คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 02 ; In Da Club
Chapter 2
In Da Club
โอยยย =___=
คุณจะไม่รู้เลยว่าฉันเหนื่อยมากเพียงใด กับการตามหาหนุ่มหล่อว่าที่ครูสอนทำอาหารให้ฉัน
ฉันโทรเข้าร้านก็แล้ว ด้อมๆ มองๆ หน้าร้านก็แล้ว ไปกินอาหารให้เสียตังค์ก็ยังไม่เว้น
ก็ยังไม่เห็นศีรษะของเขาสักที -__-^
โอ๊ยยย! อะไร อะไร๊ อะไรมันจะหาตัวจับยากขนาดนั้นหะ
“แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย -*-“ มันจะมีที่ไหนที่เขาจะอยู่บ่อยๆ มั่งอ่ะ ไม่มีเลยมันก็ไม่ใช่ มันต้องมีสักที่อ่ะที่เขาหมกตัวอยู่ตลอด แล้วจะไปถามใคร - -
ติ๊งต่อง
“ค่า” เออ หยุดคิดสักหน่อย ขอบคุณคนกดกริ่งค่ะ
“เหมย ^^” เบื้องหน้าของฉันคือผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกับฉัน ก่อนอื่นสิ่งแรกที่ฉันรู้คือกระเป๋าสีชมพูดแปร๊ดนั่นทำให้ฉันแสบตามาก - -* หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ตัวเล็กเซ็กส์บ็อมมากมาย ภาพนี้มันไม่เลือนหายไปจากสมองฉันเลย นี่มันเพื่อนฉันเองอ่ะ คนที่ชอบแต่งตัวเอ็กซ์ๆ สะพายกระเป๋าโง่ๆ สีชมพูแปร๋น เห้ย ยังไม่ตายหรอ o_O
“เห้ย ยูมิ ยังไม่ตายหรอ”
“แกนี่พูดอย่างนี้อีกและ แต่ฉันไม่ถือหรอก เพื่อนกันมานาน เมื่อยละ เข้าไปได้มั้ยนี่” ยัย’ยูมิ’ชี้เข้าไปในห้องของฉัน
ยูมิเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของฉัน คบนานกว่ายัยนวลซึ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่อยู่มหา'ลัย ยูมิเป็นผู้หญิงหลายมุม เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อันที่จริงฉันไม่ค่อยได้ติดต่อนานแล้วเหมือนกัน เนื่องจากฉันเฮิร์ทที่ยัยสวยเซ็กซี่นี่มันแย่งแฟนไปจากผู้หญิงสวยจืดชืดอย่างฉัน (?) ฉันบอกตามตรงเลยว่าเสียใจมากจริงๆ ก็ตอนนั้นมันสวยน้อยนี่ T-T
“เออๆ เข้ามาสิ” ฉันถอยหลังให้เพื่อนสุดเซ็กซี่ของฉันเข้าไป ยูมินั่งบนโซฟาวางกระเป๋าบนโต๊ะกาแฟ เปิดทีวีดูอย่างถือวิสาสะ
“แกอยู่คนเดียวหรอเหมย”
“ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ใช่ แล้วแกมาทำไมเนี่ย”
“จะไล่หรอ -_-“ ยูมิละสายตาจากการสำรวจห้อง แล้วกลับหลังหันมาเท้าเอวอย่างเอาความ หน้าตายัยนี่มันยังกะฉันผิดมากมายงั้นแหละ
“เปล่า ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็น จู่ๆ แกมา ฉันว่าก็ต้องมีอะไรอ่ะ”
“ฉันเลิกกับอิฐแล้ว"
"เอ่อ..."
"วิธีการเดียวกับที่ฉันทำกับแก" ยูมิเบือนหน้าหนี เสมองไปนอกระเบียงเพื่อซ่อนแววตารู้สึกผิดเอาไว้ เธอรักศักดิ์ศรีของตัวเองเสมอ "ฉันเสียใจด้วยนะ" ถึงแม้ว่าฉันจะควรดีใจที่ยัยนี่ได้รับกรรม แต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสารไม่ได้เหมือนกันนะ ที่จริงแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาแฟนเก่าฉัน... อิฐนั่นแหละ เป็นคนเจ้าชู้มาก ฉันก็รู้อยู่นะว่าในขณะที่คบกับฉัน (คบไปได้ไง =___=?) เค้าก็แอบซุกคนอื่นอยู่ด้วย แต่ฉันก็ปิดหูปิดตา ช่วงนั้นฉันหลงเขามากจริงๆ เลิกไม่ได้ -__- ก็หนุ่มป๊อปของโรงเรียนนี่นะ แต่เจ็บสุดก็ตอนที่ยัยนี่แย่งไปต่อหน้าต่อตาเนี่ยแหละ แต่ก็ช่างเหอะ มันผ่านมานานมากแล้ว ฉันก็ไม่ได้ถือสาเอาความอะไรหรอก ดีซะอีกที่เลิกกันไป
“ไม่เป็นไรน่า คิดมาก” ฉันเดินเขาไปโอบและลูบไหล่มนอย่างปลอบโยน ถึงยัยนี่จะเหมือนไม่แคร์อะไร แต่ฉันก็รู้นะว่ามันก็เจ็บเหมือนกัน
“เอาเหอะ ฉันไม่ได้อะไรแล้วแหละ ว่าจะมาชวนแกไปเที่ยวฉลองหน่อย” พูดเรื่องเที่ยวแล้วยัยนี่ตาวาวเลยแหะ มันเปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก -O-
“อะไรเที่ยว ที่ไหน” เที่ยวไหนก็ไป จะได้เลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องเทพบุตรกุ๊กกี้ไปสักพัก ให้ยัยนี่ลืมๆ ผู้ชายคนนั้นไปด้วยก็ดีเหมือนกัน
“สี่ทุ่ม Temptation Club แต่งตัวสวยๆ ล่ะ ผู้ชายหล่อบึม” ยัยนั่นส่งสายตาประเมินในการแต่งตัวของฉันมาก ก็แล้วตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น สลิปเปอร์เสือน้อยแล้วมันผิดที่ตรงไหน =___=
แต่... ผู้ชายหล่องั้นหรอ *O* ชักอยากไปแล้วล่ะสิ
22.36 pm.
@Temptation Club
ตอนนี้ฉันยืนอยู่ด้านหน้าของคลับ แถวนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ใหญ่มากๆ เชียวล่ะ แสงสีมากมายพร้อมใจกันส่องสว่าง ฉันใกล้จะตาบอดแล้วล่ะถ้าไม่รีบเข้าไปเดี๋ยวนี้
เมื่อกี้ฉันพยายามเดินเข้าไปแล้ว แต่พี่เบิ้มการ์ดผู้จงรักภักดีกล่าวเอาไว้ว่า ถ้าฉันไม่มีบัตรก็ไม่สามารถเข้าไปได้ แสดงว่ายัยยูมิต้องมี แต่ตอนนี้.. มันอยู่หนายยย =O=
“เหมย!”
มาได้แล้วหรอ!
“แกไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมเพิ่งมาตอนนี้” ฉันถามอย่างอดรนทนไม่ไหว เธอไม่รู้หรอกว่าความอยากเข้าไปของฉันมันมีมากแค่ไหน แต่มองไปที่พี่เบิ้มทีไรใจมันก็สั่นทุกที - -
“เออๆ ฉันเพิ่งไปเอาบัตรมา ลืมไว้น่ะ”
“แล้วเข้าไปได้ยังเนี่ย ฉันอยากเข้าไปแล้วอ่ะ” แค่เห็นป้ายชื่อหน้าร้านเนื้อก็เต้นแล้วค่ะ
“เออดิ”
ยูมิเดินเข้าไปส่งบัตรให้พี่เบิ้มคนเดิม ก่อนที่พวกเขาจะตรวจอาวุธหรืออะไรเทือกนั้นบนตัวของพวกเราก่อนที่จะให้เข้ามา
ภายในคลับที่คิดว่าน่าจะมีแต่กลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้า มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ที่นี้ไม่มีกลิ่นรบกวนอะไรเลย มีแต่กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายอาฟเตอร์เชฟของผู้ชายกระจายอยู่ทั่วห้อง
“ที่นี่มันคลับยังไงของเธออ่ะยูมิ”
“แหม มันไม่ใช่คลับธรรมดาหรอก มันเป็นโฮสต์คลับน่ะ” ยูมิเอามือป้องหูฉันและกระซิบกระซาบ
“หะ! จริงอ่ะ -O-!”
ที่นี่คือโฮสต์คลับหรอ ? เดินมาเรื่อยๆ จนถึงห้องโถงใหญ่ที่มีบาร์เครื่องดื่มอยู่ด้านซ้ายและขวา โต๊ะและโซฟาเกรดเยี่ยมราคาแพงตั้งอยู่สิบโต๊ะ ชั้นบนมีเทอร์เรซยื่นออกมา สามารถมองเห็นบรรยากาศด้านล่างอย่างชัดเจน บนโต๊ะมีหญิงสาวหลายคนนั่งอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มโต๊ะละคนสองคน และแน่นอนว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ไม่ใช่ว่าผู้ชายที่ไหนก็ได้ แต่หน้าตาต้องดีมากๆ ด้วย!
“ยัยยูมิ! หล่อนชอบมาเที่ยวที่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เอาน่า วันนี้วันอะไรนะ”
“วันเสาร์” อะไรของเธอ อยู่ดีๆ ก็ถามน่ะ - -
“วันเสาร์เป็นคิวประมูลของคู่แฝดอ่ะแก๊ มาถูกวันเลย ฉันชอบแฝดพี่มาก ขี้เล่นดี” เห้ย นี่มันลืมแฟนเก่ามันเร็วมากๆ
แต่... ประมูลอะไร งงไปหมดแล้ว -___-;;
“ได้เวลาประมูลแล้วนะครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นพิธีกร เดินขึ้นมาบนเวที
“สำหรับวันนี้เป็นคิวประมูลของคู่แฝดหุ้นส่วนใหญ่ประจำคลับของเรา ใครให้ราคาสูงสุดก็รับเขาไปได้เลยนะครับ กฎเหมือนเดิมนะครับ ถ้าอยากจะขึ้นเตียงกับพวกเขาก็ต้องให้พวกเขาอนุญาตกันเอาเองนะครับ เอาล่ะครับ พล่ามมาพอสมควร ขอเสียงปรบมือให้พวกเขาทั้งสองเลยครับ!!”
สิ้นเสียงของพิธีกร ก็มีผู้ชายสองคนหน้าตาเหมือนกันเด๊ะ (ก็เขาบอกว่าเป็นแฝด) เดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกัน และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันช็อค
ก็พวกเขาดันหน้าเหมือนกับเจ้าของร้านอาหารดิเนอรี่ O_O!!
“สวัสดีคร้าบบบ ผมดินเซ็ลนะครับ ^O^” คนที่ชื่อดินเซ็ลอะไรเนี่ยแหละคือคนที่ฉันเจอที่ร้านอาหาร เอ๊ะ! หรือไม่ใช่ เอ๊ย หรือว่าใช่
“สวัสดีครับ ผมเด็นซิลครับ ^^”
แต่นิสัยสองคนนี้น่าจะไม่เหมือนกันตรงที่คนที่ชื่อดินเซ็ลจะขี้เล่นๆ ที่สำคัญเจาะหูด้วย ไม่เหมือนเด็นซิลที่ดูจะเรียบร้อย อบอุ่นมากกว่า
และฉันจำได้ว่าคนที่ฉันเห็นที่ร้านอาหารเจาะหูด้วย ><
"เอาล่ะครับ คืนนี้ขอเริ่มราคาทั้งสองที่สี่หมื่นนะครับ เริ่มประมูล!" เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
คือราคาเริ่มต้นนี้มันแพงไปป้ะ แล้วอย่างนี้ฉันจะเจอเขาได้ยังไง ?
"ไง ยัยเหมย ชอบอ่ะดิ ห้ามชอบนะเว้ย คนนี้ฉันจองแล้วย่ะ" ยูมิหันมาแซวท่ามกลางเสียงประมูลที่ยอดตอนนี้คุณกุ๊กของฉันยอดสูงถึงแปดหมื่นแล้ว ฉันเห็นเจ้าหล่อนกำลังลงมือควักกระเป๋าตังค์ที่เหมือนว่าจะหายากอยู่นะ หาไม่เจอสักที
"บ้าหรอ" ฉันลองหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แหกแล้ว แหกอีก ก็เจอแต่ธนบัตรสีเทาแค่สามใบ! คือไอ้ฉันก็ไม่รู้ไงว่ามันจะมีประมูลผู้ชายกันด้วย เลยเตรียมมาแค่พอค่าเหล้ากับเรียกแท็กซี่กลับเท่านั้น อนาถจิต
“เอาล่ะครับ ตอนนี้คุณดินเซ็ลก็โซลด์เอาท์ในราคาหนึ่งแสนสามหมื่นไปเรียบร้อยโดยน้องสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทางด้านนู้นนะครับ แหม น่ารักอย่างนี้ เห็นทีคุณดินคงจะเอาใจเป็นพิเศษเลยนะครับเนี่ย” ฉันหันขวับทันทีที่ได้ยินประโยคที่ว่าดินเซ็ลโซลด์เอาท์ กรี๊ดมาก ไปซะละพ่อเทพบุตรกุ๊กกี้ของฉัน T_T (เมื่อไหร่ -__-) แต่น้องที่ได้ตัวเขาไปก็น่ารักอยู่นา หน้าแดงน่ารักดี ฉันพยายามมองโลกในแง่ดีอยู่นะ - -
“กรี๊ดดด ดินเซ็ลโซลด์เอาท์แล้วอ่ะแก ฉันยังไม่ทันควักตังค์ควักบัตรเลยนะ ทำไมเร็วอย่างนี้อ่ะ โอยยย ไปซะละพ่อหนุ่มของฉัน” ฉันหันไปทางยัยยูมิที่จิกทึ้งผมตัวเองอย่างรุนแรง เห้ย! ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ยังไม่พอ ยังเอากระเป๋าสีชมพูพิมพ์ลายเสือดาวโง่ๆ นั่นมาทุบตีฉันอีก ฉันผิดอะไร ‘__’)/
“เห้ยๆ หยุด ฉันเจ็บนะ ให้ทำไงได้ล่ะแกนี่” ฉันยกมือปางห้ามญาติใส่หน้ายูมิ
“ฮึ้ย! ฉันรอมานานแล้วนะ เมื่อไหร่จะได้กับเขาสักที” ยูมิยังคงกระฟัดกระเฟียด รักษาภาพลักษณ์หน่อยดิเห้ย วันนี้แกอุตส่าห์แต่งนางแมวมาเต็มที่ขนาดนี้ -__-^
“แต่ตอนนี้ก็มาลุ้นกันต่อนะครับว่าใครจะได้ตัวของเด็นซิลที่วันนี้เขาเปรยๆ ไว้ว่าจะทำการประมูลเป็นครั้งสุดท้ายแล้วด้วย ยอดยังคงค้างอยู่ที่คุณผู้หญิงด้านโน้นนะครับ หนึ่งแสนสี่หมื่นครับ สาวๆ คนไหนจะสู้ต่อหรือเปล่าเอ่ย” ฉันมองตามมือที่พิธีกรผายไป เฮือก! ผู้หญิงหรือหมูป่า ฉันเห็นหน้าเด็นซิลเริ่มเหงื่อตกแล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็นที่ฉันจะมาสนใจอะไรในผู้ชายคนนี้ เขาจะไปตกเป็นของหมูป่าหน้าคนหรืออะไรก็ช่าง ตอนนี้ที่ฉันควรสนใจก็คือพ่อเทพบุตรกุ๊กกี้ของฉันต่างหาก เอ อยู่ไหนน้า
อ๊ะ เจอแล้ว ><
โห... ฉันขอถอนคำพูดที่ว่าน้องคนนั้นน่ารัก นั่นมันนางแมวชัดๆ เธอนั่งบนตักของดินเซ็ลมือข้างหนึ่งกอดคอเขาแล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ารับจูบอย่างร้อนแรง แม่เจ้า ชีกล้ามาก (ก็ตรงนั้นมันโซนวีไอพีมันก็ต้องมีความเป็นส่วนตัวสิยะหล่อน -__-)
ฉันสาวเท้าเข้าไปหาพวกเขาอย่างมุ่งมาด การที่จะได้เจอเขาไม่ได้มีบ่อยๆ นะ ฉันว่า การที่จะเข้าคลับนี้อีกคงต้องยุ่งยากมากแน่ๆ วันนี้ทีเดียวจบเลยดีกว่า
"ขอโทษนะคะ"
ชิ้ง!
ดูท่าว่าเสียงเรียกของฉันมันทำให้น้องนางแมวโมโหมากแน่ๆ สายตาหวานๆ เปลี่ยนเป็นไม่รับแขกตวัดมามองฉันอย่างประเมิณในที
"มีอะไรหรอครับ" ดินเซ็ลเงยหร้าช้อนตามองเล็กน้อย จูบหนักๆ ที่ปากของหญิงสาวบนตัก ก่อนยกร่างเธอออกนั่งข้างๆ
"คือฉันมีธุระจะคุยกับคุณน่ะค่ะ... สองต่อสองนะคะ"
"คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ เพราะคุณจะมาฉุดพี่เด็นไปอย่างนี้ไม่ได้นะคะ ฉันประมูลมาแพง"
จ้ะ พี่รู้ว่าหนูรวย -___-;;
"คุยตรงนี้ก็ได้ครับ ผมไม่อยากให้น้องเขาไม่สบายใจ" ดินเซ็ลยิ้มอ่อนๆ
"ค่ะ คุณคือเจ้าของร้านอาหะ... อ๊ะ!" ประโยคคำถามของฉันยังไม่จบดี เทพบุตรกุ๊กกี้ดินเซ็ลก็ลุกพรวดแล้วปรี่มากำข้อมือฉันไว้แน่น
"น้องหวานครับ เดี๋ยวพี่มานะครับ" ร่างสูงกระชากข้อมือฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากโต๊ะตัวนั้นโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากสาวอีกคนที่อยู่บนโซฟาชั้นดี เขาพาชั้นวิ่งมาจนถึงซอกที่ไม่อับเท่าไหร่ข้างๆ ห้องน้ำ เนื่องจากมันเป็นที่มืด ฉันเลยไม่เห็นว่าตอนนี้สีหน้าเขาเป็นอย่างไร
"นี่คุณปล่อยก่อน ฉันเจ็บ" ฉันบิดข้อมือไปมาหวังให้หลุดจากพันธนาการของเขา ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
"ฉันถามยังไม่จบประโยคเลยนะ คุณก็ลากฉันมานี่ ไหนว่าคุยตรงนั้นได้ไงล่ะคะ" งงจริงๆ นะ (' ')
"คุณรู้ได้ไงว่าผมเป็นเจ้าของร้านนั่น" เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด โกรธเรอะ ? ฉันทำผิดอะไร ขัดลาภ(จูบ)ปากของเขากับยัยน้องนั่นหรอ o_O?
"ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเห็นคุณเดินออกมาจากร้าน ตอนนั้นก็มีฉันนั่งทานอยู่คนเดียว เออนี่คุณ อาหารอร่อยม้าก ><" โอยนึกถึงอาหารวันนั้นแล้วมันอร่อยติดลิ้นจริงๆ
"บ้าเอ๊ย อุตส่าห์ว่าแอบแล้วเชียว"
ปึ้ก!!
กำปั้นของชายหนุ่มตรงหน้ากระแทกหนักๆ ลงบนกำแพงฝั่งที่ฉันพิงอยู่เสียงดัง ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าเขาดูเกรี้ยวกราด ฉันเอียงหน้ามองแขนที่ยังคงยันกำแพงไว้ มันกักกันฉันเอาไว้ในอ้อมแขนของเขากลายๆ ฉันเหลือบตามองหน้าเขาอีกครั้งก่อนกลั้นใจถาม
"เอ่อ คุณเจ็บหรือเปล่า"
ฉันแทบไม่เชื่อว่าเขาเป็นคนเดียวกับคนที่ท่าทางขี้เล่นกับสาวๆ คนนั้น ตอนนี้มันแตกต่างกันมาก...
"ไม่เป็นไร... ว่าแต่ ผมอยากจะขอให้คุณช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับให้หน่อยได้มั้ย"
"อ้าว ทำไมหรอคะ" นั่นสิ เพราะว่าความสามารถแบบนี้ไม่มีไว้อวดจะได้ยังไง
"เอาเป็นว่าถ้าผมอยากบอกผมก็บอกเองนั่นแหละ"
"อ๋อค่ะ" ฉันรับรู้คำพูดของเขาแล้วก้มหน้าจมกับความคิดของตัวเองนิ่ง
"งั้นผมไปก่อนนะ" เขาดีดตัวออกจากกำแพง ยกมือออก แล้วเริ่มเคลื่อนตัวออกไปจากซอกมืดแห่งนี้
"เดี๋ยวค่ะ" เมื่อแผ่นหลังของดินเซ็ลกำลังจะลับเข้าสู่แสงสว่าง สติของฉันกลับออกมาจากความคิดหนึ่ง สมองสั่งการให้ยื่นมือไปกำชายเสื้อของเขาให้แน่น
"มีอะไรหรอครับ" ใบหน้าเขาสงสัยเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่มองตรงมาทางฉัน
"คือ... ถ้าคุณอยากให้ฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ฉันขอแลกมันกับอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ"
"อะไรหรอ" เขาคงจะคิดว่าฉันต้องขออะไรไม่ดีแน่ๆ เลย เสียงเลยออกมาดูรำคาญฉันเสียขนาดนั้น ฉันไม่ได้อยากกินอะไรเขาเหมือนอย่างน้องคนนั้นหรอกนะ -___-;;;
"ฉันอยากให้คุณ.."
ฟึ่บ
"สอนฉันทำอาหาร" ฉันเขย่งปลายเท้าป้องหูเขาแล้วกระซิบบอกตรงท้ายประโยค
"!!!"
และแล้วนางเอกก็ได้เจอกับดินเซ็ลเสียที ฮ้า! 55555
บอกตัวเองว่าสู้ๆ เรื่องนี้ต้องเขียนให้จบให้ได้ จะพยายามอัพบ่อยๆ เน้อ
อย่าทิ้งกันน้านักอ่านทั้งหลาย ยังแต่งไม่ค่อยเก่งแต่จะพยายามเพื่อทุกคน 5555
เจอกันตอนหน้า เกริ่นๆ ไว้ว่านัดพบกันละ :)
ความคิดเห็น