ทำไม? ทำไม? ต้องมี.........

เนื้อเรื่อง

     ผมอยากรู้มากเลยนะว่าทำไม...? คุณช่วยตอบปัญหาโลกแตกของผมที่ยิ่งกว่าไก่กะไข่อะไรเกิดก่อนได้ไหม?

     ผมหามาหลายคนแล้วนะทั้งวันนี้  ช่วยหยุดแล้วก็ตอบคำถามผมบ้างสิ... โธ่!!!!

     "เฮ้ๆ  คุณคนนั้นนะ... ใช่ คุณนั้นแหละที่ผมเรียก" ผมเดินไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง  เธอมีท่าทีตกใจมากที่จู่ๆผมก็มาเรียกเธออย่างฉุนเฉียว  "ไม่ได้จะมาทำอะไรคุณหรอกนะ" ว่าแล้วผมก็กระชากแขนเธอเข้ามาใกล้ๆ  เธอพยายามร้องจะให้คนช่วยแต่ผมก็เอามือปิดปากสีแดงแจ๊ดของเธอไว้ได้ทัน  

     "เอาละ  ที่นี้ฟังผมให้ดีๆนะ  เข้าใจไหม?"  เธอพยักหน้าทั้งกลัวทั้งงุนงงอย่างบอกไม่ถูก ผมปล่อยหลอนไปให้ยืนอยู่เฉยๆแล้วฟังคำถามของผม  

     "ทำไมผมถึงต้องถามคำถามอะไรบ้างอย่างกับคุณด้วยรู้ไหม?" ผมถาม  ทีแรกเธอทำท่าจะส่ายหน้า แต่เมื่อเห็นแววตาของผมเธอก็เลยตอบไปว่า 
 
     "ทะ...ที่...บ้านคุณมี... ปะ... ปัญหา รึเปล่า?" เธอถามผมอย่างตะกุกตะกัก

     ผมถอนใจ "จะว่าไปก็ใช่... แต่มันก็มีอีกหลายปัจจัยด้วยกันที่ทำให้ผมต้องถามคำถามอะไรต่อมิอะไร"

     ผมนั่งลงตรงม้านั่งข้างทาง  เธอจึงนั่งตามผม  เธออาจทั้งกลัวผม  ทั้งสงสัย  ทั้งสนใจเรื่องที่ผมกำลังจะถามเธอ

     "งั้นผมถามนะ  คุณว่าทำไมถึงต้องมีโจรหรืออาชญากร  หรือ ฆาตกรด้วยละ?" ผมถาม  ท่าทางของเธอดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผมถามอะไรแบบนี้  แต่เธอก็ยิ้มให้ผม  เธอใจเย็นมากขึ้นอย่างผิดสังเกต  แต่ช่างมัน  ผมต้องการคำตอบมากกว่าจะไปใส่ใจว่าใครกำลังจะรอดกำลังจะตาย  

     "ก็พวกเขาเป็นคนเลวไง" เธอตอบ มันยิ่งทำให้ผมเกิดความสงสัยหนักเขาไปใหญ่

     "แล้วทำไมคนถึงต้องเลวด้วยละ?" ผมถามเธอต่อ เธอเริ่มสับสนยิ่งขึ้น ในความคิดผม  

     "ปัญหาทางเศรษฐกิจมั้งคะ" เธอตอบ มันยิ่งแล้วใหญ่  ผมชักเริ่มสงสัยมากขึ้นเป็นทวีคูณ  

     "แล้วทำไมเศรษฐกิจถึงต้องมีปัญหา?" ผมถามอีก

     "รัฐบาลจัดการมันไม่ได้ดีพอ" เธอตอบผมอีก ผมก็ยังไม่หมดความสงสัยอยู่ดี 

     "แล้วทำไมรัฐบาลถึงจัดการมันไม่ดีพอ?" ผมถามต่อ เธอมองซ้ายมองขวาทีแล้วก็กระซิบที่ข้างหูผม 

     "พวกเขางี่เง่า" เธอตอบ  ผมเริ่มจะเป็นฝ่ายที่งงเองเสียแล้ว

     "แล้วทำไมคุณถึงต้องกระซิบด้วยละ?" ผมเปลี่ยนเป็นคำถามอื่น 

     "ก็เดียวพวกนั้นเขาได้ยินแล้วเราสองคนจะแย่นะสิ" เธอตอบต่อ

     "แล้วพวกนั้นมันใครละ  แล้วทำไมเขาได้ยินเราสองคนพูดกันเราถึงต้องแย่?" ผมถามอย่างประสาทเริ่มรับประทาน

     "พวกรัฐบาลไง  ก็เดี๋ยวถ้าพวกเขารู้ว่าเราพูดถึงพวกเขาในทางที่ไม่ดีพวกเขาอาจสั่งคนมาฆ่าเราสองคนก็ได้\" เธอตอบ  เริ่มรำคาญ

     "งั้นพวกเขาก็เป็นคนเลวซิ?" 

     "ใช่" เธอตอบ "แล้วทำไมคนถึงต้องมีทั้งเลวทั้งดีด้วยละ?" ผมถามต่อ เธอทำท่าจะคลั่ง  แต่ก็สงบสติอารมณ์ของเธออย่างรวดเร็ว 

     "ก็...ประเทศเรามันยังไม่ค่อยจะเจริญนะสิ" เธอตอบ  ผมเองก็ไม่หยุดแค่นั้น  สมองของผมต้องการถามต่ออีกเรื่อยๆ  มันสั่งผมอย่างนั้น  

     "แล้วทำไมต้องมีประเทศนี้ละ?" ผมถามเธออีก  เธอเริ่มกำมือแน่นแต่แล้วก็คลายออก

     "ก็มันมีทวีปนี่" เธอตอบ 

     "แล้วทำไมต้องมีทวีปด้วยละ?" ผมถาม  เธอตอบอีก 

     "ก็มันมีน้ำก็ต้องมีแผ่นดิน" เธอยังคงตอบผมอยู่

     "แล้วทำไมถึงต้องมีแผ่นดินกับน้ำละ?" 

     "ก็มันต้องรวมกันให้เป็นโลกใบนี้ไง เราจะได้มีชีวิตอยู่ได้" ผมยังคงถามต่อ

     "แล้วทำไมถึงต้องเป็นแค่โลกเราเท่านั้นละที่มีสิ่งมีชีวิต?" เธอเริ่มใช้เสียงที่หนักขึ้นเล็กน้อย

     "ฉันก็ไม่รู้  อยากรู้ก็ลองไปตายดูสิถึงจะได้รู้" เธอตอบผม  ส่งสายตาอำมหิตนั้นมาให้ผม

     "แล้วทำไมผมต้องตายก่อนละถึงจะได้รู้?" ผมเองก็ยังไม่ยอมหยุดแค่นั้น

     "ก็จะได้ไปถามพระเจ้าไง" เธอตอบ เริ่มโมโหอย่างเห็นได้ชัด

     "แล้วทำไมถึงต้องไปถามพระเจ้าด้วยละ?" 

     "ก็พระองค์เป็นผู้ที่รู้ดีที่สุดว่าอะไรเป็นอะไร  พระองค์เป็นคนสร้างทุกสิ่ง"เธอเริ่มตะโกน

     "แล้วทำไมถึงต้องเป็นพระเจ้า?" ผมถามต่อ  

     "ก็เพราะพระองค์เป็นผู้มีอำนาจอื่นเหนือใครไง" 

     "แล้วทำไมต้องมีพระเจ้าด้วยเล่า?" ผมถามต่อ 

     "คุณนะมันบ้าไปแล้ว... คุณทำให้ฉันจะบ้าตาย" เธอเริ่มคลั่งแล้ว และแล้วเธอก็โวยวายเป็นชุดอย่างไม่เป็นภาษา  ผมเริ่มตกใจ ผมจึงรีบกดโทรศัพท์ของผมโทรไปยังสำนักงานของผมในทันที

     ฮึ!ได้ลูกค้ารายใหม่แล้ว  รายนี้มีอาการคลุ้มคลั่งอย่างน่ากลัว  คนไข้คนนี้ของผมอาจจะต้องใช้เวลาเป็นปีกว่าจะรักษาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม  

     แหม... มันก็ช่วยไม่ได้อะนะ  เศรษฐกิจมันไม่ดี  ผมก็เลยต้องหาคนไข้ด้วยวิธีนี้

     ว่าแต่...  คุณที่กำลังอ่านอยู่นะ  ตอบคำถามผมหน่อยดิ!!!!!!!