คงต่อกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
ผมรู้ว่ายองแจไม่ได้คิดอะไรกับผม
ผมรู้ว่าน้องไม่ได้
'ชอบ' ผมเหมือนที่ผม 'ชอบ'
น้อง
แต่ก็นะ
ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้
ผมตัดใจจากน้องไม่ได้หรอก...
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคืออย่าให้ยองแจรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับน้อง
เพราะผมยังทำใจไม่ได้ถ้าจะถูกคนตรงหน้าปฏิเสธ
ผมเหยียดขายาวๆของตัวเองบนโซฟานุ่มนิ่มหลังจากกลับมาจากมหาลัย
หลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองที่มันกำลังปะทุขึ้นมา
วันนี้เขาเห็นผู้ชายตัวสูงคนนึงบอกรักยองแจ...
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่แจบอมเห็นหรือได้ยินคนพูดเรื่องนี้กัน
ยองแจเป็นคนที่ป๊อปมากๆในมหาลัย ใบหน้าน่ารักกับรอยยิ้มสดใส
แล้วด้วยนิสัยที่เข้ากับคนง่ายนั่นอีก
ไม่แปลก
ถ้าจะมีคนมาชอบยองแจเยอะ
แต่ทุกคนที่เลือกจะมาสารภาพรักกลับต้องผิดหวัง
ยองแจปฏิเสธทุกคน
เหตุผลง่ายๆที่เจ้าตัวให้
คือ ยองแจยังไม่คิดจะจริงจังกับใครตอนนี้
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
นี่แหละ
ที่มันทำให้ผมไม่กล้าบอกรักยองแจ เพราะรู้แน่ๆว่าต้องโดนปฏิเสธ
"กลับมาแล้วครับบบ"
เสียงหวานใสดังขึ้นพร้อมๆกับที่เจ้าของเสียงเดินเข้าประตูบ้านมา
ผมเหลือบมองไปดูยองแจ เห็นน้องถือของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือเลยเดินเข้าไปช่วย
และก็ได้รอยยิ้มกว้างๆเป็นการตอบแทน...
อ่า...หัวใจผมเริ่มเต้นเป็นจังหวะแปลกๆอีกแล้ว
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะ"
ผมเอ่ยถามอีกคนเพื่อลดความประหม่าที่กำลังเกิดขึ้นของตัวเอง พยายามให้ความสนใจของที่น้องซื้อมามากกว่าจะเงยหน้ามองน้องตรงๆ
มีแต่ของกินทั้งนั้นเลยแฮะ
ยองแจนี่มันยองแจจริงๆ
"กินด้วยกันมั้ยพี่แจบอม"
คนตัวเล็กเอ่ยถามพลางยื่นขนมห่อใหญ่มาไว้ตรงหน้าผม
ผมหรี่ตามองน้องอย่างคาดโทษเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กไม่ยอมนั่งบนเก้าอี้ดีๆ
แต่ดันปีนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทานข้าว
"อย่านั่งบนโต๊ะ"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ ทำให้ยองแจต้องยู่ปากด้วยความขัดใจ
แต่น้องก็ทำตามคำสั่งของผมอย่างโดยดี
เจ้าตัวทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แบบคนปกติที่มักจะนั่งกัน
ในขณะที่มือเรียวก็หยิบขนมเข้าปากไม่ขาดสาย
"แค่นี้ทำไมต้องดุด้วย"
น้องบ่นออกมาเบาๆทำให้ผมต้องหัวเราะออกมากับท่าทีนั้น "เอ้อ พี่แจบอม"
"ว่าไง"
ผมเอ่ยตอบรับยองแจที่อยู่ๆก็เหมือนเจ้าตัวเล็กเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"มะรืนนี้ผมจะย้ายออกจากที่นี่แล้วนะ
หาหอใหม่ได้แล้ว เย่ๆ"
คนตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
ต่างจากผมที่นิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด
ยองแจเป็นเด็กรุ่นน้องผมหนึ่งปี
น้องเป็นน้องรหัสของจินยองเพื่อนสนิทของผม
วันหนึ่งเมื่อปลายเดือนที่แล้วจินยองมันเดินมาบอกผมด้วยใบหน้าเครียดๆว่าหอของน้องรหัสมันหลังคารั่วต้องรีบย้ายออก
จะให้ไปนอนกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะหอของเพื่อนยองแจดันเต็ม
รู้สึกว่าหัองนึงจะนอนอัดกันหลายคนเลยทีเดียว....
พอจะให้มานอนกับจินยองที่เป็นพี่รหัสยองแจก็ไม่ได้อีก
มันจะสวีทกับแฟนมัน...
ตอนนั้นผมจำได้
ว่าผมเปรยๆกับจินยองว่าถ้าหาหอใหม่ไม่ทันหรือน้องไม่มีที่นอน ก็ให้มาอยู่กับผมก่อน
ตอนนั้นผมก็แค่คิดว่า
ผมก็เป็นคนที่ชอบยองแจคนนึงนะ ถ้าได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบทุกวันคงดีไม่น้อย
แต่ผมลืมคิดไปอีกอย่าง
ถ้ายองแจได้หอใหม่น้องก็ต้องย้ายออกจากที่นี่
ซึ่งผมก็ห้ามอะไรไม่ได้
เพราะผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามเขา
"พรุ่งนี้พี่แจบอมต้องมาช่วยผมเก็บของด้วยนะ
อย่าลืมล่ะ"
ยองแจพูดขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมพยักหน้าตอบในลำคอเบาๆ
ทั้งๆที่รู้ว่าคนที่เดินเข้าห้องน้ำจะไม่เห็นก็ตามแต่ผมก็ยังทำ
"อืม..."
ผมเดินตามทางมาเรื่อยๆ
กดลิฟต์ขึ้นชั้นบนอย่างเอื่อยเฉื่อย
วันนี้ทั้งวันเหมือนสมองและร่างกายจะโหลดข้อมูลรอบตัวช้ากว่าปกติ
อะไรๆก็ดูจะผ่านไปอย่างยากลำบากเหลือเกิน
เอาจริงนะ
ผมไม่อยากช่วยน้องเก็บของเลยอ่ะ
ผมไม่อยากให้ยองแจย้ายออกไป...
แต่ก็รู้ๆกันอยู่...ผมไม่มีสิทธิ์ห้าม...
ผมหยิบกุญแจห้องเพื่อจะไขเข้าไป
พอเข้ามาได้ก็กวาดตามองคนตัวเล็กที่ต้องอยู่ในห้องทันที
วันนี้น้องเลิกเรียนเร็ว
ต้องรีบกลับมาเก็บของอยู่แล้ว
ผมขมวดคิ้วมุ่น
รอบๆห้องเงียบมากเกินไปจนผมนึกแปลกใจ
แล้วไหนจะคิ้วข้างขวาของผมที่กระตุกขึ้นเบาๆนั่นอีก
เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า...
สองเท้ารีบก้าวเดินรอบห้องเพื่อหายองแจ ห้องแรกที่ผมเลือกจะเข้ามาดูคือห้องนอน ที่พวกผมนอนด้วยกัน
แล้วก็แจ็คพอร์ต ผมเจอยองแจกำลังนั่งอ่านอะไรก็ไม่รู้อยู่บนพื้นข้างๆชั้นหนังสือ
ผมเพ่งมองไปที่สมุดเล่มนั้นที่อยู่ในมือของยองแจก่อนจะเบิกตากว้าง
รีบสาวเท้ายาวๆเข้าไปใกล้แล้วดึงสมุดออกจากมือของน้องทันที
ตายห่า...
"พี่แจบอม..."
ยองแจพึมพำชื่อผมออกมาเบาๆ ตาเรียวเล็กที่ค่อนไปทางตี่เบิกกว้างกว่าเดิม
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ
"พี่..."
ผมยืนนิ่งเพื่อรอฟังว่าน้องจะพูดอะไร
ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องเผลอกลั้นหายใจเวลาน้องขยับริมฝีปากด้วย
"พี่...ชอบผมหรอ..."
ยองแจเอ่ยอย่างแผ่วเบา
แต่ผมก็ได้ยินมันชัดถ้อยทุกคำ
ไม่แปลกหรอก
ถ้าน้องจะคิดว่าผมชอบน้อง เพราะผมดันโง่เง่าสะเพร่าเต่าตุ่นที่ไปเขียนว่า 'อิม แจบอม ชอบ ชเว ยองแจ' ตัวใหญ่ๆกลางสมุดหน้าหลังนั่นอ่ะ
เวรเหอะ...
"พี่แจบอม..."
เสียงหวานเอ่ยเรียกผมที่กำลังก่นด่าตัวเองในใจ
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
คงถึงเวลาที่ผมต้องบอกความรู้สึกที่มีต่อยองแจให้น้องรับรู้สักทีแล้วล่ะ
"อืม...พี่ชอบยองแจ
ชอบมานานแล้วแหละ"
ผมเอ่ยบอกคนตรงหน้าไปอย่างแผ่วเบา
ผมเห็นว่ายองแจเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเองก่อนที่คนตัวเล็กจะหัวเราะฝืดๆในลำคอ
ผมเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า
ความคิดที่เข้าข้างตัวเองเริ่มแวบเข้ามาในหัว
หรือว่าผม...ยังมีหวัง...?
"ผมไม่คิดว่าพี่จะชอบผม...ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย..."
ยองแจเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา น้องก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาที่ผมกำลังมอง
"ผมนึกว่าพี่เห็นผมเป็นแค่น้องชาย"
"..."
"พอมาคิดๆดูแล้ว
ผมว่าตลอดเวลาที่ผมอยู่กับพี่เหมือนผมอ่อยพี่ยังไงก็ไม่รู้
ผมไม่รู้ว่าการกระทำของผมมันทำให้พี่คิดว่าผมให้ความหวังพี่รึเปล่า..."
"..."
"...ขอโทษนะครับ"
คนตัวเล็กตรงหน้าพูดจบก็ก้มหัวลงเพื่อแสดงความขอโทษ
"ขอโทษทำไม..."
"ขอโทษที่ผมตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้...ผมไม่ได้คิดกับพี่แจบอมแบบนั้น..."
จบประโยคของคนตัวเล็ก
ผมแทบล้มทั้งยืน
ยังดีที่ข้างๆตัวมีตู้เสื้อผ้าอยู่ทำให้ผมต้องเขยิบตัวไปพิงมันเพื่อพยุงตัวเองให้ยืนเหมือนเดิมได้
มือสากยกขึ้นจับที่หน้าอกตัวเองที่เหมือนมีมีดนับสิบเล่มแทงเข้ามากลางใจ
อกหักมันเป็นแบบนี้นี่เอง...
"อืม
พี่รู้อยู่แล้วล่ะ"
ตอบกลับคำของน้องไปเสียงเบาหวิว
ผมเห็นยองแจรีบก้มหน้าก้มตาเก็บของของตัวเองก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไป
ผมเหลือบมองแผ่นหลังบอบบางนั่นจนหายวับไปกับบานประตูก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีทางหันมามอง
รู้ทั้งรู้ว่ายองแจไม่มีทางหันมาสนใจ
แต่ก็ยังดันทุรังจนตัวเองต้องเป็นฝ่ายเจ็บ...
ความรักที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผม...
...คือรักข้างเดียว...
มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยจริงๆ
-THE
END-
งงกันมั้ยอ่า ; - ; คงไม่ไหรอกเนอะ 555555555
ช่วงนี้เฟลๆก็เลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น....
อยากด่าทอต่อว่าไปเจอกันที่ #ดอทจ เหมือนเดิมนะคะ
เอ้อ เห็นมีคนถามเรื่องตอนจบต้นไม้ร้อยปีที่ถามว่ายองแจยังเป็นเทพเหมือนเดิมหรือกลายเป็นมนุษย์
คือยองแจยังเป็นเทพเหมือนเดิมค่ะ แต่จำได้เปล่าที่จินยองสะกดพลังยองแจไว้ จินยองยังไม่ได้คืนพลังให้....สรุปคือยองแจยังเป็นเทพอยู่ แต่ไม่มีพลังแล้ว.......
งงบอกได้นะคะ 5555555555555555555555555555
O W E N TM.
ความคิดเห็น