รักแรกรักสุดท้ายของยัยสุดออต

เนื้อเรื่อง

รักแรกรักสุดท้ายของยัยสุดฮอต

เดือนก่อน

“เอ่อ...พี่เมษาครับ..ผมชอบพี่น่ะครับ”เสียงบอกรักของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นกลางโรงอาหารซึ่งนับว่ากล้ามากและแน่นอนว่า

“ขอโทษนะ พี่มีคนชอบแล้วอ่ะจ๊ะ”เมษาพูดด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงรุ่นน้องอย่างแรง

“TT[]TT”หน้ารุ่นน้อง เหวออย่างแรง

“Oo”หน้าผู้หญิงในโรงอาหาร

“^O^”หน้าผู้ชายในโรงอาหาร

สัปดาห์ก่อน

“เมๆๆ”เสียงของต้าหนุ่มผู้เป็นขวัญใจเด็กม.ต้น

“What”เมษาหันไปตอบเป็นภาษาอังกฤษ

“เราชอบแกว่ะ”^///^

“ขอโทษนะ...เรามีคนชอบแล้วอ่ะ”เมตอบอึกอักเล็กน้อย

 “...”ทุกคนในห้องเงียบไม่เว้นแม้กระทั่งต้า

“เอ่อ...ไม่เป็นไรเมไม่ชอบเราก็ไม่ไรเดี้ยวเราไปเองก็ได้”YOYแต่ก่อนไปได้ยินว่า”ยัยผู้หญิงใจร้ายยยย”

“ฉันผิดหรอเนี่ย”-_-;;

วันก่อน

“หวัดดีค่ะพี่ชิระเรียกเม มาทำไมหรือคะ”เมษาถามหลังจากได้รับจดหมายนัดเจอ

“ก็เพราะว่า...ใจพี่มันสั่งมาน่ะสิคร้าบ แบบว่าพี่ชอบน้องอ่ะจบป่ะ”พี่ชิระพูดพลางบิดตัวขวยเขิน

“…”เงียบชี่

“เป็นอันว่าตก...”พี่ชิระพูดได้แค่นั้นเพราะเมษาวิ่งหนีไปแล้ว

และวันนี้

“โอยทำไมมีแต่ชายมาบอกรักเนี่ยเหนื่อยจะพูดจริงๆเล้ย”ออลืมแนะนำตัวฉันชื่อ เมษา เมษา วิวันฑา ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีมากถึงมาก หน้าตาก็งั้นๆแถมยังมีนิสัยห้าวๆรั่วๆเวลาอยู่กับเพื่อนด้วยแต่ไหงมีผู้ชายมาบอกรักเกือบทุกวันเลยคิดๆแล้วก็เหนื่อย

“แกก็รีบหาแฟนสิยัยเมมัวแต่อุปโลกน์ขึ้นมาเองอยู่ได้ผู้ชายคนนั้นน่ะ”เสียงยัยน้ำเพื่อนสนิทเบอร์1ของฉันดังขึ้น

“ช่ายๆไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายค่อนรร.จะตบตีกันเพราะแกคนเดียวนะเนี่ย”เสียงยัยพลอยพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

“ฉันไม่ได้อุปโลกน์ขึ้นมาเองนะโว้ย มีจริงๆผู้ชายคนนั้นน่ะเค้าชื่อว่า พัต...”เมพูดได้แค่นั้นเพราะครูประชั้นเข้าห้องแล้วพร้อมผู้ชายหน้าตาดีอีกคนหนึ่ง

“เอ้า เงียบได้แล้ววันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้รู้จักนะ”จารย์ซินพูดพลางผายมือไปทางผู้ชายคนนั้น

“หวัดดีครับผม พัตเตอร์เรียกพัตก็ได้ ย้ายมาจากโรงเรียนเอกนันท์ครับ”^^

“กรี๊ดดดดดดดด อย่างหล่ออ่ะแก ว๊ายๆมีแฟนยังน้า”นี้คือสารพัดเสียงผู้หญิงในห้องส่วนฉันน่ะหรอ

“…”เงียบเป็นเป่าสากเลยไงล่ะเพราะ...หมอนี่เป็นรักแรกของฉันเลยไงล่ะแถมฝังใจอีกต่างหาก

“เอาล่ะๆ ดูแลเพื่อนให้ดีด้วยเธอไปนั่งข้างเมษาแล้วกันพัตเตอร์”จารย์ซินพูดจบแล้วสะบัดตูดออกจากห้องไปทิ้งฉันไว้กับความเงียบ เสียงโห่ของพวกผู้ชายและเสียงกรี๊ดของผู้หญิงในห้อง

“อ้าวเมนี่เองไม่เจอกันนานเลยนะ”พัตเตอร์ทักฉันอย่างร่าเริง ชิตอแหลจริง

“ดี ไงพัตเตอร์ไม่เจอกันนานเลยนี่”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร

“อืมมม เนอะน๊านนาน”^^หมอนั่นนั่นนั่งลงที่ว่างข้างๆฉันอย่างไม่ยี่หร่ะ

“หวัดดีฉันชื่อน้ำนะ นี่พัตๆรู้จักกับเมด้วยหรือ”ยัยน้ำหัวมาฉอเลาะกับนายพัตเตอร์

“ใช่ๆนายเป็นไรกับเม”หรือยัยพลอยหันมาถามบ้าง

“อ้อเป็นเพื่อนกันตั้งกะป.1น่ะ”พัตเตอร์ตอบพลางเอามือมาโอบไหล่ฉันอย่างสนิทสนม

“อ้อเร้อออ”ยัยพลอยกับยายน้ำหันไปหัวเราะคิกคักกันสองคนโดยมองมาที่ฉันซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการแกะมือนายพัต

“อะไรมีอะไร”ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองตาขวาง

“เปล่าหนิ555”แล้วมันก็หันหน้าหนีไปเพราะอาจารย์ภาษาไทยเข้ามาแล้ว

“เมๆยืมสมุดจดหน่อยเด่ะ”นายพัตหันมาทำหน้าแง้วๆใส่ฉัน

“ทำไมฉันต้องให้นายด้วยล่ะ”ฉันหันไปตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา

“ก็เพราะอาจารย์ซินฝากให้เธอดูแลฉันเป็นอย่างดีใจ๊ป่ะ”นายพัตหันมาตอบฉันด้วยน้ำเสียงวอนทีน นี่ฉันชอบมันไปได้ไงเนี่ย

“อ่ะเอาไป” ชิฉันโยนไปให้อย่างอารมณ์เสียโอ๊ยเคียดโว้ย

“หึหึ ขอบคุณคร้าบ”แล้วหมอนั่นก็หันไปลอกงานฉันสบายใจ

พักเที่ยง

“นายจะตามฉันมาทำไมหะนายพัต” ฉับบ่นเป็นรอบที่ล้านๆๆแล้ว

“ก็พัตยังไม่รู้ทางหนิ” ยัยน้ำเข้าข้างหมอนั่น

“เนอะมากินหลายๆคนก็ดีจะได้ไม่เหงาเนอะพัต”ยัยพลอยก็หันไปเข้าข้างหมอนั่นอีกคน

เอออ อยากกินด้วยกันก็กินไปแล้วอย่ามาง้อฉันล่ะชิฉันเดินหนีด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะฆ่าคนได้เลยล่ะ ฮึ่มโกรธโว้ย

10นาทีต่อมา

“คิกคิกพัตเตอร์เป็นคนตลกจัง”เสียงยัยน้ำแว่วมา

“ไม่หรอกแล้วก็บอกแล้วไงว่าให้เรียกว่าพัตเฉยๆ”เสียงในพัตเตอร์ตอบกลับไป

“อืมนายนี่เป็นกันเองดีเนอะ”เสียงยัยพลอยมาแจมอีก

กรอดดด”แล้วทำไมพวกนายตรงมานั่งตรงนี้ด้วยหา”ฉันระเบิดอารมณ์ออกมาในที่สุดคนค่อนโรงอาหารหันมามองพรึ่บ

“ก็มันไม่มีที่นั่งนี้จ๊ะยัยเมเพื่อนเลิฟเนอะพัตเตอร์”ยัยน้ำตอบโดยไม่หันมามองหน้าฉันด้วยซ้ำ

“ช่ายๆยังไงเธอก็นั่งแค่คนเดียวพวกเรานั่งด้วยจะเป็นไรไปเนอะพลอย”นายพัตหันมาตอบอีก

“ช่ายๆเรากลัวเมเหงาเนอะ”ยัยพลอยหันมาตอบด้วยท่าทีเฉยๆ

เออเข้าข้างกันเข้าไปฉันรู้สึกร้อนๆที่ดวงตาเหมือนคนจะร้องไห้เพราะส่วนใหญ่ที่เพื่อนไม่เข้าข้างหรือเพื่อนไม่ให้ความสำคัญฉันจะมีอาการอย่างนี้และแน่นอนว่าไม่มีใครรู้นอกจากนายพัตเตอร์

ซึ่งแน่นอนว่ายัยสองคนนี้ทำอยู่ทั้งสองข้อเลย!

ฉันจึงเดินออกมาด้วยสายตานิ่งๆแล้วเดินเอาชามไปวางแล้วเดินขึ้นห้องเรียนไป

“โอ๊ย เมงอนแล้วแฮะ”

“นั่นดิ”

“...”

ในห้องเรียน

พอฉันฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะที่มีแค่ฉันคนเดียวในห้องเรียนน้ำตาก็ไหลออกมาเสียดื้อๆแล้วฉันก็เผลอหลับไป

‘ดูเมสิเอาแต่ทำดีประจบครูนิสัยแย่เนอะ’

‘นั่นสิ บอกเพื่อนคนอื่นให้เลิกเป็นเพื่อนกับมันเถอะ’

‘แจ๋ว’

ตอนกลับบ้าน

‘Aเห็นร้องเท้าของเมป่าวอ่ะ’

‘ไม่เห็นนี่เมมันหายไปไหนหรอ’

‘อืมหลังเท้าฉันมันหายอ่ะ’

‘อืมฉันเห็นภารโรงมากวาดขยะอยู่แถวนี้ลองไปถามดูสิ’

‘อืมขอบใจมากนะA’ แล้วฉันก็วิ่งไปหาภารโรง

แล้วฉันก็เจอป้าภารโรงคนนั้นที่กำลังเก็บของอยู่‘ป้าคะๆเห็นรองเท้าของหนูไหมคะ’

‘หือคู่ไหนหรอจ๊ะ’

‘อ่า คู่นั้นแหละค่า’ฉันชี้ไปทางนองเท้าของฉันที่ดูสกปรกหน่อยๆ

‘เอ๋ คู่นั้นเจ้าของเค้าทิ้งแล้วไม่ใช่หรอป้าเห็นมันยังใช้ได้อยู่เลยกะจะเก็บไปให้ลูกป้าสักหน่อย แต่ไม่เป็นไรหนูเอาไปเถอะจ๊ะ’

‘ค่ะขอบคุณนะคะหนูขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ’ฉันยิ้มดีใจที่ได้รองเท้าคืน

ฉันที่กำลังเดินฮัมเพลงจะออกไปที่ประตูก็ได้ยินเสียงของAดังขึ้นว่า

‘สะใจดัจังยัยเมวิ่งหาร้องเท้าให้ควั่กเลยล่ะ’

‘นั้นสิๆ’

‘สมน้ำหน้าชอบประจบครูดีนัก’

ฉันได้แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่หลังประตู

‘ไปกับบ้านกันเถอะมาหม๊าฉันมารับแล้วอ่ะ’

‘บ๊ายบายA’

ฮึกก…ฮือออหลังจากยัยพวกนั้นไปได้สักพักฉันก็นั่งทรุดลงที่พื้นแล้วก็ร้องไห้ออกมาโชคดีที่นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านกันไปหมดแล้ว

‘เธอๆๆเป็นไรไปอ่ะ เธอร้องไห้หรออย่าร้องๆนะเดี้ยวไม่สวย’ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองใครนะบังอาจปลอบผู้หญิงร้องไห้อย่างนี้แล้วก็เห็นผู้ชายหน้าตาดูดี น่ารักน่าหยิกนิดยืนอยู่

‘ฮือออ ช่างมันเถอะฉันไม่เป็นไรหรอก’ฉันตอบกลับไปพลางจะลุกขึ้นแล้วหมอนั่นก็ส่งมือพลางยิ้มหวานมาให้ฉัน

‘มาเดี้ยวเราช่วยเอง’นายนั่นพูดอย่างยิ้มแย้ม

‘อืมขอบใจนะ’ฉันตอบด้วยใบหน้าที่เริ่มจะมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้างแล้ว

‘ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ’หมอนั่นถามขณะที่เดินออกมาจากโรงเรียน

‘ฉันชื่อ เมษาน่ะเรียกเมก็ได้’ฉันตอบด้วยใบหน้าที่แดงนิดๆ

‘หรอเราชื่อพัตเตอร์เรียกพัตก็ได้เราไปก่อนนะแม่มารับแล้วบ๊ายบายเม’

“เมๆๆๆยัยคุณเมษาคะจะนอนไปถึงไหนกันคะจะเรียนแล้วนะคะ”

“หะๆใครอ่ะ”ฉันถามขึ้นมาอย่างงัวเงียสุดๆ

“ฉันก็น้ำเพื่อนแกๆไงยัยขี้เซาเอ๊ย”ยัยน้ำตอบด้วยสีหน้ารำคาญ

“เมไปเรียนกันเถอะเดี้ยวครูบ่น”ไม่ทันที่ฉันจะพูดยัยพลอยก็เสริมขึ้นมา

“ช่ายๆพวกฉันรอเธอมาตั้งนานกันแล้วนะ”เสียงนี้อีกแล้วฉันเกลียดเสียงนี้ชะมัดเลย

ฉันไม่ตอบแต่เรียกเก็บของอยู่เงียบๆเพื่อเตรียมตัวไปเรียน

“โถๆเมเพื่อนรักอย่างอนจิ”เสียงของยัยน้ำกระเซ้า

“ฉันไม่ได้งอนฉันแค่รำคาญ”ฉันตอบปัดไป

“งั้นดีกันนะ”ยัยน้ำง้อด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๊ว

“อืม”ฉันตอยไปเบาๆ

“ไปเรียนกันเถอะไป”ยัยพลอยก็พูดเสริมขึ้นมาแล้วเดินออกจางห้องไปพร้อมนายพัต

แล้วเจอกันตอนต่อไปนะจ๊ะ^^