EXO Short Fic :: Make you mine [HunLay]

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอบคุณธีมสวยๆจาก

                                                

อย่ากดแบนอีกเลย ขอร้องล่ะ
จะแต่งนิยายสักบทไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะคะ
 

data-config="'playback':{'autostart':'true','shuffle':'true','volume':'50'},'playlist':[{'id':'23557031','player_id':'3322461','title':'Quicksand','url':'http://www.youtube.com/watch?v=dry6mrn1yfc'}]" >

เนื้อเรื่อง

Title :: Make you mine

Couple :: Hunlay

                เด็กหนุ่มอายุไม่เกินยี่สิบร่างสูงโปร่งเดินทึมๆเข้ามาในร้านโรงอาหาร ถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลาระดับฆ่าคนตายได้ แต่กลับทำหน้าเหมือนปลาซาดีนแช่แข็งทำให้หลายคนไม่กล้าสบตาสีดำสนิทนั้นตรงๆ

                โอเซฮุนผู้ไม่แคร์อะไรทั้งนั้นในโลกใบนี้เดินเข้าไปซื้อขนมปังมากินเพียงห่อเดียวกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด ตอนที่ตัดสินใจว่าจะเดินออกจากโรงอาหารก็ถูกเรียกให้หยุดไว้

“เซฮุน~” เสียงทุ้มหวานคุ้นหูเรียกสายตาของเซฮุน เพื่อนรุ่นพี่คนสนิทกลับใครอีกคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากำลังเดินเข้ามาใกล้เขา

“วันนี้จะนั่งกินข้าวรึเปล่า?” เซฮุนเผลอจ้องหน้าคนไม่คุ้นอย่างนึกสงสัย จนลู่หานต้องรีบอธิบาย

“ไอ้หมอนี่ชื่อจางอี้ชิง เป็นคนจีน พึ่งย้ายมาห้องฉันวันนี้ก็เลยสอยมาเข้ากลุ่ม” ลู่หานตบหลังอี้ชิงปับๆ ทำให้เซฮุนพยักหน้าเข้าใจ

“แล้วตกลงวันนี้จะนั่งกินข้าวที่โรงอาหารป้ะ?” คนอายุน้อยกว่าส่ายหัวแทนคำตอบ ทำให้ลู่หานบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ต้องยอมปล่อยให้เซฮุนเดินหายออกไปจากโรงอาหาร เมื่อหลังของรุ่นน้องหายไปจากสายตาเพื่อนใหม่ของลู่หานก็เปิดปากขึ้นมา

“เมื่อกี้ใครเหรอ?” ลู่หานเอียงคอเล็กน้อยด้วยความงุนงง  เพราะตลอดวันเขาก็พาอี้ชิงเดินทักคนนู้นคนนี้มั่วซั่วตลอดทั้งวัน แต่อี้ชิงก็ไม่เคยถามว่าใครเป็นใครเลย จนกระทั่งเมื่อกี้ สงสัยเพราะถูกใจอะไรมั้ง

“เซฮุน โอเซฮุน เด็กปีหนึ่งน่ะ อยู่ชมรมเดียวกับฉัน” อี้ชิงพยักหน้ารับแล้วเงียบไปจนผิดสังเกตแต่ลู่หานที่อาสาเดินไปซื้อข้าวทิ้งอี้ชิงไว้เฝ้าโต๊ะคนเดียวก็ไม่มีโอกาสได้มาเห็นประกายแวววับในดวงตาของเพื่อนใหม่เลยสักนิด

อยากได้…

“เซฮุนมีแฟนรึยังน่ะ?”

“ยัง ยังไม่มีหรอก”

“เคยมีแฟนรึยัง?”

“ก็เคยนะ …อืม เคยคบกับผู้หญิงสองคน ผู้ชายอีกคน” ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจเมื่อเพื่อนร่วมห้องที่ตอนแรกนึกว่าเป็นคนเงียบๆจู่ๆก็ถามคำถามไม่หยุดปาก แล้วก็ดูจะมีแต่เรื่องไอ้รุ่นน้องหน้าตายนั่นด้วย ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบการถูกถามเซ้าซี้หรอก แค่แปลกใจ

เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนซึ่งอี้ชิงนั่งอยู่โต๊ะหน้าลู่หาน จึงต้องนั่งคร่อมเก้าอี้หันหลังเพื่อคุยกับลู่หานที่เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น ยิ่งร็ข้อมูลของเซฮุนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นเท่านั้น

อยากได้มาเป็นของเราคนเดียว… อยากได้…

เมื่อหมดเวลาของคาบสุดท้าย นักเรียงทุกคนก็ส่งเสียงเซ็งแซ่มีทั้งเสียงพูดคุย เสียงโต๊ะและเก้าอี้ ทุกคนกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน ยกเว้นอยู่คนเดียว

“ไปร้านเกมส์กัน!” เสียงของเพื่อนสนิททำให้เซฮุนเงยหน้าขึ้นไปดู แล้วก็ต้องส่ายศีรษะ

“ไม่ได้หรอก พี่ลู่หานบอกให้รออยู่ในห้องก่อน มีธุระจะคุยด้วย”

“โว๊ะ เออๆ เดี๋ยวชวนมุนคยูไปก็ได้วะ” เด็กหนุ่มผิวแทนหมุนตัวพลางพากกระเป๋าสะพายบ่าไว้ข้างหนึ่ง ทิ้งให้เซฮุน นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมอยู่คนเดียว

เวลาผ่านไปจนเป็นชั่วโมง อาจารย์ที่ปรึกษาที่บังเอิญเดินผ่านหน้าห้องมาเห็นเซฮุนนั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียวจึงมาหา

“โอเซฮุน มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียว ไม่กลับบ้านเหรอ”

“มีคนนัดผมไว้ที่นี่ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมก็กลับแล้ว”

อาจารย์ที่ปรึกษาพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเข้าใจ เพราะประตูโรงเรียนกว่าจะปิดก็ตั้งสามทุ่ม แล้วเด็กคนนี้ก็เป็นผู้ชาย ร่างกายก็ดูสูงโปร่ง จะกลับบ้านมืดค่ำก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

“งั้นก็…ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” เซฮุนค้อมหัวส่งอาจารย์เล็กน้อยแล้วกลับไปสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ พลางนึกสงสัยว่าคนที่นัดเขาเอาไว้เมื่อไหร่จะมา และมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่พี่ลู่หานก็เป็นพี่ชายคนสนิทที่เขาติดหนี้บุญคุณอยู่หลายเรื่องจึงไม่อยากปฏิเสธอะไร ยังไงก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว

ร่างของใครคนหนึ่งปรากฏอยู่ที่หางตาทำให้เซฮุนหันไปมองก็พบคนคุ้นหน้ายืนค้ำหัวอยู่ข้างๆ เมื่อนึกดีๆก็พอจะจำได้ว่าเคยเจอกันเมื่อพักกลางวัน ร็สึกจะเป็นเป็นเด็กใหม่ พึ่งย้ายมาเรียนห้องเดียวกับพี่ลู่หาน

“มีอะไรรึเปล่าครับ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องเขาแปลกๆโดยไม่พูดอะไร เซฮุนก็ต้องเป็นฝ่ายถามออย่างเสียไม่ได้

ร่างบางไม่ตอบแต่กลับคลี่ยิ้มแผ่วเบา โน้มตัวลงไปบดริมฝีปากของตนเข้ากับของคนที่นั่งอยู่ เซฮุนเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง

“พี่อี้ชิง!” เซฮุนร้องเสียงหลงทันทีเมื่อคนที่เป็นต้นกำเนิดสัมผัสวาบหวามละออกไป มุมปากหยักยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มมีเสน่ห์ข้างแก้ม ดวงตาสีดำขลับสะกดให้เด็กหนุ่มไม่อาจถอนสายตาได้

“พี่อยากได้…เซฮุน”

 http://freetexthost.com/zyskzekgka

หลังจากนั้น 3 เดือน

“เซฮุน!! มานั่งนี่ดิ” เสียงเรียกอย่างร่าเริงทำให้เจ้าของชื่อชะงักแล้วหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นรุ่นพี่คนสนิทกับเพื่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง เซฮุนคลี่ยิ้มบางเป็นเชิงตอบรับก่อนจะเดินตรงเข้าไป วางจานข้าวลงกับโต๊ะแล้วเริ่มลงมือกิน

“เห้ย ใจเย็นดิ ไปตายอดตายอยากจากไหนมา กินแบบนี้หมดหล่อแย่” ลู่หานแหวเพื่อนรุ่นน้องอย่างไม่จริงจังนักแต่ก็ทำให้เซฮุนละความสนใจจากอาหารตรงหน้าและเงยขึ้นมาได้ หากแต่สิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังมองหาใช่ตัวลู่หานไม่ แต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆต่างหาก

ดวงตาใสเหมือนลูกแล้วสบตากับเด็กหนุ่มเพื่อสื่อสารอะไรบางอย่างก่อนจะหลบตาแล้วแอบขยิบตาให้ เซฮุนยิ้มก่อนจะก้มลงทานอาหารเหมือนเดิม

                ที่เก่าเวลาเดิม..สินะครับ






------------------------------------------------------------------------>>

ใช้ได้รึเปล่า(?)
กะว่าถ้ากระแสตอบรับดีจะเอาไปแต่งเป็นฟิคยาว สนใจไหมคะ ^///^