คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3 เที่ยวตลาด [3]
บทที่3 เที่ยวตลาด [3]
เด็กหญิงเท้าเอว
เล่นหูเล่นตาอย่างเกินจริง น้ำเสียงที่ใช้ดูไม่ใคร่จะจริงจังนัก หยิบจับอาวุธต่าง ๆ ด้วยท่าทีทะนุถนอม
“ว่าก็ว่าเถอะ
เหตุใดท่านจึงมินำของพวกนี้ไปขายในตลาดชนชั้นสูงเล่า
เช่นนั้นจะไม่ขายดีกว่าหรือ?” น้ำเสียงของเด็กน้อยอ่อนลง สีหน้าท่าทางคล้ายกำลังยุ่งยากใจ “หรือว่าท่านไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน? ข้าสามารถให้คนของข้าพาท่านไปได้นะ”
เบิร์นมองคนแอ๊บใสด้วยสีหน้าปลาตาย
อยากจะเข้าไปลากอีกฝ่ายแล้วเหวี่ยงออกนอกโลกไปซะให้จบ
ๆ เรื่องจบราวกันไป
พ่อค้าคนนี้ทราบว่าในถ้อยคำใสซื่อทั้งมวลไม่ได้แฝงความจริงใจใด
ๆ ไว้จึงทำทีเป็นไม่ได้ยิน จ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาที่หรี่ลง
ดรุณีน้อยยิ้มตาใส
แสดงเป็นเด็กไร้เดียงสาเต็มที่
“ข้าพูดผิดหรือ?”
“คุณหนูพูดอย่างตรงไปตรงมาเถิด
อย่าได้เหน็บแนมข้าด้วยท่าทีไร้เดียงสาเหล่านั้นต่ออีกเลย”
คำพูดที่สวนกลับมาทำให้หล่อนหลุดขำ
พยักหน้าหงึกหงักตอบรับ
“ข้าเพียงสงสัยว่า
ท่านอาจเป็นคนดังจากประเทศไหนรึเปล่าก็เท่านั้น”
ว่าพร้อมกลับกวาดตาขึ้น ๆ ลง ๆ “โครงร่างของท่านดูอย่างไรก็ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี
กลิ่นอายโดยรอบก็ไม่ธรรมดาเลย ข้าจึงเดาว่าท่านอาจเป็นพวกคนในกองทัพที่ไหนหรือเปล่า”
เมื่อได้รับคำว่าให้พูดอย่างตรงไปตรงมา
แม่หนูน้อยก็กล่าวเจื้อยแจ้วออกมาตามที่คิดทั้งหมด
ไม่รู้จะพูดว่าไร้เดียงสาหรือกวนประสาทดี
เมื่อเห็นว่าคนตัวโตเอาแต่เงียบ
นางมารน้อยก็เริ่มเปิดปากส่งเสียงต่อ
“ข้าบอกท่านอย่างตรงไปตรงมาแล้ว
หวังว่าคนดีเช่นท่านจะมอบความตรงไปตรงมาให้แก่ข้าเช่นกันนะ”
เบิร์น
แลนช์และบรรดาองครักษ์ทั้งหกคนถึงกับไอออกมาพร้อม
ๆ กัน รับรู้ได้ถึงถ้อยคำจงใจกระทบกระเทียบแดกดันพ่อค้าลึกลับจากคุณหนูตัวแสบ
พ่อค้าตัวโตเองก็ถึงกับพูดไม่ออก
...ถ้าเขาไม่พูดแบบตรงไปตรงมาก็จะกลายเป็นคนไม่ดีสินะ?
“...คุณหนูพูดถูก
ข้าทำงานในกองทัพจริงดังที่ท่านว่า”
“อื้ม
ๆ”
เด็กหญิงพยักหน้าแรง
ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ชายร่างใหญ่เหงื่อตก
ยิ่งมองไปยังดวงตาสีมรกตคู่นั้นยิ่งรู้สึกว่าไม่อาจปกปิดต่อไปได้ จำต้องกล่าวต่อไปด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมมาก
“ข้า...เป็นแม่ทัพคุมกำลังพลดูแลทางเหนือของประเทศทารยะ
นามว่าอัลปา เทซาครับ”
แว่วเสียงใครบางคนทำของหล่นดังขึ้น
ลักซ์หยักยิ้มไม่สนใจ ผิดจากเบิร์นและอาเรนเซียที่อ้าปากตาถลนกันจนดูน่าตลก
ดูท่าเขาจะเป็นคนดังจริง
ๆ
แต่เธอไม่รู้จัก ดังนั้นช่างมันเถอะ...
‘ดูจากอาการเธอกับเจ้าไหม้แล้ว คนดังจริง ๆ สินะ?’
‘น้องข้าชื่อเบิร์น’ อีกคนกล่าวเสียงเพลีย ‘เจ้าไม่รู้จักหรือ?
เขาเป็นแม่ทัพที่โด่งดังมากเลยนะ ขนาดท่านแม่ยังยอมรับว่าหากต้องดวลกันตัวต่อตัว ท่านมิสามารถชนะท่านแม่ทัพผู้นี้ได้เลยเชียวนะ’
ลักซ์เลิกคิ้ว
รู้สึกสนใจคนตัวโตขึ้นมาทันตา เมื่อพบว่าท่านแม่คนงามยกย่องอีกฝ่ายถึงเพียงนี้
‘ทว่าแปลกนัก เมื่อสักสามสัปดาห์ก่อนได้มีข่าวจากประเทศทารยะแว่วมาว่าเขาได้เสียชีวิตลงในสงคราม
ตรวจหาศพไม่พบมิใช่รึ?’
‘หมอนี่อาจเป็นตัวปลอมก็ได้’
เด็กหญิงที่คุมร่างอยู่ในขณะนี้พูดอย่างไม่ยีหระ
“แม่ทัพผู้โด่งดังผู้นั้นน่ะหรือ?!” เด็กหญิงทำทีเป็นตกใจจนต้องยกมือป้องปาก เล่นใหญ่เสียจนคนมองยังพากันเหงื่อตก “ทว่า...ข้าจะเชื่อได้หรือ?
ในเมื่อประเทศของท่านประกาศออกมาเองว่าท่านได้เสียชีวิตลงในสงคราม”
“แล้วมีใครได้พบเห็นศพของข้าหรือไม่เล่า?”
ทางนั้นตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
ไม่ได้ร้อนรนที่จะพยายามอธิบายใด ๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดว่าจะถูกมองเช่นไร
‘เจ้าคิดว่าเขาโกหกหรือ?’
‘เปล่า’ ลักซ์พูด ‘ทางนั้นพูดความจริง’
‘เช่นนั้นเจ้าถามทำไมหรือ?’
เด็กหญิงแย้มยิ้ม
ทำเอาชายตัวโตถึงกับชะงักไปจังหวะหนึ่ง
‘แกล้งเล่นนิดหน่อยเอง’
เด็กหญิงตอบอย่างขอไปทียิ่ง
ทำเอาอีกคนในร่างถึงกับใบ้กินไปพักใหญ่ ๆ
ลักซ์ยิ้ม
หลุบตาลงต่ำ สองมือไพล่หลัง กล่าวเสียงระรื่น
“จากข่าวแล้ว...ไม่พบ”
“นั่นเพราะตัวข้าอยู่ที่นี่”
คำตอบที่กล่าวกับมาฟังดูมั่นใจ
แต่น้ำเสียงกลับราบเรียบ ชวนให้ผู้ฟังคล้อยตามว่าสิ่งที่กล่าวมาเป็นความจริงแท้ทุกประการ
เด็กหญิงผินหน้าไปมองอาวุธที่เรียงราย
หยิบเอามีดสั้นอันที่ต้องใจมาถือไว้
“ด้านข่าวสารของผู้คนนอกประเทษ
ข้าอาจมิสนใจนัก ทว่าในเรื่องอาวุธ ข้าค่อนข้างจะติดตามทีเดียว” เธอกล่าวยิ้ม ๆ จับมีดพลิกไปมา “มีดเล่มนี้สร้างขึ้นด้วยศิลปะและความรู้ของชาวตะวันออกอย่างไม่ต้องสงสัย
และดูจากบรรดาอัญมณีน้ำงามบนอาวุธเหล่านี้แล้ว
คงมิใช่ของที่ทำขายกันเกลื่อนกลาดเป็นแน่ ใช่มั้ยคะ?”
ชายร่างโตพยักหน้ารับช้า
ๆ
“มีดเล่มนี้
เป็นภรรยาข้าที่สั่งทำขึ้นมอบให้แก่ข้าโดยเฉพาะ”
“ภรรยาท่านช่างมีหัวทางด้านศิลปะยิ่ง”
ลักซ์ลองถือมันในท่าต่าง ๆ ทั้งขนานมีดกับท้องแขน ถือปลายคว่ำ ถือปลายหงาย “นำของเช่นนี้ออกมาขาย ไม่เสียดายรึคะ?”
เขาเงียบไปแวบหนึ่ง
แว่วได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังออกมาจากใต้ผ้าคลุม
“แน่นอนว่าย่อมเสียดายครับ
ทว่าหากเก็บไว้ ของอันมีชื่อทั้งยังสะดุดตาเช่นนี้ เกรงว่าอาจทำให้ยุ่งยากได้”
ลักซ์พยักหน้ารับ
จดจ้องมองมีดในมืออย่างพออกพอใจ ดวงตาหลุบลงเล็กน้อย
“นั่นสินะคะ
‘รีอัลรัม’
เล่มนี้สะดุดตาอย่างท่านว่าจริงๆ”
ความคิดเห็น