คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] CHEN X MINSEOK : WAY TO HOME
Title : [SF] WAY TO HOME
Author : FLOCKYCHOU’DONUT
Couple : CHEN X XIUMIN
Author’s note : ปั่นชั่วโมงเดียว ด้วยอารมณ์ล้วนๆ คือกินเวลาอ่านหนังสือจนเมทด่า ความรู้สึกมันได้... มันใช่
จากวันนั้น ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เราได้จากกัน
เหตุผลใด ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่...
เธอกับฉัน.. ความทรงจำมากมาย
..
.
*
มันก็แค่ถนนเส้นเดิมๆ ที่ต้องเดินกลับบ้าน
เพียงแต่สำหรับเขาแล้ว.... เหมือนไม่ได้เห็นมันมาเสียนานแล้วจริงๆนั่นแหละ
ผู้คนมากมายต่างเดินกันขวักไขว่จนแทบจะเบียดเสียดเพราะเป็นชั่วโมงเร่งรีบ มันก็คงเหมือนทุกๆครั้ง และ ทุกๆวัน ของผู้คนเหล่านั้นเพียงแต่สำหรับเขาตอนนี้แล้ว ไม่ชินกับมันเอาเสียเลย ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยตามกาลเวลา ร้านบางร้านก็ได้ปิดกิจการแล้วแปรเปลี่ยนมาเป็นร้านค้ารายใหม่ ถึงอย่างงั้นก็ยังคงอยู่ไว้ซึ่งรูปแบบถนนที่ไม่ต่างจากเดิมเท่าที่ควร
ร้านไอศกรีมร้านโปรดที่ปิดกิจการไปแล้ว
ร้านหนังสือของคุณป้าคนสนิทที่ขยายร้านเสียจนกว้างขวาง
ร้านกาแฟเล็กๆที่เคยมานั่งฆ่าเวลาเมื่อไม่มีอะไรทำตอนนี้กลับกลายเป็นร้านดังของย่าน
ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนั่นแหละ...
แม้แต่ตัวของ คิม มินซอก เองก็ยังเปลี่ยนไปทั้งทรงผม รูปร่าง และส่วนสูง
แต่ที่ไม่เปลี่ยนเลยน่าจะเป็นก้อนเนื้อที่อยู่ที่อกด้านซ้ายนี่เท่านั่นละมั้ง.... หัวใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนเลย
“จงแด งานโรงเรียนปีนี้นายจะขึ้นไปร้องเพลงให้วงชานยอลใช่ไหม พี่จะไปเชียร์นะ”
“ย่าห์ ไอ้เป็ดเอ้ย วันนี้พี่ไปกินไอศกรีมร้านที่เปิดใหม่แถวบ้านมาละ อร่อยมากเลยนะ ไว้นายว่างซ้อมไปกินกันนะ”
“คิมจงแด วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ !”
“รู้ตัวไหมว่าเมาแล้วเลอะเทอะขนาดไหนเนี้ย นายทั้งขึ้นไปร้องและเต้นบนเวทีเลยนะ ตลกชะมัดจงแดแมชชีน”
“ช่วงนี้เราว่างไม่ตรงกันเลยเนาะ ถ้าช่วงสอบมหาลัยผ่านไปแล้ว เราไปเดทกันเหอะนะ”
“จงแดอ่า !!! พี่ติดมหาลัยแล้วนะ ถึงจะอยู่ไกลจากที่นี้ไปหน่อย แต่พี่จะกลับบ้านทุกวันเลยนะ”
“พรุ่งนี้วันปัจฉิมของพี่แล้วนะ...”
เรื่องราวมากมายของถนนสายนี้คืออะไรกันนะ ?
อาจเป็นเพียงแค่บทสนทนามากมายที่ได้แลกเปลี่ยนกับใครสักคน.... ใครสักคนที่คิดถึงแล้วช่างเจ็บปวดมันเสียเหลือเกิน
เจ็บปวดที่หัวใจ แต่ก็ไม่เคยจะลบเขาคนนั้นออกจากความทรงจำแม้แต่น้อย ความรู้สึกแบบนี้
มันช่างเจ็บปวดเสียจริง แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะหยุดมันเลยแม้แต่น้อย... แย่จังเลยนะ แย่ที่สุดเลย แย่ชะมัด
คิมมินซอกรักคิมจงแดจะแย่อยู่แล้ว...
อาจเป็นเพราะทุกอย่างมันดูเหมือนเดิมแบบนี้
ถนนสายเดิม
บรรยากาศที่ดูวุ่นวายเหมือนเดิม
ความรู้สึกเดิมๆที่มากมายอยู่ภายในใจ
อีกทั้งคนตรงหน้าในเวลานี้ยังเป็นคนเดิมคนเดียว... ที่ทำให้เขาเปลี่ยนไม่ได้เลย
มินซอกเปลี่ยนมันไม่ได้เลยซักนิด
รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นที่คุ้นเคยนั่นถูกส่งมาให้ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายรู้สึกเหมือนถูกบีบอัดจนแทบจะหยุดหายใจ มือเล็กๆกำแน่นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อร่างโปร่งตรงหน้ากำลังสาวเท้าเข้ามาหาตน ดวงตาคู่สวยของมินซอกกำลังสั่นระริกแสดงความบอบบางของจิตใจตัวเอง และตอกย้ำความอ่อนแอด้วยการเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ
“จงแด...”
“พี่มินซอก... ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
มินซอกไม่รู้หรอกว่ามันนานแบบที่จงแดบอกจริงหรือเปล่า
มินซอกไม่เคยคิดจะนับวันเวลาที่ไม่มีจงแดอยู่ข้างกายเสียเท่าไหร่
มินซอกจำเหตุผลที่ทำต้องยุติความรักครั้งนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ
มินซอกรู้แต่ว่าในใจไม่เคยลบจงแดออกไปได้เสียที
“อือ... นั่นสิ จงแดสบายดีไหม”
รอยยิ้มที่ส่งกลับไปมันดูสดใสร่าเริงพอจะปิดบังความปวดร้าวหรือเปล่านะ ?
“สบายดีครับ พิ่มินซอกสบายดีไหม”
ห่างเหินเสียเหลือเกินนะ...
“ก็.... สบายดีนะ”
จงแดดูสูงขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะ...
“ที่มหาลัยเป็นไงบ้างครับ ?”
เหงามากเลยละจงแด.....
“ดีเลยละ กิจกรรมเยอะมาก แล้วเรื่องวงดนตรีเป็นยังไงบ้างละ”
ตลกดีที่ต้องถามในเรื่องที่ตัวเองรู้อยู่แล้วแบบนี้....
“ครับ ประกวดเดือนหน้านี่ละครับ...”
ดีใจที่ทุกอย่างในชีวิตนายไปได้สวยนะเจ้าเป็ดน้อย...
“อื้อ พยายามเข้านะ อ่านหนังสือเตรียมสอบมหาลัยด้วยละ”
นายต้องอ่านหนังสือเยอะๆเหมือนที่ซ้อมร้องเพลงนะรู้ไหม ?
“ครับ...”
ไม่มีคำถามไหนๆน่าจดจำระหว่างเราเลยในบทสนทนาครั้งนี้ ความรู้สึกอึดอัดใจมากมายมันทำให้หายใจได้ไม่ทั่วท้อง รอยยิ้มทื่อๆที่ปิดบังความรู้สึกในใจมันช่างเสแสร้ง ความบังเอิญที่ทำให้วันที่ธรรมดาของใครหลายคนกลายเป็นหนึ่งวันที่มินซอกให้สัญญาว่ามันต้องไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง สาม หรือครั้งไหนๆ
ไม่ควรเจอกันเลย...
ไม่ควรแม้แต่จะมาเดินบนถนนเส้นนี้....
ถนนเส้นที่เต็มไปด้วยความทรงจำและความเจ็บปวดของเรา...
“พ... พี่ไปก่อนนะ ต้องรีบกลับบ้านแล้วละ”
ประโยคบอกลามันช่างพูดได้ยากเย็นจริงๆนั่นแหละ ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายทำให้ยากที่จะละทั้งสายตาและหัวใจออกจากมันได้ แต่มันคงถึงเวลาที่ต้องทำแล้วจริงๆสินะ
“ไม่ได้กลับบ้านทางนี้นานแล้วสินะครับ ?”
มันคือคำถามที่เรียบง่าย แต่มินซอกเข้าใจความหมายที่มากกว่านั้น...
“ช่วงนี้ไม่ว่างเลยจริงๆหรอจงแดอ่า ?”
“วันนี้ซ้อมอีกแล้วหรอ จงแด !?”
“พี่กลับคนเดียวจนชินแล้วละ นายก็ตั้งใจซ้อมเข้าละ”
“พี่แค่รู้สึกว่ามีแต่พี่นั่นแหละที่คอยวิ่งไล่ตามจงแด...”
“มันเหนื่อยจัง... พี่ขอหยุดแล้วได้ไหม ?”
บางทีคงไม่ใช่แค่ถนนสายเดิม..
ไม่ใช่เพียงแค่บรรยากาศเดิมๆที่ทำให้รู้สึกคิดถึง
แต่อาจเป็นเพราะไม่มีอะไรเลยที่เปลี่ยนไปนอกจากเวลา
“ถ้าพี่เหนื่อย.. ก็หยุดเถอะครับ”
ทุกอย่างที่หายไปตามกาลเวลา
มันชัดเจนอยู่ในใจทุกอย่าง... และได้แต่ภาวนาให้มันยังอยู่ต่อไป
บทเรียนราคาแพงของสิ่งที่เรียกว่าความรัก
“อื้อ พี่ไม่ได้กลับบ้านทางนี้นานแล้วละ”
เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นช้าลงถนัดตา เสียงทุกอย่างเงียบลงจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง ไม่มีการถอนสายตาออกจากกันแม้แต่วินาทีเดียว กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สัมผัสอุ่นๆเกิดขึ้นที่บริเวณมือข้างซ้าย
คิมจงแดกำลังจับมือของเขาอยู่...
“แล้วอยากจะกลับบ้านทางนี้อีกครั้งไหมครับ ?”
*
.
..
ไม่อยากจะขอ ให้เวลานี้เป็นของเรา
ไม่อยากจะถาม ว่าเราจะเหมือนเดิมได้ไหม
แค่อยากให้รู้ ว่าในวันนี้ ฉันเหมือนได้เจอลมหายใจ
“ถ้าพี่เหนื่อย.. ก็หยุดเถอะครับ”
.
.
“ให้ผมรักพี่คนเดียวก็พอ”
ความคิดเห็น