[SF]Online Friend [Minho xOnew]

ข้อมูลเบื้องต้น

      
credit : blod.naver

เนื้อเรื่อง

Author :: Lee_Jinki

ปี๊บ ปี๊บๆ~

มือเรียวล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเปิดอ่านข้อความดู

From :: สายลม
เจอกันวันเสาร์นะเต้าหู้ ^__^;

- - - -

ลี จินกิ เป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างซักเท่าไร เป็นคนที่ชอบหาเพื่อคุยทางเมล์ตามอินเตอร์เน็ต

“เจอกันวันจันทร์นะจินกิ”
“อื้ม แล้วเจอกัน จงฮยอน คีย์บอม”
“นัด เจอเพื่อนในอินเตอร์เน็ตวันเสาร์ ระวังตัวด้วยนะจินกิ” จงฮยอนพยายามตะโกนไล่หลังด้วยความเป็นห่วงเพื่อน มันส่งถึงจินกิก็จริง แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจอะไรกับมันเลยแม้แต่น้อย เพื่อนทั้งสองคนที่คอยยืนมองอยู่ก็ได้แต่ถอนหายใจกับความเป็นตัวของตัวเอง ของลี จินกิ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

เช้าที่แสนสดใสของวันเสาร์ จินกิกำลังยืนรอเพื่อนทางอินเตอร์อยู่หน้าสถานีรถไฟ
“ขอ โทษนะครับ เต้าหู้รึเปล่า” ผู้ชายรูปร่างสูงสีผิวก็ไม่จัดว่าจะขาวนัก ก็อยู่ในขั้นที่ว่าดูดีเลยทีเดียว กำลังเอียงคอถามจินกิ เพื่อขอความแน่ใจ

“อ๊ะ!!! เต้าหู้? ฮะ ใช่ครับๆ” ด้วยความที่ตกใจว่าทำไมอีกคนถึงได้มาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้เยอะ แต่จินกิก็ยังตั้งตัวทันได้ ยังโค้งให้อีกคนน้อยๆ

....โอ้โห หน้าตาดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ....
…..ว่าแต่ ใช่รึเปล่า ใช่สายลมจริงๆเหรอ.....


“จะเป็นใครก็ได้ที่คุยกันถูกคอก็พอ” จินกิพูดลอยๆพึมพำขึ้นมาคนเดียว แต่ก็ต้องตกใจที่อีกคนคว้าข้อมือจูงเขาไปอย่างรวดเร็ว

“จะไปดูหนังกันไม่ใช่เหรอ งั้นรีบไปกันเถอะ” ชายคนนั้นรีบคว้ามือของจินกิรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ จนเจ้าตัวเกือบจะสะดุดหกล้มไปซะเอง
“เป็นไรมากมั๊ยครับ ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่น่า” จินกิคว้าแขนของอีกคนแล้วถามอย่างเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเพราะตัวเอง

“พอดีว่าตอนลงจากรถไฟรีบไปหน่อยผมเลยล้มที่สถานีน่ะ คอนแท็กเลน มันเลยหลุดหายไปไหนก็ไม่รู้”


“แล้วทำไมนายไม่บอกตั้งแต่แรกห๊ะ ถ้างั้นไม่ไปดูหนังก็ได้” จินกิเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนั้นเลยรีบบออกอย่างงั้นไป
“ถ้านายอยากดูหนังก็ไปก็ได้นินะ เรื่องนั้นน่ะ” ร่างสูงส่งรอยยิ้มให้อีกคน

เต้าหู้ : ฉันไม่ค่อยชอบให้ใครมาคอยดูแลเอาใจใส่หรอก กลัวเขาจะลำคาญ
สายลม : ฉันก็เหมือนกัน เป็นคนไม่ค่อยเอาใจใส่ใครเลยน่ะ

“นี่ นายน่ะ เอาใจใส่ฉันมากเกินไปรึเปล่า” จินกิที่ทำหน้ายู่หันหน้าหนีไปอีกทาง ร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทางนั้น
“ถ้าอย่างงั้นไม่ไปดูหนังละกันเนอะ” สุดท้ายก็เป็นจินกิซะเองที่สรุปว่าไม่ไปดูหนัง

ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยบนทางเท้า ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ
ซื้อไอศกรีมชื่อดังแถวย่านนั้น เดินกินแล้วคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆ จนกระทั้ง
หยุดพักหาอะไรที่อยู่ท้องกินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

เต้าหู้ : ฉันเป็นคนไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังน่ะ กลัวจะโดนคนอื่นจะล้อ!
สายลม : จริงด้วย ฉันเองก็ประมาณนั้น

“ฉัน น่ะนะ ไม่ค่อยจำคนรอบข้างเท่าไรหรอก แม้แต่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้ายังจำไม่ได้เลยนะ” จินกิได้แต่พูดแจ้วๆ ให้อีกคนฟัง ร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝังก็คีบโน้น คีบนี้เข้าปากพยักหน้าฟังจินกิพูดเรื่อยๆ พร้อมทั้งคอยที่จะส่งรอยยิ้มให้จินกิเสมอๆ

เต้าหู้ : ฉันไม่ชอบพึ่งใครน่ะ กลัวเขาจะลำบาก ฉันเลยพยายามพึ่งตัวเองเสมอๆเลย
สายลม : นี่ เธอมีหลายๆอย่างเหมือนฉันนะ เราเข้ากันได้เลยแหละ

.
.
.
.
.
.
.
.
“บาง ทีก็คิดว่าพอสนิทกับใครๆแล้ว ถ้ามีอะไรที่ผิดใจกันนิดหน่อย มันก็รู้สึกลำบากใจนะ” จินกิยังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆพลางยกโก้โก้ปั่นขึ้นดูดไปอึกหนึ่ง
“เพราะอย่างงั้นฉันเลยชอบคุยกับเพื่อนทางเมล์มากกว่า เพราะถ้าเราไม่อยากติดต่อใครก็ลบเมล์ออกไปได้เลย”
.
.
.
.
.
.
“ฮึ!....นายเนี่ยนะ ช่างอ่อนโยนจังเลย” สุดท้ายร่างสูงก็เป็นฝ่ายพูดบ้าง
“เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นจนตัวเองลำบากขนาดนี้”

....เอ๊ะ!....

ประโยคนั้นทำให้จินกิถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มือที่เคยถือตะเกียบอยู่เมื่อกี้กับเหมือนอยู่ๆก็ไม่มีแรงขึ้นมา

“นายน่ะเป็นห่วงคนอื่นจนถึงขนาดไม่ยอมดูหนังเรื่องที่อยากดู เพราะอีกคนทำคอนแท็กเลนหาย”
ร่างสูงพูดด้วยท่าทางอ่อนโยนพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกคน พลางยกกาแฟในแก้วขึ้นจิบ
“นึกถึงคนอื่นมากไปจนทำให้ตัวเองลำบาก”
“เพราะงั้นฉันถึงบอกนายว่านายน่ะ เป็นคนอ่อนโยนจังนะ”

.....ไม่เห็น เหมือนที่เคยคุยกันเลย.....

“บางทีการตัดขาดกับใครมันก็ไม่ง่ายเหมือนในเมล์หรอกนะ อยู่ใกล้ๆกับใครบ่อยๆ
ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา ถ้าอย่างงั้น นายน่ะ อย่าพยายามคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้นเลย”

“นะ” รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นส่งมาถึงจินกิได้อย่างรวดเร็ว เล่นเอา จินกิที่ใครหลายๆคนว่าช่างเป็นคนที่มั่นใจตัวเองสูงอย่างนั้น อึ้งไปเลย เหมือนกับว่าตอนนี้ สติ หลุดลอยไปที่ไหนแล้ว

ปี๊บ ปี๊บๆ~

…..เอ๋!?!! เมล์มา....

From : สายลม
นี่เต้าหู้

จินกิที่รีบคว้ามือถือขึ้นมาเปิดอ่านเมล์ก็ต้องตกใจกับข้อความที่ตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างตกใจ

From : สายลม
นี่เต้าหู้ทำไมนายไม่มาตามนัดล่ะ!!!??!!

“นายโกหกฉัน!!!” จินกิลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตะคอกใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝัง
“นายพูดเองนะ ว่าจะเป็นใครก็ได้น่ะ”


เมื่อร่างสูงพูดจบจินกิก็รีบวิ่งไปที่ที่สถานีรถไฟ ที่ที่นัดกับ ‘สายลม’ เอาไว้ แต่ภาพที่เห็นกลับกลายเป็นอย่างที่ไม่เคยคาดคิด

กลุ่มผู้ชายสี่ห้าคนกำลังตามหาคนที่ชื่อเต้าหู้....
“นี่นายน่ะ ใช่เต้าหู้รึเปล่า” น้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร ส่อแนวลวนลาม
“ไม่ใช่ครับ” เด็กผู้ชายที่รีบวิ่งหนีผู้ชายกลุ่มนั้น
“ไหนว่าจะใส่ผ้าพันคอสีน้ำเงินไงว่ะ”

.....ใช่ลืมสนิทเลย เค้าบอกว่าจะใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว.....
…..นั้นไงคนนั้น.....

จินกิที่ค่อยๆเดินเลี่ยงออกมากำลังค่อยถอดผ้าพันคอของตัวเองออก แต่ก็ยังคอยฟังว่าพวกนั้นจะพูดว่าอะไร

“นี่เต้าหู้ของแกอยู่ไหนว่ะ เห็นแกว่านัดเพื่อนทางเมลมาได้ นึกว่าจะได้ทำอะไรสนุกๆซะแล้ว”
ชายรูปร่างสูงไว้นวดตรงนั้นยกบุหรี่ขึ้นมาจุด
“ตั้งชื่อ ‘เต้าหู้’ เชยก็เชย นึกว่าจะมาแล้วนะ ชักหงุดหงิดแล้วนะเนี่ย”
“แต่คงไม่เชยเท่าคนที่ล้มที่สถานีหรอกว่ะ ฮ่าๆๆๆ ไปกินเหล้ากันเหอะ”

…..หกล้มที่สถานี......

“พอดีว่ารีบไปหน่อยเลยล้มที่สถานีน่ะ”

.....หมอนั่นรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา เลยรีบวิ่งมางั้นเหรอ......

เมื่อนึกได้อย่างงั้นจินกิเลยรีบวิ่งไปที่ร้านอาหารร้านเดิม.....

แต่ก็เหลือเพียงเก้าอี้ตัวเดิม ไม่ทันซะแล้ว ผู้ชายคนนั้นกลับไปแล้ว......

.....ผู้ชายคนนั้นช่วยเราไว้ ไม่รู้แม้แต่ชื่อจริงๆของเค้าเลย แล้วจะทำยังไงดี.....

“ลองกลับไปหาที่สถานีรถไฟดีกว่า”

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

เมื่อถึงสถานี จินกิกำลังจะเดินไปถามยามที่อยู่แถวนั้น แต่ยามดันหันมาเจอจินกิก่อนพอดี
“ขอโทษนะ มีคนมาขอให้ตามหาผู้ชายที่ใส่ผ้าพันคอสีน้ำเงิน เห็นว่าเขาตกอยู๋ในอัตรายน่ะ”
“แล้วผู้ชายคนนั้นไปหาไหนเหรอครับ” จินกิเมื่อได้ยินอย่างนั้นจึงรีบหันไปถามลุงยามทันที
“เห็นบอกว่าจะไปตามหาทางนั้นน่ะ” ลุงยามชี้ไปทางชานชาลา

สิ้นเสียงของลุงยามจินกิก็รีบวิ่งไปที่ทางนั้นหวังไว้ว่าจะไปรอที่ชานชาลาคงจะเจอ

.....คนคนนั้น.....

.
.
.
.
.
.

เมื่อเห็นว่าเริ่มรอนานแล้ว ตัวจินกิเองก็เริ่มถอดใจ นั่งแหม่ะ ลงกับเก้าอี้แถวนั้น
แต่ ยังไม่ทันที่ก้นจะสำผัสกับเก้าอี้ ก็เจอผู้ชายหน้าคุ้นตาที่ตัวเองกำลังตามหาอยู่พอดี จินกิรีบกระโดดโผเข้ากอดผู้ชายร่างสูงคนนั้นทันที

“ขอบคุณนะ ฮึก!” ร่างสูงสัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่ซึมผ่านเสื้อของเขา จินกิกำลังร้องไห้ ด้วยความตื้นตัน
“ฉันขอโทษนะที่หลอกนายน่ะ แหม พอจะแก้ตัวก็ไม่ทันซะละ” ร่างสูงได้แต่ยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ

- - รถไฟสายที่ 4 กำลังจะเทียบชานชาลา กรุณายืนหลังเส้นสีเหลืองด้วยค่ะ - -

“ฉันไปก่อนล่ะ ไว้เจอกันนะ ‘ลี จินกิ’ “ร่างสูงที่กำลังบอกลากำลังก้าวเท้าเข้าประตูรถไฟพอดี
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” จบประโยคร่างสูงก็เอียงคอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้จินกิ
“เดี่ยว!! นายชื่ออะไรเหรอ ฉันยังไม่รู้เลย” จินกิเอื้อมมือคว้าชายเสื้อร่างสูงเอาไว้
“เอาไว้ไปคิดเป็นการบ้านส่งพรุ้งนี้ล่ะกันนะ”
แล้วสัญญาณ ปิดประตูก็ดังขึ้น จินกิเลยถอยออกห่างจากตัวรถไฟ มองรถไฟที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา


.....ไปคิดเป็นการบ้านงั้นเหรอ.....
.....แสดงว่าคงจะได้เจอกันอีกสินะ.....

.
.
.
.
.

“ไงจินกิ นัดเพื่อนทางเมล์เป็นไงบ้าง” เช้าของอีกวันที่ทั้งจงฮยอนแลละคีย์บอมต่างรอคอยจะถามเรื่องของเมื่อวันเสาร์ด้วยความเป็นห่วง
“ก็โอเคนะ” จินกิได้แต่ส่งยิ้มไปเพราะกลัวเพื่อนจะเป็นห่วง
“พวกฉันเป็นห่วงนายจะแย่รู้มั๊ย”
“คร๊าบบบบบบบบ วันหลังไม่ทำแบบนี้แล้ว”
“เฮ้ย จงฮยอนโน้นๆ คนนั้นเดินมาโน้นแล้ว” คีย์บอมที่มองออกไปที่หน้าประตูโรงเรียนเห็นผู้ชายรูปร่างสูงที่จงฮยอนปลื้ม นักปลื้มหนา ว่าทั้งหน้าตาดี ทั้งเรียนเก่ง อาจจะค่อนไปทางอิจฉานิดๆซะด้วยซ้ำนะ
“ไหนๆๆ อ้อ~~ ชเว มินโฮ” จงฮยอนก็หันไปเออออด้วย
“วันนั้นฉันเห็นไม่ได้ใส่แว่นด้วย หล่อมากเลยอ่ะ อิจฉาคนแบบนี้จริงๆเลย” จงฮยอนจะก็ วิจารณ์ไปเรื่อย จนจินกินึกสงสัย
“ใครเหรอ? จงฮยอน คีย์บอม”
“ก็คนที่นั่งข้างหน้านายไง ชเว มินโฮ”
“เอ๋? =_=” คนที่ใส่แว่นหนาๆอ่านะ” แล้วก็พยายามนึกหน้าสุดชีวิต

“ฉันน่ะนะ ไม่ค่อยจำคนรอบข้างเท่าไรหรอก แม้แต่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้ายังจำไม่ได้เลยนะ”

แต่แล้วผู้ชายที่กำลังพูดถึงก็เดินริ้วๆๆๆ มาทางจินกิ
“ไงจินกิ ทำการบ้านได้รึเปล่า?”
“นี่นาย!!!”

แล้ว จินกิก็ต้องตกใจเมื่อผู้ชายที่ถามเมื่อกี้หันมา หน้าตาคล้ายคนเมื่อวานเหลือเกิน.......ไม่ใช่คล้ายหรอก แต่เป็นคนเดียวกันเลย เพียงแต่ว่านี้ใส่แว่นกรอบสีดำ หนาๆมาด้วยเท่านั้น...

END..!!



http://youtu.be/JO4QrxE3hIM   <<<  คลิดเพลงเลยค่ะ