ชีวิตหวนคืน

วันนี้ผมจะพาทุกคนมารู้จักกับ “เมืองไซโคลโลจิต” เมืองที่เป็นผู้นำด้านเทคโนโลยี แต่สังคมในเมืองนี้ยังไม่พัฒนามากพอที่จะยอมรับความหลากหลายทางเพศแม้กฎหมายจะยอมรับก็ตามแต่ โดยจะขอดำเนินเรื่องราวผ่านชีวิตของชายหนุ่มผู้ที่อาศัยอยู่ ณ เมืองแห่งนี้ตั้งแต่เด็ก ชื่อของเราคือ “โลจิต”

เสียงนาฬิกาปลุกดัง 

“7 โมงเช้าแล้วเหรอนี่ ต้องออกไปใช้ชีวิตเฮงซวยอีกวันแล้วสินะ”

โลจิตลุกขึ้นจากเตียงนอน พร้อมกับคำพูดตัดพ้อติดปาก

“หวังว่าวันนี้จะเจออะไรที่ทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นนะ”

โลจิตทำงานเป็นนักข่าวอิสระ ซึ่งในทุกๆวันเขาจะเดินทางไปทั่วเมืองกับเพื่อนสนิทของเขาที่ชื่อ “แพน” เพื่อหาเรื่องราวต่างๆมาทำข่าว ซึ่งสถามที่ที่พวกเขาไปส่วนใหญ่มักเป็นสลัมซึ่งซ่อนอยู่แถบกลางเมือง 

“หวังว่าเจ้าเพนนีจะไม่ลืมนะ ว่าวันนี้เรานัดเจอกันที่โลวเทค” 

โลจิตบ่นพึมพำ พร้อมกับเตรียมตัวเพื่อจะไปทำงาน

“หวา! ที่นี่สกปรกจังเลยแฮะ”

โลจิตบ่น ด้วยสภาพของสถานที่สกปรก มีหนูวิ่งไปมาตามคูระบายน้ำ มีเศษเหล็กต่างๆประกอบกันเป็นบ้าน ซึ่งแทรกตัวอยู่หลังเขตุที่มีห้างดังต่างๆมารวมอยู่ด้วยกัน ราว20ครัวเรือน

“มาถึงนานแล้วเหรอคู่หู ฉันเดินหาทางเข้ามาที่นี่ไม่เจอนะ” 

“ขอโทษนะที่มาช้า นายมาถึงนานยัง”

แพนวิ่งเข้ามาหา พร้อมอาการเหนื่อย หอบ

“ก็พึ่งมาถึงได้ไม่นานเหมือนกัน”

“ว่าแต่นายได้หาข่าวแถวๆนี้ไว้บ้างรึยัง มีอะไรน่าสนใจบ้าง”

โลจิตถามถึงเรื่องงานในทันที

“นายก็ยังสนใจแต่งานเหมือนอย่างเดียวเลยนะ”

“เมื่อวานฉันลองถามพวกไฮทาวน์แถวๆนี้ดู เหมือนที่นี่จะมีข่าวเรื่อง การล่วงละเมิดทางเพศ กับการฆ่าตัวตายอยู่เยอะเลยนะ พวกค้ายาก็มีเหมือนกัน นายสนใจจะทำเรื่องไหนดีล่ะ”

แพนบอกข้อมูลที่ได้สืบหาคราวๆ

“เอาเป็นเคสที่มีการฆ่าตัวตายละกัน”

โลจิตตอบ

“ไม่น่าถามเลย555+ นายนี่ชอบทำข่าวแบบนี้จริงๆเลยนะ”

แพนขำแห้ง ก่อนจะพาโลจิตไปยังบ้านที่เกิดเหตุ

“เขาชื่ออะไร เหตุเกิดเมื่อกี่วันเหรอ แล้วระแวกนี้มีเคสแบบนี้เยอะมั้ย”

โลจิตถาม ขณะยื่นอยู่ห้าบ้านที่เกิดเหตุ

“ผู้ตายเป็นชายอายุ30ปี ชื่อเบิร์ด เคสนี้พึ่งเกิดขึ้นเมื่อ3วันก่อน เหมือนเขาจะมีน้องสาว1คนตอนนี้เรียนมหาลัยปี2 เขาทำงานเป็นส่งของของห้างแถวนี้นี่แหละ จากที่ติดต่อไปเมื่อวานน้องสาวเขาน่าจะอยู่ข้างในบ้านนะตอนนี้ จากที่ดูๆมาแถวนี้น่าจะมีเคสแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยด้วยสิ”

แพนอธิบายข้อมูล

“สมกับที่เป็นคู่หูฉัน ขนาดมีข่าวให้ทำหลายข่าว นายก็เตรียมข้อมูลมาพร้อมทุกอันเลยสินะ”

โลจิตเอ้ยปากชม

“ป่าวหรอก ก็โลจี้ชอบทำข่าวแบบนี้ก็เลย หาข้อมูลนี้ไว้ไง ส่วนข่าวอื่นไม่มีข้อมูลเลย555+”

แพนพูดแก้เขิน

“โอเคร งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปสัมภาษณ์น้องสาวเขาเอง ส่วนนายช่วยสอบถามลายระเอียดจากคนระแวกนี้ก็แล้วกัน”

โลจิตพูดพร้อม เคาะประตูหน้า

“โอเคร จะถามอะไรก็ระวังคำพูดหน่อยนะ นายไม่ค่อยใส่ใจความรู้สึกผู้ฟังอยู่ด้วย”

แพนพูดก่อนจะเดินออกไป

“เชิญค่ะ ไม่ได้ล็อค”

เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากภายในบ้าน

โลจิตเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับคิดในใจ

“มีคนอาศัยอยู่ห้องที่เหมือนลังใส่ของแบบนี้ด้วยรึ ห้องทานข้าว ห้องนอนรวมอยู่ด้วยกันเนี่ยนะ ไหนจะเพดานที่ต่ำนี่อีก”

 เขาพบหญิงสาวนั่งอยู่บนพื้นและกำลังจ้องมองจานข้าวที่ว่างเปล่า2ใบ

“แต่งตัวได้ที่ไม่เข้ากับสถานที่จริงๆ ผู้หญิงคนนี้”

โลจิตคิดในใจ

“สวัสดีครับ”

โลจิตพูดขึ้นพร้อมความรู้สึกที่เหมือนโดนจับยัดอยู่ในลังใส่ของ

“...”

“ค่ะ จะมาถามเรื่องพี่ใช่มั้ยค่ะ”

หญิงสาวกล่าว

“ครับ คุณชื่อว่าอะไรรึครับ แล้วคุณสนิทกับผู้เสียชีวิตมากใช่มั้ยครับ”

โลจิตพูดตามที่ตนคิด พร้อมกับเริ่มอัดเสียง

“หนูชื่อเคสค่ะ หนูเป็นน้องสาวของเขาค่ะ เราอยู่ด้วยกันแค่2คน แต่ถึงจะบอกว่าเป็นน้องสาวแต่หนูก็ได้เจอกับพี่แค่ตอนที่เค้ากลับบ้านมานอนเท่านั้นแหละค่ะ พี่เขาให้เวลาส่วนมากไปกับการทำงานนะคะ เหมือนมีบ้านไว้เพื่อนอนอย่างเดียว”

เคสตอบคำถามด้วยหน้าตาที่ไร้ความรู้สึก

“คุณเสียใจมากใช่มั้ยครับ”

โลจิตถาม พร้อมกับสายตาที่มองตัวห้องตลอดเวลา และหน้าตาของเคสที่กำลังช็อคกับคำถาม

“ก็เสียใจนิดนึงนะคะ แต่หนูเข้าใจค่ะ คนเรามีขีดจำกัดในการทำเพื่อผู้อื่น สุดท้ายทุกคนก็เลือกทางที่ตัวเองคิดว่าสบายใจที่สุด ซึ่งสำหรับพี่เขาก็คงเป็นการหนีปัญหาต่างๆ”

เคสพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่พร้อมจะมีน้ำตาไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

“คุณเป็นคนพบร่างเขาเหรอ”

โลจิตพูดขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าของวาย และเตรียมที่จะหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋า

“อืม! หนูกลับจากทำงานเสริมหลังเลิกเรียนนะคะ กลับมาก็เจอเขานอนอยู่พร้อมกับหลอดฉีดยานะคะ ตำรวจบอกว่าเขาฉีดไซยาไนด์ จำนวนมากเข้าสู่ร่างกาย ไม่พบร่องรอยการถูกทำ.... กรี๊ด! มึงออกไปนะ”

ก่อนจะพูดจบ เคสก็กรี๊ดเสียงดัง เธอปาจานข้าวและสิ่งของต่างๆที่อยู่รอบตัว

“ผมคิดว่าคงเป็นเพราะมันเป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเธอมากแน่ๆเลย หรือด้วยความที่เหตุการณ์นี้พึ่งเกิดได้ไม่นาน เธอคงยังทำใจยอมรับมันไม่ได้ ”

โลจิตคิดในใจ

“ถ้าเธอถ้าไม่อยากพูดถึงมันตอนนี้ก็ไม่เป็นไรนะ ไว้เดี๋ยวผมจะแวะมาใหม่”

โลจิตพูดขึ้น พร้อมกับมองสภาพของวายที่เอามือดึงผมตัวเอง

“มึงแม่งไม่ได้ความ มึงแม่งไม่ได้ความ เอามันออกไปจากกูนะ ไอเหี้ย!”

เคสพูดคำนี้ออกมาเหมือนมีใครอีกคนอยู่ในห้อง และโลจิตก็ออกมาบ้านหลังนั้น

“เห้อ! แทบไม่ได้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยคเลยแฮะ”

โลจิตถอนหายใจ พร้อมบ่นออกมา

“ถ้าเจ้าแพนนีได้ได้รู้อะไรมาบ้างก็คงจะดี ว่าแต่ตอนนี้เจ้านั้นไปถึงไหนแล้วละเนี่ย”

โลจิตคิดในใจ ก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาแพน

“ลองเดินเข้าไปในซอยให้ลึกกว่านี้ดูละกัน”

โลจิตเดินตามหาแพน ด้วยอารมณ์ผิดหวังที่ตัวเองไม่ได้ข้อมูลมากนัก

“มาทำอะไรแถวนี้หรอจ๊ะ ไม่คุ้นหน้าตาหนูเลย”

เสียงหญิงแก่ที่อาศัยอยู่ในสลัมเอ่ยขึ้นมา

“พอดีมาทำข่าวนะครับ ไม่ทราบว่าพอเป็นผู้ชายที่สูงประมาณ170 แต่งตัวแนวเมกาๆ ใส่หูฟังไว้ที่คอเดินผ่านมาบ้างมั้ยครับ”

โลจิตถามหญิงแก่

“แต่งตัวแนวเมกาเป็นแบบไหนยายก็ไม่รู้จักหรอก แต่ถ้าแต่งตัวแปลกๆ และถามถึงเรื่องคนฆ่าตัวตายในระแวกนี้ละก็ มีคนนึงจ๊ะ เพื่อนหนูหรอจ๊ะ”

หญิงแก่ตอบ

“ใช่ครับ พอทราบมั้ยครับ ว่าเขาเดินไปทางไหน”

โลจิตถาม

“น่าจะเดินลึกเข้าไปในซอยนั้นแหละจ๊ะ หนูจะตามเข้าไปเหรอ ระวังหน่อยนะ แถวนั้นผู้หญิงแปลกๆเยอะ เห็นผู้ชายหล่อๆแบบหนูไม่ได้เลย555+”

หญิงแก่ตอบก่อนจะชี้เข้าไปในซอย

โลจิตขอบคุณหญิงแก่ และเขาก็เดินตามทางไปสักพักก่อนจะเจอ แพนนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นข้างกองขยะ