RISING SUN อยากจะมองพระอาทิตย์ทุกวันเพราะเธอ

 

                       

                                   PROLOGUE (อารัมภบท)

   BNK48 คืออะไร?

   BNK48 ต่างจากวงดนตรีทั่วไปยังไง?

   BNK48 ก็แค่เอาเด็กผู้หญิงมารวมกันร้องเพลงอย่างนั้นหรอ?

   ของแบบนี้มันน่าสนใจตรงไหนกัน

   แต่ว่านะ...

   “อีกไม่กี่วันจะถึงงานจับมือแล้วหรอเนี่ย โฟโต้เซตสวยโคตรเลยแฮะ ของในงานก็น่าเก็บ อยากจะได้โปสเตอร์สักใบจังเลย”

   นั่นแหละครับ คือเสียงของผมเองที่นั่งบ่นอุบอิบอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ในมือ หลังจากเห็นภาพที่เพจออฟฟิเชียลของ BNK48 เพิ่งจะโพสต์ลงเฟสบุ๊คเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ซึ่งมันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นัก เพราะทุกครั้งที่มีอีเว้นท์จัดขึ้น ออฟฟิเชียลก็ไม่เคยจะพลาดหรอกครับ

   ที่จะหาอะไรสักอย่างมาขายเพื่อดูดเงินในกระเป๋าพวกเรานั่นเอง!

   ผมยังคงมองดูรูปสินค้าที่จะวางขายในงานจับมือที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าอยู่

พักนึง คิดสะระตะเสร็จก็หยิบแลคตาซอยรสชาเขียว(ฮั่นแน่ รู้มั้ยฉันโอชิใคร?)ที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาดูดไปหนึ่งอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียดแล้วครางออกมาเสียงอ่อย

   “ไม่มีตังแล้วนะเฟ้ย ไหนจะไอ้พวกแคมป์อีก”

   ผมเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ทำงานตัวโปรด ขาสองข้างเหยียดวางพาดบนโต๊ะทำงาน ยอมรับว่านี่คือท่าทีที่ไม่ค่อยสุภาพเท่าไรนัก แต่ก็เป็นท่านั่งที่ผ่อนคลายเป็นที่สุด

   “แต่ก็นะ” ผมเปรยเบาๆกับตัวเอง

   สายตาเหลือบมองไปยังชั้นวางของที่มีรูปแถมจากโฟโต้บุ้คของใครบางคนที่ใส่กรอบ

อะคริลิคตั้งไว้ในจุดที่ผมสามารถมองเห็นได้เสมอจากทุกมุมของห้อง

   ใครบางคนที่มีรอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ ในรูปเธออยู่ในชุดเดรสสีอ่อน

ปักลายดอกไม้สวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวบางสีครีม มือเล็กคู่นั้นโอบอุ้มลูกกระต่ายตัวน้อย

น่ารักปุกปุยสีขาว

   “จะได้เจอกันอีกแล้วเนอะ เจอกับเธอ”

   จบประโยคตรงนี้ บนใบหน้าของผมก็เปื้อนยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับเสียงหวาน

ใสที่ดังก้องกังวานขึ้นมาในหัวอย่างถูกจังหวะว่า

   AITAKATTA…

 พูดคุยกับผู้เขียน

   มาถึงตรงนี้แล้วก็คงจะเสียมารยาทไปหน่อยถ้าผมไม่พูดว่า

   สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ...

   ขอออกตัวก่อนเลยว่า ผมเป็นคนหนึ่งที่แรกเริ่มนั้นไม่ได้สนใจวงดนตรีที่ชื่อว่า BNK48 

เลยแม้แต่นิด เอาง่ายๆว่าตอนแรกที่เห็นเพื่อนตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องยังรู้สึกแปลกๆ จะเรียกว่าขยะแขยงเพื่อนในเวลานั้นก็คงไม่ผิดนัก

   แต่ว่าเมื่อมาถึงจุดเปลี่ยน เมื่อเราลองเปิดใจ เมื่อเราได้ลองเข้ามาสัมผัส เมื่อเราได้รู้อะไรมากขึ้น นั่นทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ทำให้ผมเข้าใจเลยว่า 

“เราไม่มีทางจะตัดสินความชอบหรือไม่ชอบของใครได้เลย เพราะความชอบของคนเรานั้นต่างกัน”

   จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้คือ การที่ผมอยู่ในกลุ่มแชทของผู้คนที่มีอุดมการณ์ร่วมเป็นหนึ่งเดียว นั่นคือทุกคนโอชิน้องคนเดียวกัน อยากจะสนับสนุนและผลักดันน้องอย่างเต็มที่ และสุดท้ายข้อที่สำคัญที่สุดเลย

   พวกเรารักและชื่นชมในตัวน้องอย่างสุดหัวใจไร้ข้อกังขา...     

   เรามีการทำโครงการกันอย่างจริงจัง มีกิจกรรมและคนทำงานหนักกันอยู่เสมอ นั่นยิ่งทำให้ผมเกิดความคิดว่า ตัวผมเองที่ไม่ได้มีความโดดเด่นด้านการทำงานอย่างพวกเดินสายโปรโมต ตัดต่อวีดีโอ ถ่ายรูป ออกแบบป้ายไวนิล ควรจะใช้ความสามารถที่มีลงมือทำในสิ่งที่ผมพอจะทำได้ จึงเกิดเป็นนิยายที่บอกเล่าความทรงจำเรื่องนี้ขึ้นมา                                                        

   ผมหวังว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนั้น เกิดมุมมองที่กว้างกว่าเดิม เข้าใจในตัวน้องรวมทั้ง BNK48 มากขึ้น เผื่อว่ามีใครอยากที่จะติดตามและสนับสนุน รวมทั้งได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวที่ผมนำเสนอ

   มาเถอะครับ มาด้วยกัน...

   จับมือผมไว้ให้แน่นแล้วเปิดใจของคุณออกให้กว้าง แน่นอนครับว่าไม่ใช่จับกันแค่ 8 วินาที

   เราคงต้องจับมือกันเดินอยู่ในโลกของความทรงจำแห่งนี้นานเลยทีเดียว

   เพราะว่าอยากจะแนะนำให้คุณได้รู้จักกับตันโอชิหนึ่งเดียวของผม

   เด็กสาวที่สดใสร่าเริงและเจิดจรัสสมกับฉายาที่ใครๆต่างก็เรียกเธอคนนี้ว่า…

   ‘คุณพระอาทิตย์’

   ปล.1 ผมอาจจะไม่ได้อัพให้อ่านบ่อยเพราะยังเรียนอยู่ก็ต้องขออภัยไว้ก่อนเลย

   ปล.2 เรื่องนี้ไม่มีจุดจบชัดเจน เนื่องจากเขียนตามชีวิตจริงมันจะต่อไปจนกว่าจะหมดมุก

   ปล.3 ขอบคุณผู้ที่เข้ามาอ่านและผู้ที่อดทนรอตอนต่อๆไปทุกคนครับ

                                                     ความในใจของผู้เขียน

                   THE RISING SUN อยากจะมองพระอาทิตย์ทุกวันเพราะเธอ

                                                             31 พ.ค. 2561