กล้วยไม้ที่ปลายลม / บทประพันธ์โดย ภักษราวดี

   









                                คำโปรย                              


 "เขาจะรู้หรือไม่รู้...ไม่สำคัญ แต่มันสำคัญที่ว่า วันพรุ่งนี้... เขาจะยังส่งยิ้มให้ฉัน ยังพร้อมที่จะเดินข้างกัน ไปพร้อมๆกับฉันหรือเปล่า"

โมไนยบอกตัวเองเช่นนี้ทุกครั้ง...และจะบอกกับทุกๆคนรอบตัว หากเมื่อใดก็ตาม เขาสัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ที่พัดผ่านเข้ามาสู่ชีวิต...ราวกับกระแสลมหนาวร้ายกาจ ปานเข็มนับร้อยเข้าแทงร่น

"แล้วถ้าวันพรุ่งนี้...เขาคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตของแกอย่างถาวรล่ะ หากเขาไปเริ่มต้นใช้ชีวิตครอบครัวของเขา...แกจะทำอย่างไร? โม"

โมไนย...ยิ้มให้กับคำถามจากเพื่อน ในรอยยิ้มแม้ปรากฏความเศร้า หากแต่กลับเป็นสิ่งนำคำตอบที่จริงแท้แห่งชีวิต...ที่โมไนยยิ้มรับกับผลสุดท้ายในบั้นปลายชีวิตของเขาได้...เพียงใจนั้นควบคุมความปวดร้าวเอาไว้ หากกล้วยไม้ที่แข็งแกร่ง สู้แดดสู้ลมต้นนี้ จะจีรังยั่งยืนบนความรักที่ 'จริงแท้' อย่างไม่แปรเปลี่ยนไป...

โมไนยเชื่อว่า...เขาจะต้องเป็นเช่นนั้น

"คนที่เดินเข้ามาอยู่ในหัวใจของใครสักคนแล้ว...มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะเพื่อน ที่คนๆนั้นจะลืมใครอีกคนได้อย่างง่ายดาย... สิ่งเดียวที่จะทำให้คนๆนั้นลืมได้ คือความตายเท่านั้น... ความตาย เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง ...และพระเจ้าก็ลิขิตสิ่งนี้มาเพื่อฉันแล้ว"




........