คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [OS] LUHAN X MINSEOK : CLOSE FRIEND
[OS]LUMIN : CLOSE FRIEND
SONG : เพื่อนกันทุกที – ตู่ ภพธร
(เป็นฟิคภาคต่อของ GIVE LOVE นะคะ ถ้าอ่านกันก่อนก็จะเข้าใจ...มากกว่า)
เช้าแล้ว...
มินซอกรู้เพราะแสงแดดที่ลอดผ่านจากผ้าม่านสีเหลืองนวลของตัวเอง เหลือบมองข้างๆก็เห็นลู่หานนอนแก้ผ้าท่อนบนแผ่ร่าหน้าไม่อายอีกต่างหาก คนบ้าไรไม่รู้นอนน้ำลายไหลอาบปากแทบจะไหลไปอาบตัว ยี๊ ! เบ้ปากกับสภาพที่ดูไม่ได้กับเพื่อนสนิทตัวเองพลางใช้เท้าเขี่ยๆอีกคนอย่างขยะแขยง
“ตื่นๆ เช้าแล้ว... วันนี้วันสำคัญนะแกรรร”
แรงสะกิดจากฝ่าเท้านั้นทำให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้น เพราะความสะลึมสะลือทำให้มือเรียวนั้นกวาดทั่วเตียงไปหมดจนคว้าคนที่ลุกอยู่ก่อนหน้ามากอดหน้าตาเฉย แถมยังถือวิสาสะวาดขาแข็งแรงนั้นไปที่คนตัวเล็กอีกต่างหาก มินซอกดิ้นแต่ก็ไม่ได้โวยวายเหมือนนางเอกในละครเรื่องไหนๆ กลับกันที่คนโดนกอดเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่หัวเตียงมาเปิดดูสภาพอากาศของวันพร้อมทั้งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“ตื่นเถิดวัวควายอย่าหลับใหลลุ่มหลงง..”
ลู่หานยิ้ม...
มีความสุขกับเพลงบ้าๆที่มินซอกแต่งใช้ด่าตัวเองในเช้าตรู่แบบนี้...
มีความสุขกับเมื่อวานที่ผ่านมาและวันนี้ในอีกไม่กี่ชั่วโมง...
เห้ย ! นี่คิดอะไรกัน ? ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้ทั้งนั้นนั่นแหละ ก็บอกแล้วว่าเพื่อนกันๆ มินซอกหรือหมินหมินนี่เพื่อนสนิทลู่หานเท่านั้นเอง เพื่อนสนิ๊ทสนิทที่ลู่หานไม่ค่อยให้ใครได้สนิทนอกจากตัวเองทั้งนั้นแหละ เมื่อวานหลังจากเลิกเรียนแล้วมีเรื่องนิดหน่อย ทำให้ต้องหอบข้าวหอบของมานอนบ้านมินซอก... ถามว่าเรื่องอะไร ก็มีปัญหาเล็กน้อย ถามว่าปัญหาอะไร ก็ปัญหาของมินซอก
ปัญหาของมินซอก... คือปัญหาของลู่หาน
เรื่องของมินซอก... ก็คือเรื่องของลู่หาน
สรุปเป็นภาษาไทยสั้นๆ ง่ายๆ
เสือก..
อันที่จริงก็เรื่องของเขาด้วยนั่นแหละ ขอเวลาทำใจไม่ให้ก้มหน้าไปฟัดแก้มไอ้ก้อนกลมๆเล็กๆที่ดิ้นร้องเพลงกรอกหูนี่สิบวิ.. หนึ่งถึงสิบ ! ว่าต่อเลย หลังจากมีปัญหากับคุณอี้ฟานของมินซอกเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน มินซอกก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวความบาดหมางของเขาที่มีต่ออี้ฟานหรอก อ่านไม่ผิดหรอก ของเขาเท่านั้นแหละที่มีต่ออี้ฟาน ส่วนไอ้โย่งนั้นก็ไม่ได้รู้ตัวหรือเข้าใจภาษาคนแมนๆที่แลกหมัดกันไปคราวก่อนเลย นี่ก็ตามวุ่นวายเป็นเขาตามมินซอกเลย วู้ว !! จะโวยวายหลายครั้งพอหันมาเห็นหน้ามินซอกที่มีความสุข... ก็ทำไม่ลง
เรื่องของเรื่องที่มานอนบ้านมินซอกได้ก็มาจากมัน... ข้อดีไอ้ห่าโย่งนั่นมีแค่นี้จริงๆนั่นแหละ
เนื่องจากการ์ตูนแม่มดน้อยโดเรมีมันรีเมคใหม่ มินซอกอยากไปดูมาก เขาก็เลยรับปากว่าจะไปดูเป็นเพื่อน แต่บังเอิญ (ที่ลู่หานรู้ว่าไอ้ห่านี่แมร่งตั้งใจ)อี้ฟานเดินผ่านมาได้ยิน (คนบ้าไรหูมึงดีขนาดนี้ ไปสมัครเป็นดาวเทียมไหม) ก็เลยขอไปด้วยคน แถมยังร่าเริงบอกมินซอกให้ใจเต้นเล่นๆว่าติดตามแม่มดน้อยโดเรมีมาตั้งแต่มีประตูไปไหนก็ได้มาแล้ว..
นี่ด่าไม่ออก... หาคำมาด่ามันไม่ได้
นอกจากว่าใช้คำว่าอี้ฟานด่าเพื่อน เพื่อนคงนอนร้องไห้ถามว่ากูโง่ขนาดนั้นเลยหรอ...
มินซอกเลยให้เขามานอนด้วยที่บ้านเพราะต้องการให้ช่วยเลือกเสื้อผ้าที่น่ารัก สดใส มรุ้งมริ้ง ฟรุ้งฟริ้งแบบที่อี้ฟานเห็นแล้วต้องหลงหัวปักหัวปำหัวขมำเลยไรงี้ ซึ่งถามว่าใจจริงๆอยากช่วยไหม ก็ไม่นะ แต่ช่วยไหม... ช่วย
ช่วยเลือกเสื้อคู่สีสันคัลเลอร์ฟูลไปใส่ข่มแมร่งเลย...
มินซอกในชุดสีฟ้าชมพูซูก้ากับตัวเขาในชุดเสื้อกล้ามสีฟ้าชมพูซูก้าเหมือนกัน น่ารักใสใส ใครเห็นก็คิดว่า “คบกันก็บอก” แต่ไม่ๆ มินซอกไม่เคยจะรู้ นี่ก็เลย “คบ(เอง)แต่ไม่บอก” ว่าแล้วก็คลายอ้อมกอดคนตัวเล็กออกหลังจากอีกคนเริ่มโวยวายให้ปล่อยเพราจะไปอาบน้ำเตรียมตัวสำหรับการไปดูแม่มดน้อยโดเรมีในวันนี้
หวังว่าคงจะถูกใจอี้ฟานไม่น้อยเลยนะ.. เพราะชุดคู่รักเซตนี้ ถูกใจลู่หานมากที่สุดเลยละ J
มินซอกชะเง้อมองรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของวัน ลู่หานก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากพิงผนังก้มหน้าก้มตาเล่นโซเชียลในสมาร์ทโฟน เมื่อกี๊ก็เพิ่งบังคับให้หมินหมินที่น่ารักคนนี้ยิ้มฟรุ้งฟริ้งถ่ายรูปคู่อัพลงอินสตราแกรม... ที่หมินหมินไม่รู้จักว่าคืออะไร แต่ลู่หานบอกว่าสนุกดี คนติดตามเยอะมากด้วย ในนั่นมีแต่รูปคู่ของลู่หานและเขาเวลาไปเที่ยวด้วยกัน นี่ลู่หานดูท่าจะรักเขามากเลยนะเนี้ยย มีเพื่อนที่ดีนี่มันดีจริงๆ หมินหมินชอบ !
“ลู่เกออา เมื่อไหร่... คุณคริสซึจะมาอ่า นี่คุณกูรอจนจะสูงร้อยแปดสิบห้าแล้วนะ”
น้ำเสียงงอแงของเพื่อนสนิท ทำเอาคนที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะคอมเม้นในอินสตราแกรมนั้นหุบยิ้มแทบไม่ทัน กระแอ่มสองสามทีก่อนจะเอ่ยปลอบไปตามน้ำ ทั้งที่ในใจกำลังสาปแช่งให้ตัวมารขัดขวางความรักมันรถตกท่อ ยางขึ้นฟุตบาทมาไม่ได้แมร่ง..
“เดี๋ยวก็มา ง้องแง้งเหี้ยไรเยอะแยะละ มึงเนี้ย.. วู้ว”
ถึงจะปากว่าหน้าตาไปแต่นิ้วก็ขยับไปเปิดโปรแกรมสนทนาชื่อดังมาคลิกเข้าไปยังชื่อที่ไม่เคยคิดจะตอบอะไรไปทั้งที่อีกฝ่ายส่งทั้งสติ๊กเกอร์และข้อความบอกรักมากมายมาเต็มไปหมด
‘อยู่ไหน ถ้าไม่มา มึงก็ช่วยบอกด้วย มินซอกรอมึงอยู่’
ส่งข้อความไปด้วยเนื้อหาที่ไม่มีความห่วงหาอีกคนจากตัวเองเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความเป็นห่วงความรู้สึกคนตัวเล็กตรงหน้าที่บ่นกระปอดกระแปดแถมจะร้องไห้เสียให้ได้อยู่ ส่งไปเพียงครู่เดียว สมารท์โฟนเครื่องหรูก็สั่นตอบกลับมาเป็นสัญญาณว่าคู่สนทนาตอบกลับมาแล้ว
‘ถึงแล้ว.. คิดถึงก็ไม่ต้องเอามินซอกมาอ้าง’
คิดถึงพ่อง... ควายเผือกขี้มโนจริงๆเลยแมร่ง ถ้ามินซอกไม่อยู่ พ่อจะเหยียบเงิงหุบ
“มาแล้วๆ คุณคริสซึมาแล้วเว้ยเหี้ยลู่ มึงเห็นคาริสม่าจากเสื้อหนังสีดำขับสีผิวพอดีตัว กับกางเกงยีนส์เซ่อร์ๆขาดพอโชว์ขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวสร้างความน่าค้นหาในนั้นไหม”
ดวงตาของมินซอกเคลิบเคลิ้มแบบปิดไม่มี พยายามแก้อาการเขินด้วยการขยับหมวกสีขาวบนหัวปรับไปปรับมาให้ได้มุม โดยไม่ยอมละสายตาไปจากร่างสูงที่อยู่ไกลออกไปประมาณห้าหลาแม้แต่น้อย โหยยย.. นี่ขนาดอยู่ไกลยังรัศมีออร่าพุ่งกระจาย หมินหมินจะตายขนาดนี้ ถ้ามาใกล้กว่านี้ หมินหมินจะรอดไหมครับคุณพ่อคุณแม่ ชีวิตนี่เกิดมาคุ้มบุญแล้ว สาธุ ขอบุญกุศลชาติก่อนดลบันดาลให้เดทวันนี้ลุล่วงด้วยเถิด...
ลู่หานปรายตามองอีกคนพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเบนความสนใจไปตามนิ้วเล็กๆที่ชี้ไปยังศัตรูหัวใจ (ที่มันไม่ได้จะมาแย่งอะไรกับเขา) ซึ่งกำลังเดินมาดนายแบบนิตยสารมาแต่ไกล แถมการแต่งตัวยังล้ำหน้าทั้งเขาและมินซอกในวันนี้ไปไกลอีกต่างหาก ร่างโปร่งกระตุกยิ้มกับความคิดบ้าๆที่ผุดขึ้นมาในหัวของตัวเอง
นี่... กูกับมินซอกพาพ่อมาคุมหรือไงวะ ?
“ถ้าคุณคริสซึมาปุ๊ป ! อย่างแรกที่เราต้องทำก็คือไปซื้อตั๋วโดเรมีนะ แล้วระหว่างรอหนังเข้าเราก็ไปกินไอติมกัน จากนั้นถ้าเหลือเวลาเราก็ไปช้อปปิ้งๆ แล้วก็ๆ...”
ความกระวนกระวายทำให้มินซอกพูดรัวเสียจนแทบฟังไม่ทัน แต่ลู่หานก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเอื้อมมือมาจับไว้เหมือนกับให้กำลังใจ ฮือออ.. น้ำตาแทบปริ่มออกมาจากหัวใจเลยคุณพระ แถมด้วยการบีบที่มือเบาๆนั่นทำให้แรงฮึดของหมินหมินที่จะมัดใจคุณอี้ฟานในเดทแรกมันพุ่งปรี๊ด ปึ๋งปั๋ง เหมือนเติมพลังเต็มที่เลยละ แต่พอเห็นระยะห่างของคุณคริสซึเข้ามาเรื่อยๆแล้ว ใจของมินซอกก็เต้นจนเหมือนรัวกลองแต๊กเลย โอยยยย...
“ขอโทษทีที่มาช้านะลู่หาน มินซอก”
“เออ ไม่เป็นไร นึกว่าจะไม่มาแล้ว นี่หลงดีใจไปก่อนเมื่อคืนเลยนอนสบาย”
คำตอบของเหี้ยลู่ทำเอามินซอกอยากจะถอดกระเป๋าเขวี้ยงใส่หน้าถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาหมาดเป็นคนน่ารักต่อหน้าคุณคริสซึ ใช้ศอกกระทุ้งที่ท้องของเพื่อนสนิทแรงพอสมควรก่อนจะเอ่ยแก้ต่างให้ดูดีกว่าเดิม
“ไม่เป็นไร.. อ อี้ฟาน ลู่หานปกติก็เห็นนอนตายห่าตลอดเวลามานอนกับเรา”
มินซอกพูดทุกอย่างได้ปกติหมดนั่นแหละ ยกเว้น... ชื่อคุณอี้ฟาน อริ้งง เขิน คนอะไรแค่จะพูดชื่อนี่ก็เขิน เขินจนตัวจะแตกตูมระเบิดบู้มเสียให้ได้ คนบ้า ! ลู่หานเหมือนจะจุกแต่ก็หัวเราะคิก พอหันมาที่คุณคริสซึอีกที ใบหน้าหล่อๆภายใต้แว่นกันแดดสีดำก็เหมือนจะตึงๆอึ้งๆเล็กน้อย
“นอนด้วยกัน ?”
“เออ !! นี่จิ๊กกะปู้วจุ๊กกรู๊ๆแล้วด้วย”
คราวนี้มือใหญ่ของคุณคริสซึก็คว้าแว่นกันแดดออกจากหน้า ส่งเสียงห๊าเสียงดังจนนกแถวหน้ามอล์ลมันอรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส ถุย... บินหายไปหมดเลย นี่ตกใจอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ อะไรคือจิ๊กกระปู้วนั่นมินซอกยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำนะเนี้ย นี่ไม่ได้แกล้งโง่พอๆกับไม่ได้แกล้งสวยเลยนะ ทั้งหมดนี่ธรรมชาติล้วนๆ
“พวกนาย... จิ๊กกะปู้ว ?? แบบ พั่บๆ”
ท่าประกอบของคุณคริสซึ หมินหมินคุ้นๆว่าเคยเห็นมันใน กวน มึน โฮ ตอนพระนางไปบ้านเพื่อนที่เกาหลีอ่ะ แบบที่มือประกบกันแล้วพั่บๆนั่นอ่ะ คนบ้า ทำอะไรที่สาธารณะ นี่ถ้าไม่หล่อ หมินหมินไม่ให้อภัยนะเนี้ย ขอยาดมสิบวิ..
“ช่ายยย นี่สนุกสุดเหวี่ยงเลยนอนหลับเป็นตายทุกครั้งที่ไปนอนบ้านมินซอกเลย”
รู้สึกว่าจะไม่ใช่ละ ไอ้ลู่หานนี่ขี้ตู่ไปละ ปกติไปบ้านมินซอกทีไร ลู่หานกับเขาก็เอาแต่เล่นเกมส์กด กดแมร่งตั้งแต่ห้าโมงเย็นยันตีห้าอีกวันได้ไม่มีเบื่อ แทบจะใช้เท้าคีบข้าวมากินกันทั้งสองคน อันที่จริงก็ไม่ได้สนุกขนาดนั้น.. แค่มันเพลินเฉยๆเหอะ ไอ้เชี่ยนี่พูดเกินไปละ...
“บ้านกูไม่ใช่รถไฟเหาะ สนุกสุดเหวี่ยงห่าไรละ...”
มินซอกเดินตรงกลางโดยมีคุณคริสซึและไอ้ห่าลู่ขนาบข้าง ถามว่ารู้สึกดีไหม... เยี่ยม แต่ที่รู้สึกแย่คือ นี่กูคือหลุมความกดอากาศประเภทที่สามเหลี่ยมเมอร์มิวด้ามีแน่ๆ จะสูงไปไหน ? คนนึงแมร่งก็สูงเกิ๊น สูงจริงจัง อีกคนนี่ก็เห็นตอนเช้าว่ายัดแผ่นเสริมส้นมาไม่แบ่งกะว่าจะให้หมินหมินคนน่ารักคนนี้แบ๊วคนเดียวเลย นี่น้ำตาตกใน ถ้าพ่อแม่มาเห็นคงให้เลิกคบกับพวกส่วนสูงเกินมาตราฐานลูกชายแน่ๆ (อันที่จริงพ่อกับแม่ไม่ว่าลู่หานมันหรอก เพราะตอนอยู่บ้านมันไม่ได้ใส่เสริมส้นในถุงเท้า) นี่เดินไปไหนมาไหนสองสามที่มีแต่คนมองเต็มไปหมด
หมินหมินน่ะเข้าใจนะ... คุณคริสซึหล่อ ไอ้ลู่หานก็หน้าตาดี ส่วนหมินหมินก็ฟรุ้งฟริ้งอ่ะนะ
พนักงานสาวหน้าโรงหนังแทบจะให้ดูฟรี หมินหมินงี้หมั่นไส้ ได้แต่สาปทุกศาสนา ครบทุกคัมภีร์ในใจ และตอนนี้ก็ยังอยู่หน้าร้านไอติม แอบดีใจที่พนักงานขายที่นี่เป็นผู้ชาย คงไม่มีการอ่อยโดยใช้ส่วนลดอีกนะ วู้ววว..
“มึงกินรสไร ?”
“เอาเหมือนเดิม..”
“แล้วอี้ฟานละ กินรสไร ?”
“เรียกเราแบบลู่หานก็ได้นะไม่เป็นไร.. มินซอกมีรสอะไรแนะนำไหม ?”
หูวว... คุณคริสซึใจดีจังเลย ใจดี เฟรนด์ลี่สุดๆ น้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่พอเหลือบไปเห็นหน้าเหี่ยวๆของลู่หานแล้วอารมณ์ความซาบซึ้งมันก็หดหายไปเสียหมด ถึงยังงั้นก็ต้องคงรอยยิ้มหวานๆตามฉบับเอาไว้ ใจดวงน้อยพองโตเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะได้สนิทกับคุณคริสซึมากขึ้น หมินหมินเลยอยากพูดเป็นกันเองแบบที่คุณคริสซึต้องการ เราต้องเริ่มตั้งแต่วันนี้..
“อืมมมมม งั้นนน...”
ลากเสียงยาวพร้อมไล่นิ้วไปตามไอติมที่โชว์อยู่ในตู้มากมายหลายรส หยุดลงที่รสชื่อดังของร้านก่อนจะทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วหันมาพูดกับอีกคน
“งั้นมึงแดกรสนี้นะ เหี้ยฟาน”
ลู่หานที่เดินตามอยู่ข้างหลังหลุดหัวเราะเสียงดังกับประโยคดังกล่าว ในขณะที่มินซอกได้แต่ยิ้มตาหยี อี้ฟานเองก็ดูอึ้งไม่น้อยกว่าจะปรับสีหน้าให้ปกติได้ก็ตอนที่มินซอกถามว่าแบบนี้ได้ไหมนั่นแหละ ซึ่งแน่นอนว่าร่างสูงก็ได้แต่ตอบกลับไปว่าได้สิ ไม่เป็นไร... ทั้งที่รู้สึกเหมือนโดนต่อยด้วยคำพูดเมื่อครู่ไปจนน็อคไม่หาย
คนเหี้ยไร.. น่ารักแต่ดูน่ากลัวชิบเป๋งเลยวะ
เดทของเราสามคนก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆแบบเรียบง่ายนั้นแหละ.. มินซอกต้องคอยปรามไม่ให้ลู่หานแดะคุณคริสซึบ่อยๆ เรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คือ หมินหมินได้ใช้ภาษาเป็นกันเองกับคุณคริสซึแล้ว นี่ปริ่มยิ่งกว่าตอนอาจารย์คัดเลือกเป็นคนดั้มพ์ในวันงานกีฬาสี นี่ถ้ามีมงกุฎและสายสะพายคงใส่ขึ้นรถโชว์ตัวทั้งเมือง พูดแล้วน้ำตาจะไหล... ขอทิชชู่
รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาในโรงหนังกันเรียบร้อย ตอนนี้หน้าจอโรงหนังก็กำลังฉาย “แม่มดน้อยโดเรมี ภาคพิเศษ” การ์ตูนที่หมินหมินเคยดูสมัยวัยเยาว์ เปายิงฉุบแย่งกันเป็นตัวโดเรมีกันจนแทบจะตีกันตาย พูดแล้วอยากจะร่ายโอมมะล๊อกก๊อกแก๊กใส่คุณคริสซึให้หลงรัก แต่ติดที่โลกนี้ไม่มีเวทมนตร์ไง วู้วว ไม่สนุกเลย
เหลือบมองทั้งสองข้างก็รู้เลยว่า... นี่ไม่มีใครดูแล้วคุ้มค่าตัวเท่าเขาอีกแล้วละ
คุณคริสซึก็หลับตั้งแต่โฆษณา..
ลู่หานนี่ก็เหมือนจะถ่างตาดูเป็นเพื่อน..
“มึงหลับเหอะป่ะ... สงสาร เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังก็ได้”
พอเห็นตาของเพื่อนสนิทจะปิด มินซอกก็เลยรู้สึกสงสารแทนจะสรรหาคำมาด่าแทน คนโดนสั่งให้นอนส่ายหน้าน้อยๆ หยิบน้ำโค้กแก้วใหญ่มาดูด แล้วพยายามดูต่อทั้งที่หนังตาไม่เป็นใจ
“หลับไปป่ะ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังไง เชี่ยนี่.. ชอบให้กูด่า”บ่นอุบอิบเสียงเบา ลู่หานเงียบไปเหมือนกำลังประมวลคำพูดของเพื่อนตัวเล็ก ดวงตาคู่สวยเหมือนกวางนั้นย้ายจุดสนใจจากจอหนังมาเป็นใบหน้าของมินซอกแล้วเอ่ยเสียงเรียบทว่าแฝงไปด้วยความขี้เล่น
“งั้นกูไปนอนบ้านมึงให้มึงเล่าให้ฟังนะ...”
“เออ ย้ายบ้านมาเลยก็ได้”
ลู่หานยิ้ม.. ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากปล่อยให้ตัวเองจมไปในห้วงนิทราและทิ้งให้หมินหมินฟรุ้งฟริ้งดื่มด่ำกับการ์ตูนเรื่องโปรดของตัวเองต่อไป คนเดียวทั้งที่มาสามคน
สุดท้ายโดเรมีก็จบลง ในความคิดของมินซอกแล้วมันก็สนุกดี ก็คนมันชอบไง... ต่อให้ทั้งเรื่องแมร่งร่ายคาถามะตูมมะรุมมะพร้าวมะขามก็ยังชอบ หวังว่าคงจะเข้าใจ มันก็เหมือนมินซอกชอบคุณคริสซึไง คนอะไรไม่รู้ดูดีไปหมดในสายตามินซอก กิกิ ขนาดหลับยังไม่กล้าปลุกเลย หว่า.. ให้ลู่หานปลุกให้ดีกว่า แต่ก่อนอื่นคงต้องปลุกมันก่อนสินะ
“มึงๆ... จบแล้วๆ ตื่นๆ”
กระซิบข้างใบหูของเพื่อนสนิทเสียงเบา พยายามไม่ให้ไปกระทบถึงใบหูด้านนอกของคุณคริสซึ โอยย.. ลำบาก แต่พอเห็นลู่หานเริ่มตื่นก็เลยอุ่นใจ ใช้นิ้วชี้ทาบปากตัวเองเป็นสัญญาณให้เพื่อนสนิทลุกจากที่นั่งเบาๆ
“มึงปลุกคุณคริสซึด้วย...”
ลู่หานถอนหายใจ หันไปมองร่างสูงที่ใส่แว่นดำนอนนิ่งอยู่กับที่นั่งราวกับมาดูหนังสามมิติก็ไม่ปาน คนเชี่ยไรแมร่งขี้เก๊กจริงๆเลยวะ เห็นแล้วโมโห มินซอกชอบไปได้ยังไง เขายังแมนกว่าอีก ใส่เสื้อกล้ามมาดูหนังในโรงนี่ไม่แน่มาไม่ได้นะ นึกว่านอนอาบน้ำแข็ง.. ยกขาแข็งแรงขึ้นมาก่อนจะยันไปตรงที่ว่างของเบาะซึ่งมีสุดหล่อของเพื่อนตัวเองนอนอยู่เต็มแรง แน่นอนว่าผลที่ตามมาคืออี้ฟานกระเด้งออกจากเบาะแทบทันที
“สนุกดีนะ โอมมะลึกกึ๋กกึ๋ย”
สนุกพ่อววว... โอยยยย หลับก่อนกูอีกนะมึงน่ะ ไม่เนียนเลยไอ้โย่ง
มินซอกพยายามกลั้นหัวเราะจนต้องหลบที่แผ่นหลังของลู่หาน ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนสนิทก็ไม่ได้ห้ามอะไรแถมยังหัวเราะแทนอีกต่างหาก จนคนโดนหัวเราะทำท่าทางเลิ่กลั่กต่อบทสนทนาไม่เป็นเลยทีเดียว แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามแผนของมินซอกต่อไปคือการช้อปปิ้ง ทั้งสามคนเข้ากันได้ดีในการเลือกซื้อของ จนอดแปลกใจไม่ได้ เพราะดูจากรสนิยมการแต่งตัวที่แหวกกันในวันนี้ไม่น่าจะไปไหนด้วยกันได้ รู้ตัวอีกที มินซอกก็กลายเป็น “มินซอก” เพื่อน “ไอ้อี้ฟาน” ไปแทนเสียอย่างนั้น การเที่ยวในแบบที่คลุกคลีกันสามคนแบบนี้กลายเป็นมินซอกได้เพื่อนใหม่มาแทนคนรัก... จบ
อี้ฟานไม่ได้เป็นคุณคริสซึแบบที่วาดฝันเอาไว้... แต่กลายเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
ตอนแรกก็นึกว่าจะแมนๆ สุภาพบุรุษ แต่เอาจริงๆอี้ฟานแมร่งโครตจะขี้เก๊ก มรุ้งมริ้งเล่นตุ๊กตา วาดรูปกากๆ แถมยังบ้าแบรนด์พอๆกับลู่หานอีกต่างหาก วู้วววว... ไม่คูลแบบตำนานลูกบาสเลย เซง !
รู้ตัวอีกทีก็พระอาทิตย์ตกดินเสียแล้ว.. อี้ฟานก็ขอตัวกลับไปเพราะว่ามีทานข้าวกับที่บ้าน ก็ตามประสาคนรักครอบครัวแบบที่เจ้าตัวเล่านั่นแหละ เด็กดีเกิ๊น เห็นบอกว่าสองทุ่มแม่ก็ปิดบ้านละ เยี่ยมไปเลยขุ่นแม่ ! นี่ก็เลยเดินกลับบ้านกับลู่หานสองคนเพราะว่าดันไปตกลงให้ไอ้บ้านี่มานอนบ้านอีกวัน
“เป็นไง คุณคริสซึของมึงโอเคไหม”
คำถามของลู่หานจริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกนะ แต่พอได้ยินตอนนี้อยากจะอ้วกกับคำว่าคริสซึอะไรนี่เสียจริง วู้วๆ เสียงรมณ์หมด แต่คิดอีกแง่แล้วก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลาเข้าเรียนช้าเพราะใครอีก
“ไม่แล้ววะมึงงง.. กูไม่โอเควะ เป็นเพื่อนก็เก๋กู้ดละ”
“เหยยย ไม่ได้ๆ รู้จักก็พอดิ มีกูเป็นเพื่อนคนเดียวก็พอแล้ว”
มันเป็นครั้งแรกที่พอมินซอกได้ยินคำนี้แล้วไม่อยากอ้วก อันทิ่จริงแล้วลู่หานก็ไม่ได้เป็นเพื่อนที่เลวร้ายอะไรมากหรอกนะ ถึงนิสัยจะน่าหมั่นไส้ไปเสียหน่อยก็เหอะ คนตัวเล็กยิ้มกว้าง ยื้อตัวขึ้นวาดแขนโอบไหล่เพื่อนสนิทที่เสริมส้นมาจนสูงกว่าตัวเอง แล้วตอบเสียงอออดอ้อน
“โอ๋ๆ ไม่รักใครมากกว่ามึงหรอก”
แน่นอนว่าลู่หานยิ้มตอบ... ยอมให้อีกคนโอบตัวเองไปแบบนั้น ทั้งสมยอมและชอบใจ หัวใจของลู่หานเองเต้นแรงขึ้นทุกวันๆกับมินซอก แล้วหวังว่าซักวันหนึ่งมินซอกจะเป็นแบบเขาเหมือนกัน เพราะงั้นแล้ว.. ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ
“เออ ดี ห้ามรักใครมากกว่ากูนะ”
ลู่หานบอกแล้ว... ว่าการที่มินซอกจะไปชอบใครมันเรื่องเล็ก
มินซอกน่ะ เป็นของลู่หานมาตั้งนานแล้ว...
___________________________________________________
ประกาศไว้ในเรื่องนี้ว่าทุกเรื่องของเราจะมีอี้ฟานต่อไปนะคะ...
# Shalunla
ความคิดเห็น