บทเพลงแห่งความคิดถึง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นการทดลองแต่งแแนวดราม่านะค่ะ เป็นหนังเรื่อง the song of lunch ของอลัน ริคแมน 
พอดีไรเตอร์หาหนังดูไม่ได้ แถมยังแปลเนื้อเพลงไม่ออกอีก เลยนั่งจิ้นไปคนเดียว T T

เนื้อเรื่อง

บทเพลงแห่งความคิดถึง

                เวลาสายในลอนดอนถูกสาดส่องไปด้วยแสงสว่างสดใสแฝงไปด้วยความอบอุ่น ใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ริมทางเดินสั่นไหวไปตามสายลมราวกับหยอกล้อกัน รถคันเล็กสีดำเงาแล่นผ่านไปอย่างเชื่องช้า ถ้าเพียงคุณเปิดหน้าต่างบานใหญ่ออกมา ถ้าเพียงคุณเดินทอดน่องไปตามทางเดินเหล่านี้ หรือถ้าเพียงคุณมองลอดกระจกจากในรถออกมา คุณจะเห็นผม

                ชายสูงอายุร่างใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาลเหมือนสีของตัวตุ่น ผมสีขาวออกเทาที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีทองอ่อนลู่ไปตามลมอย่างอ้อยอิ่ง  สองขายาวในกางเกงสแลคสีออกน้ำเงินเดินมาหยุดที่ร้านอาหารสีน้ำตาลเล็กๆที่ครั้งหนึ่งอาจจะเคยสดใส และสวยงาม แต่ตอนนี้สีบนผนังนั้นดูจะจืดจางลงไปตามกาลเวลาที่ผ่านมา กระถางต้นไม้สีเขียวสองอันตั้งขนาบซ้ายขวาอยู่ตรงประตูทางเข้า ผู้หญิงในเสื้อโค้ดสีขาวเดินผ่านหน้าร้านไปอย่างเชื่องช้า ช้าพอๆกับป้ายคำว่า “เปิด”ที่กระพริบไฟอยู่ มุมปากของเขาถูกยกขึ้นจนเห็นรอยที่ร่องแก้ม

                เขาก้าวเข้ามาในร้านอาหารอย่างไม่มั่นใจนัก โคมไฟสีขาว โต๊ะสีขาว เก้าอี้สีขาว คนในร้านใส่ชุดขาว ดูเหมือนทุกอย่างในร้านเกือบทั้งหมดจะประกอบไปด้วยสีขาว สีของความบริสุทธิ์หรือมันอาจจะหมายถึงความว่างเปล่าก็เป็นได้ ชายในชุดสูทสีน้ำตาลเบ้หน้าด้วยความเบื่อหน่ายเมือบริกรพยายามไล่รายชื่อบนสมุดคิว ปากกาสีดำขีดทับชื่อสีแดงทันทีที่หาเจอชายหนุ่มกับผ้ากันเปื้อนสีขาวยักคิ้วให้เขาพร้อมเดินนำไปยังโต๊ะ

                ประตูสีน้ำตาลถูกดวงตาสีเหลืองแกมเขียวจับจองอย่างไม่วางตาเพียงหวังว่ามันจะเปิดออกนำพาร่างอันคุ้นเคยเดินเข้ามา ไวน์สีแดงไหลรินเข้าสู่ลำคอหนาครั้งแล้วครั้งเหล่าจนฝาดปาก เขาหยิบแก้วน้ำเปล่าที่มีน้ำแข็งกลิ้งไปมาอยู่ในนั้นประมาณสองก้อน หวังว่าเมื่อดื่มเข้าไปแล้วจะช่วยเจือจางน้ำสีแดงอำพรรณสักหน่อยก็ยังดี แก้วใสจรดริมฝีปากหนาพร้อมกับคนที่รอคอยมาถึง ผู้หญิงสูงวัยผมสั้นสีทองมีสีน้ำตาลขึ้นแทรกบ้างเป็นบางจุดใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นบางๆ ดวงตาสีเทาจางที่คุ้นตา เขายิ้ม เธอยิ้ม ก่อนที่ริมฝีปากเขาทั้งสองจะบรรจงจูบกันอย่างแผ่วเบา

                 “วันนี้เป็นวันที่ดี”เธอพูดขึ้น เขายิ้มตอบกลับ “วันนี้เป็นวันที่ดี” เสียงแก้วบางใสกระทบกัน เธอดมกลิ่นไวน์สีแดงที่เหมือนจะเคยได้ดื่มเมื่อนานมาแล้ว ปากแก้วจรดเข้ากับริมฝีปากของคนสองคน

บทสนทนาพรรณนาถึงเรื่องราวในอดีต ทุกความดีใจ ทุกความเสียใจ หลากหลายอารมณ์ถูกยกขึ้นมาพูดด้วยความคิดถึง เขาดื่มไวน์รสกลมกล่อมอย่างต่อเนื่องราวกับมันเป็นเพียงน้ำเปล่า เธอมองเขาด้วยสายตาหวานซึ้ง

….. เขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

                ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยย่นมองใบหน้านั้นอย่างโหยหา ตุ่มหูคู่นั้นเป็นเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายที่เขามอบให้เธอก่อนที่เราจะเลิกกัน ชีวิตหนึ่งเริ่มต้นใหม่ อีกชีวิตหนึ่งยังอยู่ที่เดิม เขายังคงแอบไปหาเธอทุกวัน แค่ประตูบ้านหลังนั้นก็มีความหมาย มือเหี่ยวย่นของเธอยกขึ้นมาปิดปากแก้วเมื่อมือหนาดูเหมือนจะรินไวน์ให้เธอเพิ่ม

……เธอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

                ใบหน้าที่ผ่านกาลเวลาที่ยาวนานหลุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด เธอเอื้อมมือไปจับมือเขาอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นพลันแล่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะจางหายไปเมื่อมือนั้นชักกลับไปอยู่ที่เดิม

                เขาลุกขึ้นยืนนำพาร่างของความขมขืนที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ร่างใหญ่ก้าวเท้าออกจากโต๊ะไปยังห้องน้ำ กระเบื้องสีแดงเข้มถูกศีรษะพิงไว้ด้วยความอ่อนล้า ความอึดอัดจวนจะระเบิดนำพาร่างที่ดูเหมือนจะเสียการทรงตัวเล็กน้อยขณะที่เดินขึ้นบันไดขึ้นไปบนดานฟ้า เขาต้องความสูง สูงพอที่จะปลดปล่อยความจริงให้ล่องลอยไปยังขอบฟ้าไกล ร่างที่เหนื่อยล้าทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดหวังผ่านไปเนิ่นนาน นานจนหัวใจที่สั่นไหวจะสงบลงเหมือนเดิม เขาเดินลงมาที่เดิมร้านสีขาวที่ว่างเปล่า

                ……..ร้านเดิม กลิ่นเดิม ไวน์รสเดิม โต๊ะตัวเดิม และความทรงจำเดิมๆ

                เหมือนทุกอย่างจะเกิดขึ้นมานานแสนนาน เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันด้วยความรักที่มาพร้อมกับความเศร้า มีชีวิตอยู่ท่ามกลางความฝันและความจริง เรียนรู้ความสำเร็จ และความล้มเหลวไปพร้อมกัน

วันนั้นเราแยกจากกันด้วยความไม่เข้าใจแต่วันนี้พวกเราจากกันด้วยความตาย

                เขามีเวลามากมายที่จะพยายามทำให้ทุกอย่างกับมาดีเหมือนเดิม แต่กว่าจะรู้หัวใจที่เคยเป็นของเขาก็หยุดลง หยุดลงพร้อมกับเวลาของเขา

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ความตายมีอยู่สองแบบ แบบแรกเมื่อกายหยาบถึงการแตกดับ และอย่างที่สองคือ…. การตายไปจากความทรงจำของผู้อื่น 



เพลงที่ว่านะค่ะhttp://www.youtube.com/watch?v=POMfMUT6Z2Q