The last people : เกมนี้ต้องรอด!!

แนะนำตัวละคร

ที

เด็กหนุ่มผอมสูงผมสีน้ำตาลที่แสนธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ  เป็นคนตั้งกลุ่มพัสเซิลแก็ง

ฮันนี่

เป็นเด็กผู้หญิงที่คอยอยู่ข้างเนทเสมอและเป็นเพื่อนคนแรก เป็นคนร่าเริงแต่เวลาเอาจริงก็ไม่ธรรมดา

นาวา

เป็นคนที่ร่าเริงติดตลก เป็นเพื่อนสนิทของเนทเช่นกัน ชอบเล่นเกมอาพีใจเป็นชีวิตจิตใจ

จาเร็ต

เป็นหัวหน้าหน่วยองค์กรของเจ้าของเกม เป็นคนที่คอยขัดขวางไม่ให้ใครรอดจากจากเกม  และเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของแก็งพัสเซิล

บทนำ

สถานีต่อไป ซ่า…

หือ  อะไรกัน ?

   รถไฟฟ้าที่เรากลับทุกวัน มันมีปัญหาอะไรหรือป่าวนะ “ที” เด็กหนุ่มผอมสูงผมสีน้ำตาลคิดในใจ  และในความรู้สึกก็กังวล เสียงซ่า ราวกับว่าเกิดปัญหาขัดข้องกับรถไฟฟ้าขบวนนี้  ทำให้ทีกลัวการเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาอย่างกะทันหัน    แต่.. ช่างมันเถอะ  รถไฟฟ้าที่ทีขึ้นนั้นก็ยังคงวิ่งไปตามปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เสียงคนบนรถไฟก็เงียบสงัดเหมือนทุกครั้งถ้าไม่รวมว่าวันไหนที่มีต่างชาติมายืนอยู่ใกล้ๆ   ในหัวทีรู้สึกว่าบรรยากาศตอนนี้ มันเงียบมาก  ทำให้เกิดเบื่อขึ้นมา เขาเอามือซ้ายล้วงลงไปในกระเป๋าสะพายข้างเนื้อผ้ายีนส์ สีน้ำเงิน   ดีนะที่ลืมคืนนิยายจากห้องสมุดวันนี้  สงสัยจะมีอะไรอ่านแก้เซ็งไปพลางๆ แล้วสิ  ทีคิดในใจ

ตึงตึง!!

   เสียงคนทุบประตูดังตึงด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด  ทีรีบหันไปหาเสียงตึงที่เคาะอย่างแรง นั่นมัน…

“ เปิดประตูสิเว้ย!! ฉันจะลง นี่มันเลยสถานีฉันมานานแล้วนะ !! เปิดสิเว้ยยย”

   อะไรกัน? ว่าแล้วทำไมรู้สึกเหมือน ไม่ได้จอดเลย  ทุกคนเริ่มเอะอะโวยวาย 

.......เมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง  ไฟของรถไฟฟ้าก็ดับลงพร้อมกันทั้งขบวน

พรึ่บ!!!!

   ในหัวของทีกลัวไปหมดแล้ว  ตอนนี้ เริ่มสับสนวุ่นวาย เกิดอะไรขึ้น  ตายแน่ๆ ตายๆๆๆ  ทีเริ่มจะสติแตก และทุกคนก็สลบลงไป พร้อมกับตัวเขาด้วย

   .....เวลาผ่านไปประมาณ 30  นาที

ทุกคนต่างก็ตื่นฟื้นขึ้นจากการสลบไสล เวลานั้นเอง ความรู้สึกหนักหัวราวกับมีหินก้อนใหญ่เท่าสองกำปั้นมาวางไว้บนหัว สายตาที่พล่ามัวลืมตามาเห็นภาพที่ไม่ชัดเจน  ความรู้สึกชาแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายพร้อมกับความสับสนที่กำลังเผชิญอยู่  เวียนหัวไปหมด เหมือนวันซวยของทุกคนมารวมกันที่นี่ที่เดียว

อ่า… นี่เรา… สลบหรอ?

       ตี๊ดๆตี๊ดๆตี๊ดๆตี๊ดๆ

   ทุกคนได้ยินเสียงโทรศัพท์ ดังเข้ามาพร้อมกันทุกเครื่อง ทีสับสนมากมันเป็นไปได้ยังไงกัน ทุกคนต่างโกลาหลในสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วทุกคนต่างก็รับโทรศัพท์เพราะคิดว่า ครอบครัวได้โทรมาแต่ว่า…

ติ๊ด…

“ฮัลโหล..”

   “สวัสดีทุกคน.. ตอนนี้อยู่กันครบแล้วสินะ ผู้ถูกเลือกทั้ง  152  คน พวกคุณอาจกำลังสับสนว่าที่นี่คือที่ไหน.. ลองมองออกไปข้างนอกสิ ทุกอย่างพังพินาศหมด ไม่เหลือซาก ทุกคนตายสนิท และ หายไปเพราะฉันนี่แหล่ะ  และที่นี่คือโลกอีก 1 ปีข้าง หน้า พวกเธอทุกคน  ต้องหาตัวฉันให้เจอและ ฆ่าฉันให้ได้ ถึงจะออกจากโลกอันแสนเลวร้ายนี่ได้  อนาคตอยู่ในกำมือพวกคุณ ขอให้ทุกคนโชคดี ขอให้ทุกคนปลอดภัย”

   เมื่อสิ้นสุดการสนทนา ประตูรถไฟฟ้าเปิดออก ภาพที่เห็นสิ่งที่พังพินาศทำให้ทีเผลอพูดขึ้นมาว่า “บ้าน่า..”  

   นี่เป็นฝันหรือเปล่า  เป็นไปได้หรอที่ไอบ้าคนหนึ่งพาคนทั้งขบวนมาในอีก 1 ปีข้างหน้า ทีคิดในใจ

“เห้ย!!! อะไรวะคิดว่าสนุกมากหรือไงไอรายการโชว์ งี่เง่า!! ใครเค้าจะไปหลงกลเกมบ้าๆนี่ ฉันต้องไปธุระไม่มีเวลามาเล่นอะไรไร้สาระหรอกนะ!!”

   มีชายตัวสูงกำลังโวยวายและดูเหมือนว่าเขากำลังรีบ ได้ตะโกนด่าลม ปากเปล่า มองที่มือถือของตนเพราะไม่รู้ว่าใครเล่นอะไรบ้าๆ  และเดินไปทางลงเพื่อที่จะออกจากสถานีอย่างรวดเร็ว  ทีมองเขาพร้อมกับสับสนอยู่ในความคิด และก็เดินตามชายคนนั้นพร้อมกับคนทั้งขบวนรถไฟลงไปด้านล่าง

“เอาล่ะ”  

   ทีพูดและเดินตามชายที่โวยวายไปโดยที่ไม่สนใจแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะอย่างน้อย ก็ยังมีคนทั้งขบวนรถไฟอยู่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว เด็กหนุ่มคิดเช่นนั้นแต่ก็ยังมีความกลัวนิดๆ  มือสั่นเล็กน้อย

ตี๊ด… พรืด…

   เครื่องกั้นเปิดอัตโนมัติโดยที่เด็กหนุ่มยังไม่ทันได้สอดบัตรโดยสารด้วยซ้ำ  ทีไม่เคยเจออะไรที่น่าแปลกใจขนาดนี้มาก่อนทั้งที่เขาก็ชอบอ่านนิยายแต่เขาไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอเรื่องที่เหนือความจริงขนาดนี้ ทำให้ทีนั้นก็แอบตื่นเต้นบ้างในใจ และเดินออกมาจากสถานีพร้อมทุกคน  ทีมองดูรอบๆด้วยตาที่เบิกกว้าง เพราะความพินาศนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน  พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นข้างหน้า เมื่อทีค่อยๆขยับขาที่สั่นเพื่อก้าวเดินเข้าไปดู แต่แล้วเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหัวใจเขาแทบหยุดเต้น......

“นั่นมัน…ศพนี่นา!!”