ผู้เข้าชมรวม
293
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
293
อัปเดตล่าสุด : 30 ก.ย. 62 / 15:52 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"อ่าาาา มืดจัง มองอะไรไม่เห็นเลย"
"ขะ..ขอโทษครับ มีใครอยู่ไหม"
"มีใคร..ได้ยินผมไหม"
"ช่วยผะ..ผมด้วยย"
"ชะ...ช่วยผมที..."
...1 ชั่วโมงก่อนหน้า...
"แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว"
"อ่าา ให้ตายเถอะ ชั้นสายมากแล้ว"
"จะไม่ทันแล้ว จะไม่ทันแล้ว"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังรีบร้อนเก็บข้าวของลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เขาพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งระหว่างที่กำลังจัดกระเป๋าของเขา
"ซูบินนาา เสร็จหรือยังลูก"
"สายมากแล้วนะ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ทันนะลูก"
เสียงคุณแม่ของเด็กหนุ่มที่พูดประโยคซ้ำไปซ้ำมาร้องเรียกหาลูกชายของเธอ เด็กคนนั้นมีชื่อว่า จองซูบิน เขาอาศัยอยู่กับคุณแม่เพียงลำพัง คุณพ่อของซูบินนั้นจากครอบครัวไปตั้งแต่ตอนที่ซูบินยังเป็นเด็ก เนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ไม่คาดฝันมาก่อน ทำให้ครอบครัวต้องลำบากเพราะขาดเสาหลัก ขาดที่พึ่งพิง คุณแม่เลี้ยงซูบินมาอย่างยากลำบาก เธอต้องต่อสู้และอดทนพาซูบินก้าวข้ามผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นไปให้ได้ เธอแอบลูกชายไปร้องไห้อยู่เป็นประจำ หัวใจของเธอแตกสลายเมื่อสามีที่เธอรักจากไปกระทันหัน ไม่มีแม้แต่คำร่ำลาใดๆ ลงเหลือทิ้งไว้เพียงแค่คำสาบานที่จะรักกันตราบนานเท่านานและเจ้าตัวน้อยสัญญารักของพวกเขา
"มาแล้วฮะ"
ซูบินรีบวิ่งออกมาจากห้องนอนของเขาพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่
"ผมไปก่อนนะฮะ"
"รักนะฮะออมม่า"
เขาบอกลาคุณแม่ก่อนจะรีบสวมรองเท้าแล้ววิ่งออกจากบ้านไป
.
.
.
และนั่นเป็นประโยคสุดท้ายของเขา..
"ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้ง ผมอยากทำให้เขามีความสุข"
จอง ซู บิน
ฝากติดตามด้วยนะคะ
ปล.เราเขียนในจอยลดาด้วยนะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ fantaroha ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ fantaroha
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น