คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] SEHUN X MINSEOK : CHILDREN OVER
Title : [SF] CHILDREN OVER
Author : FLOCKYCHOU’DONUT
Couple : SEHUN X XIUMIN
Author’s note : เข้าหน้าร้อนแล้วนะคะ ถ้ามีฝนมาให้ชุ่มฉ่ำบ้างก็คงจะดีนะคะ ปิดเทอมหน้าร้อนแบบนี้... พักกันยาวๆให้หายเหนื่อยเลยนะคะ เย้ๆ J
ใครๆก็ว่าเซฮุนน่ะ... กรุ้มกริ้ม
ชอบโดนหาว่าเจ้าชู้เพราะเสน่ห์ที่ล้นเหลือของตัวเอง
ชอบโดนหาว่าขโมยหัวใจของใครหลายต่อหลายคนเสมอ
แต่กับ ‘คนนี้’ น่ะ... ไม่เคยทำได้เลยละ
คนนี้ที่ว่าคือ...
พี่มินซอก ม.ปลาย ปี 3 คนที่เซฮุนหมายตามาตลอดตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียนนี้ได้
เพื่อนสนิทของเขารู้กันหมดนั่นแหละ.. ไม่สิ ทั้งชั้นปี หรือทั้งโรงเรียนเลยแหละที่รู้
แต่พี่มินซอกน่ะ.. ไม่เคยที่จะมองเซฮุนเกินน้องเลยซักนี๊ด ซักนิดก็ไม่มี !
แต่คิดๆดูแล้วแค่พี่มินซอกทำใจเป็นพี่ของเขาได้ก็บุญแล้วละ
เซฮุนเองก็ไม่ได้อยู่เฉยๆนะ เฝ้าตามบอกรักพี่มินซอกทุกวันเช้าเย็นนั้นแหละ
อีกฝ่ายก็ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า
“ทำตัวเป็นแก่แดดนะเรา.. เอาเวลาไปเรียนหนังสือไป”
เด็ก ?
เซฮุนไม่เด็กนะ ! ก็แค่อยู่ปี 2 ของ ม.ต้น เอง
ไม่ดงไม่เด็กอะไรทั้งนั้นอะ ส่วนสูงก็สูงกว่าพี่มินซอกละ...สองสามเซ็นต์
แถมเพื่อนแม่ทุกคนยังทักเลยว่า ‘โตเป็นหนุ่มแล้วนะ’ ไม่เด็กแล้วนะพี่ !!!
วันนี้ก็เหมือนทุกวันนั้นแหละ.. เซฮุนก็มาตามติดหนึบพี่มินซอกเหมือนทุกครั้ง ขายาวๆนี่พาร่างตัวเองไปนั่งลงข้างๆมินซอกเสร็จสรรพ ยกมือเท้าคางตัวเองทั้งสองข้างแล้วมองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังกินข้าวอยู่อย่างเอร็ดอร่อย ถึงจะรู้ว่าพี่มินซอกอาย เซฮุนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมอง จนคนอายุมากกว่าต้องปราม
“มองอะไรเยอะแยะ ไปซื้อข้าวไป”
“ไม่เอาหรอก...”
ตอบพร้อมส่ายหน้ารัวๆ มินซอกนิ่วหน้าก่อนจะเลื่อนจานข้าวตัวเองไปข้างๆแล้วเขยิบหันหลังให้อีกฝ่าย แต่มีหรือที่โอเซฮุนจะยอม ลุกพรวดเปลี่ยนที่ไปอีกข้างของมินซอกอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มกว้างจนตาหยี
“พี่จะกินข้าว ไม่ชอบให้คนมองตอนกินข้าวด้วย !”
คราวนี้รุ่นพี่หนุ่มก็โวยวายเสียงดังขึ้นอีกหน่อย เซฮุนไม่หยุดยิ้ม ถือวิสาสะเอื้อมมือไปตบบ่าอีกคนเบาๆ พร้อมคำปลอบที่ทำให้มินซอกอยากจะเสนอรอยเท้าตัวเองประทับบนใบหน้าหล่อนั้นเสียจริง
“โถ่ๆ เราคนกันเองนะที่รัก ไม่เป็นไรหรอก..”
“พี่เป็นพี่นายนะเซฮุน”
“เราตกลงกันแล้วนะว่าจะไม่เอาเรื่องความอาวุโสมารวมในความรักของเรา”
มินซอกยกมือกุมขมับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย ทั้งหิว ทั้งเหนื่อยใจ และปวดหัวกับไอ้รุ่นน้องตัวป่วนที่เข้ามาวุ่นวายกับเขาตั้งแต่รับน้องเข้าโรงเรียนเมื่อตอนตัวเองเป็นคณะกรรมการนักเรียน เรื่องของเรื่องคือเมื่อตอน ม.ปลาย ปีสอง มินซอกลงคณะกรรมการร่วมกับเพื่อนในห้องนั่นแหละ พอได้รับเลือกแล้วก็เข้าไปรับผิดชอบในตำแหน่งสวัสดิการ คอยดูแลน้องๆ หาน้ำ หาขนมมาแจกในกิจกรรมรับน้อง ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่ก็พอจะรู้ว่ามีรุ่นน้องปลาบปลื้มเขาไม่น้อย อาจเพราะเป็นคนใจดีด้วยละมั้ง หนึ่งในเด็กที่ปลาบปลื้มเขาแต่เสียสติไปแล้วน่าจะเป็นเซฮุน...
“โอยยยย...”
“ตัวเองปวดหัวหรอ กินยาไหม เดี๋ยวเค้าไปเอายามาให้นะ นะ...”
ยังไม่ทันปฏิเสธ ร่างผอมๆของเซฮุนก็วิ่งไปไกลเสียแล้ว มินซอกส่ายหัวอีกครั้ง คิดในใจกับตัวเองว่าก็ดีแล้วที่เซฮุนเข้าใจแบบนั้น เขาจะได้มีเวลากินข้าว แต่มันติดตรงที่ว่าพอรุ่นน้องนั้นวิ่งออกไป เพื่อนคนใหม่ก็เข้ามา
“อ้าว.. ลู่หาน มึงจะนั่งด้วยกูป่ะ”
เพราะสังเกตเห็นว่าอีกคนถือจานข้าวไว้ในมือ ก็เลยเอ่ยปากชวนตามมารยาทนั้นแหละ ยิ่งเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้ม(และตีนกา)ของลู่หานที่เสมือนการตอบรับนั้น ร่างเล็กก็เขยิบเพื่อสร้างพื้นที่ให้คนมาใหม่
“วันนี้น้องฮุนของมึงไม่มาหรอ ?”
กับลู่หานแล้ว มินซอกไม่มีอะไรต้องอายเหมือนเซฮุน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม คงเพราะเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันมาตั้งแต่ มอปลายปีหนึ่งละมั้ง ความรู้สึกเคยชินมันเลยกลบความอายในส่วนของพฤติกรรมไปเสียหมด ด้านทุเรศๆของลู่หาน มินซอกก็เคยเห็นมาแล้วละ ส่วนด้านอุบาทว์ๆ ของเขา ลู่หานก็เคยเห็นมาแล้วเหมือนกัน
“ของกูเชี่ยไรละ จะแดกข้าว หรือแดกเลือดในปากมึง”
ไม่บ่นเปล่า ยังยกช้อนในมือตีปากอีกฝ่ายเสียงดังปึก ลู่หานยกมือปิดปากแทบจะทันทีที่โดนสัมผัสนั้นเต็มๆ ก่อนจะโต้ตอบด้วยการบิดแก้มใสๆจนอีกคนร้องเสียงเพี้ยน
“โอยยยยยย หยิกแก้มกูวทำม้ายยยยย..”
“มึงตีปากกูก่อน แค่ถามหาแฟนมึง หวงหรอไง”
“แฟนกู ? หวง ? กาแฟไหมมึง จะได้ตื่น ?”
“เชี่ย.. หลอกเด็กให้หลงนะมึงอ่ะ”
มือใหญ่ๆของลู่หานถูกส่งมาผลักที่หัวของมินซอกอย่างเบามือ แต่คนโดนทำร้ายไม่ได้สนใจอะไรนอกจะเบี่ยงตัวหลบหลังจากสัมผัสนั้นแล้วลงมือกับจานข้าวตรงหน้าต่อ แต่ยังไม่ทันได้ตักข้าวเข้าปาก เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นแถมด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าไม่พอใจเท่าไหร่อีกต่างหาก
“พี่มินซอก !!!!!!!!!!!!”
เคร้ง !
คราวนี้มินซอกโยนช้อนซ่อนในมือลงบนจานข้าว จิ๊ปากอย่างขัดใจ
เออ.. ไม่ต้องแดกอะไรแล้วละ ชาตินี้ !
ร่างเล็กๆของมินซอกกำลังปลิวไปตามแรงลาก เจ้าตัวไม่ได้คิดจะขัดขืนเพราะทำไปตอนนี้ยังไงก็แพ้แรงไอ้เด็กโข่งตรงหน้านี้อยู่ดี ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เซฮุนส่วนสูงล้ำหน้าเขาไป ถึงตอนนี้จะแค่นิดเดียว แต่ด้วยวัยแล้วอีกฝ่ายยังแค่มอต้นมีสิทธิ์สูงกว่าเขาที่เหมือนจะหยุดไปตั้งแต่มอปลายปีแรกแล้วละ
“คิดว่าไกลพอยัง ?”
พอคิดว่าจะต้องโดนลากไปไกลถึงไหนกันแน่ ก็เลยหลุดประโยคคำถามออกมา เซฮุนหยุดเดินแต่ไม่ได้บอกเขาเลยซักนิด จังหวะการสาวเท้าจึงล้ำไปจังหวะหนึ่งจนเดินไปชนอีกคน
“พี่ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง !!!”
“ทำอะไรละเซฮุน”
แรงบีบที่ข้อมือทำให้มินซอกนิ่วหน้า พอเห็นแบบนั้นเซฮุนเลยคลายการจับกุมที่ข้อมือนั้นออก มองหน้าใสๆของรุ่นพี่ตัวเล็กด้วยสายตาที่อ่อนลง มินซอกชักมือมาลูบเบาๆก่อนจะกอดอกเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อมองตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่ทำตัวสนิทกับพี่ลู่หาน”
“ก็พี่กับลู่หานสนิทกันจริงๆ”
“พี่ให้ไอ้แว๊นซ์ปักกิ่งหน้าปากซอยผมมันมุ้งมิ้งกับพี่”
“โอยย.. เดี๋ยวก่อนๆ ขอขำแปปเซฮุน จี้วะๆ ฮาๆๆ ขำจริงๆนะเว้ยยย”
มินซอกกุมท้องตัวงอพร้อมเปล่งเสียงหัวเราะเสียงดังลั่นกับสรรพนามที่เซฮุนใช้เรียกเพื่อนสนิทตัวเอง นี่ขอจดบันทึกไว้ในสมองแปปได้ไหม จะเอาไปล้อมันยันลูกมีหลานหลานมีเหลน
“ไม่ตลกนะพี่ !”
น้ำเสียงของเซฮุนดูเคร่งเครียดกว่าเดิมจนต้องสำลักอาการหัวเราะตัวเองแล้วค่อยๆปรับให้มาอยู่ในสภาวะปกติ มินซอกกระแอ่มเล็กน้อยก่อนจะยกมือเป็นสัญญาณให้รุ่นน้องว่าต่อ
“ผมหึง...”
เขาเป็นเด็กตรงๆ คนอย่างโอเซฮุนน่ะ ชอบก็จีบ ไม่ชอบก็บอก รักก็พูด ไม่รักก็ปฏิเสธ ง่ายๆ สไตล์เขาน่ะจะมีสักกี่คน พี่มินซอกมีสิ่งที่ลิมิตเตทแบบนี้ควรจะรักษานะ ไอ้เจ๊กร้อยรอยเหี่ยวนี่ดูก็รู้ว่าคิดอะไรกับพี่มินซอกของเซฮุนคนนี้ กล้าดียังไงเอามิตรภาพมาเป็นข้ออ้าง
“ผมไม่ชอบ พี่อย่าไปสนิทกับพี่ลู่หานเลยนะ...”
“เซฮุน ลู่หานเป็นเพื่อนพี่ เพื่อนของพี่ที่พี่รู้จักก่อนนายด้วยซ้ำนะ !”
ถึงน้ำเสียงจะโวยวายแต่ใบหน้าของมินซอกก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ เซฮุนมองกลับด้วยสายตาที่แข็งขึ้นกว่าเดิม ยกมือขึ้นจับไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น แล้วกล่าวย้ำทีละคำอย่างชัดเจน
“ผม ไม่ สน... ผม ไม่ ชอบ !”
“ไอ้...”
“ไม่เอานะตัวเอง เราจะไม่พูดหยาบใส่กันนะ”
ไม่ทันได้เถียงก็โดนไอ้รุ่นน้องสุดหล่อสวนกลับมา มินซอกได้แต่อ้าปากค้างกลืนคำด่าทั้งหมดลงไป พอเห็นแบบนั้นเซฮุนเลยเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ย้ายมือใหญ่มาที่หัวของรุ่นพี่ตัวเล็กแล้วหยีมันเบาๆ
“ตัวเองน่ารักจัง เข้าใจง่ายด้วย สมที่เป็นแฟนเค้าเลย”
“ใครแฟนนาย !!!!”
ในที่สุดก็ได้พูดมันออกไป มือที่กำลังหยีหัวเขาอยู่นั่นชะงักลงครู่หนึ่ง ก่อนจะย้ายตำแหน่งมาที่แก้มจากนั้นเจ้าของมันจึงออกแรงบิดแก้มใสอย่างเบามือ
“โถ่ ตัวยอมรับซักทีเถอะนะ ยอมเค้ามาขนาดนี้แล้ว..”
ใครยอมอะไรตอนไหนวะ !!!
“ไอ้...”
“ไม่เป็นไรนะตัว”
คราวนี้สัมผัสที่น่าอึดอัดบริเวณแก้มนั้นหายไป เซฮุนยกยิ้มน้อยๆเหมือนปลอบใจรุ่นพี่ตัวเล็กก่อนจะเชยคางมนให้เชิดขึ้นอยู่ในตำแหน่งที่พอดี แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนริมฝีปากชนกันเบาๆ
“ตัวไม่ยอมเป็นแฟนเค้า เค้ายอมเป็นแฟนตัวก่อนก็ได้”
ดวงตากลมเรียวนั้นเบิกกว้างทันทีที่ได้รับสัมผัสอ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก คำด่าทั้งหมดถูกกลืนลงไปในคอ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรไปนอกจากสัมผัสเบาๆเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น แต่ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงเสียจนแทบจะระเบิด มินซอกยืนนิ่งอยู่นาน รู้ตัวอีกทีมือเล็กๆก็ถูกกุมจนแน่นและโดนอีกคนกึ่งลากกึ่งจูงกลับมาจนถึงที่ก่อนจะกล่าวว่าเพื่อนเขานี่แหละ
“พี่ลู่หานครับ ต่อไป.. ถ้าพี่ยังทำตัวเหมือนไม่ใช่เพื่อนพี่มินซอกอีก ผมจะมานั่งเฝ้าพี่มินซอกทุกวัน ไม่ให้พี่มีเวลาได้แม้แต่หายใจข้างๆพี่มินซอกแน่ๆ”
“ห่ะ !!???”
ลู่หานอ้าปากค้างหลุดออกมาได้แค่คำอุทานตกใจกับประโยคที่ได้ยินนั้นแหละ พอจะหันไปขอความช่วยเหลือก็เห็นร่างที่เหมือนจะไร้สติไม่มีซึ่งวิญญาณของมินซอกก็เลยได้แต่พยักหน้ารับไปแบบส่งๆ
“เอ่อๆ ครับๆ น้องเซฮุน พี่ขอโทษ”
“ดีครับ ผมไปเรียนแล้วนะครับ.. ฝากพี่มินซอกด้วย”
ว่าจบก็ดันร่างเล็กๆของมินซอกลงนั่งข้างๆลู่หาน ยกมือขึ้นบ๊ายบายโดยไม่ลืมส่งจุ๊บและวิ้งค์ให้กับแฟนตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปอย่างเท่ๆ ลู่หานสะกิดเพื่อนสนิทตัวเองเบาๆ
“มึงๆ... น้องเซฮุนมึงนี่เรื่องแบบนี้ไม่เด็กเลยนะเนี้ย”
มินซอกหันไปมองลู่หานด้วยสีหน้าเห็นด้วยสุดๆ พยักหน้าขึ้นลงรัวๆ พร้อมทั้งจิกขาตัวเองเพื่อระบายความเขิน (?) ออกมาทั้งหมดแล้วตอบอีกคนเสียงสั่นทว่าดังกังวานทั่วบริเวณไปหมด
“เออ !!! โครตไม่เด็กเลยมึงงงงงงงงงงงงงงงง !!!”
____________________________________________________________________
:) Shalunla
ความคิดเห็น