Again [SeBinxVicton]

"อ่าาาา มืดจัง มองอะไรไม่เห็นเลย"

"ขะ..ขอโทษครับ มีใครอยู่ไหม"

"มีใคร..ได้ยินผมไหม"

"ช่วยผะ..ผมด้วยย"

"ชะ...ช่วยผมที..."

...1 ชั่วโมงก่อนหน้า...

"แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว"

"อ่าา ให้ตายเถอะ ชั้นสายมากแล้ว"

"จะไม่ทันแล้ว จะไม่ทันแล้ว"

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังรีบร้อนเก็บข้าวของลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เขาพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งระหว่างที่กำลังจัดกระเป๋าของเขา

"ซูบินนาา เสร็จหรือยังลูก"

"สายมากแล้วนะ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ทันนะลูก"

เสียงคุณแม่ของเด็กหนุ่มที่พูดประโยคซ้ำไปซ้ำมาร้องเรียกหาลูกชายของเธอ เด็กคนนั้นมีชื่อว่า จองซูบิน เขาอาศัยอยู่กับคุณแม่เพียงลำพัง คุณพ่อของซูบินนั้นจากครอบครัวไปตั้งแต่ตอนที่ซูบินยังเป็นเด็ก เนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ไม่คาดฝันมาก่อน ทำให้ครอบครัวต้องลำบากเพราะขาดเสาหลัก ขาดที่พึ่งพิง คุณแม่เลี้ยงซูบินมาอย่างยากลำบาก เธอต้องต่อสู้และอดทนพาซูบินก้าวข้ามผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นไปให้ได้ เธอแอบลูกชายไปร้องไห้อยู่เป็นประจำ หัวใจของเธอแตกสลายเมื่อสามีที่เธอรักจากไปกระทันหัน ไม่มีแม้แต่คำร่ำลาใดๆ ลงเหลือทิ้งไว้เพียงแค่คำสาบานที่จะรักกันตราบนานเท่านานและเจ้าตัวน้อยสัญญารักของพวกเขา 

"มาแล้วฮะ"

ซูบินรีบวิ่งออกมาจากห้องนอนของเขาพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่

"ผมไปก่อนนะฮะ"

"รักนะฮะออมม่า"

เขาบอกลาคุณแม่ก่อนจะรีบสวมรองเท้าแล้ววิ่งออกจากบ้านไป

.

.

.

และนั่นเป็นประโยคสุดท้ายของเขา..

"ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้ง ผมอยากทำให้เขามีความสุข"

จอง ซู บิน

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ปล.เราเขียนในจอยลดาด้วยนะคะ