[SFllOS] ALL FOR MINSEOK ft.exo

ลำดับตอนที่ #12 : [OS] LUHAN X MINSEOK : SULK

[OS] LUMIN : SULK #คนแมนจะง้อ

SONG : อย่าโกรธนาน – JESESTER

ทางเดินวันนี้ดูโล่งกว่าทุกๆวัน  ลู่หานก็บอกไม่ได้ว่าทำไม  ท้องฟ้าก็ดูหม่นๆนิดหน่อย เหมือนฝนกำลังเตรียมตัวที่จะโปรยปรายลงมาในไม่ช้า  แถมตัวเขาเองก็ไม่ได้พกอุปกรณ์กันฝนติดตัวมาเสียด้วย  จะมีก็แต่เสื้อกันหนาวตัวหนาพอสมควรที่สวมอยู่นี่แหละ  คนข้างกายที่คอยพกกระเป๋าใบใหญ่ใส่นู้นใส่นี่ไปไหนมาไหนด้วย วันนี้ก็หายไป..  อันที่จริงต้องบอกว่าหายไปแล้ววันแล้วล่ะ

คิมมินซอก...

ทุกครั้งที่จะออกไปจิบกาแฟ ออกไปซื้อของ ข้างกายของเขาก็ไม่เคยที่จะไม่มีมินซอกเลยในช่วงหลังๆที่ผ่านมา  เมื่อครู่ที่เดินผ่านบรรดาแฟนที่ไม่รู้จะเรียกว่าบังเอิญหรือตั้งใจมารอเจอ  ก็แอบได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆว่า ‘ทำไมวันนี้ลู่หานมาคนเดียวละ’  เดินๆไปอีกคนก็พูดขึ้นมาอีกว่า ‘วันนี้ซิ่วหมินไม่ได้ออกมาด้วยหรอ’

หนุ่มจีนหงุดหงิดกับประโยคพวกนั้น  อยากตะโกนตอบกลับไปแทบขาดใจว่าตัวเขาเองก็อยากจะให้มินซอกมาด้วยเหมือนกัน  แต่ติดที่พี่ใหญ่ของวงนั้นไม่มีทีท่าว่าจะยอมพูดคุยหรือยอมให้ตัวเขาเกาะแกะดังเดิม  ลู่หานเองก็ไม่รู้ว่าทำไม  เฝ้าถามและหาเหตุผลให้ตัวเองเป็นล้านข้อ  แต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเอง..  ไม่ได้ทำอะไรผิด

เดินไปเรื่อยๆก็ผ่านร้านกาแฟร้านเดิมที่มากับมินซอกบ่อยๆ  บรรยากาศภายในร้านยังดูคึกคักเหมือนเดิม  ลู่หานหยุดมองที่ประตูหน้าร้าน  อีกเพียงแค่คืบเดียวปลายนิ้วก็จะสัมผัสกับประตูพร้อมออกแรงผลักเข้าไป  แต่ร่างโปร่งก็หยุกชะงักกึก หมุนตัวเดินออกจากบริเวณหน้าร้าน  พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

ไม่เอาแล้ว..  ถ้าเข้าไปนี่ต้องคิดถึงมากกว่านี้แน่ๆ

โกรธอะไรกันนะ ? 

ใจจะขาดแล้วรู้ไหม...

_______________________________________________________________________

เดินมาอีกหัวมุมถนน ก็เจอร้านเสื้อที่ชอบเข้ามาดูด้วยกัน  ลู่หานขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย  ส่ายหัวให้กับตัวเองกับความรู้สึกคิดถึงคนข้างกายที่ถาโถมเข้ามามากมายขนาดนี้  คิดถึงเวลาที่เลือกซื้อของให้กัน  ช่วยกันเลือกซื้อของไปฝากเมมเบอร์  คุยในเรื่องไลฟ์สไตล์ที่คล้ายคลึงกัน 

จะเป็นบ้าแล้วนะ  มินซอก...

มือเรียวล้วงไปหยิบมือถือเครื่องหรูในกระเป๋ามาเปิดดู  ภาวนาขอให้มีข้อความอะไรแม้เพียงเล็กน้อยถูกส่งมาถึง  โดยคาดหวังเจาะจงไปโดยตรงกับชื่อคนที่อยู่หลังคำว่าคิดถึงในตอนนี้

คิดถึงมินซอก

ไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ แม้แต่ในกลุ่มของสมาชิกในวง ที่เพิ่งหยุดการสนทนาไปก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากหอพัก  ข้อความที่อ่านล่าสุดถูกส่งมาจากตุ้ยจางที่กำชับบอกว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ และอย่าไปเถลไถลไกลมากนัก  ลู่หานอ่านมันซ้ำๆ เบ้ปากกับกาแล็คซี่ตัวสูงที่ชอบเอาความสูงเข้าข่มตน  เขยิบขึ้นไปอีกนิดเป็นเพียงสติ๊กเกอร์ที่ถูกส่งตอบไปมาของเหล่าเมมเบอร์ในวง  แต่ไม่มีซักข้อความเป็นของมินซอก

นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นเลื่อนลงซ้ำไปซ้ำมา  หยุดยืนอยู่กับที่ราวกับจงใจให้บรรดาแฟนคลับที่แอบตามมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก  กลั้นใจกับตัวเองก่อนจะกดพิมพ์ข้อความแล้วกดส่งไปในแชทรวมของเมมเบอร์

‘ออกมาข้างนอก อยู่คนเดียว..  เหมือนจะหลง’

สาวเท้าเดินต่อไปในไม่กี่ก้าว  เสียงเตือนข้อความก็กระหน่ำเข้ามาเรื่อยๆ จนต้องล้วงมือเข้าไปกดปิดเสียง  พยายามข่มใจตัวเองให้เดินไปถึงจุดหมาย ซึ่งเป็นคาเฟ่เล็กๆอีกไม่ไกล แล้วค่อยเปิดอ่านทีเดียว  แต่ดูเหมือนจะตื่นเต้นมากไป จังหวะการสาวเท้าถึงเร็วขึ้นจนเกือบจะวิ่งแบบนี้ พอถึงร้านจริงๆ เล่นเอาลู่หานถึงกับหอบ  ผลักประตูร้านเข้าไป  เงยหน้ามองเมนูไปทั้งที่รู้ตัวว่าเขาเองก็คงสั่งเมนูเดิมๆ แบบที่ใครบางคนชอบ

“อเมริกาโน่แก้วนึงครับ”

ยืนรอซักพัก พนักงานก็ยื่นแก้วกระดาษเก็บความร้อนมาให้  ส่งมือไปรับและทำการชำระเงิน ก่อนจะหามุมเงียบๆและผู้คนบางตานั่งพักกายให้หายเหนื่อย  โดยไม่ลืมหยิบมือถือที่สั่นไม่ยอมหยุดตั้งแต่ออกวิ่งมาร้านขึ้นมาดู

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : ออกมาข้างนอก  อยู่คนเดียว..  เหมือนจะหลง

ตุ้ยจาง’กาแล็คซี่  :  นี่เกาหลีนะ  ไม่ใช่กาแล็คซี่

เทาเทา*ปูอิ้ง :  ผมไม่คิดว่ามันจะตลกเลยนะครับฮยอง

เฉินแมชชีน :  ผมเห็นด้วยกับเทานะครับฮยอง

แบคแก๊บซอง :  แก๊บซองงงงงงงง 

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’  :  โหลดแอพแผนที่ซะ

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ : ใครแอบเปลี่ยนชื่อของฉัน ?!!!!!

ชานไวรัส : ชื่อฮยองตลกดีจังเลยคร้าบบบ 555555555555555555555555555555555555

คิมไคกัมจง : ชื่อฮยอง... 

เทาเทา*ปูอิ้ง :  เปาจื่อออออออ ฮยองงง...  เปาจื่อ  เปาจื่อ  เปาจื่อ

เฉินแมชชีน : โอ๊ะ  นานๆจะโผล่มานะครับมินซอกฮยอง

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ : ใครเปลี่ยนชื่อของฉัน  ถามอีกที ฉันจะออกจากกลุ่มนี้แล้วนะ

ขานไวรัส : ผมเปล่า !

เทาเทา*ปูอิ้ง : ผมก็ไม่ได้ทำนะ ! เซฮุนก็ไม่ได้ทำ

แบคแก๊บซอง :  ผมไม่เคยยุ่งกับของๆฮยองเลยนะ *ร้องไห้*

ฉางชาแมน : ช้าๆกันหน่อยได้ไหม...  ฉันพิมพ์ไม่ทัน

แบคแก๊บซอง :  บู้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชานไวรัส : กิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิ

เฉินแมชชีน : คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ

คิมไคกัมจง : ผมว่า...

แบคแก๊บซอง :  บู้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชานไวรัส : กิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิ

เฉินแมชชีน : คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ

แบคแก๊บซอง :  บู้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชานไวรัส : กิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิกิ

เฉินแมชชีน : คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ

ตุ้ยจาง’กาแล็คซี่ :  พวกนายหยุดกันได้แล้ว !!

แบคแก๊บซอง :  แก๊บซองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ชานไวรัส : อู้วๆๆๆ  ตุ้ยจางโมโหแล้วๆๆๆๆ

เฉินแมชชีน : ห้าๆๆ ไม่ได้นะ ๆๆๆ คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ

มังเน่สุดเท่ : เย้เฮททททททท *รัวมั่วสามบรรทัด*

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ : ใครไร้สาระในแชทนี้อีกแม้แต่ข้อความเดียว...

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ : ฉันจะไม่คุยด้วยแล้วนะ

คยองซู : ผมไม่ได้ทำครับ

คิมไคกัมจง : ผมก็ไม่ได้ทำ

ตอนนี้ข้อความสุดท้ายถูกส่งมาเมื่อห้านาทีก่อน  แชทรวมของวงเงียบลงอีกครั้ง  นี่มันอำนาจของวงชัดๆ  คิมมินซอก ลู่หานคลี่ยิ้มให้กับโทรศัพท์ในมือ  สัมผัสเบาๆที่ช่องพิมพ์ข้อความ และพิมพ์สิ่งที่คิดอยู่ในใจลงไป

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : ก็วันนี้ไม่มีคนมาด้วย..  เลยหลง แอพแผนที่อ่านเกาหลีไม่คล่อง

ตุ้ยจาง’กาแล็กซี่ :  กลับดาวนายไปซะ...

แบคแก๊บซอง : *อ้วก*

เฉินแมชชีน : *เก็บอ้วก*

ชานไวรัส : *เอาอ้วกไปทิ้ง*

เทาเทา*ปูอิ้ง : ออกจากแชทนี้แล้วไปสนทนาส่วนตัวครับ

คยองซู : *ชูป้ายไฟเทาเทา*

คิมไคกัมจง : *โบกแท่งไฟรัวๆ*

ฉางชาแมน :  *ปูเสื่ออ่าน*

มังเน่สุดหล่อ : *รัวภาษาต่างดาวสิบบรรทัด*

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : เปาจื่ออา...  นายโกรธอะไรฉัน  แชทฉันนายก็ไม่ตอบ ชวนออกมาก็ไม่มา

เทาเทา*ปูอิ้ง : ผมบอกว่าให้ไปคุยส่วนตัวไง  โถ่ !!

มังเน่สุดหล่อ : *หยิบไม้ฟาดหัวรัวๆ* เงียบๆ แล้วอ่านเรื่องของคนอื่นซะ

แบคแก๊บซอง : *โหวตเซฮุนหนึ่งเสียง*

เฉินแมชชีน : *โหวตเซฮุนเสียงที่สอง*

ชานไวรัส : *โหวตตามเพื่อน*

ตุ้ยจาง’กาแล็คซี่ :  งั้นฉันกลับดาวเอง...  ไปละนะ

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : ดีกันนะ เปาจื่อ...  มากินกาแฟคนเดียว ฉันเหงาจริงๆนะ

เฉินแมชชีน : *ทุบอก* โครตแมนเลยพี่

ชานไวรัส : *ตีลังกากราบ* แมนโครตตตตตตตตตตตต

คยองซู : ซังนัมจา...

แบคแก๊บซอง : โหววว  นี่พิมพ์ไม่ถูก *รัวภาษาต่างดาว*

ฉางชาแมน :  *จิบชา*

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : มินซอกไม่ยอมคุยกับฉันละทุกคน...

ตุ้ยจาง’กาแล็คซี่ : เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่ง...

เทาเทา*ปูอิ้ง : ยุ่ง

คยองซู : *ชูป้ายไฟเทาเทา*โบกแท่งไฟ*โยก*

มังเน่สุดหล่อ : ยุ่งด้วย

ชานไวรัส : ยุ่งๆ ยุ่งด้วยๆ

แบคแก๊บซอง : ยุ่ง คึคึคึคึคึคึ

เฉินแมชชีน : ยุ่งๆๆๆๆๆ วู้วๆ

คิมไคกัมจง : ผมก็อยากรู้เรื่องนะ...

ฉางชาแมน :  มันเอาไปแต่งเพลงได้ไหม ?

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ : ใครไร้สาระในแชทนี้อีก...  ฉันจะออกจากกลุ่มจริงๆละนะ

หัวหน้าวงเอ็กโซซูโฮ : คุยอะไรกันยาวจัง

เรียกเราว่า ‘เปาจื่อ’ ออกจากกลุ่มการสนทนา

นี่ถ้าเขาอยู่ที่หอกับพวกเมมเบอร์คนอื่น  เสียงหัวเราะคงจะกลืนทั้งห้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  แต่มันติดที่ว่า..  ลู่หานอยู่คนเดียว  ในคาเฟ่เล็กๆ เพียงลำพัง  ไม่มีเพื่อนร่วมแชร์ความรู้สึกตลกขบขันในตอนนี้เสียเลย  ถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ  ยกกาแฟขึ้นลิ้มรสความขมให้ผ่านเข้าลำคอเผื่อจะช่วยล่อเลี้ยงดวงใจที่เหี่ยวแห้งนี่ได้  พลันเสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง  หนุ่มจีนแอบเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะสำลักกาแฟที่เพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ทันที วางแก้วกาแฟลง ก่อนจะใช้มือเรียวคว้าที่มือถือซึ่งวางแน่นิ่งมีเพียงหน้าจอส่องสว่างบนโต๊ะ  มือไม้พัลวันจนมือถือแทบจะหล่น จนต้องใช้อีกข้างช่วย  ถลึงตาอ่านข้อความที่ถูกส่งมาใหม่ซ้ำๆ อีกครั้งอย่างถี่ถ้วน  เพื่อนให้มั่นใจว่าจะไม่ตกคำไหนไปแต่คำเดียว

ไม่ใช่เปาจื่อ :  โบกแท็กซี่กลับบริษัทไปซ้อม  ไม่ก็กลับหอซะ

ไม่ใช่เปาจื่อ :  อย่ามายุ่งกับโทรศัพท์ฉันอีก  ทีฉันค้นของนาย  นายยังโกรธ

ลู่หานนึกถึงเหตุการณ์ที่มินซอกแอบเล่นโทรศัพท์ตัวเองเมื่อตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น  จำได้ว่าตัวเองแอบโมโหคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย  ก็มินซอกเล่นออกเกมส์ที่เขากำลังสร้างสถิติเอาไว้  ความโมโหมันเลยได้ครอบครองสติจนเผลอเอ่ยวาจาทำร้ายจิตใจอีกคนไปไม่น้อย  เล่นเอาซะกร่อยทั้งงาน ไม่กล้าจะวิ่งเข้าหากัน  นอกจากจะบังเอิญแล้วต้องทำเนียนสร้างสถานการณ์ให้เป็นปกติในบางครั้ง  โชคยังดี..  ที่ได้เล่นเกมส์ร่วมกัน เลยได้มีโอกาสสัมผัสมือนุ่มๆของมินซอกอีกครั้ง  แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องอดีด  กวางหนุ่มกวาดสายตาอ่านข้อความที่ถูกส่งมาเรื่อยๆ

ไม่ใช่เปาจื่อ : ไม่ได้โกรธ  ไม่ได้เป็นไรกัน  ไม่ได้สนิท

ไม่ใช่เปาจื่อ : ไม่ต้องกลับบริษัทแล้วนะ  กลับมาหอซะ ตอนนี้ทุกคนกลับมาหอหมดแล้ว

ไม่ได้โกรธ

ไม่ได้เป็นไรกัน

ไม่ได้สนิท

อ่านทวนซ้ำๆ  ก็ยังแอบคิดไม่ได้ว่านี่มินซอกไม่รู้ตัวเลยหรอ  ว่าทุกอย่างที่ลู่หานคนนี้ทำไป มันสวนทางการขนาดไหน  งานโชว์เคสที่ผ่านมา แค่ชายตามามองกัน อีกฝ่ายยังแทบไม่ทำ ทั้งที่ตัวเขาเองพากเพียรพยายามเดินไปปรบมือเสียงดัง ทั้งร้องเพลงข้างๆ แอบส่งสายตาให้หันกลับมามองก็ทำเฉยเมยใส่..  ใจร้ายไปแล้วคิมมินซอก

เสี่ยวลู่หานคนนี้จะ..

ง้อ !

คิดได้ก็รีบลุกพรวดจากเก้าอี้  คว้าทั้งกาแฟและมือถือหมายจะเดินออกจากร้าน  แต่เสียงเตือนแชทก็ดังขึ้นอีกรอบ และมันก็ดึงความสนใจจากลู่หานได้เป็นอย่างดี  ซังนัมจาเปิดอ่านข้อความ แอบอมยิ้มและกดพิมพ์ข้อความตอบ ก่อนจะต้องเปลี่ยนจุดหมายไปที่เคาท์เตอร์สั่งเครื่องดื่มอีกครั้งและเอ่ยเสียงเรียบกับพนักงานสาว

“อเมริกาโน่แก้วนึงครับ..  ขอเข้มๆนะครับ”

ไม่ใช่เปาจื่อ : ซื้อกาแฟเข้ามาให้ฉันด้วย  เอาเหมือนเดิม

เรียกผมว่า ‘ซังนัมจา’ : ทราบแล้วครับ... เปาจื่อ

:) Shalunla