น้องสดใสพี่มืดมน

#น้องสดใสพี่มืดมน

สองพี่น้องที่ต่างกันสุดขั้วแม้กระทั่งชื่อยังตรงกันข้ามกับบุคลิก เป็นแฝดชายหญิงที่หน้าตาไม่ได้เหมือนกันเท่าไหร่(?) 

แฝดพี่ชื่อไบร์ทแฝดน้องชื่อมืด(ซะเมื่อไหร่)

 ปล. รูปที่ใช่เพียงเป็นการเปรียบเทียบคาร์แรคเตอร์เท่านั้น บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เหตุผลที่ใช้รูปนี้เพราะเป็นรูปแฝดที่เรานึกออก^^;;

และเรื่องนี้ แฝดหญิงเป็นพี่นะคะ แฝดชายเป็นน้อง

บทนำ

                          “แก๊ นั่นๆๆๆๆ นั่นพี่ดาร์กนี่!” เสียงนิสิตหญิงคนหนึ่งที่เหลือบสายตาไปพบกับเดือนนิติศาสตร์ของปีการศึกษาที่แล้วเข้าเรียกให้เพื่อนที่อยู่ด้วยกันหันไปมองชายหนุ่มที่เดินยิ้มสดใสไปทางกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วที่โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ตึกเรียน

               “ฮือออ คนอะไรยิ้มสดใสโคตร หล่อน่ารักเฟรนลี่ที่สุด”

               “จริงแก คนอะไรตอนยิ้มทีโลกสดใส พอไม่ยิ้มก็หล่อกระชากมดลูก” ว่าพลางทำหน้าเคลิ้มขณะที่มองไปที่รุ่นพี่เดือนนิติศาสตร์

               “เออว่าแต่เมื่อกี้แกเห็นปะ ผู้หญิงที่เดินมากับพี่ดาร์กก่อนจะแยกกันอะ”

               “เออ ฉันว่าฉันเห็นอยู่นะแต่ไม่ทันได้มองว่าเป็นใครหน้าตายังไงเพราะฉันมัวแต่สนใจพี่ดาร์กสุดหล่อของฉัน”

               “อี๋ แกนี่ขี้มโนไปมะ พี่ดาร์กของฉันต่างหากล่ะยะ!”

               “ของฉัน!”

               “ของฉันต่างหาก!”

               “ของฉัน!”

               “ของฉัน!”

               และนิสิตหญิงก็ต่อล้อต่อเถียงกันเรื่องพี่ดาร์กเป็นของใคร หากแต่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็คิดในใจว่าจะเป็นของใครที่ไหนได้ล่ะ ก็ของคนทั้งมหาลัยนั่นแหละนิสิตหญิงใครๆก็วาดฝันว่าอยากจะเป็นคนนั้นของดาร์กทั้งนั้น

               อีกด้านหนึ่ง

               คนที่เพิ่งแยกกับดาร์กนั่นเอง

               “ไบร์ท!” เพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งเรียกชื่อของเจ้าตัว ชื่อของเธอคือ ‘ไบร์ท’ นั่นเอง

               “หืม?” ไบร์ทหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับเพื่อนสนิทของตนเอง ‘จูน’ เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในเอกเพราะที่เหลือเป็นผู้ชาย ทั้งชายแท้และชายเทียมก็คือทอมนั่นแหละ “ว่าไง”

               จูนเดินมาหาเพื่อนพร้อมกับยิ้มส่ายหัวกับความพูดน้อยของเพื่อนตัวเอง “ไม่มีไร แค่เรียกไว้จะได้เดินเข้าเซคพร้อมกันเฉยๆ”

               “อ่อ” ไบร์ทว่าแล้วพยักหน้า ท่าทางแบบนั้นก็ยังสามารถเรียกยิ้มจากจูนได้อีกครั้ง ไม่ใช่อะไรหรอก เอ็นดูเพื่อนตัวเองนั่นแหละ ที่ถามคำตอบคำแบบนี้แสดงว่านอนน้อยแหง่ๆ “งั้นก็ไปกันเหอะ เห็นในไลน์กลุ่มบอกอาจารย์มาแล้ว”

               “อืม ป่ะ” จูนว่าแล้วเดินไปห้องเรียนพร้อมกับไบร์ทก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เมื่อกี้ฉันผ่านตึกขณะนิติมาด้วย ได้ยินคนเถียงกันเรื่อง ‘ดาร์กของฉัน’ ด้วยอะ โคตรฮาไม่รู้จะเถียงกันทำไมไร้สาระชิบ” จูนว่าแล้วส่ายหัวดาร์กก็หล่ออย่างที่คนเขามองแต่สำหรับจูนดาร์กออกจะเป็นสไตล์หนุ่มดอกไม้ซะมากกว่า

               “ก็งี้แหละ ไอ้ดาร์กมันหล่อ” ไบร์ทว่า คือนี่ก็ชมน้องเหมือนไม่ได้ชมไม่ได้มีอารมณ์ในน้ำเสียงสักนิด

               “เออ เป็นถึงเดือนนิติเลยนี่หว่า” จูนว่าพลางพยักหน้ายอมรับเห็นด้วยกับความจริงนั้น “น้องชายแกมันเหมือนแม่เหล็กขั้วดูดอะดูดคนเข้าหาไรงี้ส่วนแกก็ขั้วพลัก จะไม่ใครเข้าหานี่ก็พลักออกตลอด”

               “ตรรกะอะไรวะเนี่ย แม่เหล็กขั้วดูดขั้วพลักอะไร มันมีแต่ขั้วบวกขั้วลบ”

               “ก็นั่นไงฉันจะสื่อว่าน้องแกอะมันเป็นประเภทที่บรรยากาศรอบตัวที่แผ่ออกมาเป็นพลังงานบวกส่วนแกอะพลังงานลบไง เป็นพี่น้องฝาแฝดที่ต่างกันสุดขั้วไปเลยเพื่อน!”

               ไบร์ทส่ายหัวให้กับตรรกะแปลกๆของเพื่อน ถามว่าตนโกรธอะไรไหมที่เพื่อนพูดแบบนั้น ก็ไม่หรอกเพราะมันเป็นอย่างที่เพื่อนพูดทุกอย่างนั่นแหละ ที่คนภายนอกมักจะบอกว่าพี่ไบร์ทมันดูมืดมนหรือน้องดาร์กมันไบร์ทอะไรเนี่ยมันก็จริงตามนั้นแหละไม่มีอะไรต้องแก้ข่าว เพราะส่วนตัวไบร์ทไม่ชอบความวุ่นวายสุงสิงกับคนเยอะๆแต่ก็ไม่ได้เกี่ยงหรือรังเกียจหากต้องทำงานร่วมกับใครแค่เพราะชอบทำหน้าเบื่อหน่ายคนเลยไม่กล้าเข้าใกล้ คนเหล่านั้นมันจะมองว่าไบร์ทชอบทำหน้าบึ้งทั้งที่จริงแล้วมันก็หน้าปกติของคนทั่วไป

               “อ้าวไหนว่าอาจารย์มาแล้วไงวะไอ้ไบร์ท” เมื่อจูนเปิดประตูของเรียนที่จะเรียนในเช้านี้แล้วไม่พบอาจารย์ที่จะมาสอนเลยหันไปถามเพื่อนที่บอกว่าอาจารย์มาแล้ว แต่คำตอบที่ได้คือการไหวไหล่แบบขอไปทีของไบร์ทก่อนจะเดินไปนั่งมุมประจำคือหลังห้องใกล้ประตู

               “ความผิดแกที่ไม่อ่านไลน์” ไบร์ทว่า

               “คืออะไรวะ อธิบายดิ๊” จูนหันไปถามเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่กลางห้อง

               “อาจารย์ยกคลาสว่ะ” เพื่อนคนนั้นบอก

               “เอ้า! เวร ละกรูมาทำไมแต่เช้าวะเนี่ยละนี่บ่ายไม่มีเรียนมาเสียเที่ยวชิบแถมเสียเวลานอนกูอี๊ก TOT”

               “คือมึงจะโวยวายเพื่ออะไรวะจูน ไม่มีเรียนแต่พวกเรามีประชุมกันนะเว้ย” เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในห้องว่า ซึ่งคนนั้นก็เป็นเฮดว้ากของปีสอง

               “ประชุม? เรื่องไรวะ”

               “คือจูนมึงจะสนใจแต่นอนกับกินไม่ได้เว้ย” เพื่อนอีกคนว่า

               “เอ้า...” จะสงสารหรือจะขำดีเพราะจูนก็เป็นอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆแต่ว่าไม่ได้หรอกพอถึงเวลาจูนเอาจริงเอาจังก็เป็นการเป็นงานอยู่เหมือนกันเป็นพวกทำอะไรรู้เวลา เวลาเล่นคือเล่นเวลางานคืองาน

               “ไอ้ไบร์ทมึงไม่บอกเพื่อนรักมึงเลย?” เฮดว้ากหันไปถามไบร์ทที่นั่งอยู่มุมริมประตูหลังห้อง ไบร์ทยกคิ้วก่อนจะตอบ

               “ไม่อะ ไลน์ไปบอกมันก็ไม่อ่านอยู่ดีให้มันมารู้หน้างานเอานั่นแหละ” เพื่อนเฮดว้ากส่ายหัวให้กับคำตอบ

               “นี่กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอไบร์ทมึงถึงต้องลงโทษกูขนาดนี้อะห๊า YOY” จูนยังคงโววายไม่เลิก ถ้าให้พูดถึงเพื่อนผู้หญิงในรุ่นสำหรับไบร์ทจูนเป็นคนที่น่าแกล้งที่สุดแล้วมีหลายครั้งที่ไบร์ทร่วมด้วยกับพวกเพื่อนผู้ชายแกล้งจูนบางครั้งถึงกับเป็นหัวโจกเองก็มี

               “มึงนี่นะไบร์ท เป็นประธานรุ่นที่ไม่เหมือนประธานรุ่นเลยไอ้ชิบหายกระจายข่งกระจายข่าวอะไรแม่งก็ไม่ทำเลย” เพื่อนเฮดว้ากบ่นพลางนวดขมับ

               “มึงจะไปว่ามันก็ไม่ได้นะเว้ยก็พวกพี่แม่งยัดให้มันเป็นประธานรุ่นทั้งที่มันไม่ได้อยากเป็น ที่มันทำงานให้ก็ดีละไหมวะ” เพื่อนคนหนึ่งช่วยแก้ต่างให้

               “ที่เขาให้ไอ้ไบร์ทเป็นประธานรุ่นเพราะมันมีความรับผิดชอบสุดละไง บวกกับแม่งไม่ยอมเป็นดาวให้เอก”

               “มึงก็พูดเหมือนคณะเราผู้หญิงเยอะนักแหละสัด” เพื่อนเฮดว้ากว่าขึ้นมา

               “มึงต้องเข้าใจก่อนเว้ยคนที่พอดูได้ในสายตาพวกรุ่นพี่ก็มีไอ้ไบร์ทกับไอ้จูนเนี่ยมึง แต่ไอ้ไบร์ทพี่เขาไม่กล้าเขาไปคุยกับมันเพราะแม่งหน้าไม่รับแขก ส่วนไอ้จูนก็...ไร้สติ”

               “เกือบดีละไอ้พวกเวร” จูนเหวใส่เพื่อนที่เหมือนจะเข้าข้างแต่สุดท้ายก็กลับหัวลำ ไอ้พวกเวร

               “ฮ่าๆๆๆ” ทั้งห้องส่งเสียงหัวเราะกับปฏิกิริยาของจูน

               “คนที่ได้เป็นดาวของชาววิดวะก็เลยไปตกที่คุณกนกทอมผู้กลายเป็นดาว”

               “รอไรกันปรบมือให้ผมสิคร้าบบบ” คนถูกพูดถึงว่าก่อนที่เพื่อนก็พากันปรบมือเปาะแปะ ก็ต้องให้เขาหน่อยเป็นทอมทั้งทีแม่งหน้าหวานกว่าผู้หญิงแท้อีกสองคนนั้นอีก...

               “เอาจริงมะ กูยอมเป็นประธานรุ่นให้พวกมึงดีกว่าเป็นดาวอะ” ไบร์ทตอบเสียงเนือยเพราะง่วงนอน ความจริงไบร์ทก็ไม่ได้อยากตื่นมาแต่เช้าเหมือนจูนนั่นแหละแต่เพราะตำแหน่งประธานรุ่นที่ถูกยัดเยียดให้อย่างที่เพื่อนว่ามันค้ำคอ เลยต้องจำใจมา มันจำเป็นอะ มันจำเป็น อีกอย่างคือเรื่องที่จะประชุมวันนี้ก็คือเรื่องที่จะพาเด็กปีหนึ่งไปออกค่ายด้วยเลยยิ่งต้องมา

               “เออๆ แล้วแต่มึงเถอะ ไหนๆก็มากันครบหมดแล้วเริ่มเลยเถอะกูก็อยากกลับไปนอนแล้วเหมือนกัน” เพื่อนเฮดว้ากว่าตัดบทก่อนจะดึงเข้าประเด็นสำคัญของวันนี้

               ค่ายอาสาของชาววิศวะ...โดยมีแม่งานเป็นเด็กปีสามอย่างพวกเขา

-------------------------------------------------------

ฮัลโหลลลลลล~~ 

เรื่องนี้ร่างไว้นานแล้วเพิ่งได้โอากาสเปิด มาเปิดไว้ก่อนเนอะ จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆค่ะ ใกล้จะมีช่วงว่างจริงๆแล้ว

ฝากด้วยนะค้าาา