บทเพลงแห่งความคิดถึง - บทเพลงแห่งความคิดถึง นิยาย บทเพลงแห่งความคิดถึง : Dek-D.com - Writer

    บทเพลงแห่งความคิดถึง

    อลันริคแมน จุบุ

    ผู้เข้าชมรวม

    620

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    620

    ความคิดเห็น


    3

    คนติดตาม


    14
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  3 ต.ค. 56 / 20:04 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    เป็นการทดลองแต่งแแนวดราม่านะค่ะ เป็นหนังเรื่อง the song of lunch ของอลัน ริคแมน 
    พอดีไรเตอร์หาหนังดูไม่ได้ แถมยังแปลเนื้อเพลงไม่ออกอีก เลยนั่งจิ้นไปคนเดียว T T
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      บทเพลงแห่งความคิดถึง

       

                      เวลาสายในลอนดอนถูกสาดส่องไปด้วยแสงสว่างสดใสแฝงไปด้วยความอบอุ่น ใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ริมทางเดินสั่นไหวไปตามสายลมราวกับหยอกล้อกัน รถคันเล็กสีดำเงาแล่นผ่านไปอย่างเชื่องช้า ถ้าเพียงคุณเปิดหน้าต่างบานใหญ่ออกมา ถ้าเพียงคุณเดินทอดน่องไปตามทางเดินเหล่านี้ หรือถ้าเพียงคุณมองลอดกระจกจากในรถออกมา คุณจะเห็นผม

                      ชายสูงอายุร่างใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาลเหมือนสีของตัวตุ่น ผมสีขาวออกเทาที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีทองอ่อนลู่ไปตามลมอย่างอ้อยอิ่ง  สองขายาวในกางเกงสแลคสีออกน้ำเงินเดินมาหยุดที่ร้านอาหารสีน้ำตาลเล็กๆที่ครั้งหนึ่งอาจจะเคยสดใส และสวยงาม แต่ตอนนี้สีบนผนังนั้นดูจะจืดจางลงไปตามกาลเวลาที่ผ่านมา กระถางต้นไม้สีเขียวสองอันตั้งขนาบซ้ายขวาอยู่ตรงประตูทางเข้า ผู้หญิงในเสื้อโค้ดสีขาวเดินผ่านหน้าร้านไปอย่างเชื่องช้า ช้าพอๆกับป้ายคำว่า “เปิด”ที่กระพริบไฟอยู่ มุมปากของเขาถูกยกขึ้นจนเห็นรอยที่ร่องแก้ม

                      เขาก้าวเข้ามาในร้านอาหารอย่างไม่มั่นใจนัก โคมไฟสีขาว โต๊ะสีขาว เก้าอี้สีขาว คนในร้านใส่ชุดขาว ดูเหมือนทุกอย่างในร้านเกือบทั้งหมดจะประกอบไปด้วยสีขาว สีของความบริสุทธิ์หรือมันอาจจะหมายถึงความว่างเปล่าก็เป็นได้ ชายในชุดสูทสีน้ำตาลเบ้หน้าด้วยความเบื่อหน่ายเมือบริกรพยายามไล่รายชื่อบนสมุดคิว ปากกาสีดำขีดทับชื่อสีแดงทันทีที่หาเจอชายหนุ่มกับผ้ากันเปื้อนสีขาวยักคิ้วให้เขาพร้อมเดินนำไปยังโต๊ะ

                      ประตูสีน้ำตาลถูกดวงตาสีเหลืองแกมเขียวจับจองอย่างไม่วางตาเพียงหวังว่ามันจะเปิดออกนำพาร่างอันคุ้นเคยเดินเข้ามา ไวน์สีแดงไหลรินเข้าสู่ลำคอหนาครั้งแล้วครั้งเหล่าจนฝาดปาก เขาหยิบแก้วน้ำเปล่าที่มีน้ำแข็งกลิ้งไปมาอยู่ในนั้นประมาณสองก้อน หวังว่าเมื่อดื่มเข้าไปแล้วจะช่วยเจือจางน้ำสีแดงอำพรรณสักหน่อยก็ยังดี แก้วใสจรดริมฝีปากหนาพร้อมกับคนที่รอคอยมาถึง ผู้หญิงสูงวัยผมสั้นสีทองมีสีน้ำตาลขึ้นแทรกบ้างเป็นบางจุดใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นบางๆ ดวงตาสีเทาจางที่คุ้นตา เขายิ้ม เธอยิ้ม ก่อนที่ริมฝีปากเขาทั้งสองจะบรรจงจูบกันอย่างแผ่วเบา

                       “วันนี้เป็นวันที่ดี”เธอพูดขึ้น เขายิ้มตอบกลับ “วันนี้เป็นวันที่ดี” เสียงแก้วบางใสกระทบกัน เธอดมกลิ่นไวน์สีแดงที่เหมือนจะเคยได้ดื่มเมื่อนานมาแล้ว ปากแก้วจรดเข้ากับริมฝีปากของคนสองคน

      บทสนทนาพรรณนาถึงเรื่องราวในอดีต ทุกความดีใจ ทุกความเสียใจ หลากหลายอารมณ์ถูกยกขึ้นมาพูดด้วยความคิดถึง เขาดื่มไวน์รสกลมกล่อมอย่างต่อเนื่องราวกับมันเป็นเพียงน้ำเปล่า เธอมองเขาด้วยสายตาหวานซึ้ง

      ….. เขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

                      ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยย่นมองใบหน้านั้นอย่างโหยหา ตุ่มหูคู่นั้นเป็นเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายที่เขามอบให้เธอก่อนที่เราจะเลิกกัน ชีวิตหนึ่งเริ่มต้นใหม่ อีกชีวิตหนึ่งยังอยู่ที่เดิม เขายังคงแอบไปหาเธอทุกวัน แค่ประตูบ้านหลังนั้นก็มีความหมาย มือเหี่ยวย่นของเธอยกขึ้นมาปิดปากแก้วเมื่อมือหนาดูเหมือนจะรินไวน์ให้เธอเพิ่ม

      ……เธอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

                      ใบหน้าที่ผ่านกาลเวลาที่ยาวนานหลุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด เธอเอื้อมมือไปจับมือเขาอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นพลันแล่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะจางหายไปเมื่อมือนั้นชักกลับไปอยู่ที่เดิม

                      เขาลุกขึ้นยืนนำพาร่างของความขมขืนที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ร่างใหญ่ก้าวเท้าออกจากโต๊ะไปยังห้องน้ำ กระเบื้องสีแดงเข้มถูกศีรษะพิงไว้ด้วยความอ่อนล้า ความอึดอัดจวนจะระเบิดนำพาร่างที่ดูเหมือนจะเสียการทรงตัวเล็กน้อยขณะที่เดินขึ้นบันไดขึ้นไปบนดานฟ้า เขาต้องความสูง สูงพอที่จะปลดปล่อยความจริงให้ล่องลอยไปยังขอบฟ้าไกล ร่างที่เหนื่อยล้าทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดหวังผ่านไปเนิ่นนาน นานจนหัวใจที่สั่นไหวจะสงบลงเหมือนเดิม เขาเดินลงมาที่เดิมร้านสีขาวที่ว่างเปล่า

                      ……..ร้านเดิม กลิ่นเดิม ไวน์รสเดิม โต๊ะตัวเดิม และความทรงจำเดิมๆ

                      เหมือนทุกอย่างจะเกิดขึ้นมานานแสนนาน เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันด้วยความรักที่มาพร้อมกับความเศร้า มีชีวิตอยู่ท่ามกลางความฝันและความจริง เรียนรู้ความสำเร็จ และความล้มเหลวไปพร้อมกัน

      วันนั้นเราแยกจากกันด้วยความไม่เข้าใจแต่วันนี้พวกเราจากกันด้วยความตาย

                      เขามีเวลามากมายที่จะพยายามทำให้ทุกอย่างกับมาดีเหมือนเดิม แต่กว่าจะรู้หัวใจที่เคยเป็นของเขาก็หยุดลง หยุดลงพร้อมกับเวลาของเขา

      มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ความตายมีอยู่สองแบบ แบบแรกเมื่อกายหยาบถึงการแตกดับ และอย่างที่สองคือ…. การตายไปจากความทรงจำของผู้อื่น 



      เพลงที่ว่านะค่ะhttp://www.youtube.com/watch?v=POMfMUT6Z2Q

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×