คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [OS] YIFAN X MINSEOK X LUHAN : GIVE LOVE
[OS] KRISLUMIN : GIVE LOVE #เอฟซีคริสซึ
SONG : GIVE LOVE - AKMU
ฉันรู้ว่าเธอหน่ะเกลียดฉัน
ฉันเสียใจ แต่ทำไมเธอไม่เข้าใจฉันบ้างเลยหล่ะ?
เธอไม่เข้าใจเอาซะเลยว่าฉันหน่ะ ชอบเธอ
โรงเรียนเข้าแล้ว..
แต่มินซอกก็ยังคงยืนเลียบๆเคียงๆอยู่หน้าโรงเรียน ไม่ยอมก้าวเท้าเข้าไปในโรงเรียน แม้จะมาถึงก่อนเวลาโรงเรียนเข้ากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว เจ้าของแก้มกลมๆฉายา “ซาลาเปา” ชะเง้อมองซ้ายมองขวาราวกับตามหาใครบางคนอยู่ตั้งแต่มาถึง นาฬิกาข้อมือสีฟ้าถูกยกขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง พอทราบเวลาในตอนนี้ มินซอกก็เบ้ปาก กรอกตามองฟ้า แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย
วันนี้... มีเรียนภาษาอังกฤษของเจ๊ฮวังสุดโหดด้วยสิ
ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่า “คนที่รอ” คงไม่ได้อยู่ใกล้ๆแถวนี้เป็นแน่ ขาเรียวนั้นก็เลยก้าวออกจากพื้นที่ที่ยืนชะเง้อมานานถึงครึ่งชั่วโมง มินซอกพาร่างตัวเองเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย..
เป็นอีกวันที่ไม่ได้เจอ
ทำไมทำร้ายจิตใจหมินหมินแบบนี้นะ... คุณอี้ฟาน
มินซอกชอบคุณอี้ฟาน... ชอบมาตลอดตั้งแต่คุณอี้ฟานช่วยมินซอกจากลูกบาสเก็ตบอลที่ลอยมาจะถึงหัวมินซอกในคาบวิชาพลศึกษา มินซอกจำได้ว่าทุกอย่างเหมือนถูกหยุดเอาไว้ เขามองเห็นแต่เพียงเจ้าลูกส้มๆลอยออกมาจากสนามมายังอัฒจรรย์ที่ตนและเพื่อนๆกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็จะปะทะเข้าที่ใบหน้าที่แสนหวงแหนนี่เสียแล้ว ทว่ามีมือใหญ่มาผลักมันออกไป ก่อนที่คนที่ให้ความช่วยเหลือเขาจะล้มหน้าขมำไปต่อหน้าต่อตา มินซอกยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในขณะที่เพื่อนๆของเขาเองก็ไม่ได้ต่างกัน
อี้ฟานยันตัวลุกขึ้นจากพื้น ของเหลวสีแดงไหลออกจากมุมปากเล็กน้อย มินซอกคิดว่ามันคงมาจากการช่วยเหลือเขา เลยทำให้ริมฝีปากของอี้ฟานกระแทกกับพื้นเต็มแรง ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนๆ มินซอกล้วงเข้าในไปกางเกงวอร์มของตัวเองเพื่อหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมา และถือวิสาสะเขย่งปลายเท้าเช็ดเลือดจากมุมริมฝีปากของอี้ฟาน
ตอนแรกก็ไม่ได้รู้จักคุณอี้ฟานหรอกนะ... ถึงมินซอกจะตามติดหนุ่มฮอตภายในโรงเรียนมากมาย ไม่ว่าจะชานยอล จงอิน หรือเซฮุน แต่คนพวกนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองมินซอกตัวจ่อยกับพ้องเพื่อนไซส์มินิเอาซะเลย นี่ก็เลยได้แต่มอง เพราะอ่อยยังไงก็คิดว่าคงจะไม่มีใครเอา แต่คุณอี้ฟานแตกต่างออกไป มือเล็กๆของมินซอกที่กำลังเช็ดมุมปากของคุณอี้ฟานนั้น ถูกมือใหญ่ของคุณอี้ฟานกำมันหลวม ก่อนที่เจ้าตัวจะโดนแอคแทคยิ้มเก็บเงิงน้อยๆของคุณอี้ฟาน แล้วเสียงนุ่มๆบาดลึกถึงทรวงจิตว่า
“ไม่เป็นไรครับ”
มินซอกไม่เห็นว่าจะไม่เป็นไรตรงไหน... เพราะมินซอกเป็นลมไปตรงนั้นเรียบร้อย
กลับมาที่ปัจจุบัน.. มินซอกก็ยังเหมือนเดิม เพียงแต่มีอาการตกหลุมรักเข้าเต็มเปาเท่านั้นแหละ มินซอกลดความอ้วนลงเกือบๆสิบกิโล ตัวจากอวบๆขาวๆเหมือนโมโคน่าทูฟูซาลาเปา หรืออะไรที่เรียกๆกันตอนนี้ กลายเป็นบางเฉียบ เพื่อนผู้หญิงในห้องแซวเขาอีกว่า ถ้าผอมกว่านี้คงจะลอริเอะอัลตร้าสลิมแล้วละ แต่มินซอกไม่สนหรอกนะ เพราะถึงทั้งตัวจะลดลงไปมากเท่าไหร่ เจ้าแก้มกลมๆนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลด แล้วแบบนี้คุณอี้ฟานที่กลายเป็นคนฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียนในตอนนี้จะชายตามามองได้อย่างไร
คุณอี้ฟานกลายเป็นคนฮอต... เพราะเขาเองนี่แหละ
มินซอกดันวู่วามไปหน่อย ไปแอบถ่ายรูปคุณอี้ฟานทุกอิริยาบถไปโพสลงเว็บบอร์ดของโรงเรียน โดยสมัครแอคเค้าท์ปลอมขึ้นมาเพื่อปิดบังตัวจน พอโพสไปได้แค่สองวัน คนคอมเม้นก็ดันมาเป็นร้อยทั้งที่ปกติแล้วเว็บของโรงเรียนเงียบเป็นป่าช้า ไม่พอยังมีการก่อตั้งแฟนคลับคุณอี้ฟาน ขึ้นมากันเองอีก แถมมินซอกยังไม่ได้แม้แต่จะเป็นแอดมิน
เฮลโหล... นี่ถ้าไม่โพสจะได้รู้จะคุณอี้ฟานกันไหม ตอบบ !!!
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็หมดคาบไปทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรในภาษาอังกฤษเพิ่มเติมเลยซักนิด โต๊ะของมินซอกนั่นอยู่หลังสุดของห้อง แถมยังติดหน้าต่าง ตัวก็เตี้ยเสียจนเพื่อนๆในห้องบังมิดแทบหมดนี่แหละ ที่เลือกมานั่งตรงนี้เพราะว่าสนามบาสกลางแจ้งที่คุณอี้ฟานและพองเพื่อนชอบโดดเรียนมานอนเล่นมันอยู่ในระดับสายตามองเห็นพอดี นี่ก็จะเง้อจนคอจะยาวเป็นยีราฟก็ยังไม่เห็นทั้งเพื่อนคุณอี้ฟานและอี้ฟานเลย
จะว่าไป... เรียกว่าคุณอี้ฟานนี่ก็โหลไปละ นี่แอบไปสืบราชการลับไม่บอกใครว่าก่อนย้ายมาเกาหลีนี่ คุณอี้ฟานอยู่แคนาดา เพื่อนๆเรียกว่า “คริสซึ”
น่ารักมรุ้งมริ้งฟรุ้งฟริ้งแบบนี้ มินซอกเลยผันตัวกลายเป็น “หมินหมิน” เอฟซี “คริสซึ” เป็นคนเดียวด้วย ไม่ไปง้อพวกแฟนคลับในเว็บโรงเรียนให้เปลืองข้อมูลลับหรอก เรื่องของคุณคริสซึน่ะ หมินหมินเสือกมาหมดแล้ว !
“มินซอก...”
“เรียกกูว่าหมินหมินสิ”
“หมินหมินพ่อง ไอ้ห่า ตื่นๆ... มึงจะไปเรียนไหม วิชาพบรักมึงเนี้ย”
ลู่หานคือเพื่อนสนิทของมินซอก ไอ้คนที่ระเบิดหัวเราะวันที่คุณคริสซึล้มหน้าขมำปัดลูกบาส ทั้งที่ไอ้หานสุดแมนนี่นั่งอยู่ใกล้เขามากที่สุด นี่ไม่ได้คาดโทษเพราะว่าถ้ามันช่วยก็คงไม่ได้พบรักแบบนี้ ลู่หานเป็นคนจีนเหมือนคุณคริสซึ แต่หนังหน้าสำหรับมินซอกจัดว่าอยู่ในระดับที่โอเค แต่ยังไม่พร้อมจะถวายมดลูก(ที่ไม่มี)ให้ดูแลรักษา เพราะลู่หานหน้าหวานเกินไป มีเครื่องพิสูจน์ความแมนที่นิสัยและกล้ามขาซึ่งใหญ่มาก
“วันนี้คุณคริสซึของกูอ่ะมึง ยังไม่มาเลยเว้ย กูงี้เพ้อหา เรียนแทบไม่รู้เรื่อง อยากเห็นหน้าให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ ไม่งั้นไซร้จะเรียนไม่รู้เรื่อง มึงเข้าใจกูปร้าหานเกอ”
“ครับคุณมึง แต่นี่จะเข้าคาบแล้วนะครับ ย้ายร่างอัลตร้าสลิมคุณมึงไปเปลี่ยนชุดพลศึกษาแสนสวยได้แล้ว”
“ไม่สวยได้ไหม น่ารักฟรุ้งฟริ้งก็พอ..”
“ฟรุ้งฟริ้งพ่อง !”
ถึงจะชอบเถียงกัน แต่ลู่หานก็ช่วยเหลือมินซอกเสมอ ถึงในยามคับขันจะช่วยทันทีไม่ได้ แต่หลังจากที่สติมาปัญญาเกิด ลู่หานก็เป็นเพื่อนคนแรกๆที่ยืนเคียงข้างมินซอกไม่หนีหายไปไหน คนตัวเล็กยิ้มตาหยีวาดแขนไปกอดคอเพื่อนสนิท ล็อกคอคนที่ตัวสูงกว่านิดหน่อยแล้วลากออกจากห้อง จังหวะการก้าวขาของมินซอกดูทุลักทุเลเพราะลู่หานดูสูงขึ้นกว่าเดิมอีกแล้ว อดสงสัยไม่ได้ว่านี่แอบเอาเสริมส้นแบบที่พวกดาราเขาใส่กันมาไว้ในรองเท้าหรือเปล่านะ ? ยังไม่ได้ถาม ร่างสูงๆที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแต่เปล่งประกายรัศมีสีทองแรงกล้า ก็ทำให้มินซอกลืมคำถามไปเสียหมด
“คุณคริสซึ...”
พึมพำชื่อของเจ้าของบ่อรักหลุมใหญ่ด้วยรอยยิ้มหวาน หนุ่มจีนที่ถูกล็อคอยู่ในอ้อมแขนมองตามสายตาคนตัวเล็กไปหยุดที่คนหล่อสุดฮอตของโรงเรียน ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายกับความเพ้อฝันของเพื่อนสนิทตัวเอง ลู่หานยกมือขึ้นโยกศรีษะเรียกสติคนตัวเล็กที่ล่องลอยไปไกลให้กลับมา
“โอเค.. เจอคริสซึมึงละ ไปเรียนได้แล้ว”
คู่สนทนาของเขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาแม้แต่น้อย มือเรียวจึงเลื่อนจากบนหัวมาบีบเข้าที่ปากและหันหน้ามาที่ตัวเองเพื่อเรียกความสนใจจากเพื่อนสนิทตัวน้อย
“ขออีกสิบวิ...”
“ห้า..”
“สิบ..”
“ห้า..”
“ส..”
“ครบละ ป่ะ”
ตัดบทจบแล้วก็เปลี่ยนตำแหน่งจากคนโดนล็อคมาเป็นยกร่างเล็กๆให้ลอยขึ้นจากพื้นแล้วรีบวิ่งออกไปให้ไกลจากรัศมีสุดฮอตของคริสซึ ถ้าเป็นแต่ก่อนนี่คงยกแล้วเหนื่อย แต่ตอนนี้ให้ยกวิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดซักสองชั้นก็คงยังสบายดี มินซอกผอมลง จนเรียกได้ว่าผอมเกินไป ฉายาที่แอบเรียกในใจว่า “เปาจื่อ” หรือ “ซาลาเปา” ที่ทั้งห้องเคยเรียกนั้นตอนนี้คงกลายเป็นเปาจื่อไม่มีไส้ไปเสียแล้ว และพอผอมแบบนี้... ก็น่ารักเกินไป
มินซอกไม่รู้ตัวหรอก.. ว่ามีคนมาหลงรักหลงชอบตัวเองมากขนาดไหน ลู่หานไม่เคยพูดถึง และก็ไม่อยากให้เจ้าตัวรู้ด้วย เพราะเพื่อนสนิทของเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่หลงตัวเองหรอกนะ โดนจีบทีนึงนี่มาคุยโม้ให้เขาฟังแทบจะสามวันสามคืน
แต่ถามว่าเบื่อไหม.... ก็ไม่นะ ลู่หานชอบรับโทรศัพท์ของมินซอกที่สุด
ชอบที่มินซอกคุยแต่เรื่องของตัวเองให้ฟัง
ชอบที่มินซอกยุ่งเรื่องของเขา
ชอบที่มินซอกอยู่ใกล้เขามากกว่าใคร
และก็เพราะว่ามินซอกน่ารักเกินไปแบบนี้.. ลู่หานเลยวางแผนฮุบเป็นของตัวเองด้วยการอยู่ใกล้ๆและตามติดแจราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ดีใจที่ซาลาเปาไส้น้อยไม่คิดรำคาญ ทั้งที่ใครๆก็ชอบทึกทักไปเองว่า “มินซอกน่ะของลู่หาน”
ลู่หานทำได้แค่ยิ้มเงียบๆในใจ แต่ต้องแสดงสีหน้าเหรอหราส่ายหน้าตอบปฏิเสธพัลวัน ทั้งที่ในความคิดกำลังมีมินิลู่หานวิ่งตะโกนรอบทุ่งข้าวสาลีว่า..
‘ใช่แล้วคร้าบบบ เปาจื่อของลู่หาน’
ถึงช่วงหลังๆมินซอกจะไปตกหลุมรักคุณคริสซึเพราะเหตุการณ์ลูกบาสในตำนานนั้น... ลู่หานก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือโกรธแม้แต่น้อย เพราะตัวเขามีเรื่องให้คิดหนักมากกว่านั้นอีก ถ้าซาลาเปาลูกน้อยลูกนี้รู้ว่าเขากำลังกุมความลับเรื่องนี้เอาไว้ คงน่าเสียใจกว่าร้อยเท่าพันเท่า ลู่หานวางเพื่อนตัวน้อยลง วาดแขนโอบอีกคนไว้แล้วออกเดินไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกันโดยมีเสียงการสนทนาและเสียงหัวเราะดังไปตลอดทาง
หลังจากที่ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน
เธอทำให้แรงกระตุ้นที่แข็งแกร่งของฉันเหือดหายไป
ฉันคิดว่าหัวใจมันคงห่อเหี่ยวและเลิกรักเธอ
แต่อีกซักครั้งได้ไหม ค่อยๆ
ใครๆก็อยากได้ความรักแบบสมหวัง มินซอกคือหนึ่งในนั้น... ทุกอย่างดำเนินไปอย่างน่าเบื่อในคาบพละ ที่ไม่มีคุณคริสซึและผองเพื่อนคริสซึ ไม่มีความสุขทางสายตาให้หมินหมินได้เสพเป็นกำลังใจในการตามติดชีวิตคุณคริสซึ มีเพียงลู่หานที่นั่งติดเป็นปลิงดูดเลือดอยู่ข้าง ความเหนื่อยกายอ่อนใจทำให้ร่างเล็กทิ้งตัวพิงไปยังร่างของเพื่อนสนิท หากเพียงหันหลังกลับมาดูก็จะเห็นรอยยิ้มน้อยๆจากมุมปากของลู่หาน.. แต่มินซอกก็ไม่ได้หัน
“ทำตัวเป็นเหี้ยแดกแฟ้บเลยนะคร้าบบ..”
ถ้อยคำยียวนกวนตีนนั้น ทำให้มินซอกหยอกเข้าที่หน้าแข้งแข็งแรงอีกฝ่าย คนพูดจาก่อกวนซี๊ดปาก ก่อนจะเอาคืนด้วยการบีบแก้มเนียนใสนั้นคืน แล้วทั้งสองก็เริ่มผลัดกันตีอย่างสนุกสนานท่ามกลางสายตาคนรอบข้างที่แอบมองเงียบๆ
“พวกมึงแมร่งทำตัวเหมือนแฟนกันอีกละ กูละเบื่อ...”
เป็นชานยอลที่เอ่ยทำลายบรรยากาศสีชมพูท่ามกลางแดดแรงระอุ ทุกคนโห่ร้องอย่างเห็นด้วย จนแก้มกลมๆของมินซอกขึ้นสี หันไปโวยวายเสียงใส ส่วนลู่หานก็ได้แต่ยกมือปรามทั้งรอยยิ้ม
“ไม่ได้เป็นแฟนกันเว้ย..”
“พวกมึงคิดมากไปละ”
อธิบายและโวยวายจบก็กลับมาเริ่มศึกสงครามกันก่อน แต่เปลี่ยนเป็นการวิ่งไล่เตะกันและกัน ลืมการซ้อมบาสเก็ตบอลที่ต้องสอบในสัปดาห์หน้าไปเสียสนิท ร่างเล็กที่เพิ่งเตะเข้าที่บั้นท้ายของเพื่อนสนิทตัวเองนั้นวิ่งหนีด้วยความเร็วที่หาตัวจับยาก แต่ก็ต้องเบรกเอี๊ยดเมื่อพบคนที่สามารถดึงทั้งสติและหัวใจให้ล่องลอยไปพร้อมกันได้
คุณคริสซึ...
เพราะการเบรกกระทะหันทำให้ร่างทั้งสองปะทะกันก่อนจะมินซอกจะล้มลงกับพื้นโดยมีลู่หานเป็นเบาะรองรับต่อหน้าต่อตาคุณคริสซึ ตามมาด้วยเอฟเฟคเสียงร้องโอดโอยของทั้งคู่
“โอยย...”
“อูยย...”
“อ๊ะ..”
“อ๊า...”
ตลกไหมครับมึง.. คิดว่าฟิคเรทสิบแปดหรอ เพราะถูกดันจากทางข้างหลังเบาๆ ทำให้มินซอกตั้งสติได้แล้วจึงลุกขึ้นจากตัวเพื่อนสนิท ปัดที่ก้นน้อยๆของตัวเองเบาๆ ก่อนจะยื่นมือให้กับลู่หาน แต่กลับมีมือใหญ่ของใครบางคนยื่นมาข้างมือน้อยของเขาอีก
“เราช่วยนะลู่หาน...”
เป็นชั่ววินาทีที่มินซอกเห็นนัยน์ตาของลู่หานฉายแววตระหนก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแหยๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือของเขาแทน โดยมองข้ามคนตัวสูงข้างๆมินซอก... ทั้งที่เป็นถึง
คุณคริสซึ..
หัวใจของคนตัวเล็กเต้นตุบๆ ยืนมองเหตุการณ์ต่างๆได้แต่ก็แข็งราวกับก้อนหิน ตั้งแต่ลูกบาสในตำนานก็ไม่เคยจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้คุณคริสซึเลยแม้แต่น้อย แต่นี่มันใกล้.. ใกล้เกินไปเสียแล้ว ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจนเหมือนเตรียมจะระเบิด ลู่หานเหลือบมองร่างเล็ก พอเห็นว่าสถานการณ์แบบนี้คงแอคแทคอีกฝ่ายเข้าไปมาก จึงขอตัวลา “ผู้ที่ต้องการช่วยเหลือ” อย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณมากนะ.. พวกเราขอตัวก่อนนะ”
มินซอกเห็นว่าคุณคริสซึกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไร แต่ลู่หานก็จับตัวเขาเดินหันหลังโดยมีเจ้าตัวโอบเอาไว้ และอยู่ดีๆก็เซไปตามแรงกระชากบางอย่างทั้งคู่ หันกลับมาถึงรู้ว่าข้อมืออีกข้างของลู่หานนั้นถูกจับไว้แน่นโดนคุณคริสซึ คราวนี้กลายเป็นความงุนงงกลืนกินอาการขวยเขินของมินซอกไปเสียหมด และยิ่งงุนงงไปใหญ่ เมื่อเสียงทุ่มๆนุ่มบาดใจเอ่ยประโยคต่อไปออกมา..
“ทำไมต้องหลบหน้าฉัน..”
“....”
“แค่ฉันชอบนายมันไม่ได้เลยใช่ไหม”
หมินหมินเอฟซีคริสซึอ้าปากค้าง หันควับไปมองใบหน้าของลู่หานที่ตอนนี้เหมือนคนกำลังโกรธและเตรียมพร้อมจะระเบิดเต็มที่ เพื่อนสนิทของเขากำลังปรี๊ดแตก มือที่โอบมินซอกอยู่นั้นคลายออก ก่อนที่ทั้งสองมือจะถูกส่งไปผลักร่างสูงๆของคุณคริสซึเต็มแรงจนล้มลงพื้น
“พูดบ้าไรออกวะ !!!???”
ตะโกนเสียงดังเกรี้ยวกราดแบบที่ไม่เคยเห็นยังไม่พอ ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของลู่หานยังดูน่ากลัว จนมินซอกนึกกลัว ที่บอกว่าซังนัมจาๆ นี่คงจะแบบนี้สินะ อี้ฟานยันตัวลุกขึ้นมาสบตากับลู่หาน และทั้งสองก็ไม่ยอมละสายตาออกจากกัน เห็นท่าไม่ดี ร่างเล็กก็เลยพยายามเอ่ยแทรกเสียงแผ่ว..
“เราว่า.. อย่าทะเลาะกันตรงนี้เลยน..”
“นายไม่เกี่ยวเรื่องนี้ !!!!!”
คุณคริสซึ...
คุณคริสซึ... พูดกับหมินหมินอีกแล้ว
อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาด้วยความซาบซึ้ง มินซอกล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาสะบัดแล้วเช็ดน้ำตาออกจากหางตาอย่างเบามือ พอลู่หานเห็นแบบนั้น สติที่ถูกเสียงใสๆของเพื่อนตัวเองรั้งไว้ก็ขาดผึง เผลอปล่อยหมัดเข้าที่แก้มซ้ายของอี้ฟานเต็มแรง
“มึงทำมินซอกร้องไห้ ไอ้เหี้ย !!!”
“ลู่หาน อย่าทำคุณคริสซึ”
อีเหี้ย... นี่มันเอ็มวีชัดๆ ร่างโปร่งถูกกอดรั้งโดยร่างเล็ก มินซอกสะอื้นตัวโยน ความปริ่มมันเอ่อนล้นที่หัวใจดวงน้อย เสียงของคุณคริสซึบาดลึกในจิตวิญญาณ นี่ขออัดไว้ฟังก่อนอนได้ไหม พูดอีกที พูดอีกที พูดอีกทีได้หรือเปล่า ?
“แต่มันทำมินซอกร้องไห้นะ”
“ทำไมนายต้องสนใจมินซอกขนาดนั้น.. ฉันชอบนายนะ ชอบนายมากเลยด้วย มินซอกคิดกับนายแค่เพื่อนลู่หาน แค่เพื่อน นายเข้าใจไหม !!!”
ประโยคซึ่งหลุดออกมาจากปากคนที่ล้มอยู่กับพื้น ทำให้ลู่หานสะบัดตัวออกจากอ้อมกอด เตะเข้าเต็มแรงที่ลำตัวของคนตัวใหญ่กว่าอย่างไม่ปรานี จนมินซอกร้องเสียงหลงแทน
ตุบ !
“อูย....”
ตุบ !
“ลู่หานหยุด !!!”
พอเห็นอีกคนกำลังเตรียมจะเตะเข้าอีกครั้ง มินซอกก็รีบวิ่งพรวดไปกางแขนปกป้องคุณคริสซึของตัวเองทั้งน้ำตาคลอเบ้า ลู่หานถอนหายใจเสียงดัง ชี้หน้าคนที่โดนตัวเองซ้อมแล้วประกาศตัวเสียงดัง
“มึงจำไว้นะ กูกับมึงมันประเภทเดียวกัน....”
แทรกตัวเดินผ่านร่างเล็กของเพื่อนสนิทไปนั่งยองๆข้างคนที่นอนร้องโอดโอยอยู่ ก้มหน้าลงไปกระซิบใกล้หูของคนที่เพิ่งตะโกนบอกชอบตัวเองเสียงเย็น
“อีกอย่าง.. มินซอกน่ะของกูตั้งแต่ก่อนเจอมึงละ”
ลุกขึ้นมาพร้อมวาดรอยยิ้มให้กับเพื่อนสนิทตัวเอง มินซอกกำลังจะก้มลงไปดูอาการคุณคริสซึ แต่ก็ถูกลู่หานดึงตัวให้เดินออกจากสถานที่เกิดเหตุ เพราะแบบนั้นเลยได้แต่ตะโกนทิ้งท้ายไปทั้งน้ำตา
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับคุณคริสซึ ฮืออ..”
ถึงลู่หานจะส่ายหน้ากับการกระทำบ้าๆของมินซอก.. แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ มินซอกเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว ลู่หานไม่เคยคิดจะให้มินซอกมารับรู้ความรู้สึกของเขาและตอบรับมันหรอกนะ
ขอแค่ไม่มีใครมายุ่งความสัมพันธ์ของเราสองคนตอนนี้ก็พอ
ขอแค่สนิทกันแบบนี้.. มากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ
ลู่หานรอได้นะ... มินซอกไม่ต้องรีบให้รักกลับมาก็ได้
มอบความรัก มอบความรักให้ฉันบ้างซิ
มอบความรัก มันไม่พอเลยจริงๆนะ
ฉันมอบความรักที่เติบโตขึ้นทุกวี่ทุกวันให้เธอแต่เธอก็ไม่รับมันซะที
:) Shalunla
ความคิดเห็น