วันที่มันจบลง...

เนื้อเรื่อง

"อืมมม เอาวะเป็นไงเป็นกัน กล้ารักก็ต้องกล้ารับสิ เฮ้อ ทำไมซวยอย่างนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยพลาดไรอย่างงี้เลยนะ แต่ว่า ปัญหามันอยู่ที่เธอสิ เธอ อยู่สูงกว่าเราเยอะเลย ตอนนี้ผมก็คิดว่า ดอกฟ้ากับหมาวัดซะแล้วเรา"

ผมได้มีโอกาสรู้จักกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนน่ารักสดใส แล้วก็ยังเอาการเอางานอีกด้วย ตอนแรกผมเห็นเธอเป็นเพียงเด็กน่ารักคนหนึ่ง ซึ่งดูแล้วไม่มีความพิเศษอะไรแม้แต่นิดเดียว เมื่อได้รู้จักก็เริ่มรู้ว่านิสัยเธอเป็นยังไง เธอค่อนข้างขี้ใจน้อยนะ แล้วดูเหมือนว่าจะโกรธง่ายซะด้วยสิ ผมก็กระเซ้าเย้าแหย่เธอไปวันๆ เพื่อความสนุกสนาน ซึ่งดูจะได้ผลกับเธอซะด้วยแฮะ ดูๆไปก็น่ารักนะ เมื่อได้ใกล้ชิดกับเธอเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าจะยิ่งสนิทสนมมากขึ้นทุกที แต่ตอนนั้นผมก็ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นคนมีเสน่ห์น่าดู หนุ่มๆมากหน้าหลายตาเหมือนกันนะ ที่มาเกี่ยวข้องในชีวิตแต่ละวันของเธอ ซึ่งผมเห็นแล้วขัดหูขัดตายังไงชอบกล เหอๆ ก็เอาเป็นว่า ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรละกัน เอ้อใช่ ผมลืมบรรยายรูปร่างหน้าตาของเธอ ก็อย่างที่บอกเธอเป็นคนน่ารักนะ หน้าตาจิ้มลิ้มเชียว ช่างชวนให้ผมไปกวนใจเสียจริงๆ นานวันผ่านไปก็ถึงเวลาต้องแยกย้าย ผมก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องไปทำของผม ส่วนเธอก็ต้องรับผิดชอบส่วนของเธอ จริงๆแล้ว ผมไม่ต้องการอย่างนั้นเลย เพราะผมคิดว่าผมคงอดแกล้งเธอต่อ อดเห็นเธอเหมือนทุกๆวันที่ผมเห็น อดที่จะเห็นเธองอนผมเวลาที่ถูกแกล้ง มันมีอะไรหลายๆอย่างที่ ผมเสียดายจริงๆ แต่ก็แค่นิดหน่อย ก็แค่เสียดายที่จะได้แกล้งสาวๆล่ะน่า.....

เหมือนคนอื่นๆมีพบก็ต้องมีพราก และมีจากมันก็จะต้องมีพบอีกละครับ ผมก็ได้กลับมาที่บ้านอีก และได้เจอเธอ "ที่เดิม" ที่ที่มีความทรงจำอย่างที่ผมบอกไว้ข้างต้น คงจะดีนะถ้าทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ว่า...

ผมยอมรับนะว่า ตลอดเวลาที่ผมไปทำงานตามลำพังนั้น ผมคิดถึงเธอบ่อยมาก ผมนึกไปเรื่อยๆ จนถึงตอนนั้น ตอนนั้นที่... ตายล่ะ นี่ผมแกล้งเธอเพราะผมอยากใกล้ชิดกับเธอเหรอ แล้วผมแหย่เธอเพราะผมอยากให้เธอสนใจเหรอ แล้วอะไรกัน ผมไปหาเธอทุกวันเพราะผมอยากเจอเธอเหรอ ไม่น่าเชื่อ เราเป็นไรไปเนี่ย ตอนนั้นผมไม่เคยรู้ตัวเลย


เมื่อกลับมาอีกทีทุกอย่างเปลี่ยนไป จากเดิมที่เธอเคยน่ารัก เธอกลับสวยขึ้นอย่างผิดหูผิดตา ดูเป็นสาวที่มีเสน่ห์ และยังคงแอบแฝงความน่ารักเดิมๆของเธออยู่ในตัว ไม่น่าเชื่อว่าผมจะรู้สึกแบบนี้ได้ในทีที่ผมกลับไปทำงานที่กรุงเทพอีกครั้ง ผมรู้สึก ...รัก... เธอขึ้นมาซะแล้วสิ แต่ว่าเธอไม่มีวี่แววว่าจะเหมือนผมเลยซักนิด เธอดูสำรวม แล้ววางตัวดี ทำงานทำการอย่างตั้งใจ ครอบครัวเธอเป็นครอบครัวที่มีฐานะ ยิ่งขับเสริมบุคลิกของเธอให้ดูห่างไกลผมมากยิ่งขึ้น เฮ้อ พระเจ้าแกล้งผมครับบบ

แต่ว่า มันก็ไม่แปลกนี่นะ อืมมม เอาวะเป็นไงเป็นกัน กล้ารักก็ต้องกล้ารับสิ เฮ้อ ทำไมซวยอย่างนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยพลาดไรอย่างงี้เลยนะ แต่ว่า ปัญหามันอยู่ที่เธอสิ เธอ อยู่สูงกว่าเราเยอะเลย ตอนนี้ผมก็คิดว่า ดอกฟ้ากับหมาวัดซะแล้วเรา แต่อย่างที่ผมบอกไปแล้ว กล้ารักก็ต้องกล้ารับ ผมมักจะทำอะไรๆตามที่ผมวางแผนเอาไว้เสมอ เพราะมันจะได้ผลดีเหมือนอย่างที่คิดนี่นา ผมชอบเล่นเกมวางแผน แล้วก็ชอบแต่งเรื่องเล่นๆเวลาเหงาๆด้วย นั่นคงพอจะช่วยมาเป็นเหตุผลให้ผมในเรื่องนี้ได้นะ เฮ้อ! ผมจะต้องบอกเธอ ผมจะต้องบอกเธอ แต่จะบอกยังไง จะบอกเมื่อไหร่ อันนี้มันยากแฮะ เหอะๆ เฮ้อ คนเรานี่ก็แปลกเนอะ ผมนึกทีไรก็เซ็งตัวเองทุกที ผมพลาดเหรอเนี่ย มันลำบากใจมากเลยตอนนี้ (สังเกตุจากการพิมพ์ เว้นเวรรคตลอดเลย สับสนมาก - - ) เพราะว่าผมไม่มีประสบการณ์ทางด้านนี้เลยซะด้วยสิ จะถามใครก็ไม่กล้า ตอนนี้ผมคงประสบกับชะตากรรมเดียวกันผู้ชายคนอื่นๆที่หลงเสน่ห์เธออยู่ซะแล้ว

แล้ววันนึง ผมก็ตัดสินใจบอกเธอ ผมถามเธอว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม เธอตอบแบบไม่สงสัยไม่คิดในใจเลยว่า "พี่ชายที่ชอบแกล้งเธอคนนึง เท่านั้นเอง"... เท่านั้นเอง! โห ผมงี้แป้วเลย โอเค๊โอเค ผมยอมรับความจริงละ แต่ว่าแค่อยากบอกเธอ แค่อยากบอกเธอให้เธอรู้ ผมคิดว่าเธอเป็นทุกอย่างให้ผมได้ ผมเป็นคนไม่เอาไหนทำงานอะไรไม่ค่อยได้เรื่อง เธอน่ารักมาก เธอดูแลเด็กๆได้วิเศษ และทำอาหารได้ดีเยี่ยมทีเดียว ผมไม่ขอกล่าวนะ ว่าผมไปรู้อะไรอย่างนี้เกี่ยวกับเธอได้ยังไง เราสนิทกันพอสมควรนะ มันไม่สำคัญหรอกสำหรับคนอื่น ไม่ว่ามันจะเป็นแบบไหน แต่สำหรับผม พอนึกถึงแล้วมันช่างน่าจดจำเป็นที่สุด ผมคาดหวัง อยากให้เธอเป็นคนรักที่ดีของผม เป็นผู้หญิงคนเดียวของผมในอนาคต และเป็นแม่ที่ดีของลูกของผม เพราะเธอมีความรับผิดชอบสูง และค่อนข้างนางเอกน่าดูนะ พี่น้องของเธอตรงข้ามกันลิบลิ่วเลย ทั้งเจ้าอารมณ์ และเอาแต่ใจ ไม่เอาการเอางาน ผมเห็นแล้วสงสารเธอ ที่เป็นลูกที่ได้เรื่องคนเดียว เธอค่อนข้างหนักเอาเบาสู้เลยทีเดียว ยิ่งพูดผมจะยิ่งคิดถึงเธอเสมอ มากขึ้น และมากขึ้น

นานวันเข้าผมก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอ และอีเมลล์สำหรับการติดต่อ ผมดีใจที่สุดเลยยย และยังกลัวไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันหลอกเหลือเกิน หลอกกันให้ดีใจขนาดนี้ ผมไม่กล้าโทรไปคุยกับเธอหรอก เธอคุยกับผมเหมือนเดิม แต่ผมสิที่คุยกับเธอไม่เหมือนเดิม ก็ผมประหม่านี่นาเธอออกจะน่ารักขนาดนั้นน่ะ ผมจะทำยังไงดีให้พ้นช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ ทรมาณครับ ยอมรับ

แต่ผมก็ตัดสินใจบอกเธอนะ ในที่สุดผมก็ไปบอกว่าที่ผ่านมา ที่ผมแกล้งเธอ ที่เคยพูดจาเย้าแหย่เธอ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษเพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกดีกับเธอมาก ผมเลยตัดสินใจบอกว่าผมรักเธอนะ แอบรักมานานแล้วด้วย ผมอยากให้เธอให้อภัยแล้วก็เข้าใจผมซักที แล้วก็จะขอบคุณมากๆถ้าเธอตอบตกลงรับรักผม และก็จะเสียใจมากเช่นกันถ้าเธอตอบปฏิเสธ ผมใจกล้ามากตอนนั้นเพราะไม่คิดว่าคำตอบของเธอจะโหดร้ายแล้วก็เย็นชามากขนาดนี้ เธอบอกว่าเธอขอโทษที่ตอบตกลงผมไม่ได้ เพราะเธอยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย และก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้นรวมถึงกับผมด้วย ผมพยายามให้เธอเก็บไปคิดแล้วก็สงสารผมบ้าง แต่เธอก็ดูใจแข็งมากๆ ผมจึงต้องยอมรับ...

ผมหมดแรงกับคำตอบของเธอมากๆ มันทำให้ผมทำทุกสิ่งทุกอย่างได้โดยไม่คิด ผมแทบไม่เป็นอันทำงานทำการ ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ...และผมก็ร้องไห้... ครับ น้ำตาลูกผู้ชายอย่างผมมันไหลออกมาโดยที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน ผมเก็บตัวอยู่คนเดียวไม่พบใคร แม้กระทั่งเธอที่เป็นต้นเหตุให้เป็นแบบนี้ ผมยิ่งไม่กล้าเจอหน้า ไม่อยากคิดถึงเธออีก คนใจร้ายที่ทำร้ายใจผม ผมจะไม่มีวันลืมเลยว่าสิ่งที่ทำให้ผมพ่ายแพ้และยับเยินขนาดนี้คือไอ้ความรัก สิ่งที่ผมจะไม่เอื้อมมือไปแตะมันอีกเลย... ผมว่าผมคงเสียเวลาเปล่า ถ้าอดทนรอคอยเธอเหมือนคนอื่นๆ รอวันที่เธอคิดจะรักใครซักคน มันคงเหมือน SMS ชิงโชคน่ะแหละ ส่งไปก็รอเค้าตอบกลับรอวันประกาศผล แต่ผมก็ไม่เคยจะได้รางวัลใหญ่กับเค้าซะที ผมเลยคิดว่าคราวนี้รางวัลชีวิตของผม ผมก็คงไม่ได้มันอีกเช่นกัน ผมถึงรู้สึกท้อแล้วรีบถอยมาซะก่อนที่ผมจะเจ็บหนัก เหมือนเพราะเสียค่า SMS ไปแล้วไม่ได้อะไรเลย นอกจากคำปลอบใจว่า "โอกาสหน้าร่วมสนุกใหม่นะคะ" แต่นี่มันไม่สนุกเลยนะ ชีวิตผมตอนนั้นแทบจะพัง เพราะเธอ และเธอก็จะเป็นคนเดียวที่ผมจะรักไปตลอดเพราะถ้าผมพยายามไม่รักเธอ พยายามตัดใจจากเธอ ผมคงจะต้องตาย ผมทำไม่ได้ มันเปรียบเสมือนการสั่งให้ผมคว้านท้องตัวเอง ถ้าผมทำได้ผมก็ต้องตายแน่ๆ ผมถึงเลือกถือมีดนั้นไว้ ถึงรู้ว่ามันอันตรายไม่ควรเอาไว้ใกล้ตัว ใกล้หัวใจ แต่ผมก็จะถือมันไว้ รอวันที่ผมจะตายไปกับมัน เพราะคงไม่มีใครที่จะสามารถดึงมีดเล่มนี้ออกจากมือผมได้ ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว นอกจากเธอ เธอจะเป็นมีดเล่มนั้น เล่มที่เคยแทงผมให้เจ็บปวดทรมาณ และผมจะมีเธอในใจตลอดไป....