MeowMeow เจ้าเหมียวของผม

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ

เจ้านกตัวน้อยส่งเสียงร้อง เป็นสัญญาณของท้องฟ้าที่สดใส อากาศยามเช้าช่างบริสุทธิ์และสดชื่น บวกกับมีแสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามายังชายคาบ้านหลังหนึ่ง

"อึนอูอาาา"

หญิงชราคนหนึ่งกำลังเอนกายนอนพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้โยกที่ใต้ชายคาบ้านหลังนั้น เธอร้องเรียกหาหลานชาย

"ครับคุณย่า"

อึนอูหลานชายของเธอเมื่อได้ยินเสียงเรียกหาก็รีบมาทันที เขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของคุณย่าพร้อมรอยยิ้ม 

"เอาน้ำชามาให้ย่าหน่อยนะ"

คุณย่าว่ายวานให้หลานชายไปหยิบน้ำชามาให้ เธอดื่มน้ำชาร้อนๆอยู่เป็นประจำ เพราะมันทำให้รู้สึกสดชื่นและช่วยผ่อนคลายได้ดี

"ได้ครับคุณย่า"

อึนอูได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกลับออกมาพร้อมกับน้ำชาร้อนๆ เขาวางชุดน้ำชาลงบนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ข้างตัวของคุณย่า แล้วบรรจงรินน้ำชาลงในถ้วยให้คุณย่าของเขาได้ดื่ม

ชาอึนอู เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง เขาตัวสูงเหมือนกับคุณพ่อและหน้าตาดีเหมือนกับคุณแม่ของเขา เขามีนิสัยที่สุภาพอ่อนโยน เป็นที่รักใคร่ของทุกคนในครอบครัว รวมทั้งเพื่อนๆในโรงเรียนก็รักใคร่เขาเช่นกัน ทำให้เขาเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนที่ได้รับความนิยมจากสาวๆเป็นจำนวนมาก ตอนนี้อึนอูเรียนจบมัธยมปลายแล้ว และจากนี้เขาจะต้องไปเรียนต่อที่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงโซล หลังจากที่เขาตั้งใจเรียนและสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้จนสำเร็จ

"อึนอูอาาา"

"ถ้าหลานไม่อยู่แล้วบ้านคงเงียบเหงา"

"ย่าคงคิดถึงหลานมาก"

คุณย่าไม่อยากให้หลานชายของเธอต้องไปอยู่ในที่ห่างไกลเพียงลำพัง เพราะอึนอูอยู่กับคุณย่ามาตั้งแต่เขาเป็นเด็ก ทำให้มีความรัก ความผูกพันกับคุณย่ามาก จนหัวใจของคุณย่าแทบสลาย เมื่อรู้ว่าหลานชายของเธอนั้นเติบโตขึ้นและกำลังจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกในไม่ช้า

"ผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับคุณย่า"

อึนอูรีบตอบให้คุณย่านั้นสบายใจว่าเขาสามารถเติบโตและเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้

"อึนอูจ๊ะ"

เสียงของหญิงอีกคนดังขึ้นมาจากห้องครัว

"ครับแม่"

อึนอูตอบรับเสียงเรียกหานั้น ก่อนจะเดินไปหาที่มาของเสียง

"เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วใช่มั้ย"

"ไม่ลืมของที่จำเป็นอะไรนะ"

คุณแม่ของอึนอูถามเขาเกี่ยวกระเป๋าสัมภาระ เพราะวันนี้อึนอูจะต้องเดินทางเข้าเมืองแล้ว

"เรียบร้อยครับ"

"เก็บครบหมดแล้วนะครับ"

"ไม่ต้องห่วงครับแม่"

เขาตอบให้คุณแม่สบายใจและวางใจเขาเช่นกัน

"ไอกู~"

"ลูกชายแม่เป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ"

"เหมือนลูกเพิ่งจะเข้าโรงเรียนเมื่อวานนี้เอง"

"เผลอแปปเดียวลูกก็เข้ามหาลัยซะแล้ว"

"แม่ต้องคิดถึงลูกมากแน่ๆเลย"

เธอประคองใบหน้าของลูกชายเอาไว้ด้วยสองมือของเธอ และมองดูเขาด้วยความภาคภูมิใจ แม้ว่าลึกๆแล้วเธอเองก็ใจหายอยู่ไม่น้อยที่ต้องแยกจากลูกชาย เธอต้องยอมรับว่าวันนี้ลูกชายตัวน้อยที่เธอถนุถนอมมาตลอดนั้นกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอาบสองแก้มของเธอ เธอไม่อาจปิดกลั้นความรู้สึกที่อยู่ในใจเอาไว้ได้ จนเธอต้องร้องไห้ออกมาต่อหน้าลูกชาย

"อย่าร้องสิครับ"

"ผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ"

อึนอูยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับคุณแม่ ก่อนจะมอบกอดอันอบอุ่นให้คุณแม่ของเขาได้สบายใจว่าหลังจากนี้เขาจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี อย่าเป็นกังวลเลย

...ณ สถานีรถไฟเข้าสู่กรุงโซล...

"เดินทางดีๆนะลูกรัก"

"ถึงแล้วโทรหาแม่ด้วยนะ"

"แม่รักลูกนะอึนอู"

คุณแม่ร่ำลากับลูกชายของเธอด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าในใจเธอนั้นกำลังร่ำไห้อยู่ก็ตาม

"ครับแม่ผมจะโทรหานะ"

อึนอูตอบรับคุณแม่ของเขาเป็นอย่างดี

"ขอให้พระเจ้าคุ้มครองหลานนะ"

"อย่าเจ็บอย่าป่วยนะหลานย่า"

คุณย่าก็ร่ำลาเขาเช่นเดียวกัน พร้อมกับสวมกอดอบอุ่นให้กับหลานชายเพื่อเป็นพรคุ้มครองตัวเขาไว้

"ครับคุณย่า"

"คุณย่าก็ทานยาให้ครบและไปหาคุณหมอตามนัดด้วยนะครับ"

อึนอูร่ำลากับคุณย่าด้วยเช่นกัน

สุดท้ายการร่ำลากับคุณพ่อของเขา มันไม่มีคำพูดมากมายใดๆออกมาเลย มันมีเพียงการสวมกอดเงียบๆแบบลูกผู้ชายเท่านั้น ที่สามารถตอบแทนความรักและผูกพันระหว่างพ่อกับลูกชายได้ แม้ว่าพ่อของเขาจะดูเข้มแข็งต่อหน้าภรรยาหรือลูกชายมากเพียงใด แต่ในหัวใจของผู้เป็นพ่อก็ย่อมมีความรู้สึกที่ว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อย

"ผมไปก่อนนะครับ"

อึนอูกล่าวลาเรียบร้อยก็หอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นรถไป เขาหันกลับมาโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยรอยยิ้ม แทนคำขอบคุณที่เลี้ยงดูเขามาเป็นอย่างดี จากนี้ไปอึนอูจะตอบแทนความรักที่ครอบครัวมีให้เขาต่อไป...

 

ฝากติดตามด้วยนะคะ